مجموعه ی باکتری های مایکوباکتریوم (MAC) شامل تحت گونه ای از مایکوباکتریوم ایویوم و ارگانیسم وابسته مایکوباکتریوم اینتراسلولار است. عفونت در انسان و حیوانات خانگی غیر معمول است. تاکنون هیچ شواهدی در مورد انتقال مستقیم مجموعه ی مایکوباکتریوم ایویوم بین انسان­ها و حیوانات خانگی وجود ندارد. اما پژوهش­های معدودی بر روی افرادی با نقص سیستم ایمنی نشان می­دهد مستعد ابتلا به مجموعه ی مایکوباکتریوم ایویوم به عنوان بیماری زای بیماری مشترک می باشد. در این مطلب با باکتری های مایکوباکتریوم که یکی دیگر از بیماری های بین انسان و حیوان می باشد آشنا می شویم. همچنین به عامل بیماری سل ، بیماری سل گاوی ، سل حیوانی و سل در اسب می پردازیم.

باکتری مایکوباکتریوم ایويوم

آسبب شناسی

باکتری های مایکوباکتریوم گروه متنوعی از باکتری­های اسید فست می باشد. سویه های مجموعه­ ی مایکوباکتریوم ایويوم و تحت سویه های آنها جزء مایکوباکتریوم های غیر توبولار معمول می باشد که باعث عفونت انسان و حیوانات می شوند. با توجه به پژوهش های محدود مجموعه ی مایکوباکتریوم ایويوم شامل تنوع فراوانی می باشند. بیشتر ۴ گروه اصلی وابسته به مایکوباکتریوم توبرکلوزیس، مجموعه ی مایکوباکتریوم ایویوم عوامل توبرکلوزیس طیور و نیز ایجاد بیماری در سایر سویه های حیوانی و نیز انسان می باشند. این امر به باسيل توبرکلوزیس طیور (مایکوباکتریوم توبرکلوزیس ایویوم) و یا به طور ساده تر مایکوباکتریوم ایویوم بر می گردد. اگرچه گفته شده است که تیپ­های وابسته به میزبان و محیط متفاوت وجود دارد. مطالعه ی اخیر تفاوت های ژنوتیپی بین سویه های جدا شده از پرندگان و انسان، خوک و محیط را نشان می­دهد. و همه ی این موارد ما را به شناخت بیشتر مایکوباکتریوم ایویوم هدایت می کند. عفونت، با این تحت سویه در انسان و حیوانات خانگی شامل پرنده­ها دیده شده است. به نظر می رسد که این تحت سویه عامل اصلی عفونت MAC در بچه ها باشد و محیط حتی بیشتر از پرندگان و یا سایر میزبان انسان می تواند منبع عفونت باشد. مایکوباکتریوم ایويوم تحت گونه سیلواتیکوم وابسته به بیماری مشابه به سل در کبوتر بوده و تحت عنوان باسیل کبوتر چوب، مایکوباکتریوم ایويوم تحت گونه کولومبائه یا مایکوباکتریوم سیلواتیکوم شناخته می شود. باکتری های مایکوباکتریوم تحت گونه پاراتوبرکلوزیس عامل بیماری یون در گاو بوده و باسیل مایکوباکتریوم یونی یا مایکوباکتریوم پاراتوبرکلوزیس خوانده می شود. ارتباط بین این ارگانیسم و بیماری کرون وجود دارد. مایکوباکتریوم اینتراسولار اولین بار از بچه ای که از راه یک عفونت مخفی مرده بود جدا شد و بعدها از محیط و حیوانات مختلف جداسازی شد. در گذشته تحت عنوان نوکاردیا اینتراسلولاریس یا مایکوباکتریوم بتی خوانده می شد. مهم ترین ارگانیسم MAC در حیوانات خانگی و انسان تحت عنوان مایکوباکتریوم ایويوم تحت گونه ایويوم می باشد که عامل تمام عفونت­های مخفی در افراد می باشد در حالی که مایکوباکتریوم اینتراسلولار عامل اصلی عفونت ریوی MAC در افرادی با نقص سیستم ایمنی می باشد.

اگر چه در پژوهش های اخیر گفته شده که مایکوباکتریوم جناونس و نه مایکوباکتریوم اويوم در پرندگان خانگی وجود دارد. مایکوباکتریوم جناونس از ارگانیسم MAC اما جزء سایر مایکوباکتریوم های غیر توبولی می باشد. و گفته شده که عامل پنومونی در خرگوش، عفونت منتشره در گربه، لنفادنیت در سگ و کونژکتیویت در سنجاب ها می باشد. عفونت های انسانی به ویژه در افراد مبتلا به ایدز گزارش شده است. واضح است که اطلاعات ما در رابطه با مایکوباکتریوم محدود می باشد.

انتشار جغرافیایی و همه گیر شناسی

MAC و مایکوباکتریوم ایویوم گسترش جهانی دارند. این باکتری­ها معمولاً در آب و خاک بویژه در شرایط اسیدی با مواد ارگانیک بالا یافت می شوند. اطلاعات در رابطه با اکولوژی طبیعی این ارگانیسم ها محدود است. برخی از آنها باکتری های محیطی هستند در حالی که بقیه بیماری زای انسان و جانوران با توانایی محدود برای بقا در محیط می باشند. بیشتر آنها توانایی بقای محیطی بالایی داشته و برای سال­ها در محیط باقی می مانند. این باکتری­ها در بیوفیلم­ها و نیز در آب تصفیه شده یافت می شوند. قرارگیری در برخورد MAC بسیار معمول می باشد اما ابتلا به شکل درمانگاهی بدلیل غیر بیماریزا بودن MAC در انسان سالم یا جانوران نادر می باشد. تشخیص منبع عفونت و ریسک فاکتورها برای انتقال پیچیده است بدلیل اینکه ممکن است ماه­ها یا سال­ها از ابتلا به باکتری گذشته باشد تا بیماری رخ دهد. روش اصلی عفونت در انسان یا جانور استنشاق یا بلع می باشد. منابع آبی مانند استخرهای شنا می توانند منابع عفونت باشند. بلع MAC از راه شیر پاستوریزه می تواند منبع عفونت باشد بویژه در بچه های کم سن. حیوانات خانگی در برخورد مایکوباکتریوم­های محیطی و یا از طریق تماس با مدفوع پرندگان آلوده مبتلا می شوند. انتقال انسان به انسان گزارش نشده است. هم چنین انتقال مستقیم از جانور به انسان هم دیده نشده است. عفونت های MAC انسانی بیشتر در کشورهای توسعه یافته دیده می شود اما نیاز به آزمون های تشخیصی خاص دارد. شیوع بیماری ممکن است در حال افزایش باشد، با وجود اینکه ممکن است قسمتی از این افزایش میزان شیوع بدلیل ارتقاء روش­های تشخیصی باشد. وقوع عفونتMAC در حیوانات خانگی به نظر پاپین است که شاید ممکن است به دلیل پایین بودن توانایی بیماری زایی آنها در حیوانات خانگی سالم باشد. خطر وقوع بیماری مشترک نامشخص است. عفونت انسان و حیوانات با سویه­ ها وتحت سویه های MAC مشابه حتماً رخ می دهد. هیچ گونه شواهدی در مورد انتقال بین گونه ای مستقیم از MAC وجود ندارد و شاید به این علت است که عفونت انسان و حیوانات از سایر منابع می باشد (بطور مثال از محیط). به دلیل نبود مدارک کافی در رابطه با انتقال باکتری نبود خطر ابتلا پذیرفته شده نیست.

