همان گونه که قبلاً گفته شد. منشأ اولیه «مرغ خانگی» و از جمله خروس جنگی سرتاسر دنیا، احتمالاً پرندگان اولیه ساکن دره سند و قسمت­های جنوبی کشور هند، بوده است. مرغ و خروس های اولیه و نژادهای خروس جنگی بتدریج به تمامی نقاط همجوار و کشورهای مجاور برده شد و هر منطقه با توجه به نیازهای خود به اصلاح ژنتیکی آنها پرداخت.در ادامه به انواع نژادهای خروس جنگی می پردازیم.

نژادهای خروس جنگی

با این حال بدرستی نمی­دانیم سرنوشت آنها در کشورهای مختلف به چه مسیری هدایت شده است ولی همواره می توان بر یک نکته پافشرد و صحت آن را حتی در حال حاضر تأیید کرد: هر منطقه و هر کشور با توجه به نیازهای خود و توده های مرغ و خروسی که در دسترس شان بود، به زاد و ولد و تکثیر آنها پرداخته و در کنار ایجاد نژادها و واریته های اهلی که به مصرف خوراکی (گوشت و تخم) می رسیدند، انواعی نیز منجر به توسعه یک یا چند واريته خروس جنگی شد که دارای خصوصیات ظاهری، رنگ، قابلیت نبرد و دیگر خصوصیات متفاوت بودند. نتیجه نهایی آنکه در حال حاضر در همه کشورهای جهان، انواع گوناگونی از خروس جنگی توسط اهالی آنها به رسمیت شناخته شده و از آنها در بازی­ها و مراسم مذهبی خود استفاده می کنند. این نژادها دارای شباهت ها و نیز اختلافات آشکار از نظر خصلت­های جنگی، رنگ و امثال آن هستند.

قبل از همه، ذکر یک نکته ضروری است. همان گونه که قبلاً نیز اشاره شد خروس جنگی را نمی توان از نظر بیولوژیکی و استانداردهای طبقه بندی موجودات زنده به عنوان یک نژاد مستقلی شناخت در حالی که اغلب خروس بازها و حتی مردم عادی در محاورات عادی خود فارغ از این طبقه بندی های علمی، خروس جنگی را با عنوان نژاد بکار برده و انواع مختلف آن را با اسامی نژادی متفاوت نام گذاری می کنند. از طرفی خروس­های جنگی از نظر شکل و شمایل و توانایی­های ظاهری نیز اختلاف قابل توجهی با دیگر مرغ و خروس­ها نشان می دهند. بنابراین در این فصل منظور از نژاد، واریته های مختلف مرغ و خروس خانگی است که کارایی جنگی داشته و در این یا آن نقطه از جهان پا به عرصه وجود گذاشته است.

خروس های جنگی را می توان بر اساس تی با ظاهری به ویژه درشتی جثه به دو دسته «تیپ آسیایی» (جثه بزرگ) و «تیپ مدیترانه» (جثه کوچکتر) تقسیم می کنند. تهیپ آسیایی شامل کوه های شبه جزیره هند (هند، پاکستان، بنگلادش و سریلانکا)، آسیای جنوب شرقی، چین، ژاپن، سه گانه ویتنام-لائوس -کامبوج، اروپا (به انضمام روسیه و ترکیه)، آمریکای جنوبی و منطقه کارائیب، استرالیا و اقیانوسیه، آفریقا و خاورمیانه است و تیپ مدیترانه ای شامل خروس­های بازی از نوع انگلیسی قدیم و جدید و خروس بازی آمریکایی است که در این کشورها و برخی دیگر از کشورها بخصوص فیلیپین رایج است. خروس­های جنگی ایالات متحده در دوره نشو و نمای این کشور و افزایش تعداد ایالات و الحاق آنها به فدراتیو مرکزی این کشور از انگلستان وارد گردید. استعمار اسپانیا نیز برخی نژادهای مرغ و خروس آسیایی را به فیلیپین، کوبا و دیگر مناطق آمریکای جنوبی بردند و بعدها با نژادهای انگلیسی در ایالات متحده مخلوط شدند ولی ساختار ژنتیکی آنها همچنان بصورت خروس بازی انگلیسی باقی ماند.

