باکتری استافیلوکوکوس اورئوس یک بیماری زای فرصت طلب مهم می باشد که قادر به کلونیزه شدن و آلوده کردن رنج وسیعی از گونه ها شامل انسان، سایر پستانداران، پرندگان و خزندگان می باشند. با وجود این که بخشی از میکروفلور کومنسال می باشد می تواند باعث بیماری در برخی گونه ها به ویژه انسان گردد. در این پست در مورد بیماری های باکتریایی قابل انتقال از حیوان به انسان:باکتری استافیلوکوکوس اورئوس مطالبی را به طور کامل بیان می کنیم.

استافیلوکوکوس اورئوس

سبب شناسی

استافیلوکوکوس اورئوس باکتری گرم مثبت کومنسال و بیماری زا در بسیاری گونه هاست. گونه های استافیلوکوک کوآگولاز مثبت مهم ترین بیماری زاهای انسانی هستند و برای کلونیزاسیون در موکوس و سطوح پوست گونه های مختلف حیوانی آراسته شده اند. استافیلوکوکوس اورئوس دارای فاکتورهای حدت مختلف می باشد و نقش هر یک از آنها در گسترش بیماری متغیر است. برخی از فاکتورهای حدت باعث اتصال کلونیزاسیون در بافت میزبان می گردند. سایرین آنزیم های ترشحی و سم تولید می کنند که برای تهاجم ضروریست. توجه خاصی به گروه خاصی از توکسین­ها صورت گرفته از جمله لکوسیدینپنتون-ولنتاین (PVL) که شاید در عفونت های استافیلوکوکوس اورئوس پوست و بافت نرم مقاوم بر متاسیلین نقش دارند مانند فاسیتیس نکروزان وپنومونی نکروزه در انسان و توکسین نوع ۱ سندرم شوک توکسیک (TSSTC-1) که باعث سندرم شوک توکسیک می گردد. استافیلوکوکوس اورئوس توانایی زیادی در ایجاد مقاومت آنتی بیوتیکی دارد و گروه های زیادی از استافیلوکوکوس اورئوس به رنج وسیعی از آنتی باکتریال ها مقاومند. برای مثال MBSA نسبت به همه آنتی بیوتیک های بتالاكتام (پنی سیلین، سفالوسپورین ها و کارباپنم­ها) مقاوم است و بیشتر به تعداد متفاوتی از کلاس های آنتی بیوتیکی نیز مقاوم است. این امر شاید مربوط به وجود ژن mecA میباشد ژنی است که به صورت فرعى PBP2a تولید می کند که تمایل کمی برای اتصال به آنتی بیوتیک های بتالاكتام دارد.

همه گیر شناسی/ گسترش جغرافیایی

انسان

استافیلوکوکوس اورئوس یک کومنسال رایج، در انسان می باشد که در پاساژ ترشحات بینی نزدیک به ۳۰٪ از افراد سالم به طور گسترده یافت می شود. این باکتری روی پوست، مجاری تنفسی و گوارشی یافت می شود. سه الگوی اصلی کلونیزاسیون شناسایی شده است. کلونیزاسیون دائمی، کلونیزاسیون موقت و غیرحامل­ها. در موارد دائمی کلونیزاسیون برای مدتی از زمان مثلاً کل زندگی صورت می گیرد. در موارد موقت کلونیزاسیون پس از مدتی حذف شده و فرد مجدد در برخورد قرار گرفته و باکتری کلونیزه می شود. در موارد غیر حامل به نظر می رسد که استافیلوکوکوس اورئوس قادر به کلونیزاسیون خودبخودی در مجاری تنفسی و نیز سایر قسمت ها نمی باشد. به عنوان یک بیماری زای فرصت طلب عفونت های بالینی استافیلوکوکوس اورئوس زمانی ایجاد می گردد که سدهای دفاعی بدن بشکنند مثلاً در اثر وجود ضایعات در پوست، ایجاد هرگونه برش جراحی و هر عاملی که روی سیستم ایمنی بدن مؤثر باشد. اگرچه عفونت های ناشی از در صورت نبود وجود ریسک فاکتور ایجاد می­شود. مسمویت غذایی ناشی از استافیلوکوک در صورت رشد سویه های مولد انتروتوکسین استافیلوکوکوس اورئوس در غذا ایجاد می­شود. به نظر می رسد که حیوانات خانگی می تواند منبع انتروتوکسین استافیلوکوکوس اورئوس باشند و به صورت غیر مستقيم غذا را آلوده کنند. MRSA یک مشکل جدی در انسان برای سال­های زیاد بوده است شکل پاندمیک MRSA وابسته به عفونت بیمارستانی در ۱۹۸۰ رخ داد و باعث عفونت های مهاجم در ۱۰۰ هزار نفر گردید و بیش از ۱۸ هزار نفر در ایالات متحده جان باختند. MRSA وابسته به جمعیت باعث شکل گیری بیماری در بسیاری مناطق با عفونت های مختلف پوست و بافت های نرم گردیدند و باعث پنومونی نکروتیک شدند. MRSA باعث عفونت پوست و بافت نرم وابسته به جمعیت در برخی مناطق می گردد. مشابه استافیلوکوکوس اورئوس حساس به متاسیلین MRSA یک بیماری­زای فرصت طلب می باشد که در افراد سالم یافت می شود درصد بسیار کمی از افراد به صورت دائمی باکتری را در ترشحات بینی خود حمل می کنند.

