روش های پرورش بوقلمون: سالن بسته، اصطبل باز، تولید مرتعی

روش های پرورش بوقلمون به سه گونه کلی: سالن بسته ، اصطبل باز و تولید مرتعی تقسیم می گردد.در ادامه به تفصیل و شرح هر یک از آنها خواهیم پرداخت.

روش های پرورش بوقلمون

در گوشه و کنار عالم، سه سیستم متفاوت مدیریت و تولید بوقلمون بکار می رود که فارغ از نامگذاری آنها انطباق مناسبی با سیستم های تولید مرغ دارد.
البته این گونه تقسیم بندی های عریض و طویل هستند و چه بسا در امتداد زمان، هر یک از آنها در عمل تغییرات زیادی را در درون خود جای دهد.

برای مثال بسیاری از کشاورزان که تعداد نسبتا کمی از بوقلمون ها را زیر سایبان ها و درون اصطبل های باز خود برای فروش در عید پرورش می دهند (مثلا حدود ۱۰۰ تا) و ظاهرا در هیچ یک از سیستم های سه گانه فوق جا نمی گیرند و یا ممکن است در سایر ایام سال، بوقلمون برای اهداف دیگری پرورش داده شوند که در طبقه بندی فوق نمی گنجد.

روش معمولی(سالن بسته)

یکی از روش های پرورش بوقلمون روش سالن بسته می باشد قسمت عمده بوقلمونها که برای مصرف گوشتی پرورش داده می شوند در سالن های بسته و بدون پنجره تولید می شوند و در آنها از سیستم های مدرن کنترل شرایط محیطی بهره برداری می شود.
این سیستم ها به کنترل دقیق سیستم های گرمایی، تهویه و نور سالن مبادرت می ورزند و در ضمن محیطی محفوظ از آفتاب، باران، باد و شکارچیان است و محیط راحتی برای بوقلمون ها است (لوح سیستمهای تهویه به گونه ای طراحی شده است که هوای مناسب و دارای اکسیژن کافی برای رشد و توسعه، طبیعی بوقلمونها فراهم شود و آمونیاک، دی اکسید کربن، گرد و غبار، رطوبت و دمای اضافی سالن خارج شود.
در این سالنهای پرورش ممکن است تا حدود ۲۵ هزار قطعه بوقلمون نگهداری شود و اغلب هر واحد پرورش دارای چندین سالن با چنین ظرفیتی هستند.
تمامی بوقلمون های رشد یافته در این واحدها داری سن مشابهی هستند و از سیاست «همه یا هیچ» تبعیت می کنند تا از انتقال بیماریها از یک گروه به گروه دیگر خودداری شود.
در این واحدها هر کارگر بسته به سطح اتوماسیون سیستمهای کنترل محیطی و سیستم های تغذیه و آبدهی، مسئول تولید حدود ۳۰ هزار قطعه است.
در این سیستمها بوقلمونها به وزنها و اندازه های متفاوتی رشد می کنند. سن طبیعی کشتار ماده ها بین ۹ تا ۱۱ هفته، در نرها ۱۹ تا ۲۱ هفته و در گله های مخلوط بین ۱۲ تا ۱۴ هفته است.
در انتهای دوره، تراکم بوقلمون ها از طریق کشتار تعدادی از آنها به طور مرتب تصحیح می شود.
در اواخر دوره پرورش معمولا تراکم بوقلمونها که بطور طبیعی برای به حداکثر رساندن مقدار تولید در نظر گرفته می شود، اغلب بیش از سطح توصیه شده برای رعایت رفاه و آسایش آنها است.
در سیستم پرورش معمولی، تسلط رفتارهای سلسله مراتب نوک زدن در بین بوقلمون های در حال رشد که گاه منجر به خسارات مرگباری می شود، از جمله مشکلات جدی آنها است.
برای کنترل آن می توان از نوک چینی استفاده کرد ولی روش نوین تر کنترل شدت نور بدون نیاز به نوک چینی می باشد.
مهم ترین امتیاز بهره برداری از این روش، افزایش راندمان تولید و بهبود مدیریت کنترل بیماری ها است.