•  خروس های تیپ آسیایی

•  نژاد اصيل

احتمالاً اصیل ترین توده خروس جنگی جهان از نوع آسیایی با ریشه شبه قاره هند است که از قضا «خروس جنگی اصیل» نامیده می­شود. نژاد «اصيل» احتمالاً یکی از کهن ترین نژادهای خروس جنگی جهان و منشأ اجدادی بسیاری از خروس­های جنگی تیپ آسیایی است که به مدت بیش از دو هزاره در سرزمین هند و با هدف توسعه خروس جنگی به روش پاشنه لخت (بدون مهمیز مصنوعی) و شجاعت بالا اصلاح شده است و در نتیجه خروسی عضلانی و قدرتمند بانوک قوی است. این نژاد در هند مورد احترام است و خلوص بالایی دارد و به شکلی خالص وارد کشورهای دیگر از قبیل انگلستان، ایالات متحده و اسپانیا شده ولی در این مناطق خصوصیات اولیه شان را از دست داده اند. استانداردها و تاریخچه خروس اصیل به برکت تلاش مردانی چون «هربرت اتکینسون» و «کارلوس فينستر بوش» مدت ها قبل تنظیم شده است. قدیمی ترین یافته های باستان شناسی در یک سند حقوقی، مذهبی و فلسفی هند باستان به نام «اسرار مانو» کشف گردید که به حدود ۹۰۰ تا ۱۲۸۰ سال قبل از میلاد باز می گردد. مانو در اساطیر هند، خالق انسان است. این کشفیات نشان می دهد که بازی خروس جنگی توسط انسان برای اولین بار در «دره هند» انجام گرفته است. دره هند امروز در کشور پاکستان قرار دارد ولی قبل از سال ۱۹۴۷ جزو قلمرو کشور هندوستان بوده است. درک ماهیت نژادی و اصالت مرغ اصیل چندان ساده نیست. این نژاد بومی شبه قاره هند است و هم اکنون نیز سرزمین های وسیع این شبه قاره شامل کشورهای مختلف هند، پاکستان، بنگلادش و سریلانکا است و از نظر جوامع انسانی که در این محدوده زندگی می کنند، انواع گروه های نژادی و فرهنگی به سر می برند. پیگیری و ردیابی اصالت نژادی و تعلق خروس جنگی به هند یا منطقه خاصی از آن دشوار است زیرا این کشور خود از ۲۱ زبان و بیش از ۲۰۰ لهجه مختلف تشکیل شده است. «جامعه بین المللی مرغ اصيل» اطلاعات اصیل و دست اولی در مورد اصل، نحوه نگهداری و خصوصیات نژادی مرغ اصیل در اختیار پرورش دهندگان آن در سراسر جهان قرار داده است.

کلمه «اصيل» که مبنای نامگذاری این نژاد مرغ است، دارای ریشه عربی و به معنی «نژاد خالص» یا «مرغ با اجداد خالص» است. عده ای بر این باورند که این نژاد قبل از تسلط سلاطین اسلامی بر بخش­های شمالی کشور هند، نام­های محلی و بومی متعددی داشته است. در قرن هفتم میلادی و با تسخیر مناطق شمالی این شبه جزیره توسط مسلمانان، روابط و مقررات اسلامی بر این خطه از ممالک هندی برقرار گردید. تسلط فرهنگ اسلامی و بویژه زبان عربی و فارسی، جامعه و فرهنگ هندیان را به شدت تحت تأثیر قرار داد و احتمالاً نام اصیل توسط حکمرانان مسلمان برای این نژاد پرنده انتخاب شد. البته خروس جنگی نژاد اصیل در مناطق مختلف هند نام های محلی نیز دارد ولی در تمامی کشور هند و كل شبه جزیره هند به نام «اصيل» شناخته می شود.