حیوانات

تظاهرات درمانگاهی بیماری تضعیف کننده در سگ­ها همراه با ضایعات گرانولوماتوز گسترده در کبد، طحال، غدد لنفاوی مزانتریک و روده ها می باشد. سایر نشانه هایی مثل کاهش وزن، تب، لنفادنوپاتی، اسهال، هماتوچزی ممکن است رخ دهد اما این­ها می توانند متغیر باشند. گربه ها به صورت واضح لنفادنوپاتی و تورم زیر جلدی (به ویژه در اطراف سر و صورت) به همراه کاهش وزن، بی اشتهایی و تب را نشان می­دهند. بیماری در گربه های دارای نقص ایمنی و گربه های بدون نقص ایمنی هم دیده شده است. عفونت جلدی ممکن است رخ دهد. در حالی که مایکوباکتریوم ایویوم در رابطه با پرندگان می باشد اما عفونت های درمانگاه در پرندگان خانگی غیرمعمول است. بیماری توبرکلی کلاسیک ممکن است رخ دهد که باعث درگیری مجاری تنفسی و یا سایر سیستم های بدن مثل هپاتیت و بیماری مولتی فوکال با نشانه های غیر اختصاصی مثل کاهش وزن، آسيت و ملنا همراه می باشد. عفونت ها در سایر گونه ها مثل جوندگان (راسوها) هم دیده شده است.

تشخیص

تشخیص ارگانیسم های اسید فست بر روی نمونه های سیتولوژی می تواند نشان دهنده باکتری های مایکوباکتریوم باشد اما قطعی نیست. جداسازی MAC روش تشخیص استاندارد است و اجازه تشخیص تفریقی سایر گونه های مایکوباکتریوم را می دهد. PCR برروی نمونه های مایع و بافت انجام می­شود. این روش به ویژه در زمان وجود تعداد زیاد ارگانیسم مفید است.

درمان

درمان در سگ­ها به دلیل شکل پیشرفته بیماری در زمان تشخیص توصیه نمی شود. کلاریترومایسین، کلوفازیمین، تتراسیکلین، ریفاباتين، اتامبوتول و ریفامین می تواند استفاده شود بویژه درمان های ترکیبی مهم است. درمان بیشتر در گربه ها به دلیل شیوع کمتر بیماری وخیم در آنها استفاده می­شود. برداشت جراحی بافت عفونی توصیه می­شود البته در صورت امکان، از داکسی سیکلین، کلوفازیمین و کلاریتروماسین به صورت جدا يا به صورت ترکیبی برای درمان استفاده شود.

باکتری های مایکوباکتریوم  در انسان

تظاهرات درمانگاهی

۳ سندرم اصلی وجود دارد: بیماری ریوی، عفونت تضعیف کننده و لنفادنیت گردنی.

عفونت ممکن است در سایر نقاط بدن رخ دهد اما غیرمعمول است. عفونت mac ریوی بیشتر در افرادی با نقص سیستم ایمنی با نرخ وقوع 3/1- 9/0 مورد از هر صدهزار نفر رخ می­دهد. ابتلا به بیماری مزمن ریوی می تواند ریسک فاکتور اصلی برای پیشرفت نشانه های باکتری های مایکوباکتریوم  ریوی باشد. در زنان مسن و لاغر این بیماری بیشتر نمود پیدا نموده است. این بیماری یک بیماری مزمن و بیشتر غیراختصاصی می باشد که تشخیص تفریقی آن از سایر بیماری­های مزمن ریوی مشکل است. بیماری تضعیف کننده بیشتر در افراد دارای ایدز پیشرفته رخ می دهد و تا قبل از ۱۹۸۰ بسیار نادر بوده است. اوج شیوع بیماری مربوط به دهه ۱۹۹۰ بود و سپس نرخ آن به دلیل مصرف داروهای مناسب و مصرف آنتی بیوتیک­های پیشگیرانه کاهش یافت. بیشترین خطر مربوط به افراد با نرخ بسیار کم +CD4 می باشد و بیماری به ندرت در افرادی با +CD4 بیشتر از ۱۰۰ در هر میلی متر مکعب رخ می دهد. هم چنین این شکل در سایر افرادی با نقص سیستم ایمنی مانند بچه های دارای نقص ایمنی مادرزادی و بیماران دارای لوسمی رخ می­دهد. لنفادنیت گردنی بسیار نادر می باشد و تنها ۳۰۰ مورد از آن در ایالات متحده گزارش شده است؛ اگرچه موارد بیشتری تشخیص داده نشده اند. این حالت بیماری مخصوص بچه ها، بویژه در کمتر از ۳ ساله ها می باشد. بزرگی غدد لنفاوی گردنی، مدياستن یا داخل شکمی دیده می­شود.

تشخیص

جداسازی باکتری های مایکوباکتریوم روش تشخیص استاندارد می باشد اما نتایج مثبت کاذب به دلیل حمل MAC در نقاط خاصی از بدن در صورت عدم حضور ممکن است دیده شود. تشخیص بیماری ریوی نیاز به یک یا تعداد بیشتری از نشانه های درمانگاهی دارد: ۱) جداسازی باسیل اسیدفست و گرانولوماها یا جداسازی MAC از نمونه های بافت شناسی ۲) سه کشت مثبت بدون اسمیرهای مثبت ۳) سه کشت مثبت با یک نمونه اسمیر مثبت ۴) جداسازی متوسط تا قوی (+2 یا بیشتر) رشد MAC و یا جداسازی متوسط تا قوی MAC از نمونه­های شستشوی برونشیالی. تشخیص شکل تخمینی بر مبنای جداسازی MAC از بخش های سترون مثل خون، مغز استخوان، کبد یا طحال می باشد.

تشخیص شکل لنفادنیت شامل جداسازی باکتری های مایکوباکتریوم از غدد لنفاوی متأثر می باشد. شواهد هیستولوژیک از التهاب گرانولوماتوز با حضور ارگانیسم های اسید فست پیشنهاد می­شود اما تشخیص قطعی نمی دهد.

درمان

درمان می تواند سخت باشد و نیاز به درمان طولانی مدت به همراه استفاده از دو یا تعداد بیشتری آنتی بیوتیک دارد مانند کلاریترومایسین یا آزیترومایسین یا اتامبوتون، ريفابوتین، ریفامپین، آمیکاسین و استرسپتومایسین. طول دوره درمان طولانی بوده و ممکن است مؤثر نباشد. گفته شده که درمان در شکل ریوی MAC باید تا ۱۲ ماه ادامه یابد و پس از انجام یک مورد کشت که منفی شود باید تا ۱۸ تا ۲۴ ماه بعد هم درمان انجام پذیرد.