(٪ 3/3 – 8/0) افرادی که باکتری را کلونیزه دارند نشانه هایی از بیماری را ندارند. افرادی که باکتری در آنها کلونیزه شده MRSA را به سایر افراد حساس منتقل می کنند.

حیوانات

در حالی که استافیلوکوکوس اورئوس به نظر می رسد یک بیماری زای اولیه در انسان می باشد؛ اما در بسیاری از گونه های حیوانی (۱۴-۱۲٪ از سگ­ها، ٪20- 3/4 از گربه ها) هم یافت می­شود. اگرچه مشخص نیست که این باکتری حقیقتاً یک کومنسال در این گونه ها باشد شاید در مواردی جداسازی این باکتری به ویژه در مورد استافیلوکوکوس از سگ­ها به دلیل عفونت ناشی از انسان باشد. به ویژه در مواردی که یک گونه کوآکولاز مثبت است. مطالعه روی سگ­ها و صاحبان آنها نشان می­دهند که در ۵۰٪ از مرکز نگهداری استافیلوکوکوس از سگ­ها و صاحبان آنها جدا شده است و قوياً نظریه انتقال بین گونه ای را تأیید می کند. این موقعیت در رابطه با گربه ها کمتر مشخص می شود. در برخی پژوهش­ها میزان شیوع در گربه ها بسیار بالاتر می باشد. ممکن است که استافیلوکوکوس اورئوس یک کومنسال حقیقی گربه سانان باشد. هم­چنین این باکتری در درصد کمی از سگ­ها و گربه های سالم یافت می شود. ریسک فاکتورها برای کلونیزاسیون مشخص نیست و شاید به دلیل تماس با انسان باشد. بیشتر توجهات اخیر در رابطه با استافیلوکوکوس اورئوس سگ­ها و گربه ها مربوط به MRSA می باشد هم در مبحث حیوانات سالم و هم در بیماری بیماری مشترک در حال حاضر MRSA از ۰ تا ٪۳/۳ از سگ­های سالم و ۰ تا ۴٪ از گربه های سالم جداسازی شده است. کار کردن در محیط­های بیمارستانی می تواند به عنوان ریسک فاکتور برای کلونیزاسیون MRSA باشد و کلونیزاسیون MRSA در سگ­ها شاید به دلیل برخورد آنها با انسان آلوده باشد. تماس با بچه ها نیز می تواند ریسک فاکتور باشد. به نظر می رسد که MRSA می تواند در هر گونه حیوانی یافت گردد. مشابه استافیلوکوکوس اورئوس حساس به متی سیلین حیوانات کلونیزه شده هیچ علامتی از عفونت را ندارند و بیماری بالینی را نشان نمی دهند.