خروس اصیل در اساس به عنوان «مشت زن پردار» توسعه یافت و این جنبه از توسعه و تکامل اصلاحی خروس­های جنگی توسط انسان اثر قدرتمندی بر ساختار، بنیه و خلق و خوی این نژاد بازی کرده و نقش مهمی در توسعه نژادهای مدرن داشته است. همان گونه که شایسته یک نژاد قدیمی است، خروس­های اصیل و اعقاب آن نه تنها در هند (کشور منشأ) شناخته شده است بلکه به سرعت به کشورهای دور و نزدیک دیگری از قبیل تایلند، ژاپن، ترکیه، انگلستان (وارد شده در ۱۷۶۰) و آمریکای جنوبی و نیز ایالات متحده وارد گردید. نژاد معروف مرغ کورنیش در انگلستان از طریق آمیخته گری خروس اصیل و دیگر انواع مرغ ها به دست آمد و امروزه می دانیم که یکی از پایه های اصلی ایجاد جوجه های گوشتی است. کورنیش بدست آمده از اصیل دارای چارچوب بدنی سفت و عضلانی و محکم با پوست و پاهای زرد بود.

از مشخصات رفتاری و روانی خروس های اصیل، ستیزه جویی بی مانند آنها است. جوجه ها اغلب زمانی که هنوز چند هفته بیشتر سن ندارند به مبارزه می پردازند و در صورتی که انسان برای جدا کردن آنها دخالت نکند تا حد مرگ بازی را ادامه می دهند در حالی که معادل­های آنها در نژادهای دیگر هنوز همچون جوجه های بی دست و پا و ملوس جیرجیر می کنند. خروس­های بالغ نژاد اصیل تا حد مرگ به مبارزه ادامه می دهند. ماده ها نیز در برابر هم حالت تهاجمی و خصلت ستیزه جویی دارند و در صورتی که دو مرغ در کنار یک خروس نگهداری شود، مرغ­ها با هم درگیر شده و خسارات جدی به هم وارد می کنند. به همین دلیل نگهداری این نژادها بخصوص برای افراد تازه کار و آماتور مشکل است و مستلزم داشتن فضای کافی برای جداسازی آنها است. این نژاد اساساً برای زندگی در محیط­های جنگلی مناسب است که حتی گربه توان مانور در آن را ندارد. آنها را نمی توان در فضاهای بسته نگهداری کرد. این نژاد اگرچه رام انسان بوده و به او اطمینان دارد ولی افسانه هایی وجود دارد که علاوه بر درخواست غذا از صاحبان خود، علامت های دیگری را برای ایجاد ارتباط با آنها (مثلاً زمانی که قصد وارد شدن به کجه­ها برای شبگذرانی دارند) ارسال می کنند.

