کلامیدیوفیلا پسیتاسی که در گذشته کلامیدیا پسیتاسی نامیده می شد، عامل پسیتاکوز (اورنیتوز) در انسان و کلامیدیوز پرندگان می باشد. “پسیتاکوز” و یا در اصطلاح عموم مردم “تب طوطی”، در طوطی سانان (مثل طوطی کاسکو، پاراکیت ها، مرغ عشق، لوری، بادجریگر) ایجاد شده و می تواند به عنوان بیماری زا به انسان منتقل گردد. اگر چه واضح است که کلامیدیوفیلا پسیاسی محدود به طوطی نیست و می­تواند در گونه های مختلف طيور یافت شود. در ادامه به معرفی  کلامیدیوفیلا پسیتاسی که یکی از بیماری های بیماری خطرناک طوطی سانان می باشد می پردازیم همچنین در مورد تب طوطی و چرت زدن طوطی مواردی را بیان می کنیم.

کلامیدیوفیلا پسیتاسی

سبب شناسی

کلامیدیوفیلا پسیتاسی باکتری گرم منفی داخل سلولی می باشد که در ابتدا تصور می شد ویروس است و در نتیجه یک ریکتزیا است. سپس آن به نام کلامیدیا و در ادامه به کلامیدیوفیلا تغییر یافت اما واژه “کلامیدیوز” هم چنان کاربرد دارد. یک باکتری داخل سلولی اجباری می باشد که دارای دو چرخه زندگی است یکی شکل عفونی (اجسام ابتدایی) و شکل فعال از نظر سوخت و سازی (اجسام رتیکولی). شش مخزن پرنده وجود دارد که در مورد میزبانی طیور، بسیار اختصاصی می باشد، اما به نظر می رسد از همه مخازن، به انسان قابل انتقال است.این باکتری از مهمترین عوامل مسبب بیماری های خطرناک طوطی( از جمله چرت زدن طوطی ، تب طوطی) می باشد.

گسترش جغرافیایی /همه گیر شناسی

کلامیدیوفیلا پسیتاسی به طور گسترده در پرندگان در کل جهان حذف شده است. بسیاری از گزارش ها مربوط به عفونت های انسانی مربوط به تماس آمریکا و اروپا می باشد و شاید به دلیل نبود گزارش، پسیتاکوز در نواحی دیگر بیان نشده است. گزارش­های اولیه از عفونت های انسانی همزمان با شیوع گسترده پسیتاکور به ویژه در طوطی سانان می باشد.

عفونت های انسانی به دلیل تماس با تعداد زیادی گونه های پرنده از جمله کبوتر، طیور، اردک و قناری است. جداسازی موفق كلاميديوفيلا پسیتاسی در حدود ۴۶۵ گونه پرنده از ۳۰ راسته مختلف، وجود دارند.