در انسان و اسب­ها کلونیزاسیون MRSA یک ریسک فاکتور برای عفونت بالینی MRSA می باشد. مبحث قابل توجه در رابطه با MRSA در حیوانات خانگی نوع گونه های بافت شده می باشد. MRSA يافت شده در حیوانات خانگی بیشتر مشابه نوع انسانی آنها می باشد. این امر این نظریه را تقویت می کند که MRSA يافت شده در حیوانات خانگی انعکاس زیادی از MRSA انسانی دارد و تغییر در MRSA انسانی باعث تغییر نوع حیوانی آن می شود. به تازگی استوک زنده MRSA (ST398) به عنوان یک معضل جدی در برای انسانی در برخی کشورها شناخته شده است به ویژه در شمال اروپا. این سویه در بخش کوچکی از جمعیت سگ­ها شناسایی شده است. MRSA هم چنین از سایر گونه های حیوانی مانند خرگوش، خزندگان و پرندگان خانگی گزارش گردیده است. اطلاعات شیوع اندک است اما به نظر می رسد که عفونت و کلونیزاسیون بسیار نادر است و این عفونت ها ناشی از عفونت انسانی می باشد.

انتقال بین گونه ای

با توجه به بررسی اکولوژیک MRSAو نیز بررسی نسبی تعداد کمی از افراد و حیوانات به ویژه حیوانات خانگی نگهداری شونده در مراکز نگهداری، MRSA موجود در حیوانات خانگی منشأ انسانی دارد. علاوه بر این امر، حیوانات کلونیزه شده و عفونی می توانند به عنوان ریسک فاکتور انسانی باشند. درباره نقش حیوانات خانگی در عفونت MRSA انسانی شکی نیست اما جزئیات دقیق در این رابطه و نیز در رابطه با ریسک فاکتورها و نحوه انتقال عفونت ناچیز است. کلونیزاسیون در انسان ها در اثر تماس با سگ­ها و گربه های آلوده و کلونیزه به طور گسترده گزارش شده است. یافتن سویه های مهم MRSA انسانی در حیوانات خانگی که تماس مستقیم با انسان داشته اند انتقال زئونوز این بیماری را تأیید می کند. به نظر می­رسد که حیوانات خانگی منبع عفونت انسانی هستند. این امر بر پایه شواهدی می­باشد که نشان می­دهد کلونیزاسیون در انسان و حیوانات خانگی با یک سویه خاص از MRSA صورت می گیرد اما برای انتقال مشخص نیست. به نظر می­رسد که انتقال از انسان به جانور رایج است حتی اگر بیشتر صورت نگیرد رایج تر از انتقال جانور به انسان است. به نظر می رسد که انتقال بین گونه ای در مراکز نگهداری حیوانات و درمانگاه های دامپزشکی ایجاد می­شود و MRSA به ویژه با منشأ یک بیماری زای زئونوز می باشد. همچنین باکتری می تواند یک خطر برای دامپزشکان باشد. در پژوهش های زیادی که روی دامپزشکان صورت گرفته تا حدود ۱۸% آلودگی در دامپزشکان به MRSA دیده شده است. هرچند نمی توان گفت که این نسبت همگی به دلیل تماس با حیوانات آلوده بوده است اگر چه نسبت ٪۳-۵ آلودگی در سایر افراد و تشابه بين سویه های جدا شده از انسان و حیوانات این نظریه را تائید می نماید. به نظر می رسد انتقال به صورت مستقیم در اثر تماس با این افراد مشکوک یا آلوده با افراد حساس بوده است. MRSA می تواند در محیط به ویژه در مرکز نگهداری درمانگاه­های دامپزشکی یافت شود. انتقال غیرمستقیم از راه منابع محیطی نیز ممکن است اما چندان مطالعه ای روی آنها صورت نگرفته است. انتقال آئوروسل ها رایج نیست اما از نظر تئوری قابل انجام است اما در فاصله کم از راه عطسه یا سرفه صورت می گیرد.

حيوانات

نشانه های بالینی

رنج وسیعی از عفونت های فرصت طلب ممکن است ایجاد شود. پیودرم، اوتیت و عفونت های بافت نرم رایج­تر هستند اما عفونت در هر ناحیه ای از بدن نیز ممکن است ایجاد شود. هیچ نشانه بالینی وجود ندارد که استافیلوکوکوس را از سایر عوامل فرصت طلب متمایز کند. اختلالات شدید مانند عفونت های سپسیز یا نکروز کننده نادر است. عفونت­های MRSA می تواند در هر جای بدن ایجاد شود و از عفونت های ناشی از عوامل حساس به متی سیلین و یا سایر بیماری زاها قابل تفکیک نیست. در موارد بسیاری پیودرم و اوتیت گزارش می شود.