– طبقه بندی نژاد اصیل

در حال حاضر نژادهای مرغ اصیل عمدتاً در هند، پاکستان، بنگلادش، سریلانکا، ترکیه، ایران، لبنان، افغانستان، منطقه قفقاز و جمهوری های آسیای مرکزی (تاجیکستان، ترکمنستان، ازبکستان، داغستان و …) به سر می برند ولی به نقاط دیگر عالم نیز راه یافته و حتی برای تولید مرغ های دورگه و یا خروس­های جنگی با توان مبارزه خاص اصلاح شده اند. واریته های مختلف نژاد اصیل وجود دارند. برخی چون اصیل رضا بمنظور نمایش استاندارد شده اند و برخی چون اصيل «میان­والی» (پاکستان) به سادگی و بر حسب منطقه ای که در آن تکثیر شده اند نامگذاری گردیده اند. روش دیگر نامگذاری آنها بر حسب رنگ پوشش پر است. مثلاً اصیل قرمز /گندم گون که آن را به نام «سوناتول» می شناسند. با وجود روش­های مختلف دسته بندی خروس اصيل، «جامعه بین المللی اصيل» خانواده این خروس­ها را به دو دسته اصلی «اصيل رضا» و «صیل کلنگ» تقسیم می کنند. در سنت اروپایی­ها نوع دیگری از خروس اصیل به نام «اصيل مدرس» نیز افزوده می شود در حالی که دست اندرکاران هندی خروس اصیل آن را نوعی اصیل کلنگ می­دانند (مباحث زیر). در ادامه ابتدا به تشریح خصوصیات اصیل رضا و کلنگ پرداخته و سپس واریته های فرعی تر اصیل مورد توجه قرار می گیرد. لازم به ذکر که تا کنون هیچ استانداردی در زمینه خصوصیات نژادی خروس­های اصیل وجود نداشته و از آنجا که این نژاد در بسیاری از کشورها وجود دارد، بین خروس بازان این کشورها از نظر منشأ و نیز خصوصیات نژادی آن اختلاف نظر قابل توجهی وجود دارد.

اصيل رضا

خروس جنگی اصیل رضا که در برخی کشورهای غربی بغلط بنام «اصیل راجه» شناخته می شود (تصویر ۳-۱ و لوح ضميمه ۲)، نژاد نسبتاً کوچک با بلندی ۵۰ سانتی متر است و وزن بالغ خروس آن از ۳ کیلوگرم فراتر نمی رود (مرغ­ها، 8/1 و خروس­ها، 7/2 کیلوگرم). این واریته در مغرب زمین به ویژه ایالات متحده طرفداران زیادی دارد زیرا مشخصات آن با استانداردهای این کشور همخوانی دارد. واریته اصیل رضا به برکت مقالات و کتاب­های «هربرت اتکینسون» انگلیسی و «سیران و پال درانیاگالا» از سریلانکا و «کارلوس فينستر بوش» از شیلی معروف شده و معروفیت آنها به مراتب بیشتر از دیگر نژادها است. در ادبیات و کتب قدیمی مرغ بازان غربی بویژه مرغ باز انگلیسی هربرت اتکینسون، خانواده اصیل رضا به واریته های فرعی یا سویه های مختلف «امیر» (غان) با رنگ قرمز تیره، سوناتول (قرمز روشن)، رامپور (سیاه)، کلکته (کاپتان با خال­های قرمز) و جاوه (بال اردکی) تقسیم می­شود. تمامی این سویه ها دارای رنگ­های خاصی هستند ولی رنگ ها ضرورتاً ربطی با منطقه سرمنشأ آنها ندارد. به ترتیب تاریخی می توان به نژادهای قرمز تیره، قرمز روشن، سیاه، قرمز خالدار و بال اردکی نقره ای تقسیم کرد. در عصر تسلط استعمارگران انگلیسی بر سرزمین هند، سایر سویه های مرغ اصیل به رنگهای سفید، پولکی، طلایی و امثال آن را نژادهای غیراصیل می شناختند.

محدودیت وزنی کمتر از ۳ کیلوگرم برای اولین بار توسط اتکینسون پیشنهاد شد. در حال حاضر سویه ها و نام­های کلاسیک که توسط اتکینسون به مرغ اصیل داده شده، کمابیش فراموش گردیده است. با کمی تجربه در حوزه زاد و ولد مرغ و خروس­ها می­دانیم که بعد از یکی دو دهه آمیزش خویشاوندی، لاین یا خط خونی مورد نظر از هم می پاشد و در معرض تخریب و زوال قرار می گیرد. امروزه مردم بومی هند، پاکستان، سری لانکا و بنگلادش، خروس­های جنگی تیپ رضا را تنها به نام های محلی شان می خوانند.