از میان پرندگان، کلونیزاسیون کلامیدیوفیلا پسیتاسی در طوطی سانان رایج بوده  و بیماری خطرناک طوطی سانان م باشد که بین گونه ها متغیر می­باشد. در برخی تعداد زیادی از پرنده ها آلوده می شوند هر چند ممکن است طبیعی نباشد. انتقال بین پرندگان بطور اولیه از راه مدفوع و ترشحات بینی پرندگانی که در یکجا با هم نگهداری می شوند و یا آنهایی که در تماس نزدیک با یکدیگر هستند، می باشد. ترشح مدفوعی متغیر بوده و در شرایط شلوغی، فقر غذایی، تخم گذاری، لرزش، پرورشی و یا حمل و نقل افزایش می یابد. مدت دفع متفاوت بوده اما ممکن است برای ماه­ها طول بکشد. مقادیر زیادی از کلامیدیوفیلا پسیاسی در مدفوع و ترشحات تنفسی پرندگان دفع کننده، یافت می­شود. این عامل نشان می دهد که چرا نسبت استقرار در افراد پرورش دهنده بالا است. در حالی که در حیوانات خانگی کمتر وجود دارد، کلامیدیوفیلا پسیتاسی ممکن است در کبوتران مسابقه رایج تر بوده و نرخ شیوع سرمی به بیش از ۶۰٪ هم برسد. پرندگان آلوده و پرندگان کلونیزه کننده باکتری، هر دو می توانند منبع عفونت انسان باشند و کلونیزه کنندگان باکتری در پرندگان سالم، به علت تماس مستقیم با صاحبان خود، منبع مهم تری هستند. برخلاف گزارش های ابتدایی از گسترش های بالای طیور که بیشتر نسبت مرگ و میر بسیار بالا می باشد، بیشتر گزارشات کنونی به شکل انفرادی بوده و گسترش و مرگ و میر کمتری دارند. پسیتاکوز به صورت غیر رایج از سال ۱۹۹۸ تا ۲۰۰۳ در ۹۳۵ مورد انسانی که مبتلا به CDC بودند و از ۲۰۰۲ تا ۲۰۰۷، ۹۱ مورد انسانی گزارش شده است. شیوع پسیتاکوز هنوز چندان مشخص نیست، زیرا روش­های تشخیص دقیق وجود نداشته و بیماری طبیعت غیر اختصاصی دارد. افرادی که در تماس با پرندگان خانگی و یا طيور هستند در خطر بالاتر ابتلا به عفونت قرار دارند. نمونه های انفرادی در کارمندان فروشگاه­های حیوانات خانگی و پارکهای نگهداری پرندگان، بازدید کنندگان پارک پرندگان و صاحبان پرندگان خانگی یافت شده است. همچنین شیوع سرمی بالا در کارکنان باغ وحش گزارش شده است. در حالی که ممکن است شیوع سرمی بیماری در این گروه بالا باشد، گفته می شود که هر گونه بیماری رایج و ضعیفی در آنها، برای جلوگیری از وقوع شدید بیماری باید رفع گردد.این کار از مهمترین عوامل جلوگیری از انتشار بیماری های خطرناک طوطی( از جمله چرت زدن طوطی ، تب طوطی) می باشد.

شاید عفونت های ضعیف و تحت بالینی نسبت به درک کنونی رایج تر باشد. مطالعه ای در بلژیک جداسازی کلامیدیوفیلا پسیتاسی توسط PCR از سوآپ حلقی 7/12 % از طوطی سانان و ۲۲٪ از افرادی که هر روز با آنها در تماس بوده اند و 8/0 % در افرادی که با پرنده تماس نداشته اند، را نشان می دهد. در مطالعه­ای مشابه، کلامیدیوفیلا پسیتاسی را در ۳۱٪ پرندگان خانگی پرورشی نشان می­دهد. گزارش شده که ۶۷٪ از موارد مثبت (شامل همه ی آنهایی که در کشت و PCR مثبت بودند) بیماری ملایم تنفسی داشتند، اما در حد توجه درمانی نبودند و به زبان دیگر نشانه های بیماری کمتر از حد تشخیصی بود.

مخلوط کردن تعداد زیادی از پرندگان و نیز ورود پرندگان وحشی به مراکز فروش پرندگان می تواند توانایی ابتلا به عفونت را افزایش دهد. کلامیدیوفیلا پسیتاسی در بیش از ۷۰۰ پرنده خانگی در فلوریدا گزارش شده که در 7/10 % از افرادی که در برخورد با پرندگان بودند، بیماری تنفسی ایجاد شد.

هنوز هیچ شواهدی درمورد این که گروه های خاصی از افراد (جوانان، مسن­ها و افرادی با نقص سامانه ی ایمنی) در خطر بالاتری بیماری و یا بیماری شدید هستند، وجود ندارد.

