بیماری بوقلمون سرسیاه (هیستومونیازیس):

علایم سرسیاه بوقلمون

بیماری پروتوزوآیی ناشی از «هیستوموناس ملئاگریدیس» است که علایمی از قبیل تشنگی، کاهش اشتها، فضولات به رنگ گوگرد، خواب آلودگی، ضعف بدنی، پرهای ژولیده، سر به رنگ آبی تیره و جراحات كبدی و سکوم از علایم آن است.

مرگ و میر در این بیماری به خصوص در بوقلمون های کمتر از ۱۲ هفته بالا است. هیستومونادها در درون تخم های کرم های موجود در سکوم پرندگان که توسط آنها بلعیده شده است خیلی پایدار هستند. این کرم ها سال های متمادی در سری های مختلف بوقلمون های پرورشی واحد به عنوان ناقل بیماری عمل می کنند.

انتقال سرسیاه بوقلمون

پرندگان از طریق مصرف مستقیم تخم کرم های سکومی و یا خود کرم های موجود در خاک آلوده می شوند. وقتی تخم ها خورده شد، پرنده پروتوزوا را از طریق مدفوع دفع می کند.

این پروتوزوا به همراه اشرشیا کولای و دیگر باکتری های روده ای موجب بیماری می شوند. بوقلمون، مرغ خانگی، مرغ شاخدار و انواع پرندگان بازی به این بیماری حساس هستند.

جلوگیری و درمان سرسیاه بوقلمون

پرورش جداگانه بوقلمون ها مسن از جوان و گله بوقلمون ها از دیگر ماکیان ها. اعمال روش های بهداشتی در سالن پروش اولیه برگرداندن خاک مناطق آلوده به صورت مرتب و متوالی برای درمان و یا پیشگیری بیماری های سرسیاه از داروهای مربوطه استفاده می شود.

کوکسیدیوز بوقلمون:

علایم کوکسیدیوز بوقلمون

بیماری پروتوزوایی بیماری کوکسیدیوز(اسهال خونی بوقلمون)که عامل آن گونه های مختلف جنس «ایمریا» است که در بستر یا در مرتع به طور طبیعی وجود دارد و ممکن است بوقلمون های نابالغ را که هنوز سیستم ایمنی شان توسعه نیافته است در معرض خطر قرار دهد. علایم عمومی این بیماری شامل ضعف، بال های افتاده، پرهای ژولیده و افتادن سر به سمت عقب و روی شانه های بی قراری و اسهال قهوه ای مخاطی و خونین همراه با بوی بد از نشانه های این است.بیماری کوکسیدیوز(اسهال خونی بوقلمون) مهمترین بیماری های پروتوزوآیی بوقلمون می باشد.

انتقال کوکسیدیوز بوقلمون

بیماری کوکسیدیوز(اسهال خونی بوقلمون) از طریق پروتوزواهای جنس ایمریا منتقل می گردد. بوقلمون نسبت به 7 سویه مختلف آن حساس است در حالی که تنها ۳ تا از سویه­ های آن بیماری زا هستند.

کوکسیدیاهای مرغ و دیگر پرندگان و حیوانات قادر به درگیر کردن بوقلمون ها نیستند و برعکس.

اووسیت های کوکسیدیایی از طریق مدفوع بوقلمون بیمار دفع می شوند و قبل از آلوده کردن پرنده جدید باید برچیده شوند. اووسیت ها در محیط مقاوم هستند و در معرض مواد ضدعفونی کننده از بین نمی روند.

پیشگیری و درمان کوکسیدیوز بوقلمون

برای جلوگیری از انتقال کوکسیدیاها به حذف مواد مدفوعی پرنده آلوده می پردازند.

مدفوع این بوقلمون ها ممکن است به قفس ها، ابزار و تجهیزات مختلف، کفش ها، لباس های حیوانات خانگی از قبیل گربه و امثال آن انتقال یابد.