اصیل رضا بعنوان خروس جنگی مناسب در اکثر کشورها بکار رفت ولی خون بیگانه به آنها وارد شده ولی دورگ­های حاصله، همچنان به نام اصیل رضا موسوم هستند در حالی که تفاوت قابل توجهی با خروس های اصیل رضای واقعی هند دارند. برای مثال سر انها کوچکتر و نوک آنها بلندتر شده است زیرا با خروس های جنگی آمریکایی تلاقی یافته اند. این خطاها را باید به حساب خروس بازان آمریکایی گذاشت که علاقه چندانی به حفظ خلوص نژادی اصیل رضا نداشته اند. زاد و ولدهای فوق موجب تولید خروس­های سریع تری گردید. آنها روح و خصایل خروس اصیل را می پسندیدند ولی از سبک متدیک و آرام آن چندان راضی نبودند.

اصیل رضا همچون سگ بولداگ در برابر سگ تازی است. آنها دارای سرهای بزرگ، نوک طوطی مانند و سینه عریض هستند و وقتی از منظر بالا، شبیه قلب هستند. پرهای آنها فشرده و سخت است ولی در منطقه سینه بدن­شان لخت است. پای آنها ضخیم و مربعی است در حالی که خروس­های بازی قدیمی انگلیسی پای مدور دارند. اصیل ها بدنی کشیده و سر پا دارند و گردن با انحنای مناسبی به سر می رسد. اصیل های رضای امروزین به دلیل ورود خون بیگانه دارای سرهای کوچکتر، نوک­های بلندتر و پاهای گردتر هستند. آمریکایی ها به چیزهای بزرگ علاقه دارند و لذا اندازه و وزن اصیل رضا را نیز اندکی افزایش داده اند.

اصیل کلنگ

این خانواده متعلق به بخش های شمالی و جنوبی هند است و اغلب وزن بین ۵ تا ۷ کیلوگرم و ارتفاع بالغ بر ۷۵ سانتی متر دارند. وزن آنها عمدتاً در بدن، استخوان­ها و ران­ها متمرکز است که توده عضلانی قوی برای آنها ایجاد می کند و لذا یک تیپ جنگی مناسب برای نبردهای قدرتی هستند. بر اساس اطلاعات کتاب کارلوس فينستربوش به نام «خروس جنگی در تمام جهان» (۱۹۳۸) واریته های «حیدر آباد»، «کلکته» و «مدرس» در این گروه ذکر شده و هنوز هم در برخی کشورها به همین نام ها شناخته می شوند. خروس­بازان جدید هند خروس­های بزرگ (اصيل کلنگ) را به شیوه جدیدی طبقه بندی کرده و واریته های فرعی «هند شمالی»، «هند جنوبی» و «مدرس» را معرفی می کنند. واریته های شمالی و جنوبی تفاوت چندانی ندارند و تنها تاج، شکل نوک و شکل بدن آنها متفاوت است. برای مثال تیپ شمالی بدنی باریک تر دارد در حالی که تیپ جنوبی سنگین تر است و خروس جنگی مدرس متفاوت از آنها می باشد. نژادهای خالص اصیل کلنگ در خارج از هند وجود ندارد زیرا در اغلب موارد این دو نژاد تلاقی شده و خلوص خود را از دست داده اند.

تیپ جنوب هند. تاج نخودی یا گردویی سه قسمتی، نوک­های مثلثی شکل با وزن بیش از ۳ کیلوگرم که در سرزمین مادری شان به ۶ کیلوگرم می رسد.

تیپ شمالی هند. این خروس نیز به وزن ۳ کیلوگرم و در سرزمین مادری خود به وزن ۶ کیلوگرم می رسد و از جمله خصوصیات آنها تاج نخودی سه قسمتی و نوک عقاب مانند آنها است