شاید عفونت­های باکتری استافیلوکوکوس اورئوس بسیار وابسته به تماس انسانی باشند (برای مثال زخم­ها و یا محل های جراحی که با دست­های آلوده صاحبان جانور یا دامپزشکان در تماس می باشد) که عامل استافیلوکوکوس به ویژه MRSA هستند اما اطلاعات کمی در دسترس است.

تشخیص

نشانه های بالینی برای تشخیص کافی نیست. آزمایش های یاخته شناسی از بافت­های عفونی می تواند عفونت استافیلوکوکی را مشخص کند اما قادر به تفکیک آنها نیست. کشت استافیلوکوکوس از بدن آلوده روش استاندارد تشخیص است. اگرچه تداخل در نتایج از جایگاه های غیر استریل بدن مثل پوست می تواند مشکل در تشخیص ایجاد کند. در نتایج کشت به دست آوردن یک سویه کوآگولاز مثبت بسیار با اهمیت می باشد. تشخیص MRSA شامل انجام آزمون روی استافیلوکوکوس جدا شده از PBP2a یا mecA می باشد. این امر در تشخیص دامپزشکی چندان رایج نیست و تشخیص فنوتیپی بیشتر صورت می گیرد. آزمون مقاومت به اکساسیلین به عنوان شاخص MRSA بسیار مهم است. بدین برای اکساسیلین استفاده می شود که بسیار نسبت به متی سیلین در شرایط شرایط آزمایشگاهی پایدارتر می باشد و استافیلوکوکوس مقاوم به اکساسیلین یک MRSA است.

اگرچه دیده شده که اکساسیلین یک القاگر ضعیف مقاومت در شرایط آزمایشگاهی در برخی از گونه هاست پس به تازگی توصیه می­شود از سفوکسیتین استفاده گردد که القاگر بهتری برای مقاومت است. استافیلوکوکوس اورئوس مقاوم به سفوکسیتین جزء باکتری استافیلوکوکوس اورئوس هستند. یافتن گونه های MRSA بسیار مهم می باشد و دامپزشکان در آزمایشگاه باید به یافتن سویه های مقاوم به متی سیلین بسیار توجه کنند. در صورتی که در موارد تشخیص داده شده استافیلوکوکوس اورئوس MDR، بعنوان MRSA گزارش نگردد آزمون باید مجدد تکرار شود. بررسی برای یافتن کلونیزاسیون MRSA نادر است. در صورت نیاز در حال حاضر اطلاعات کمی در رابطه با نمونه برداری وجود دارد. سوابهای بینی ورکتوم رایج ترین موارد می باشد. برای نمونه برداری بایستی از هردو نمونه برداشت نمود در غیر اینصورت ممکن است تشخیص صورت نگیرد.

درمان

درمان عفونت های استافیلوکوکی بسیار متغیر می باشد زیرا ماهیت بیماری بسیار متنوع است. درمان بر پایه ماهیت عفونت و آنتی بیوگرام می­باشد. استفاده از آنتی بیوتیک تنها و یا ترکیبی، بیوسیدهای موضعی و سایر روش­های جراحی و یا دارویی ممکن است توصیه گردد. در صورت وجود آبسه های ترشحی، برش و درناژ ممکن است به تنهایی کافی باشد. اگرچه آبسه های ترشحی یک تظاهر رایج در موارد انسانی است اما در مورد برخی حیوانات نادر است. MRSA نسبت به کلیه بتالاكتام­ها مقاومند. مقاومت به کلینداماسین در MRSA رایج است و MRSA مقاوم به اریترومایسین و حساس به کلیندامایسین باید مقاوم به کلیندامایسین در نظر گرفته شوند. باید از فلور کوئینولون­ها بدون در نظر گرفتن حساسیت باکتری به آنها در شرایط آزمایشگاهی دوری شود.

