و یکی از علایق سنتی خروسبازان در آماده سازی خروس ها برای نبرد، حفظ رطوبت بدن آنها و فیزیولوژی  تنظیم آب بدن خروس جنگی در حد معین است. اغلب آنها به موازات نزدیک شدن روز نبرد، مقدار آب بدن خروس­ها را (بصورت ملایم یا شدید) کاهش می دهند بدون اینکه دلیل آن را بدانند. چه بسا خروس­باز با سابقه بیش از ۴۰ سال که دو روز قبل از مبارزه اساساً آبی به خروس­ها نمی­دهد! برخی برای کاهش وزن و برخی برای جلوگیری از جاری شدن خون در صورت زخمی شدن خروس، آب مصرفی روزهای نزدیک به نبرد را کم می کنند.

فیزیولوژی تنظیم آب بدن خروس جنگی

 آب زیاد موجب شرایط هیپوتونیک بدن شده و به فرایند همولیز (تخریب گلبول­های قرمز خون) و از دست رفتن هموگلوبین و اختلال در توزیع اکسیژن به سرتاسر بدن، عضلات و اندام های حیاتی شده و عملکرد خروس را تحت تأثیر قرار می دهد. بنابراین عملکرد خروس­ها بستگی کامل به رطوبت بدن دارد. آب خیلی کم یا خیلی زیاد در بدن خروس مستقیماً در احتمال شکست یا موفقیت آنها اثر دارد. آب همچنین نقش مهمی در کار کردهای طبیعی بدن دارد و به همین دلیل بیشترین درصد وزن بدن را بخود اختصاص می دهد (حدود ۶۵ درصد). آب در چینه دان موجب تنظيم فرایند هضم و تخمیر مواد خوراکی می شود. برای حفظ کارکرد مناسب خروس جنگی در روز نبرد، بویژه در لحظه نبرد نباید بدن آنها خیلی مرطوب باشد. به این منظور باید روی آب درون سلولی تمرکز کرد.

آب بیش از اندازه موجب سنگینی خروس شده و در زمان نبرد برایش مزاحمت ایجاد می کند. از طرفی از دست دادن آب بدن موجب ضعف خروس می شود. بهترین شرایط نبرد خروس زمانی است که دارای کمترین وزن (البته در گروه خود) و بالاترین قدرت و توان بدنی باشد. آب نقش تأمین محیط مناسب برای انجام کارکرد طبیعی بدن و نیز تنظیم گرمای بدن را به عهده دارد. پس چه میزان و چگونه باید آب را به خروس رسانید؟ جنگ خروس مستلزم تولید گرما است. در انسان جلوگیری از افزایش دمای بدن در چنین شرایطی از طریق انتقال حرارت از طریق رگ­های خونی به سمت سطح بدن و اثر خنک کنندگی تبخیر آب از سطح بدن انجام می شود. طيور فاقد غدد عرق هستند و برای خنک کرن بدن به ارسال گرما به سطح بدن و نیز تبخیر آب از طریق تنفس و لوله زدن می پردازند. له له زدن موجب اتلاف آب از بدن می شود و در صورت شدت تبخیر آب، خون غلیظ می شود. بسیاری از خروس بازان غلیظ شدن خون را امتیاز می دانند و اعتقاد دارند در صورت زخمی شدن خروس خون کمتری از آنها هدر می رود. از طرفی از دست دادن آب بدن موجب فشار روی سیستم قلبی- عروقی شده و ضربان قلب را افزایش می دهد تا خون غلیظ بیشتر به جریان افتاده و از قلب به عضلات و دیگر اندام ها ارسال شود. هر چه حجم خون کم شود، جریان آن غلیظ تر می شود و اتلاف گرما از بدن دچار اختلال شده و دمای عمق بدن افزایش می یابد و پرنده در نتیجه تنش گرمایی دچار ضعف و ناتوانی و مرگ می شود.

باید تنظیم آب بدن خروس جنگی به گونه ای باشد که نه آب زیادی در بدنش باشد نه کم آبی ،وجود آب زیاد در بدن موجب می شود که وزن خروس بالا برود. از طرفی از دست دادن آب موجب ضعف بدن می­شود بنابراین خروس باز همواره در این مخمصه قرار دارد که بهترین راه را انتخاب کند. جواب سؤال در آبگیری داخل سلولی و راه حل آن استفاده از مواد معدنی یا الکترولیت های آب دوست است. آبدهی درون سلولی از نظر مداوای خروس­ها و آماده سازی آنها مهم است.