تیپ مدرس. خروس­های مدرس، بزرگ و عضلانی با ساختار بدنی سنگین تر و استخوان بندی قوی تر هستند و طول بدن آنها به ۸۰ سانتی متر می رسد. رنگ های اصلی آنها سیاه، قرمز، خاکستری، آبی و سبز است و برای مدت مدیدی آنرا به عنوان «مدرس آبی» می شناختند کما اینکه اولین نمونه های آن که در قرن۱۹ به اروپا آورده شد رنگ آبی – قرمز داشتند. این نژاد در بخش های عمقی جنوب هند به ویژه منطقه «تامیل نادو» زندگی می­کند. خروس­های اصیل کلنگ در سرزمین مادری به وزن ۴ تا ۶ کیلوگرم می رسند در حالی که در خارج از سرزمین بومی خود و در کشورهای همسایه وزن های متفاوتی در حدود 5/4 تا ۵ / ۵ کیلوگرم پیدا می کنند. بدیهی است که از نظر وزنی استثنائاتی نیز وجود دارد بخصوص اینکه در سرزمین های بومی خود ممکن است تحت تأثیر شرایط اقلیمی و آب و هوایی، وزن های متفاوتی داشته باشند.

اصيل حیدرآباد. جزو خروس­های جنگی واقعی با خصلت سرسختی هستند. مرغ های آنها نیز تا حد مرگ با دیگر مرغ ها درگیر می شوند و باید در جایگاه و قفس­های جداگانه نگهداری شوند. طبیعتاً خروس حیدر آباد نیز در قفس جداگانه یا با افسار پا نگهداری می­شوند. خروس­های حیدرآباد رنگ استانداردی ندارند.

اصيل كلكته. برخی منابع، گروه سومی از خروس­های جنگی نژاد اصیل به نام «اصیل کلکته» را نام می برند. اصیل کلکته در آمریکای جنوبی و از تلاقی اصیل کلنگ و اصیل رضا و با هدف ایجاد یک خروس جنگی نازکتر ولی قوی­تر که به درد نبردهای سریع بخورد ایجاد گردید.

اصیل سندی. و از بلندترین و بزرگترین نژادهای اصیل با رنگ های قرمز و آبی که عمدتاً در منطقه «سند» پاکستان به سر می برند و در نبردها مقاومت بالایی دارند و مبارزه شان معمولاً بیشتر از میان­والی طول می کشد و به همین دلیل برای سالن نمایش خروس­ها مناسب هستند زیرا خروس­ها در ص حنه به نبرد ادامه می دهند و حتی در صورت مرگ صحنه را ترک نمی کنند. از مشخصات آنها بدن عضلانی و فشرده، شانه های پهن و بال­های دور نگه داشته شده از بدن و پرهای کوتاه و سفت، دم افتاده و نوک منحنی شکل شبيه، عقاب، با تاج نخودی و فقدان کامل ریش است. مرغ های اصیل سند دو کلاچ تخم در دو فصل سال و در هر کلاچ ۱۸ تا ۳۰ تخم می­گذارند. (یک تخم در هر روز). تعداد روزهای خوابیدن آنها روی تخم حداقل ۲۰ روز است و تا ۵ الی ۶ ماه از جوجه ها مواظبت می کنند.

«اصيل كورا». یک واریته فرعی اصیل سند است، عبارت کورا (در زبان اردو) یا کورو (در زبان سندی) بمعنی «تميز» است زیرا جوجه های آنها به مدت طولانی فاقد پر هستند. موطن اصلی این خروس منطقه سند پاکستان و سپس حیدر آباد دکن هند است. این واریته بلندترین، سنگین ترین و قوی ترین خروس در میان تمامی اصیل­های سند محسوب می شود و درست همچون بوکسورهای سنگین وزن ضربه می زند و رقیبش بندرت قادر به مقاومت جدی پس از دریافت ضربات او است . خروس­های اصیل کورا را بدلیل خصلت تهاجمی، جنگاوری و استقامت در نبرد به عنوان پرنده ای «گوشت خوار» و یا حتی «ماشین کشتار» می شناسند. اندازه بدن خروس کورا به حدود ۷۰ سانتی متر و وزن حداقل ۵ / ۵ کیلوگرم می رسد. جوجه های آنها بلند و عضلانی بوده و حداقل یک ماه بعد از خروج از تخم دارای پوشش پر نیستند. آنها در سن بعد از ۸ ماهگی شروع به خواندن می کنند.

