در پست قبلی بیماری های انگلی قناری به طور کامل معرفی شد . بیماری های قارچی قناری شامل بیماری های ماکرورابدوسيس، کاندیدیازیس ، درماتوميكوزها رانام برد.دراین پست علائم راهای درمان و پیشگیری بیماری های قارچی قناری به طورکامل بیان میگردد
بیماری های قارچی قناری
ماکرورابدوسيس
ماکرورابدوسیسبه به عنوان یک بیماری متداول در مرغ عشق شناخته می شود. ارگانیسم عامل بیماری قبلاً به نام مگا باکتری یا مخمر معده پرندگان شناخته می شد. این ارگانیسم در تعداد زیادی از گونه های گنجشک سانان دیده می شود. بیماری در طول ۲۰ سال گذشته تحت عنوان مگا باکتریوزیس نامیده شده و بحث های زیادی درباره تشریح باکتری به عنوان یک باکتری بزرگ گرم مثبت وجود دارد. تحقیقات اخیر در آلمان ثابت کرد، مگا باکتری ها در حقیقت قارچ هستند و امروزه فالن به ماکرورابدوس اورنیتوگاستر تغییر نام پیدا کرده است.
بیماری بالینی
افسردگی مزمن و از دست دادن وزن از علائم ماکرورابدوزیس هستند. پرندگان همیشه گرسنه و نزدیک ظرف غذا می مانند و مقادیر زیادی غذای نرم می خورند. استفراغ در گنجشک سانان یک نشانه بالینی نیست و اغلب اوقات مدفوع حاوی مواد هضم نشده است. بیمار ممکن است کم خون و با عضلات رنگ پریده باشد. کبد به دلیل اتساع پیش معده قابل مشاهده می گردد. علائم بیماری هایی دیگری که ممکن است در اثر ماکروهیدوس یا به عنوان یک بیماری ثانویه برای ماکرو هيدوس باشند باید در نظر گرفته شوند.
تشخيص
تشخیص بیماری براساس معاینه میکروسکوپی نمونه مدفوع می باشد. ارگانیسم براحتی در بالای قله مدفوع مرطوب یا با استفاده از رنگ آمیزی گرم با بزرگنمایی ۱۰۰۰ قابل تشخیص است.
شکست در پیدا کردن ارگانیسم ماكروهيدوس به معنی اثبات عدم آلودگی و ابتلای پرنده نیست، زیرا جریان دفع عامل بیماری، تنها پس از گذشت مرحله خاصی از بیماری آغاز می شود و ممکن است بطور نامنظم صورت پذیرد. بررسی های میکروسکوپی از نمونههای پیاپی مدفوع، حساسیت را افزایش خواهد داد. نمونههای ذخیره شده مدفوع در لانه پرندگان، اطلاعات خوبی درباره وضعیت آلودگی گروهی از پرندگان ارائه می دهد. پس از کالبد شکافی پرنده در نمونه برش معده، ارگانیسم ظاهر می شود اما این ارگانیسم حساس در محیط کشت معمولی قارچ رشد نمی کند.
کالبد شکافی
در کالبد شکافی، معده با دیوارهای ضخیم و متسع، پوشیده از مخاط سفید در سطح مخاطی آن مشخص میگردد.
گاهی اوقات زخم ها و خونریزی های نقطه ای سطح مخاطی را می توان تشخیص داد.
پیشگیری و درمان
درمان متداول درمان حمایتی است که شامل کرم و کنترل کردن محیط و استفاده از آمفوتریسین B است. آنتی بیوتیک ها برای ممانعت از عفونت های ثانویه تجویز می شوند. بیمار باید به غذای نرم دسترسی داشته باشد. باید بیماری های همزمان و ثانویه نیز درمان شوند.
تشخیص های افتراقی
برای تشخیص تفریقی عفونت های مزمن باکتریایی مانند مایکوباکتریوز، کلاميدوفيلا و نیز عفونت های انگلی مانند اتوکسوپلاسما، ایزوسپورا و کوکلوسوما به همراه مشکلات مدیریتی مانند سموم و تغییرات تغذیه ای را باید مد نظر قرار داد.