پیشگیری

خطر انتقال بین گونه­ای MAC در حداقل می باشد. منابع مهم خطر شامل حيوانات خانگی با عفونت درمانگاهی می باشد (و همچنین توانایی برای دفع مقادیر زیادی از MAC) و تماس با افرادی با نقص سیستم ایمنی. افراد با حیوانات خانگی آلوده از تماس با محل عفونی باید تا حد امکان دوری کنند. افراد پر خطر باید از تماس با حیوانات دوری کنند (به ویژه محل های عفونی) و نباید فعالیت­هایی انجام دهند که باعث تماس نزدیک با اشیا آلوده و سایت­های عفونت شوند. شستشو و ضدعفونی بلافاصله پس از تماس با اشیا و جایگاه­های عفونت باید انجام پذیرد و به صورت رایج پس از تماس با حیوانات خانگی باید انجام پذیرد. در این حال توصیه می شود مراکز نگهداری با اعضا دارای نقص ایمنی نباید حیوانات آلوده به عفونت MAC را نگه داری کنند. در مراکز نگهداری با انسان­های آلوده روش های مختلف شستشو و ضد عفونی برای کاهش عفونت و آلودگی با حیوانات خانگی باید انجام پذیرد. توجه به شستشو و ضدعفونی صحیح دست­ها و محدودیت تماس با حیوانات خانگی آلوده یک روش مهم برای ابتلا با سایر بیماری زاها می باشد. هیچ شاخصی برای بررسی حیوانات خانگی سالم برای حاملین MAC وجود ندارد حتی در موقعیت هایی که احتمال ابتلای انسان به عفونت زیاد می­باشد. MAC می تواند در موقعیت های مختلف مانند محیط یافت شود. جداسازی باکتری بسیار مشکل می باشد. علیرغم پیوستگی قدیمی پرندگان و مایکوباکتریوم ایویوم، اطلاعات کمی در خصوص ریسک انتقال این بیماری در مراکز نگهداری توسط پرندگان وجود دارد، حتی در مواردی که در این مراکز افراد پرریسک وجود داشته باشند. در این مراکز احتمالاً ریسک انتقال سایر پاتوژن ها مانند کلامیدیا پسیتاسی بیشتر می باشد.

مایکوباکتریوم بوویس

مقدمه

مایکوباکتریوم بوویس  عامل بیماری سل گاوی است اما یکی از باکتری های بیماری زا می باشد که میزبان های زیادی دارد. مایکوباکتریوم توبرکلوزیس عامل بیماری سل در انسان و گونه های مختلف حیوانی می­باشد. سختی در کنترل و حذف باکتری به دلیل مخازن حیات وحش می باشد لذا کنترل کامل نیست و یا غیر ممکن می باشد. روش های کنترل و مراقبت از عامل بیماری سل در کشورهای پیشرفته شامل پاستوریزاسیون محصولات غذایی و شیر می باشد. عفونت در حیوانات غیرمعمول می­باشد اما دارای رنج وسیعی از میزبانان هستند و باعث پیچیدگی در سلامت عمومی می شوند.

اتیولوژی

کوباکتریوم بوویس یک باکتری داخل سلولی ایجاد کننده عامل بیماری سل از گونه های مایکوباکتریوم می باشد. این باکتری بسیار نزدیک به مایکوباکتریوم توبرکلوزیس می باشد. به نظر می رسد که مایکوباکتریوم بوویس زیر گروه مایکوباکتریوم توبرکلوزیس باشد.

انتشار جغرافیایی و همه گیر شناسی

از موارد مهم در رابطه با مایکوباکتریوم بوویس انتشار جغرافیایی وسیع می باشد. گاوهای اهلی میزبان اصلی هستند و مخزن مهم این عامل عامل بیماری سل می باشند و بیشترین تحقیقات بر روی آنها انجام شده اما محققین بر این باورند که تمامی پستانداران به عامل بیماری سل حساسند. وجود مایکوباکتریوم بوویس در مخازن حیات وحش کنترل باکتری را مشکل می کند. گونه های حیات وحش مختلف مخازن مهمی در نواحی مشابه می­باشند برای مثال آهوی اروپایی مهم ترین مخازن حیات وحش انگلستان و ایرلند می باشد در حالی که اوپازوم مخزن اصلی در نیوزیلند است. انتقال انسان به انسان راه اصلی انتقال در مناطقی می­باشد که مایکوباکتریوم بوویس در گاو از طریق پاستوریزاسیون شیر کنترل شده است. مایکوباکتریوم بوویس عامل بیماری سل انسانی در ۱-۲٪ افراد در ایالات متحده می­شود اما علت اصلی مربوط به مایکوباکتریوم توبرکلوزیس می باشد. ارتباط محکمی بین مایکوباکتریوم بوویس در مقایسه با مایکوباکتریوم توبرکلوزیس به ویژه در مناطق جغرافیایی مختلف وجود دارد بسیاری از عفونت های انسانی مایکوباکتریوم بوویس مربوط به بلع محصولات لبنی غیر پاستوریزه به ویژه بچه ها در معرض بیشترین خطر می باشند.

در مناطقی که پاستوریزاسیون به خوبی صورت می گیرد عفونت بسیار پایین بوده و بیشتر موارد مربوط به استنشاق مایکوباکتریوم بوویس به ویژه در رابطه با کارگران کشتارگاه می باشد. مایکوباکتریوم بوویس در هر دو گونه سگ و گربه گزارش شده است. اما وقوع در آنها پایین است. روش اصلی در رابطه با نحوه ابتلا حيوانات خانگی متنوع بوده و به نوع مخزن وابسته است. در مناطقی که گاو یا نشخوار کنندگان وحشی مخزن هستند بسیاری از حیوانات خانگی از طریق بلع لاشه آلوده، محصولات لبنی غیر پاستوریزه مبتلا می شوند. بلع پستانداران کوچک آلوده مثل اوپازوم نیز امکان پذیر است. اگرچه، ابتلا از طریق تنفس به صورت مستقیم نمی­تواند در رابطه با سگ­هایی که توسط گورکن ها و یا سنجاب­ها گاز گرفته می شوند منبع انتقال باشد. تعداد ارگانیسم مترشحه در مدفوع گورکن ها پایین می باشد و خطر ابتلا از طریق تماس با مدفوع آنها نامشخص و یا پایین است. برخلاف گزارش های اخیر به نظر می رسد که مایکوباکتریوم بوویس تنها چند روز تا هفته ها در محیط می ماند اما نرخ دوام آن در مجاورت نور خورشید در طی تابستان کوتاه است. نقش محیط در آلودگی نامشخص است. شیوع و ریسک فاکتورهای انتقال به حیوانات خانگی و یا بین حیوانات خانگی چندان کافی به نظر نمی رسد. مطالعه بر روی ۲۰ گربه نشان می دهد که گربه های آلوده انتقال باکتری نمی دهند. برخلاف پژوهش های گذشته مطالعه بر روی شیوع زیاد مایکوباکتریوم بویس در  سگ­ها و  گربه ها دیده شده است. تحقیقات نشان داده که انتقال از طریق سگ­ها و گربه ها و گسترش از منابع معمول عفونت معمول می باشد.