آبگیری درون سلولی. ابتدا باید تفاوت بین «آبگیری» و «آبگیری مجدد» بدن و سلول تشریح می شود. چه بسا این دو پدیده یکسان گرفته می شود در حالی که یکسان نیستند. آبگیری بمعنی فرایند گرفتن آب در لحظات قبل از تمرین با فعالیت است در حالی که آبگیری مجدد به معنی بدست آوردن آب و الکترولیت از دست رفته در جریان تمرینات شدید و از دست دادن آنها است. بنابراین آبگیری پدیده قبل از مسابقه و آبگیری مجدد پدیده متعلق به بعد از مسابقه است. حال ببینیم آبگیری و آبگیری مجدد سلول های بدن به چه معنی است. آبگیری و آبگیری مجدد هر دو به معنی جبران کمبود الکترولیت ها در فضای خارج سلولی است. آبگیری واقعی سلول ها فرایندی شیمیایی است که در سطح داخل سلولی انجام می­شود به طوری که سلول جذب آب کرده و در کنار کسب مواد مغذی مناسب متورم می شود که یک مکانیسم آنابولیک و بهبود دهنده مورد نیاز واقعی بدن می باشد. سطح واقعی آبگیری و آبگیری مجدد سلولی همراه با توازن مثبت نیتروژن، سنتر پروتیئن و رهاسازی هورمون رشد است. به بیان ساده، آبگیری مجدد واقعی سلول ها به این معنی است که بدن بلافاصله سعی در بهبود خود داشته و فرایند بازیابی را شروع می کند. عضلات به بازیابی و بافت ها به تعمیر خود می پردازند و انرژی ذخیره می شود و بدن دوباره خود را شارژ می کند به این معنی که بدن بصورت کامل از نظر فیزیولوژیکی و فیزیکی خود را بازیابی می کند. آبگیری واقعی سلولی (قبل از تمرین) نه تنها مقدار قابل توجهی آب و املاح به بدن می رساند بلکه موجب کاهش اسیدیته سلولی شده، عکس العمل ایمنی خودکار را کاهش و سوختن چربی­ها را افزایش می­دهد و DNA درون سلولی به بازتعمیر خود می پردازد و مقاومت در برابر ویروس ها را افزایش می­دهد. بنابراین در پرندگان بازی، آبگیری درون سلولی به معنی فراهم کردن مقادیر مناسب آب و املاح برای سلول ها است بدون اینکه لازم باشد مقدار زیادی آب بدون جهت و تنها برای پر کردن بدن به آن وارد شود. به این منظور می توان به جای مواد معدنی فلزی یا هیدروفوب موجود در بازار، از الکترولیت ها و مواد معدنی آب دوست استفاده کرد.

مواد مغذی میکرو. ویتامین ها و مواد معدنی به میزان جزئی مورد نیاز بدن هستند و به صورت منفرد و یا همراه وظایف متنوعی از قبیل آبگیری و آبگیری مجدد را انجام می­دهند. مدت­ها است در مورد نقش مواد معدنی در سلامت بدن می­دانیم. هر یک از مواد معدنی نقش های متفاوتی بازی کرده و از منابع مختلفی تأمین می شود. امروزه اغلب زمین های زارعی از نظر برخی مواد معدنی تخلیه شده اند. مواد معدنی را می توان به سه منبع تقسیم کرد:

الف – «منابع عنصری» با منشأ کف دریاها، صخره ها و خاک است که اغلب در تعامل با آب مقاومت کرده، در آن حل نمی شوند یا به سختی حل می شوند و لذا آنها را آب گریزمی نامند.

بنابراین مقدار اندکی از مواد معدنی مصرف شده به صورت واقعی جذب بدن می شود. اغلب مکمل های معدنی موجود در بازار از این دسته هستند.

ب- «منابع کیلات شده». مواد معدنی که با استفاده از مواد و ترکیبات دیگر از جنس آلی پوشش دهی می شوند تا قابلیت حل آنها و در نتیجه قابلیت جذب آنها افزایش یابد ولی در هر حال طبیعت آنها مواد معدنی عنصری است.

ج- «منابع گیاهی». مواد معدنی که از طریق ریشه گیاهان وارد بدنه گیاه و از این طریق وارد مواد خوراکی تولیدی گیاه می شوند و لذا شامل مواد آلی بزرگ مولکول و پلیمری هستند زیرا توسط گیاهان هضم شده و تغییر شکل یافته اند و لذا دارای طبیعتی آبدوست می باشند. این ترکیبات دارای بار منفی بوده و با آب پیوند هیدروژنی برقرار می کنند بنابرین در آب محلول بوده و بدون اینکه لازم به هضم باشد جذب بدن می شوند. تقریباً ۹۸ درصد مواد معدنی آبدوست با منشأ گیاهی جذب بدن می شوند. با توجه به تفاوت قابلیت جذب مواد معدنی آبدوست و آب گریز، حجم اندکی از آب حاوی مواد معدنی آبدوست، الکترولیت بیشتری در دسترس بدن قرار می­دهد و از توسعه شرایط هیپوتونیک جلوگیری می کند ولی همزمان الکترولیت مورد نیاز بدن را فراهم می کند.