کاندیدیازیس
کاندیدا یک آلوده کننده متداول محیطی بوده و مقادیر اندک آن ساکن طبیعی دستگاه گوارش به شمار میآید. کاندیدا یک پاتوژن فرصت طلب محسوب می شود که عوامل زمینه ساز آن، درمان بلند مدت با آنتی بیوتیک، سو تغذیه، غذای فاسد، تغذیه دستی، استرس (مثل تراکم) و ضعف سیستم ایمنی می باشد. بیماری در گنجشک سانان عمومیت چندانی ندارد اما در فنچ های استوایی بیشتر از قناری ها دیده می شود. استفراغ بیاشتهایی، اسهال، وجود دانه های هضم نشده در مدفوع، انباشتگی چینه دان، از علائم بالینی بیماری هستند. با مشخص کردن تعداد زیادی از مخمرهای جوانه زده در نمونه سواب چینه دان یا در نمونه مدفوع می توان بیماری را تشخیص داد. در کالبد شکافی ضخامت دیواره چینه دان و پوشش سفید مخاط در کنار وجود پلاکهای سفید حلق و دهان مشهود است.
پیشگیری و درمان
اساس پیشگیری ممانعت از بروز عوامل زمینه ساز است. برای درمان داروهای ضد قارچ مانند نیستاتین از دستگاه گوارش جذب نمی شود، فلوکونازول یا کتوکونازول (داروهای سیستمیک) استفاده می شوند. افزودن داروها به آب آشامیدنی و خوراک نیز کاربرد دارد. تریکوموناس، ویروس آبله، التهاب باکتریایی دهان، التهاب روده و چینه دان، ماکرو هیروس و کمبود ویتامین A در تشخیص تفریقی مد نظر هستند.
آسپرژیلوس
آسپرژیلوس یکی از متداول ترین بیماری های تشخیص داده شده در مرغ مینا می باشد اما گاهی در قناریها و فنچها نیز مشاهده می گردد. عوامل زمینه ساز آن، محیط گرم و مرطوب، ازدحام جمعیت، غذا و محیط آلوده است. پرنده های وارداتی ممکن است حساسیت بیشتری داشته باشند.
بیماری بالینی
تغییر صدا یا از دست دادن صدا ممکن است در میناها دیده شود و به علت گرانولومای حنجره، تنگی نفس فوق حاد، تنگی نفس مزمن و افسردگی مشاهده شود. آسپرژیلوس در فنچها یک بیماری حاد همراه با سختی تنفسی می باشد.
تشخيص
در یک برنده زنده تشخیص قطعی اسپرژیلوس دشوار است. بیماری در میناها، با آندوسکوپی بخصوص آندوسکوپی نای (تراکئوسکوپی) و کشت زخم های مشکوک تشخیص داده می شود.
کالبد شکافی
آسیب های مشخص آسپرژیلوس در ریه و دیواره کیسه های هوایی بعلاوه گرانولوم سیرنکس مشاهده می شود. کشت، رنگ آمیزی گرم، مونت با آسیب شناسی بافتی در تشخیص قطعی بیماری اهمیت دارد.
پیشگیری و درمان
غلظت هاگ های آسپرژیلوس در محیط (میوه های کپک زده در کف قفس، بهداشت ضعیف) باید کم شود و حساسیت پرنده با تهیه جیره متعادل (مخصوصاً میزان کافی ویتامین A)، بهبود آب و هوای اتاق، افزایش تهویه و کاهش عوامل تنش زا کمتر شود. همانند طوطی، بیماری با آنتی بیوتیک های خوراکی و با استنشاقی درمان می شود.
تشخیص افتراقی
کمبود آهن و سایر عوامل بیماری های تنفسی در میناو عوامل تنگی نفس ناشی از بزرگ شدن شکم را در تشخیص تفریقی بیماری باید مد نظر قرار داد.
درماتوميكوزها
متداول ترین عوامل درماتومیکوز، میکروسپوروم گالینه و گونه های تریکوفیتون هستند. ریزش پرها و افزایش غیر طبیعی سلولهای لایه شاخی (هیپرکراتوز) بخصوص در سر و گردن پرنده از علائم بالینی بیماری هستند (تصاویر 30، 39 و ۳۹٫۲۹). کشت و بافت برداری (بیوپسی) و آسیب شناسی بافتی اساس تشخیص بیماری است. استفاده از میکونازول یا اسپری چندین باره انیلکونازول در درمان بیماری بسیار مؤثر می باشد.
ضدقارچهای سیستمیک در بهبود بیماری مؤثر خواهند بود اما ممکن است در ریشه کنی عفونت ناتوان باشند. جربهای نمیدوکوپتس، درماتیت های باکتریایی، کندن پر، همنوع خواری (كانیبالیسم) و هیپرکراتوز (افزایش غیر طبیعی تعداد سلول های لایه شاخی) در تشخیص افتراقی بیماری بررسی می شوند.
نظرات کاربران
2:27:55 AM