ترشحات سینوس گربه های آلوده می تواند منبع عامل بیماری سل در موارد گربه سانان باشد. انتقال تنفسی از آنجایی که بین گورکن­ها بعنوان یک روش انتقال تائید شده است، می تواند در سایر گونه ها نیز نگران کننده باشد. انتقال عمودی در بچه گربه های متولد از مادران آلوده صورت می گیرد. خطر و شیوع انتقال مایکوباکتریوم بوویس از حیوانات خانگی به انسان واضح نیست. عفونت همزمان بین مردم و حيوانات خانگی آنها در مراکز  نگه داری دیده شده است. پژوهش­هایی کلونیزاسیون همزمان عفونت که ناشی از انتقال بین گونه ایست را نشان می دهد. هرچند انتقال مستقیم دیده نشده و یا نحوه رایجی برای انتقال محسوب نمی شود. انتقال مستقیم مایکوباکتریوم بوویس در یک مورد بیماری جلدی در دامپزشکی که از طریق تماس با یک لامای مبتلا به توبرکلوزیس ریوی با منشأ مایکوباکتریوم بوویس گزارش شده بود، مشاهده شد. گرچه در این گزارش روش انتقال عفونت واضح نیست، اما دامپزشک در تماس مستقیم با لامای بیمار در زمان اتانازی و انجام آزمایش و نیز تماس با خون آلوده در حین خونگیری از حیوان بوده است. این گزارش ها شواهد کافی برای خطر انتقال از مایکوباکتریوم بوویس از حیوانات خانگی آلوده به انسان را فراهم می کند. بطور کلی خطر انتقال از حیوانات خانگی به انسان پایین به نظر می رسد. در صورتی که عفونت ناشی از مایکوباکتریوم بوویس در برخی مناطق معمول گردد خطر ابتلا افزایش می یابد. افرادی با نقص سیستم ایمنی به ویژه مبتلایان به HIV/AIDS افراد با خطر بالاتر به عفونت اولیه و نیز عفونت ثانویه هستند.

حیوانات

تظاهرات درمانگاهی

تیپ عفونت وابسته به روش ابتلا میباشد. نشانه های غیراختصاصی مانند بی اشتهایی، کاهش وزن و تب می­تواند در اوایل بیماری انجام پذیرد. حتی در صورت بیماری پیشرفته نشانه های درمانگاهی ممکن است مبهم یا غیر اختصاصی باشد. در حالی که نشانه های بیماری توبرکلی کلاسیک مجاری تنفسی (تب، کاهش وزن و سرفه) ممکن است وجود داشته باشد، بیماری گرانولوماتوز در سایر سیستم ها ممکن است رخ دهد. ابتلا از طریق استنشاق می تواند با یا بدون درگیر کردن سایر سیستم­ها علت بیماری تنفسی باشد. ابتلای دهانی می تواند باعث بیماری در نواحی شکمی باشد. درگیری غدد لنفاوی عمقی، کبد و غدد لنفاوی مزانتریک می تواند به دلیل در معرض قرارگیری دستگاه گوارش با باکتری باشد. فرم شدید بیماری می تواند پس از در معرض قرار گیری بدن از هر طریقی با باکتری رخ دهد. در یک بررسی ترشحات آبسه یا زخم­های ناشی از گاز گرفتگی در  عفونت­های گربه ها گزارش شده است که نشانه غیر اختصاصی بودن طبیعت عامل بیماری سل می­باشد. بزرگی غدد لنفاوی مزانتریک، توده شکمی و التهاب ملتحمه نیز گزارش شده است. ضایعات پوستی ممکن است در گربه ها دیده شود که ممکن است شبیه بیماری جذام گربه ها باشد که می تواند توسط مایکوباکتریوم لپره موریوم غیر توبرکولار ایجاد شده باشد.

تشخیص

تشخیص به دلیل طبیعت و تظاهرات غیر اختصاصی باکتری سخت می باشد. بیشتر تشخیص دیر صورت می­گیرد و یا در مراحل کالبد شکافی تشخیص باسیل اسید فست به ویژه در موارد التهاب گرانولوماتوز می­تواند نشان دهنده بیماری مایکوباکتریال باشد اما عامل تشخیص تفریقی مایکوباکتریوم بوویس از سایر مایکوباکتریوم­ها نیست. احتمال تشخیص غلط بعنوان نئوپلازی وجود دارد به ویژه اگر سویه های اسیدفست ارزیابی نشده باشند. جدا سازی مایکوباکتریوم بوویس از بافت آلوده اصلی ترین روش تشخیص تفریقی است. آزمون PCR ویژه مایکوباکتریوم بوویس بافت ها می تواند راه دیگر باشد اما چندان در دسترس نیست. آزمون PPD (توربکولین داخل جلدی با استفاده از پروتئین خالص شده) از مایکوباکتریوم توبرکلوزیس استفاده می­شود که در سگ و گربه زیاد قابل استناد نیست. در صورتی که حیوانات پاسخ دهند، با مایکوباکتریوم توبرکلوزیس و یا سایر مایکوباکتریوم­ها آلوده هستند. آزمون داخل جلدی با باسيل كالمته­گورین (سویه تضعیف حدت یافته مایکوباکتریوم بوویس) می تواند برای مایکوباکتریوم توبرکلوزیس و مایکوباکتریوم بوویس به کار رود، اما می تواند باعث نتایج مثبت کاذب شود و قادر به تفريق بين مایکوباکتریوم توبرکلوزیس با مایکوباکتریوم بوویس نیست. در سگ­ها شامل تحميل افزایش 1/1 درجه ای دمای بدن در پاسخ به تزریق زیرجلدی PPD می باشد. در صورت افزایش دما ظرف ۲ تا ۱۲ ساعت مثبت تلقی می شود. این آزمون  به نظر نمی رسد که در گربه ها خوب عمل کند و تشخیص در این گونه ها بر مبنای بایوپسی، کشت، هیستولوژی و یا نکروپسی می باشد.

درمان

در رابطه با درمان حیوانات آلوده اطلاعات کمی وجود دارد. درمان سل برای چند ماه توصیه می­شود. درمان های ممکن شامل ترکیبی از ریفامپین، کلاریترومایسین، فلورکوئینولون، اتامبوتول و ایزونیازید می باشد. برداشت جراحی نواحی آلوده در صورت ممکن ایده آل است. اگرچه توصیه می شود حیوانات خانگی آلوده نباید درمان شوند و بهتر است به دلیل احتمال خطر انتقال به انسان آسان کشی شوند. بطور قطع می توان گفت انتقال حیوانات به انسان در رابطه با مایکوباکتریوم بوویس نادر بوده و برخی عفونت­ها (به ویژه در گربه ها) می تواند بصورت ضعیف رخ داده و به درمان پاسخ دهد. احتمال وقوع بیماری شدید در انسان وجود دارد و اطلاعات کافی در رابطه با درمان آنها وجود ندارد. درمان به دلیل نبود اطلاع از مدت ابتلا و هزینه درمان به صاحبان دام­ها پیشنهاد نمی­شود و بایستی روش های کنترل عفونت به جای درمان آموزش داده شود.