عمليات تنظیم آب بدن خروس جنگی. در آماده سازی ۱۴ روزه، از روز اول تا ۱۱، بعد از مصرف غذا به خروس آب داده می شود. همچنین دانه هایی که در طول شب در آب خیسانده شده و به خروس داده می شود، دارای آب است. از روز ۱۲ باید وضعیت آب بدن مورد توجه ویژه قرار گیرد. ابتدا باید به این سؤال پاسخ داد: «خروس هر روز چه مقدار آب می خورد؟». برای جواب به سؤال، از روز اول دوره آماده سازی با یک ماژیک رنگی، روی بدنه داخلی آبخوری خطی کشیده و مصرف آب روزانه اندازه گیری می شود. در روز دهم مقدار دقیق آن به دست می آید. آیا خروس مقدار معمول آب مصرفی روز را می نوشد؟ در برابر تغذیه کربوهیدرات چگونه پاسخ می دهد؟ قابل توجه که در روز ۱۲، تنظیم کربوهیدرات غذای خروس شروع می شود. به کیفیت و کمیت فضله خروس توجه شود. آیا فضله خروس، تر، مرطوب یا خشک است؟ با مشاهده فضله خروس می توان رطوبت بدنش را تشخیص داد. وقتی فضله مرطوب باشد بعد از تخلیه از هم نمی پاشد و بافت و شکل مناسبی دارد. در این حالت اگر با پا و با اندکی فشار آن را روی زمین بکشیم، اگر به کفش بچسبد، دارای رطوبت مناسبی است. باید هنگام فضله گذاری خروس به او توجه کرد. سختی عمل دفع احتمالاً نشانه فضله خشک است. اگر فضله و بدن او خشک باشد، قادر به قطع فضله نیست و اگر مرطوب باشد، یک حالت تنبلی به خرج داده و فضله را به درستی نمی برد.

قابل توجه که وضعیت آب و هوا (ابری، آفتابی، گرم، بارانی، خورشیدی و …) روی خشکی بدن خروس­ها مؤثر است. در ماه های گرم تابستان، خروس آب بیشتری می خورد تا رطوبت از دست رفته بدن را جبران کرده و دمای بدنش را ثابت نگه دارد. خروسی که تب داشته باشد، آب بیشتری می خورد و مدفوع آبکی تری دارد. باد نیز موجب خشکی بدن می شود زیرا آب سطحی بدن را تبخیر می کند. در این مواقع خروس برای اجتناب از باد بخصوص باد سرد اغلب روی نیخواب می ماند. در ماه های بارانی، آلودگی میکروبی بویژه بیماری مزمن تنفسی (CRD) و کوریزا بیشتر است. این بیماری ها موجب تب می شوند، ممکن است خروس در گیر این بیماری­ها شده باشد ولی علایم آن را نشان ندهد. خروس نه برای تنظیم رطوبت بلکه برای تنظیم دمای بدن به خوردن آب بیشتر می پردازد. این خروس ها تب دارند و نباید به مرحله آماده سازی برده شوند. دمای طبیعی بدن خروس ها در دوره آماده سازی بین 5/38 تا 5/39 درجه است و می توان این دما را با قرار دادن دماسنج در مقعد خروس اندازه گیری کرد.

علاوه بر صفات فوق برخی خروس بازهای آمریکایی معتقدند وقتی خروس در دست گرفته شود باید حس ملایمی به انسان دست دهد و به اصطلاح، «تکیده، کرکی» باشد. برخی خروس­ها توپر، سنگین و عضلانی هستند، برخی نازک، سبک و با عضلات شل هستند. در برابر برخی خروس­ها نازک، سنگین و با عضلات سفت و برخی نازک، سنگین و با عضلات شل می باشند. خروس بازها به دنبال خروسی با بدن توپر ولی سبک و با عضلاتی تا حدودی شل می گردند. سفتی عضلات بویژه در روز نبرد مناسب نیست زیرا دچار خستگی می شوند. منظور از شل بودن عضلات، «رلاکس» بودن آنها با تونی مناسب از نظر «کشش» و «شلی» عضلانی است. همواره وزن خروس­ها در کتابچه­ای ثبت می شود. وزن خروس باید در محدوده وزن مناسب نبرد باشد. در روز ۱۲، لازم است عضلات خروس نرم و شل باشد زیرا در دو روز بعد سعی داریم بدنش را سفت تر و خشک تر کنیم. در صورتی که خروس به شیوه مناسبی آماده سازی شود، در ادامه دوره آب کمتری خواهد خورد. با توجه به فضله خروس در روزهای پایانی دوره آماده سازی،میتوان تشخیص داد که تنظیم آب بدن خروس جنگی صورت گرفته اگر آبکی یا خشک بود می توان تصحیحات لازمه را انجام داد.

این تجربه است که کمک می کند در هر تجارتی موفق شوید، ما بدون هیچ چشم داشتی تجربه خود را در اختیار شما خواهیم گذاشت
گروه تولیدی پژوهشی نیازی