انسان

نشانه های بالینی

به عنوان یک بیماری زای فرصت طلب که به خوبی آراسته شده است استافیلوکوکوس می تواند رنج وسیعی از بیماریها شامل عفونت­های موضعی و مهاجم و سندرم های وابسته به توکسین را ایجاد کند. عفونت های رایج تر شامل آبسه، مسمومیت، عفونت های زخم، ایمپتیگو و سایر اختلالات پوست و عفونت نرم، عفونت های مهاجم شامل درگیری کل سیستم همراه با وجود باکتری در خون، التهاب لایه ی داخلی قلب (اندوکاردیت)، استئومیلیت، فاسیت، آرتریت سپتیک، پنومونی و مننژیت می باشد. ۳ سندرم اصلی وابسته به توکسین شامل ۱) سندرم شوک توکسیک استافیلوکوک ۲) سندرم پوست ورقه ورقه 3) مسمومیت غذایی استافیلوکوک می­باشند. وجود ژن­های توکسین خاص برای این سندروم ها لازم است. هیچ گونه شواهدی در مورد زئونوز بودن این سندروم ها وجود ندارد. هردو شکل مقاوم و حساس استافیلوکوکوس به متی سیلین باعث عفونت­های بیمارستانی مانند عفونت محل جراحی و باکتریمی می گردند. از نظر بالینی عفونت ناشی از MRSA و استاف­های حساس به متی سیلین قابل تشخیص نیست چه در جمعیت و چه در بیمارستان. شدت عفونت می­تواند بسیار متغیر باشد از عفونت خفیف پوست تا فاسیت کشنده نکروتیک، پنومونی نکروتیک، سپتی سمی یا سندرم شوک توکسیک.

تشخیص

تشخیص نیازمند کشت و آزمون می باشد. جداسازی استافیلوکوکوس از جایگاه­های سترون بدن مهم است. جداسازی عفونت از جایگاه های سطحی بدن بسیار پیچیده است که این امر بدلیل احتمال کلونیزاسیون باکتری یا آلودگی محل نمونه برداری می باشد و نتایج آزمون به نوع نمونه و تعداد استاف های جدا شده بستگی دارد. در حالی که سویه های مقاوم به متی سیلین در بیمارستان بسیار رایج هستند، این سویه ها در جمعیت هم وجود دارند. آزمون های حساسیت به آنتی بیوتیک مناسب می تواند برای جداسازی استافیلوکوکوس استفاده گردد.

درمان

درمان عفونت استافیلوکوکوس وابسته به نوع، موقعیت، شدت عفونت بسیار متغیر می باشد. نتایج آزمون های حساسیت آنتی بیوتیکی به دلیل مقاومت چند دارویی بسیار مهم است. برخی جدایه های استافیلوکوکوس به ویژه عفونت های وابسته به جمعیت، نسبت به تعداد زیادی از آنتی بیوتیک ها حساسند اما مقاومت های چند دارو و نیز متاسیلین رایج بوده و در چندین ناحیه ایجاد می­شود. درمان با داروهای بتالاكتام در موارد استاف­هایی که خطری برای زندگی محسوب نمی شوند و باعث عفونت پوست یا بافت نرم در جمعیت می شوند به کار می رود اما نبود پاسخگویی به درمان به ویژه به مقاومت به متی سیلین دیده شده است. موضوع مهم این است که آنتی بیوتیک­های سیستمیک برای درمان همه عفونت ها به کار نمی روند. ممکن است در موارد آبسه، برش و درناژ به تنهایی کافی باشد. آنتی بیوتیک خوراکی ممکن است در زمان برش جراحی یا درناژ استفاده شوند در زمانی که بیمار تب دارد و یا در زمان سلولیت متوسط بستری نمودن به همراه مصرف آنتی بیوتیک های مهاجم در بیماران با نقص ایمنی و یا بیمارانی که ممکن است مسموم شده باشند به کار می رود. درمان سایر اختلالات ناشی از استافیلوکوکوس عفونت متغیر بوده و می تواند از مصرف آنتی بیوتیک ساده تا بستری شدن در ICU و نیاز به جراحی متغیر باشد.

پیشگیری

به نظر نمی رسد که باکتری استافیلوکوکوس اورئوس قادر باشد از حیوانات به انسان منتقل شود اما باید در این رابطه توجهات لازم انجام پذیرد. نقش حیوانات خانگی در عفونت استافیلوکوکوس حساس به متی سیلین هم اکنون زیاد مورد توجه نیست. خطر حقیقی ابتلای انسان از راه تماس با حیوانات خانگی آلوده چندان واضح نیست. اگرچه شواهدی در مورد انتقال MRSA بین انسان و حیوانات وجود دارد و دامپزشکان به عنوان افراد در برخورد خطر ابتلا به MRSA هستند. هم چنین نقش حیوانات خانگی در عفونت MRSA باید مدنظر قرار گیرد.