انسان

تظاهرات بالینی

عفونت مایکوباکتریوم بوویس از راه درمانگاهی و نیز رادیوگرافی از عفونت مایکوباکتریوم توبرکلوزیس قابل تفریق است که در زیر با جزئیات توضیح داده شده است. عفونت های خارج ریوی در بچه ها رخ می دهد که در آنها لنفادنیت گردنی، توبرکلوزیس روده­ای و مننژیت به طور معمول یافت می­شود. عفونت های منتشر نادر بوده و به ویژه در افراد مبتلا به ایدز دیده می شود. عفونت مخفی از طریق مایکوباکتریوم توبرکلوزیس ممکن است رخ دهد و افراد با عفونت می توانند در آینده از عوامل انتقال عفونت به دیگران باشند.

تشخیص

جداسازی مایکوباکتریوم بوویس روش استاندارد تشخیص می باشد اما برای این امر آزمایشگاه های مخصوص نیاز است. سویه های اسیدفست از بافت یا مایعات خونی می تواند مشکوک به عفونت مایکوباکتریال باشد اما نمی تواند بطورقطعی مایکوباکتریوم بوویس را از سایر ارگانیسم های اسیدفست تمایز دهد. آزمون پوستی توبرکولین به صورت تیپک مثبت است گرچه نمی تواند بین مایکوباکتریوم توبرکلوزیس با مایکوباکتریوم بوویس تفریق دهد.

درمان

اطلاعات در رابطه با درمان ناچیز بوده و بیشتر توصیه ها بر مبنای درمان مایکوباکتریوم توبرکلوزیس می باشد. ترکیب سه دارو یا بیشتر مثل ایزونیازید، ریفامپین، اتامبوتول یا استرپتوماسین باید استفاده شود. مقاومت به پیرازین آمید معمول است اما مقاومت به چند دارو نادر است. دوره ۹ تا ۱۲ ماهه درمان بایستی فراهم شود.

پیشگیری

خطر انتقال از طریق حیوانات آلوده به سختی مشخص می شود. تشخیص مایکوباکتریوم بوویس در حیوانات خانگی باید بر این مبنا باشد که آیا انسان از راه تماس با حیوانات خانگی آلوده مبتلا می شود و یا هر دو در برخورد یک منبع مشترک عفونت هستند. هنوز مشخص نیست که حیواناتی که در مزرعه با عفونت اندمیک مایکوباکتریوم بوویس زندگی می کنند تهدیدی برای سلامت عمومی باشند. در صورت نبود اطلاعات خاص توصیه های عمومی باید انجام پذیرد. انتقال کنترل (یا به صورت ایده آل حذف) مایکوباکتریوم بوویس در گاو و حیات وحش یک عامل مهم می باشد تا زمانی که مخازن را کاهش دهند تا خطر ابتلای حیوانات خانگی کاهش یابد. با توجه به نکاتی که پیشتر مطرح شد توصیه می گردد در حیوانات خانگی به جای درمان اتانازی صورت گیرد. در صورت عدم انجام اتانازی حیوانات خانگی، اقدامات دقیقی در مورد کنترل عفونت در کلینیک دامپزشکی و مراکز نگه داری باید انجام پذیرد. هر فردی که احتمال تماس با حیوانات آلوده را دارد بایستی اطلاع رسانی لازم انجام شده و اقدامات مناسب انجام شود. در کلینیک های دامپزشکی حیوانات آلوده باید جدا شده و به دلیل احتمال انتقال بیماری مشترک بیماری تماس و نیز در برخورد تنفس قرار گرفتن باید حذف شود. محیط بیمارستان که در آن حيوانات منابع عفونت قرار دارند با محصولاتی که به صورت رایج بر برضد مایکوباکتریوم استفاده می شوند باید تمیز و ضدعفونی گردد. مایکروباکتریوم ها نسبت به سایر باکتری­های وژتاتیو به ضدعفونی کننده ها مقاوم ترند اما توسط ضدعفونی کنندگان مناسب از بین می­روند. مراکز نگهداری تماس با حیوانات آلوده باید محدود گردد. از تماس مستقیم به ویژه صورت به صورت باید دوری شود. ضایعات خارجی باید با موارد مناسب پوشیده شود. استفاده از ماسک در زمان تماس نزدیک الزامیست. شستشوی دست ها باید به خوبی انجام پذیرد. همچنین توصیه می­شود گربه های در برخورد مایکوباکتریوم بوویس اتانازی شوند. رهیافت های قطعی در رابطه با خطر ابتلا به عفونت، خطر انتقال و حساسیت جمعیت انسانی درطی بررسی سایر عوامل همگی باید بررسی گردند. آزمون از طریق آزمون جلدی توبرکولین و یا ترشح اینترفرون گاما در رابطه با افرادی که در تماس با فرد آلوده بوده اند توصیه می شود. با وجود اینکه برای انتقال نیاز به برخورد طولانی مدت و نزدیک لازم است اما بهتر است ملاحظات بهداشتی برای افرادی که در تماس کوتاه و عیر نزدیک با حیوانات آلوده بوده اند نیز رعایت شود.

مایکوباکتریوم لپره موریوم

از سویه های مایکوباکتریوم به صورت غیر توبرکولار که باعث جذام در گربه سانان و موش می شود. این بیماری در گربه ها نادر بوده و بطور معمول در نیوزلند، استرالیا، هلند و کانادا (بریتیش کلمبیا) معمول می باشد و باعث گرانولومای تکی یا چندتایی در پوست و بافت های زیر جلدی می شود. سخت رشد بودن ارگانیسم کاملاً مشابه باکتری های مایکوباکتریوم می باشد. هیچ شباهتی بین مایکوباکتریوم لپره و جذام انسان دیده نشده است و هیچ مدرکی در مورد انتقال بیماری مشترک این ارگانیسم دیده نشده است. آلودگی در گربه ها بیشتر پس از گاز گرفتگی توسط جوندگان آلوده رخ می­دهد.