«میان والی». این خروس عمدتاً در منطقه میان والی پاکستان حضور دارد و از جمله واریته های مناسب برای نمایش در میدان جنگ خروس­ها است. این نژاد کوچک تر از اصیل سند بوده و بسته به ترجیح تکثیر کنندگان آن وزنی بین 5/1 تا ۳ کیلوگرم دارد و به مراتب سریع تر و ضربات سر بهتر است و ارتفاع متوسط تا کوچکی دارد. یک خروس اصیل میان­والی خوب در عرض چند دقیقه رقیب خود را می کشد. یکی از شهرت­های آنها این است که خروس­های بزرگتر از خود را می کشند زیرا دارای سرعت عمل و دقت بالایی هستند. میان­والی دارای رنگ­های مختلف از قبیل بال اردکی (جاوه)، قرمز و سیاه است. آنها مبارزانی سرسخت و شجاع هستند و قدرت و گنجایش تنفس بالایی داشته و از نظر نبرد در سیستم پاشنه لخت و مهمیز فلزی، عالی می باشند. نژادهای فرعی مختلفی از این نژاد گرفته شده است. یک خروس میان والی تأیید شده دارای فرزندانی با کیفیت خوب می شود. از جمله خصوصیات آنها می توان به کمر منحنی وار، مفاصل قوی، چشمان سفید مرواریدی، صدای کوتاه، تاج های کوچک و البته ساختار بدنی نه چندان سنگین آنها اشاره کرد که ممکن است در مقایسه با دیگر نژادها کوچک به نظر برسد ولی خارهای عالی و مناسبی برای نبرد دارند.

خروس مالایی

نوعی خروس جنگی که در غرب به عنوان نژادی جداگانه و با نام «خروس مالایی» شناخته می شود، در واقع واریته فرعی از اصیل کلنگ است که برای بلندی طول پا و گردن اصلاح شده ولی وزن آنها اندکی کاهش یافته است. این خروس­ها علیرغم نامشان ربطی به کشور مالزی نداشته و در آن زندگی نمی کنند. خصوصیات فیزیکی آنها شبيه اصيل كلنگ بزرگ در جنوب هند (ایالت­های کرالا و تامیل نادو) است و در گذشته از بزرگترین انواع خروس­های جنگی بوده اند به طوری که در ایالات متحده برخی خروس­های آن به ارتفاع ۹۰ سانتی متر می­رسیدند. امروزه این نژاد از روش های نامناسب آمیزش، انتخاب و معیارهای قضاوت رنج می برد. اغلب تکثیر کنندگان آن تمایل دارند که نژاد مالایی دارای قد و قواره بلند و تیپ عالی باشند. برخی جنبه های فیزیکی خروس های مالایی ساکن هند و اروپا و آمریکای شمالی بویژه از نظر ارتفاع آنها متفاوت است. مقایسه ظاهری این نژاد با نژادهای اصیل جنوبی نشان می­دهد که ریشه و منشأ یکسانی دارند. از جمله خصوصیات فیزیکی خروس مالایی در سرزمین مادری آنها (هند) می توان به موارد زیر اشاره کرد: قد و قواره بلند، پاها و ران های قوی، سر و کله و نوک بزرگ با ابروی برجسته و یک تاج گردویی در بالای سر در حالی که بال­هایشان روی کمرشان قرار گرفته ولی به برجستگی مالایی تولید شده در اروپا نیست. این صفت که «پروفیل سه منحنی» (خط گردن، کمر و دم) نامیده می شود، از اواخر قرن ۱۹ وارد این نژاد شده است.

برخی از این خروس­ها به نام «دزی» معروفند که در نتیجه جفتگیری خروس های اصیل و نژادهای مرغ بومی (غیر جنگی) بوجود آمده اند. ارتفاع این خروسها تا ۸۵ سانتی متر و وزن شان به 5/4 تا ۶ کیلوگرم می رسد.