درمان حیوانات کلونیزه در مراکز نگهداری

با وجود این که شیوع MRSA در حیوانات خانگی پایین است به نظر می رسد که تعداد حیوانات کلونیزه در مراکز نگه داری در حال افزایش است. بر طبق روش­های بررسی که در پایین توصیه می گردد تشخیص حيوانات كلونيزه غیر رایج است. بر طبق استفاده از روش­های پیشگیری می توان از عفونت حیوانات خانگی جلوگیری کرد. اگر چه در صورت تشخیص حیوانات کلونیزه باید روش های لازم برای کاهش خطر انتقال در آنها صورت گیرد. به نظر می رسد که در بیشتر موارد حیوانات خانگی MRSA را از صاحبان خود دریافت نموده اند. بنابراین حیوانات خانگی می تواند یکی از منابع چندگانه عفونت در مراکز نگهداری باشند. خطر انتقال عفونت انسانی به سایر افراد متغیر می باشد. باید روش­های رایج پیشگیری و مهار برای کاهش خطر انتقال و نیز حذف آسان تر MRSA از حیوانات خانگی انجام پذیرد. اعضا مراکز نگهداری باید از جایگاه های با خطر بالا اطلاع داشته باشند (بینی و پرینه) و از تماس مستقیم و یا غیر مستقیم با این نواحی خودداری کنند و پس تماس با نواحی با خطر بالای انسانی (ضایعات پوستی، بینی و پرینه) با حیوانات کلونیزه باید جلوگیری کرد.

افراد با خطر بالا که باعث گسترش عفونت MRSA می گردند باید مراقبت های ویژه را رعایت کرده و از هر گونه تماس با حیوانات خانگی بپرهیزند. پس از هر تماس با حیوانات خانگی دست ها باید کامل شسته و به خوبی ضدعفونی گردد. در زمان حمل مدفوع توجه لازم باید انجام پذیرد. مواردی که ممکن است بسیار آلوده باشند شامل ظرف آب یا غذا هستند که باید به دقت حمل شده و شستشو و ضد عفونی شوند. کاهش تماس با حیوانات خانگی توصیه می­شود.

جهت پیشگیری از انتقال MRSA از حیوانات خانگی به سایر حیوانات نباید به گربه های کلونیزه اجازه داده شود در خارج از محل نگهداری تردد کنند. سگ­ها نیز باید مهار شوند تا با سایر سگ­ها تماس نیابند. درمان دارویی برای رفع کلونیزاسیون توصیه نمی شود. تمام این روش ها مربوط به پیشگیری کوتاه مدت است. در حالی که MRSA قادر به کلونیزه شدن در گونه های متعدد است. به نظر نمی رسد که برای کلونیزاسیون در حیوانات خانگی برای مدت طولانی به کار رود. برخلاف آنها در انسان کلونیزاسیون طولانی مدت و یا دائمی ممکن است ایجاد شود به نظر می رسد که کلونیزاسیون کوتاه مدت مربوط به حیوانات خانگی است و بسیاری از حیوانات خانگی قادر به حذف MRSA در طی چند هفته هستند.

درمان حیوانات خانگی آلوده در مراکز نگهداری

درمان عمومی برای مهار MRSA برای حیوانات خانگی آلوده مشابه روش به کار رفته برای حیوانات خانگی کلونیزه می باشد و تمرکز روی محدودیت تماس با حیوانات به ویژه در مناطقی با عفونت فعال و نواحی بسیار آلوده می باشد. حیوانات با عفونت های بالینی قادر به آلوده کردن نواحی خارجی بدن می باشند. حیوانات با پیودرم جنرالیزه یا عفونت های بافت نرم گسترده در خطر بالایی قرار دارند. نواحی عفونی باید پوشیده شوند تا حد ممکن تماس با نواحی آلوده باید به حداقل برسد. در صورت نیاز باید مراقبت­های خانگی (مانند بانداژ تمیز یا حمام) انجام پذیرد و از وسایل تمیز استفاده شود. در صورت وجود عفونت های جانبی باید در طی درمان جانور بستری شود. در صورت وجود افراد پر خطر در مراکز نگهداری به ویژه زمانی که حمل کننده حیوانات خانگی هستند. بستری کردن ضروری است.