مایکوباکتریوم مارينيوم، مایکوباکتریوم فورجوتوم و مایکوباکتریوم کلونا

این مایکوباکتریوم­ها جزو مایکوباکتریوم های غیر توبرکولار هستند که شاید از ماهی (و یا محیط زندگی آنها) به انسان منتقل می شوند. مایکوباکتریوم مارينيوم جزو باکتری های با رشد فوری محسوب می شوند در حالی که دو گونه دیگر باکتری های سریع الرشد هستند. مایکوباکتریوم مارینیوم گونه ای می باشد که بسیار وابسته به بیماری انسانی است. مخازن اصلی برای این مایکوباکتریوم ها آب تازه و ماهی می باشد و این مایکوباکتریوم­ها در ماهی (و آمفيبيان ها) به طور جهانی یافت می شوند. عفونت انسان غیر معمول می­باشد و بیشتر غیرقابل تشخیص است اما به نرخ زیادی در ارتباط مستقیم با ماهی­ها می باشند. افرادی که از نظر درمانگاهی سالم هستند بطور معمول بیشتر تحت تأثیر قرار می گیرند اما بیماری به طور مکرر در افراد پر خطر (مثل افرادی که پیوند عضو انجام داده اند) دیده شده است. تماس با ماهی و یا تانک­های حمل ماهی یک عامل مهم در ابتلا به بیماری می باشد. در ماهی این مایکوباکتریوم ها باعث بیماری گرانولوماتوز مزمن پیشرونده می­شود. اما مایکوباکتریوم هم چنین می تواند در ماهی سالم و یا ماهی درگیر با سایر بیماری ها یافت شود. در مطالعه­ ای بر روی ماهیان آب شیرین، جداسازی گونه های مایکوباکتریوم از ۳۶٪ ماهیان بدون علائم درگیری عفونت مایکوباکتریومی گزارش شده است. در مطالعه ای مشابه گونه های مایکوباکتریوم از 29% ماهیان سالم جداسازی گردید.

مایکوباکتریوم در ماهی

مطالعه ای بر روی شیوع کلونیزاسیون مایکوباکتریوم در ماهیان خانگی نگهداری شده در مراکز نگهداری انجام نشده است. بهمین دلیل بایستی همه آکواریوم های خانگی را آلوده فرض نمود. این مایکوباکتریوم­ها عامل گرانولومای ماهی و یا گرانولومای استخر شنا در انسان می باشد. به طور منطقی عفونت از طریق برخورد ماهیان آلوده شناور یا آب استخر آلوده رخ می دهد. عفونت های غیر مستقیم نیز ممکن است رخ دهد. مثلاً در گزارشی عفونت در بچه جوانی در اثر تمیز کردن آکواریوم رخ داده است. بیشتر عفونت­ها ظرف ۲ تا ۳ هفته رخ می دهد. وجود هرگونه زخم یا ضایعه در پوست می تواند خطر ابتلا را افزایش دهد لذا کوچکترین تماس مثلاً بردن انگشت در آکواریوم برای چک کردن درجه حرارت آب می تواند عامل ابتلا به عفونت باشد. عفونت از طریق ایجاد پاپول­هایی که بیشتر به زخم تبدیل می شوند مشخص می گردد. ممکن است عفونت­های عمقی­تر مانند التهاب تاندون ها، آرتریت و استئومیلیت رخ دهد اما نادر است. بیشتر بیماری های تهاجمی در افرادی که پیوند عضو دریافت کرده اند و یا افراد دارای نقص سیستم ایمنی رخ می دهد. هیچ گونه استانداردی برای درمان انسان وجود ندارد. ريفامپين به اضافه اتامبوتول، داکسی سایکلین، مینوسایکلین کلاریترومایسین، تری متوپریم-سولفامتوکسازول حداقل برای سه ماه باید برای درمان استفاده شود. در افرادی که پیوند عضو دریافت کرده اند ممکن است دوره درمان طولانی تری مورد نیاز باشد. جلوگیری از بیماری که در اثر ماهیان ایجاد می شود بیشتر بر پایه کاهش تماس با آب آلوده، شستشوی مناسب و حمل دقيق آکواریوم می باشد. آب آکواریوم نباید به داخل سینک آشپزخانه یا حمام تخلیه گردد. مناطق آلوده شده توسط آب در طی نگهداری آکواریوم باید کامل تمیز شود. دقت لازم باید در زمان محل آکواریوم به ویژه در زمان وجود زخم­های پوستی انجام پذیرد. در افراد با نقص ایمنی یا دارای ضایعات پوستی تماس با آب آکواریوم باید به حداقل برسد. در صورت اجتناب ناپذیر بودن تماس با آب آکواریوم باید از دستکش استفاده کرد و شستشوی دست­ها باید به خوبی انجام پذیرد. شستشوی صحیح دست­ها برای همه افراد در تماس با آکواریوم مهم می باشد. تمام وسایل برای پاکسازی آکواریوم تنها باید برای این کار استفاده شود. مراقبت های لازم به ویژه در زمانی که در ماهی نشانه هایی ناشی از بیماری گرانولوماتوز دیده شود باید انجام پذیرد.

مایکوباکتریوم توبرکلوزیس

مقدمه

مایکوباکتریوم توبرکلوزیس پاتوژنی خطرناک برای سلامتی عمومی چه در گذشته و چه در حال حاضر می­باشد. مشابه مایکوباکتریوم بوویس، مایکوباکتریوم توبرکلوزیس بسیار پاتوژنیک بوده که عامل مایکروباکتریوم مولد توبرکل (عامل بیماری سل) می باشد. انسان میزبان مخزن مایکوباکتریوم توبرکلوزیس می باشد و سل عمدتاً یک بیماری انسانی می­باشد هرچند موارد تک و توکی نیز در سایر گونه های حیوانات خانگی گزارش شده است. سگ، گربه و پرندگان اهلی همگی به عفونت عامل بیماری سل حساس بوده و به نظر می رسد که ابتلای حیوانات خانگی با منشأ انسانی می باشد. عفونت در سگ­ها بسیار معمول تر از گربه هاست. جداسازی یک سویه مشابه مایکوباکتریوم توبرکلوزیس در انسان و جانور خانگی اش گزارش شده است که انتقال بین گونه­ای را ثابت می کند هرچند میزان شیوع و ریسک فاکتورهای آن اندازه گیری نشده است. نقش حیوانات خانگی در بیماری انسان در حداقل می باشد و هم اکنون اعتقاد بر این است که انتقال بین گونه ای از طریق تماس مستقيم نزدیک صورت می گیرد. مشکل عمده در درمان انسان در سال های اخیر مربوط به مقاومت آنتی بیوتیک ها می باشد. سویه های مقاوم به دارو و بسیار مقاوم به داروی توبرکلوزیس (MDR و XDR) یک نگرانی بزرگ برای سلامت عمومی می باشد. با اینکه تاکنون این سویه ها در حیوانات گزارش نشده است اما نمی توان گفت که خطر انتقال این سویه ها از انسان به حیوانات خانگی وجود ندارد.

اتیولوژی

عامل بیماری سل یک باکتری بی هوازی بدون اسپور و باسیل اسید فست می باشد. یک ارگانیسم با رشد کند در هر دو شرایط بدنی و شرایط آزمایشگاهی که مشابه مایکوباکتریوم بوویس بوده و باعث بیماری توبرکولار می شود.