سالن بسته پرورش بوقلمون

روش اصطبل باز

یکی از روش های پرورش بوقلمون روش اصطبل باز می باشد.
برخی از گله های بوقلمون مولد و قسمت عمده بوقلمونهای رشد یافته برای مصارف فصلی در مزارع کوچک و در اصطبل های باز تولید میشود.
این اصطبلها، سالن های نسبتا بزرگی هستند که دو طرف طولی آنها پنجره دار با کاملا باز است و پرده های پلاستیکی در آن نصب می شود تا در صورت نیاز ارتباط فضای بیرون و درون سالن تحت کنترل درآید.
پولتهای بوقلمون که برای نگهداری در این گونه واحدها در نظر گرفته می شوند، معمولا تا سن ۶ هفتگی در «سالنهای پرورش اولیه» نگهداری می گردند و پس از آن نیازی به تأمین گرما یا سرما به روش مصنوعی ندارند.
وقتی این بوقلمون ها در اصطبل ها نگهداری میشوند در معرض نور طبیعی روزانه قرار می گیرند اگرچه در ماه های زمستان ممکن است مقداری نور مصنوعی به آنها داده شود ولی معمولا کنترلی بر دما و تهویه محل نگهداری آنها به عمل نمی آید.
احتیاج به نیروی کار در این گونه سالنها بیشتر است و تراکم نگهداری نیز کمتر از سالن های بسته می باشد.
خسارات ناشی از نوک زدن بوقلمون ها به یکدیگر مشکل ساز است و عمدتا از طریق نوک چینی کنترل می شود.
برای تأمین محیط مناسبتر برای آنها و کاهش رفتارهای خسارت بار بوقلمون ها، برخی پرورش دهندگان از مواد و علوفههای سبز یا دیگر مواد استفاده می کنند تا آنها بدان مشغول کنند.

روش تولید مرتعی

یکی دیگر از روش های پرورش بوقلمون روش تولید مرتعی می باشد
در سیستم تولید مرتعی در هر هکتار از اراضی نرده کشی شده و محفوظ، تعداد ۸۰ تا ۱۱۰ بوقلمون بالغ نگهداری می شود و به ازای هر بوقلمون 0.3 تا 0.4 مترمربع سایبان برای به سر بردن اوقات شب فراهم می گردد. در این سیستم مراقبت از بوقلمونها در برابر پرندگان شکارچی ضروری است.
کاشت درخت برای ایجاد سایه و فراهم ساختن محیط خنک برای آنها مناسب است.
برای کاهش بار انگلی مرتع لازم است گاه اوقات مرتع شخم بخورد و خاک آن زیر و رو شود.
استفاده از سیستم تولید مرتعی سه امتیاز مهم دارد:

کاهش هزینه تولید
کاهش مبلغ سرمایه گذاری اولیه
بالا بودن نسبت فایده به هزینه

با وجود تمامی عوامل فوق، استانداردهای آسایشی بوقلمون ها به درستی رعایت می شود که در برخی موارد شباهت زیادی به سیستم دوم یعنی پرورش در اصطبل باز دارد.
در این روش پرورش، نور طبیعی و خوراک های سبز مرتعی در اختیار بوقلمون ها قرار دارد و از آنجا که بوقلمونها چراگرهای خوبی هستند، نیازی نیست همچون روش اصطبل باز، علفها به صورت چیده شده نزدشان آورده شود.

آنها به خوردن انواع کرم های خاکی، حشرات، ضایعات آشپزخانه و موریانه مبادرت میکنند که همگی غنی از مواد پروتئینی است و هزینه خوراک را کاهش میدهد.
در این سیستم معمولا از سویه های با رشد آهسته استفاده می گردد. غلظت مواد مغذی در جیره آنها کم است و تراکم جوجه ها نیز کمتر است وطبیعتا در سن بالاتری روانه کشتارگاه می شوند.
برای اجتناب از مشکلات لنگش و ضعف پاها در این روش، از مکملهای مناسب کلسیم (پوسته صدف یا کربنات کلسیم گرانوله) به میزان ۲۵۰ گرم در هفته به ازای هر بوقلمون به آنها داده می شود.
بزرگترین خطری که در سیستم مرتع، بوقلمون ها را تهدید میکند، خطر انگلهای روده ای (مثل کرم های گرد) و انگل های خارجی (مثل جرب ماکیان) است. به همین دلیل در این سیستم از روشهای مناسبی برای از بین بردن کرم های روده و مقابله با انگل های خارجی استفاده می شود.در مقاله دیگر به طور کامل راجع به این بیماریها توضیح داده شده است.(مقاله مرتبط)