حذف کلونیزاسیون حیوانات خانگی

حذف فعال کلونیزاسیون MRSA در انسان هم چنان مورد بحث می باشد. در موارد حذف فعال یک عدد از آنتی بیوتیک مانند فاسیدیک اسید یا موپیروسین استفاده می شود و گاهی از درمان آنتی بیوتیک خوراکی و حمام آنتی سپتیک هم استفاده می­شود. کلونیزاسیون طولانی مدت MRSA هم ممکن است ایجاد شود در کلونیزاسیون در رابطه با آنها برخلاف موارد افراد سالم می باشد. حذف کلونیزاسیون بیشتر در افراد خاص مانند کارگران در بخش مراقبت و افراد کمی که تحت عمل جراحی قرار خواهند گرفت و بیماران ICU و افراد موجود در مراکز نگه داری که دارای عفونت راجعه MSRA هستند صورت می گیرد. گاهی حذف فعال MRSA در سگ­ها و گربه ها باعث کاهش انتقال عفونت بالینی به افراد می گردد. گرچه هم اکنون هیچ شاهدی در مورد این که درمان برای حذف کلونیزاسیون در سگ­ها و گربه ها پاسخ دارد دیده نشده است. انتقال کلونیزاسیون MRSA در بین حیوانات خانگی صورت خواهد گرفت. به نظر می رسد که کلونیزاسیون MRSA در بسیاری از حیوانات صورت می گیرد و نیز انتقال می یابد و استفاده از روش­های رایج باعث حذف عفونی می گردد و البته با توجه به خصوصیات فردی این امر متغیر است. نویسنده هیچ گونه درمان رفع کلونیزاسیون فعال برای حیوانات خانگی را پیشنهاد نمی کند.

درمان حیوانات خانگی آلوده یا کلونیزه در درمانگاه های دامپزشکی

به دلیل احتمال انتقال عفونت باکتری استافیلوکوکوس اورئوس از حیوانات آلوده یا کلونیزه به دامپزشکان و یا بیماران موجود در درمانگاه های دامپزشکی باید روش های مهاری پیشرفته برای این امر انجام پذیرد.

در ایده آل ترین حالت باید جانور آلوده از سایرین جدا شده و تحت درمان قرار گیرد. در حالی که MRSA از راه تماس منتقل می­شود قرار دادن حیوانات در محل­های جدا باعث کاهش انتقال و آلودگی می گردد. در صورتی که جدا کردن امکان پذیر نباشد درمان صحیح بیمار باید انجام پذیرد. در این حالت باید توجهات لازم به دلیل پتانسیل انتقال غیرمستقیم از راه دامپزشکان و تجهیزات آنها انجام پذیرد. باید حیوانات آلوده یا کلونیزه با دقت حمل شوند برای این کار باید از دستکش و گان استفاده کرد. هیچ بحثی در رابطه با استفاده از محافظ چشم یا ماسک به صورت رایج مطرح نیست. اگرچه برخی از افراد برای جلوگیری از تماس دست­های آلوده با بینی خود از ماسک استفاده می کنند. شستشوی دست ها بسیار حیاتی است. استفاده از ابزار رایج توصیه می شود. شستشوی دست­ها پس از استفاده از دستکش ضروری می باشد. در صورت امکان نواحی آلوده توسط یک سدی بخوبی پوشیده شوند. این امر در مورد همه بیماران نیست به ویژه در افراد دارای اوتیت و پیودرم عمومی صدق نمی کند. در تمام موارد درمانی باید از تماس با موارد آلوده مانند بانداژ و کلیپرها دوری شود.

بررسی­ها و آزمایش­ها شاخص های کمی برای بررسی MRSA در حیوانات خانگی وجود دارد. برای هر برنامه ردیابی یک نقشه برای بررسی و پاسخ به نتایج وجود دارد. باید توصیه های واضحی برای نتایج مثبت و منفی MRSA انجام پذیرد. آزمایش در حیوانات خانگی برای کلونیزاسیون MRSA در زمانی که MRSA در یک تشخیص در مراکز نگهداری یافت می­شود (حتی در زمانی که فردی با احتمال خطر ابتلای زیاد هم هست) به کار نمی رود و شاخص نیست.