انتشار جغرافیایی و همه گیر شناسی

عامل بیماری سل در انسان ها به صورت گسترش جهانی وجود دارد. حدود یک سوم جمعیت جهانی آلوده بوده با حدود ۸ میلیون درگیری جدید و سالانه حدود دو میلیون مرگ در اثر این بیماری رخ می­دهد. عفونت های انسانی در بین مناطق مختلف بسیار متغیر می باشد که درصد بالایی از بیماری در صحرای ساهارا آفریقا و برخی نواحی از اروپا شرقی رخ می دهد. عفونت ها در نواحی پرجمعیت با حداقل رعایت بهداشتی بیشتر رخ می دهد. تعداد زیادی از افراد عفونی دارای عفونت های مخفی بوده و بدون نشانه های درمانگاهی اما با احتمال گسترش بیماری به صورت سیستمیک می­باشند. انتشار مایکوباکتریوم توبرکلوزیس در حیوانات خانگی غیر معمول است. اگرچه این امر به میزان عفونت انسانی و نیز میزان تماس حیوانات خانگی با انسان بستگی دارد. انتقال از طریق قطرات و ریز قطره های آلوده رخ می دهد که از طریق عطسه، سرفه و یا صحبت کردن منتقل می شود. تماس مستقیم باعث انتقال می گردد و تماس مختصر خط ابتلای کمتری دارد.

عفونت بیشتر در مناطق بسته صورت می گیرد. سویه های مایکوباکتریوم توبرکلوزیس در میزان عفونت زایی متغیرند و یک تماس کوتاه می تواند باعث انتقال بیماری گردد اما غیرمعمول می باشد. سل در سگ­ها نادر است اما ممکن است پس از تماس نزدیک و طولانی با افراد آلوده رخ دهد. میزان شیوع بیماری از افراد به حیوانات خانگی هنوز مشخص نیست. انتقال عفونت تحت درمانگاهی معمول می­باشد به عنوان شاهد می توان اشاره کرد که در یک مطالعه از ۱۵٪ سگ­ها و گربه های به ظاهر سالمی که در برخورد معمولی با افراد آلوده بوده اند، مایکوباکتریوم توبرکلوزیس جدا شده است. اما در مقابل در پژوهش دیگری بر روی ۲۹ سگ که در برخورد با افراد بیمار بوده اند هیچ نمونه مثبتی یافت نشد.

در بیشتر پژوهش­های اخیر بر روی سگ­ها و سل کمتر تمرکز شده که شاید به دلیل افزایش نگرانی ها در خصوص عفونت در جمعیت­های انسانی، کمبودش بیشتر محسوس می باشد. انتقال از افراد آلوده به پرندگان خانگی گزارش شده است. تماس نزدیک مانند غذا دادن به پرنده توسط انسان آلوده از طریق دهان به نوک می تواند عامل انتقال باشد.

حیوانات

تظاهرات بالینی

عفونت ها بیشتر تحت بالینی هستند. در زمان وقوع بیماری بالینی، بیماری تنفسی گرانولوماتوز بیشتر رخ می­دهد. نشانه هایی مانند تب، کاهش وزن، بی اشتهایی و سرفه های خشک معمول می باشد. نشانه های گوارشی ممکن است به تنهایی رخ دهد و یا همراه با بیماری مجاری تنفسی رخ دهد. در چنین مواردی استفراغ، کاهش وزن، بی اشتهایی، اسهال و کم خونی معمول است. به نظر می رسد که سل گوارشی در گربه­ها بیشتر رخ می دهد. بیماری منتشره نیز ممکن است اتفاق بیوفتد و بسته به ارگان هایی که درگیر شده است تظاهرات بالینی مختلفی دیده می­شود.

تشخیص

تشخیص تفریقی می تواند سخت باشد. آزمایش های فیزیکی و تصاویر تشخیصی می تواند حضور توبركل يا آبسه را مشخص کند. لنفادنوپاتی ناحیه ای و افیوژن ممکن است وجود داشته باشد. آزمایش های سیتولوژی از اسمیرها یا آسپیراسیون نشان دهنده ی ارگانیسم های اسید فست می باشد. اما از سایر مایکوباکتریوم­ها قابل تفریق نیستند. جداسازی مایکوباکتریوم توبرکلوزیس روش استاندارد بوده اما کند و سخت می باشد. روش­های انتخابی برای جداسازی موفق به کار می­رود. آزمایش های مولکولی بافت­ها و اگسودا روش سریع و اختصاصی برای تشخیص مایکوباکتریوم توبرکلوزیس می باشد. آزمون توبرکولین در سگ و گربه انجام می­شود.

درمان

اطلاعات کمی در رابطه با درمان عامل بیماری سل حیوانی وجود دارد. بیماری بیشتر در زمان تشخیص پیشرفته می­باشد. برخی افراد، حیوانات خانگی مبتلا به شکل پیشرفته را به دلیل پیش آگهی ضعیف بیماری و خطر ابتلا به انسان های سالم اتانازی می کنند. احتمال انتقال به انسان در صورت اتانازی جانور آلوده کاهش می یابد.

گاهی صاحبان حیوانات تصمیم به درمان سل حیوانی می گیرند آن هم در زمانی که بیماری هنوز قابل درمان باشد. اتانازی در بسیاری از موارد به دلیل خطر ابتلا افراد سالم جامعه منطقی است. در صورتی که صاحب حیوان بخواهد برای درمان سل حیوانی تلاش کند، هیچ گونه راهنمایی برای این امر وجود ندارد. استفاده از مونوتراپی به دلیل احتمال مقاومت نسبت به آنتی بیوتیک توصیه نمی شود. ایزونیازید، ریفامپین، اتامبوتول و پیرازین آمید انتخاب­های ممکن هستند و نیز ترکیب ایزونیازید، ریفامپین و اتامبوتول در مورد سگ­ها برای درمان سل حیوانی پیشنهاد می شود. درمان برای مدت طولانی (۶ تا ۱۲ ماه) صورت می گیرد و در صورت عدم توانایی تقبل هزینه های درمان توسط صاحب حیوان اتانازی بایستی صورت پذیرد.

انسان

تظاهرات بالینی

عفونت اولیه در بیماری سل حیوانی بدون علامت می باشد و شیوع بیماری درمانگاهی اهسته و پنهانی می باشد. تب، کاهش وزن، لرز، سرفه و عرق شبانه نشانه های اصلی هستند که در موارد سل ریوی دیده می­شوند. سرفه بیشتر مترشحه می باشد و خون دماغ در موارد پیشرفته بیماری سل حیوانی صورت می گیرد. اختلالات خارج ریوی شامل مننژیت، لنفادنیت، آرتریت سپتیک و استئومیلیت می باشد. هر اندامی می تواند آلوده شود. هیچ علامت یا نشانه­ی واضحی در عفونت سل نهفته دیده نمی شود.