از طریق برداشت بسترهای مرطوب و جلوگیری از خیس شدن بستر، تولید اووسیت ها را مهار کنید. یک واکسن برای آن تولید شده است.

در موارد حاد یک ماده ضد کوکسیدوز یا «کوکسیدیواستات»، حداقل به صورت موقت در جیره مصرفی بوقلمون ها لحاظ می شود.

سرکه سیب برای پیشگیری از بیماری کوکسیدیوز(اسهال خونی بوقلمون) بکار می رود ولی در صورتی که پرندگان در معرض دوزهای اندک این کوکسیدیاها قرار گیرند در دراز مدت مبتلا به ضعف سیستم ایمنی می شوند.

تریکومونیازیس:

علایم تریکومونیازیس

عامل بیماری، سویه ای از انگل پروتوزوآیی و تاژکدار به نام «تریکوموناس گالینه» می باشد. دو نوع از این بیماری دیده شده است:

الف- نوعی که در قسمت های بالای دستگاه گوارش از قبیل دهان، سینوس، مری و چینه دان دیده می شود. اكله های پنیری شکل دهان، مری یا چینه دان شبیه موارد گفته شده در مورد کاندیدیازیس و هیپر ویتامینوز A در این بیماری دیده می شود. در بوقلمون این نوع بیماری به ندرت دیده می شود.

ب- آلودگی قسمت های پایینی دستگاه گوارش شامل روده ها، سکوم ها و کبد که موجب بی حالی و سستی بوقلمون ها همراه با اسهال آبکی و زرد در آنها می شود و در ضمن علائمی چون کاهش وزن، جراحات پنیری در روده ها، بزرگی سکوم ها و جراحات کرم رنگ و دانه دانه روی کبد را می توان نام برد.

انتقال تریکومونیازیس

این بیماری از طریق استخرهای راکد، آب های آلوده و یا کومه­ های قدیمی کاه و وجود شرایط مرطوب و غیربهداشتی محل زندگی بوقلمون ها ایجاد می شود.

تقریبا تمامی کبوترها و فاخته­ ها این ارگانیسم را در خود حمل می کنند. برخی از آنها دارای اشکال بالایی دستگاه گوارش هستند و از طریق آب و غذای آلوده به بوقلمون سرایت می کنند. ارگانیسم به مدفوع راه می یابد و برای تمامی عمر به عنوان ناقل عمل می کند.

پیشگیری و درمانتریکومونیازیس

در پرورش بوقلمون ها محله های احتمالی آلودگی را شناسایی کرده و از بین ببرید. به خصوص از تماس بوقلمون ها با کبوترها و قمری ها جلوگیری کنید، بوقلمون های جوان را از بوقلمون های مسن و پرندگان مبتلا را از پرندگان جساس جدا کنید. مترونیدازول داروی مناسبی برای درمان تریکوموتیازیس بوقلمون است.

هگزامیتیازیس بیماری های پروتوزوآیی بوقلمون:

علایم هگزامیتیازیس

بوقلمون های مبتلا به این بیماری حالت سرماخورده و عصبی دارند و جیرجیر می کنند و کنار هم جمع می شوند و اشتهای خود را از دست داده، پرهای آنها ژولیده می شود و در نهایت به حالت تشنج و غش در می آیند.

به دنبال غش، مرگ آنها فرا می رسد. نوعی اسهال آبکی، کف دار و بدبو تولید می کنند و در نتیجه آن پرنده مبتلا به کمبود الکترولیت ها شده و گلوکز خون شان پایین می آید،

پرندگان با آلودگی کمتر، مقداری غذا می خورند ولی وزنشان را از دست می دهند و بسیاری از بازمانده های آنها از رشد باز می مانند. پرندگان بهبود یافته ناقل بیماری هستند.

بیشترین تلفات در سن ۳ تا ۸ هفتگی است و در سن ۱۰ تا ۱۲ هفتگی مقاومت در برابر آنها ایجاد می شود. این بیماری در بوقلمون ها بالغ دیده نمی شود و با التهاب روده از نوع کوروناویروسی آن اشتباه می شود.