واریته های ریش دار، منگوله دار، پرمرغی و کاکلی

علاوه بر انواع خروس های اصیل که در بالا به آنها اشاره شد، واریته های دیگری را می توان در خانواده اصیل قرار داد. از جمله آنها خروس­های ریش دار، طوق دار، پر مرغی و کاکلی است. این خروس­ها به ویژه خروس تک کاکل در سرزمین مادرزادی خود دارای خصلت جنگاوری خوب، سریع، چابک و فوق العاده تهاجمی و با روحیه سرکش و رام ناپذیر هستند.

واریته پرمرغی با نام «مادارو»، خروس جنگی نادر با رنگ­های مختلف است ولی خروس­ها رنگ شبیه مرغ های خود دارند زیرا فاقد پرهای داسی دم و نیز پرهای زینی آویزان در دو طرف بدن هستند و پرهای دم آنها مدور و شبیه مرغ ها است. واريته «مادار و سیاه»، معروف و از جمله بهترین انواع خروس اصیل است. این واریته نادر است.

در خروس­های واریته «ریش دار»، مقداری پر در زیر نوک می روید که شبیه ریش است. بر عکس در واریته «منگوله دار» مقداری پر در بالای سر وجود دارد. این نوع اصیل ها در خارج از هند و پاکستان نادر هستند.

واریته «بهاینگام» خروسی نادر با خصوصیات جنگاوری خوب و شباهت زیاد به مرغ قرمز جنگلی است. از خصوصیات منحصر بفرد این واریته، تاج ساده بزرگ (افراشته یا نیمه افراشته) و ریش نسبتاً بزرگ است. لبه های تاج همچون تاج خروس معمولی دارای فرورفتگی های عمیقی است. بغیر از این دو خصوصیت، سایر صفات بهاینگام شبیه سایر خروس های اصیل است.

اصیل بانتام

بطور کلی بانتام به معنی پرندگان یا مرغ و خروس­های با قد و قواره کوچک گفته می شود. طی دهه های متمادی و در اثر فعالیت های اصلاح نژادی، هر یک از نژادهای اصلی مرغ خانگی یک معادل بانتام نیز پیدا کرده است. اصیل بانتام به معنی مرغ و خروس اصیل با قد و قواره کوچک در اواخر قرن ۱۹ توسط یک اصلاح کننده انگلیسی به نام «ویلیام فلامانک انت وايزل» بوجود آمد و بمحض تولید توجه مردم را به خود جلب کرد ولی بعد از یکی دو دهه به تدریج از نظرها افتاد. بعدها اصيل بانتام در استانداردهای طیور آلمان در سال ۱۹۲۰ در چندین رنگ معرفی شد. مجدداً تا شروع دهه ۱۹۸۰ چیزی در مورد اصیل کوچک شنیده نمی شد تا اینکه در این دهه یک متخصص اصلاح نژاد بلژیکی به نام «ویلی کوپنس» مجدداً و با استفاده از بانتام هندی، شامو و اصیل رضا آنها را تولید کرد. پس از تولید موفقیت آمیز این نژاد مجدداً متخصصین آلمانی تکثیر و زاد و ولد نژادهای مرغ چون «آندریاس نایسن» و «هارتموت ویرگه» با این نژاد جدید کار کردند و بتدریج استانداردهای آلمانی را در مورد آنها وضع کردند. این نژاد مجدداً به هلند و انگلیس وارد شد و امروزه خروس­های اصیل بانتام به خوبی توسط مردم شناخته شده و در رنگ های متنوع تولید می گردند. حداکثر وزن آنها ۷۵۰ گرم است .

این تجربه است که کمک می کند در هر تجارتی موفق شوید، ما بدون هیچ چشم داشتی تجربه خود را در اختیار شما خواهیم گذاشت
گروه تولیدی پژوهشی نیازی