تشخیص

جداسازی مایکوباکتریوم توبرکلوزیس از مایعات بدن مانند مایعات ریوی، آسپیراسیون گوارشی ومایعات جنب، CSF و ادرار رخ می­دهد. آزمایش خلط بسیار حساس است. به ویژه آزمایش بر روی ۲ تا ۳ نمونه خلط روزانه توصیه می­شود که بایستی صبح­ها نمونه گیری انجام شود. جداسازی مایکوباکتریوم توبرکلوزیس نیازمند آزمایشگاه های خاص می باشد. هرچند جداسازی ممکن است چند هفته زمان ببرد. روش های آزمون سریع هم وجود دارد. PCR برای جداسازی مایکوباکتریوم توبرکلوزیس از نمونه های مجاری تنفسی به کار می رود. هرچندرنگ آمیزی اسید فست بر روی نمونه ها می تواند بعنوان یک آزمون سریع باشد، اما این روش تمایزی بین توکسین مایکوباکتریوم توبرکلوزیس با سایر ارگانیسم های مشابه ایجاد نمی کند.

آزمون ELISPOT بر روی برونکو آلوئولار لاواژ، حساسیت و ویژگی بالایی (به ترتیب 91% و ٪۷۹) برای تشخیص سل ریوی دارد. رادیوگرافی سینه­ ای پیشنهاد می شود اما بعنوان تشخیص قطعی نیست. یافته های تشخیصی شامل نودول ها و یا ضایعات متراکم در ناحیه­ ی آپیکال و یا ساب آپیکال خلفی در لوب های بالایی ریه می باشد. آزمون توبرکولین جلدی (TST) بسیار برای تشخیص عفونت مخفی سل حیوانی معمول است. .IGRAs در حال حاضر بسیار بیشتر در دسترس می باشد، هرچند در خصوص اینکه این تست بایستی بعنوان تست­های اولیه مورد استفاده قرار گیرد و یا اینکه برای تائید مثبت شدن TST مورد استفاده قرار گیرد اجماع نظری وجود ندارد. TST برای تشخیص بیماری سل حیوانی فعال مناسب نیست از آنجایی که نتایج تست ممکن است تا حدود ۲۰ درصد در افراد مبتلا به سل حیوانی فعال منفی شود.

درمان

آنتی بیوتیک تراپی طولانی مدت با حداقل درمان ۶ ماهه در موارد مشکوک به توبرکلوزیس و ۱۸ ماهه برای سویه های مقاوم به داروی سل (MDR) مورد نیاز می باشد. اطلاعات جزئی درمان فراتر از بحث ما است اما ترکیب ایزونیازید، ریفامپین، اتامبول و پیرازین آمید بطور معمول استفاده می گردد.

پیشگیری

خطر عامل بیماری سل حیوانی برای ابتلا انسان از طریق حیوانات خانگی آلوده مشخص نیست. خطر انتقال سل حیوانی بیماری مشترک پایین بوده و خطر ابتلای انسانی از طریق انسان که از حیوانات خانگی آلوده شده اند بالا می باشد. در حالی که انتقال از انسان به حیوانات خانگی مشخص است اما انتقال از حیوانات خانگی به انسان دیده نشده است. حیوانات آلوده عامل بیماری سل باید درمان یا اتانازی شوند. نگه داری از حیوانات درمان نشده به دلیل احتمال انتقال بیماری به انسان چندان صحیح نیست. حیوانات خانگی به ویژه سگ­ها می توانند مایکوباکتریوم توبرکلوزیس را از طريق ترشحات تنفسی و یا قطرات دفع نمایند. لذا مراقبت های لازم برای کاهش خطر ابتلا به سل حیوانی  باید انجام پذیرد. مدفوع و فومیت­ها عامل بیماری سل حیوانی می توانند آلوده باشند. لذا حیوانات آلوده باید با دقت حمل شوند. از تماس نزدیک با حیوانات عفونی به ویژه حیواناتی که سرفه می کنند باید دوری شود. شستشوی دست­ها پس از هر تماس باید انجام پذیرد و پس از تماس با مواد عفونی مثل غذا و آب نیز بایستی شستشو انجام شود. حیوانات آلوده ای که تحت درمان هستند باید از سایرین جدا شوند و باید از تماس با افراد یا انسان­ها که در خارج از مراکز نگهداری هستند جلوگیری نمود. هنوز مشخص نیست پس از شروع درمان تا چه زمانی حیوانات، آلوده باقی می مانند. توصیه ها برای درمان حیوانات در برخورد و یا حیوانات دارای عفونت بالینی بسیار سخت می باشد. هرچند خطر انتقال از حیوانات خانگی بدون عفونت بالینی، حداقل می باشد، اما اطلاعات کافی در رابطه با این مرحله وجود ندارد. در صورت تشخیص عفونت مایکوباکتریوم توبرکلوزیس در حیوانات خانگی و یا مشکوک شدن به این بیماری در آنها، بایستی وضعیت دقیق افرادی که در تماس با این حیوانات بوده اند بررسی شود، بدلیل اینکه تقریباً بطور قطع می­توان گفت انتقال این بیماری به حیوانات از طریق افراد در تماس با آنها در مراکز نگهداری شان بوده است. در انسان ابتلا از طریق تماس با محیط آلوده برای چند روز یا چند هفته و نه برای چند دقیقه یا چند ساعت و یا تماس با حیوانات آلوده صورت می گیرد. درمان برای بیشتر افرادی که از نظر TST مثبت هستند صورت می گیرد. در مراکز نگهداری (جایی که انسان مبتلا به سل حیوانی تشخیص داده می شود) برای جلوگیری از سل حیوانی حیوانات خانگی نباید نگهداری شوند. حیوانات خانگی بدون نشانه های تنفسی در خطر پایین  سل حیوانی قرار دارند. اگر چه رادیوگرافی قفسه سینه می تواند درجه عفونت سل حیوانی را مشخص کند. تست توبرکولین در حیوانات در معرض قرار گرفته بدلیل حصول نتایج غیر پایدار توصیه نمی شود. کشت خلط می تواند مورد استفاده قرار گیرد اما در سگ­های به ظاهر سالم توجیه نداشته و متعاقباً برای جلوگیری از سل حیوانی بازدهی نخواهد داشت. باید مراقبت های لازم برای کنترل عفونت سل حیوانی در مراکز نگه داری برای کاهش تماس انسان با حیوانات بدلیل کاهش خطر انتقال بیماری صورت پذیرد. در حال حاضر توجیهی برای درمان پیشگیرانه سل حیوانی در حیوانات خانگی که در برخورد با افراد آلوده هستند وجود ندارد. برای کنترل سل حیوانی و نیز کاهش خطر عفونت بایستی مراقبت های شخصی دامپزشکی انجام پذیرد. تماس و نیز در برخورد تنفس قرار گرفتن مهم می باشد. در حالی که خطر انتقال سل حیوانی از بیماران دامپزشکی به کارکنان کلینیک های دامپزشکی نسبت به بیماران انسانی به پرستاران بیمارستان های انسانی سالم پایین تر می باشد اما صفر نیست. یک واکنش توبرکولین قوی مثبت در افرادی که سگ آلوده را نکروپسی نموده اند دیده شده است و نشان می دهد که آنها طی عملیات نکروپسی در معرض برخورد قرار گرفته اند.

این تجربه است که کمک می کند در هر تجارتی موفق شوید، ما بدون هیچ چشم داشتی تجربه خود را در اختیار شما خواهیم گذاشت
گروه تولیدی پژوهشی نیازی