این بیماری از مهمترین بیماری های پروتوزوآیی بوقلمون می باشد.

انتقال هگزامیتیازیس

عامل بیماری یک پروتوزوای تاژکدار به نام «هگزامیتیا ملئاگریدیس» است که در سرتاسر عالم وجود دارد. این پارازیت گونه های مختلف پرندگان به ویژه کبوتر، اردک، بلدرچین و قرقاول را الوده می کند.

مرغ خانگی به صورت ناقل بیماری عمل می کند ولی خود تحت تأثیر قرار نمی گیرد انتقال از پرنده به پرنده و یا خوردن مواد آلوده مهم ترین روش انتقال آن است.

پیشگیری و درمان هگزامیتیازیس

در پرورش بوقلمون ها از سیستم «همه یا هیج» در مقطع پرورش اولیه جوجه ها استفاده شود. از تماس پرنده های مسن و جوان خودداری شود. آبخوری ها و دانخوری ها روی نرده های سیمی قرار داده شود در حد فاصل بین دو گله، سالن به خوبی تمیز و ضدعفونی شود.

به طور مرتب آبخوری ها را شستشو دهید. استفاده از موادی که موجب توقف رشد و تکثیر هیستوموناها  می شود، بخصوص برای بوقلمون های مرتعی مناسب است. گله های آلوده به تدریج حذف شوند.

آلودگی لوکوسیتوزوا:

علایم آلودگی لوکوسیتوزوا

عامل بیماری یک پروتوزوای خونی به نام «لوكوسایتوزون اسمیتی»است که خون و دیگر اندام های داخلی را در معرض خطر قرار می دهد و به صورت انگلی آنها را از بین می برد. انگل های خونی خطرناک هستند.

بوقلمون اهلی مبتلا نشانه هایی از قبیل کاهش اشتها، کاهش توان بدنی، تشنگی مفرط، بی حالی و افسردگی، سرفه و صداهای مرطوب نای در برخی موارد ناهماهنگی را نشان می دهند

در موارد حاد مرگ ناگهانی دیده می شود. بوقلمون های کمتر از یک ماه سن به ویژه در دوره فعالیت «مگس سیاه» بیشترین آمادگی را برای ابتلا به این بیماری دارند. این بیماری اغلب سریع و کشنده است.

تولید تخم بوقلمون های مولد کاهش می یابد، وزن تخم و قدرت جوجه درآوری تخم های آنها نیز کم می شود و بوقلمون ها اغلب تلفات بالایی نشان می دهند. بوقلمون های وحشی بخصوص بالغ تعدادی از این علایم را نشان می دهند.

انتقال آلودگی لوکوسیتوزوا

مگس سیاه و میج آلوده به پروتوزوای لوکوسیتوزوا که میزبان های اختصاصی بوقلمون ها هستند آلوده می گردند. در عرض چند ساعت پس از گرفتن خون از بوقلمون آلوده، پارازیت در درون بدن این حشرات رشد می کند و قادر به انتقال پروتوزا از طریق بزاق است.

بعد از نیش خوردن بوقلمون، اپروتوزوا در خون و سلول های بدنی او توسعه یافته و بالغ می شود و علایم بیماری را ظاهر می کند.

خون بوقلمون آلوده از طریق حشرات قابل انتقال است و بوقلمون بهبود یافته آلودگی را در خون خود ادامه می دهد و در ادامه نیش حشرات منجر به انتقال مجدد آن به دیگر بوقلمون ها می شود.

جلوگیری و درمان آلودگی لوکوسیتوزوا

از آنجا که حشرات نیش زن در آب های روان تولید مثل می کنند، لذا برای پرورش بوقلمون ها این بیماری بیشتر در کنار رودخانه ها و نهرها دیده می شود، بررسی خون این بوقلمون ها، مبین وجود انگل است. حذف بوقلمون های ناقل چرخه حیات آنها را قطع می کند.