ممکن است حذف جانور آلوده امکان پذیر نباشد پس باید از روشهای پیشگیری استفاده شود. زمانی که نتیجه تست حیوانات خانگی منفی باشند ممکن است که این نتیجه منفی حقیقی نباشد و باید روی روش های ضدعفونی برای کاهش خطر انتقال بین انسان و حيوانات تمرکز کرد. مهم ترین حالتی که در آن بررسی و آزمایش حتماً توصیه می­شود زمانی است که عفونت MRSA به صورت مجدد در افراد موجود در مراکز نگهداری دیده می شود. پس باید تمام اعضای این مراکز اعم از انسان و جانور آزمایش شده و سپس نحوه برخورد با آنها مورد بررسی قرار گیرد. بررسی حیوانات آلوده پس از مشخص شدن نشانه های بالینی می تواند مفید باشد. برای حیوانات دفع MRSA از راه بینی یا مجاری گوارشی برای مدت کوتاهی مثلاً چند هفته پس از ظهور نشانه های بالینی امکان پذیر است. در صورت بکارگیری روش های مهاری پیشرفته عفونت، بررسی برای ارزیابی این روش ها باید انجام پذیرد. بررسی آزمایش حیوانات خانگی یک شاخص رایج به عنوان بزرگترین عفونت در درمانگاه های دامپزشکی نیست اگرچه یک روش مهاری در بیمارستان­های نگهداری اسب می­باشد. مفید بودن برنامه های مهاری برپایه شروع جمعیت، شیوع بیماری، منابع و ریسک فاکتورها است. در صورت بالا بودن نسبت MRSA در جمعیت باید آزمون های رویش در کل جمعیت و یا افراد مختلف انجام پذیرد. این افراد به ویژه در رابطه با حیواناتی که قرار است تحت عمل جراحی قرار گیرند برای کاهش احتمال عفونی شدن موضع جراحی باید انجام پذیرد. اگرچه برای کاهش عفونت در بیشتر بیمارستان­ها باید مدت زمان بستری شدن بیماران کاهش یابد و نیز با توجه به هزینه آزمون­ها نیاز به آزمون ها به حداقل می رسد. در برخی اوقات مخلوطی از سوآب­های رکتوم و بینی به طور همزمان کاربرد دارد. هنوز مشخص نیست که آیا آزمون واحد کافیست یا خیر. دو جفت نمونه بینی-رکتومی باید به فاصله یک هفته منفی باشد.

بررسی پرسنل دامپزشکی

بررسی رایج پرسنل امور دامپزشکی توصیه نشده است. در حالی که پرسنل کلونیزه قادر به انتقال MRSA می­باشند باز هم بررسی و آزمایش رایج پرسنل دامپزشک توصیه نشده است. نسبت کلونیزاسیون MRSA در دامپزشکان بالاست و به نظر می رسد که یک تا تعداد بیشتری فرد کلونیزه در یک بیمارستان دامپزشکی وجود دارد. پس باید روش­های کمتر رایجی در رابطه با این افراد انجام پذیرد. هنوز مشخص نیست که چه کارهایی برای تشخیص افراد کلونیزه باید انجام پذیرد. درمان به جهت رفع کلونیزاسیون مورد بحث است که علت این امر به دلیل نسبت بالای کلونیزاسیون می باشد. مهم ترین حالتی که باید بررسی روی کل افراد انجام پذیرد در بررسی­های همه گیر شناسی می باشد که در مواقع انتقال بیماری موارد انسانی و مهار آنها باید انجام پذیرد. با یک برنامه خوب مهاری رایج به ویژه توجه خاص به شستشوی دقیق دست­ها، افراد کلونیزه در بیمارستان های دامپزشکی به حداقل می رسند.

حذف حيوانات خانگی آلوده یا کلونیزه از مراکز نگهداری

شاخص های اندکی برای حذف حيوانات خانگی از مراکز نگهداری وجود دارد. زمانی که جانور خانگی کلونیزه می باشد و به عنوان منبع عفونت است برای مهار عفونت در مراکز نگهداری باید حذف گردد. به ویژه در زمانی که MRSA به صورت عفونت مجدد در مراکز نگهداری در بین افراد ایجاد می شود درمان رفع کلونیزاسیون باید انجام پذیرد. در صورتی که روش های مهاری عفونت بخوبی انجام شود باید حذف موقت حیوانات خانگی انجام پذیرد.

این تجربه است که کمک می کند در هر تجارتی موفق شوید، ما بدون هیچ چشم داشتی تجربه خود را در اختیار شما خواهیم گذاشت
گروه تولیدی پژوهشی نیازی