انتقال بیماری مشترک بیشتر از راه تنفس مواد آلوده صورت می گیرد. کلامیدیوفیلا پسیتاسی می تواند از راه هوا و در قطرات قابل تنفس و یا ریزقطرات ترشحی تنفسی و مدفوع پخش شود. به دلیل نبود مقاومت در زنده­مانی باکتری در شرایط محیطی، به شرط قرار گیری در ضایعات آلی مانند مدفوع و ریزاجسام، می تواند تا یک ماه در محیط باقی بماند. سایر روش های انتقال، تماس از دهان به نوک، گاز گرفتگی، بلع مواد آلوده و حمل پرنده آلوده، می باشد. برخورد گذرا برای ایجاد یک عفونت مشترک کافی است. ابتلای ۱۲ فرد بازدید کننده از پارک پرندگان ژاپن می تواند دلیل بر انتقال سریع از راه تماس باشد.

اطلاعات کمی در رابطه با انتقال بیماری مشترک کلامیدیوفیلا پسیتاسی از حیوانات خانگی (غیر از طيور) وجود دارد و تاکنون عفونت مشترک فقط از سگ گزارش شده است . شواهدی در مورد انتقال سگ به انسان کم است، اگرچه در عفونت کلامیدیوفیلا پسیتاسی، محل نگهداری سگ­ها با پرندگان مثل قناری و طوطی مشترک بوده است.

حیوانات

نشانه های بالینی بیماری پرندگان و بیماری خطرناک طوطی سانان می تواند متغیر بوده و به عامل هایی مانند سویه کلامیدیوفیلا پسیتاسی، گونه ی میزبان و حساسیت فردی بستگی دارد. بیماری کامل خاص نیست و بیان تفاوت در نشانه های بالینی آن با بیماری­های دیگر، مشکل است. نشانه های معمول شامل بی اشتهایی، کسالت و ریزش پرها می باشد. ترشحات موکوسی-چرکی بینی و چشم، اسهال، ترشحات اورات سبز تا سبز و زرد مشاهده می شود. التهاب ملتحمه مزمن، التهاب روده­ها، التهاب کیسه های هوایی، پنومونی و بزرگی کبد و طحال رایج می باشد؛ به ویژه در طوطی سانان . سایر اختلالات شامل پریکاردیت، التهاب غدد بینی، پریتونیت و مرگ ناگهانی است. گزارش های اندکی از عفونت کلامیدیوفیلا پسیتاسی در سایر حیوانات دیده شده است. اینها شامل التهاب پرده جنب، کراتوکانجکتیویت راجعه و بیماری شدید تنفسی در سگ­ها می باشد.

تشخیص

کلامیدیوز طیور باید برخلاف طوطی سانان به عنوان بیماری غیر اختصاصی مدنظر قرار گیرد، در حالی که تشخیص آن مشکل است. ترکیبی از روش های تشخیصی برای تعیین بهترین حساسیت لازم است. کشت روش استاندارد طلایی است. در پرندگان زنده، سوآپ از ملتحمه، کوآنال و کلواک گرفته می شود. با توجه به دفع متناوب و محدود باکتری و حساسیت این روش، باعث می شود جمع آوری نمونه محدود به ۳ تا ۵ روز شود. برای کاهش ارزش، نمونه ها را می توان با یکدیگر ادغام نمود. همچنین کشت از نمونه بیوپسی کبد می­تواند مفید باشد. برای کشت اختصاصی، انجام زیست سلامتی در سطح سه، نیاز است و چندان در دسترس نیست، پس کارمندان باید قبل از گردآوری نمونه، از آزمایشگاه مناسب استفاده کنند.

همچنین می توان از آزمون سرم شناسی استفاده نمود. یک آزمون سرم شناسی مثبت نشان دهنده عفونت یا برخورد با عامل بوده و استفاده از آن محدود است. موارد منفی کاذب شاید به دلیل مصرف آنتی بیوتیک ها در ابتدای بیماری و یا مراحل اولیه بیماری باشد. برای تأیید کلامیدیوز طیور، افزایش ۴ برابری عیار پادتن مورد نیاز می باشد. آگلوتیناسیون اجسام ابتدایی (EBA)، آزمون I پادتن فلورسنت و آزمون تثبیت کمپلمان (CFT) نیز ممکن است استفاده شود. آزمون CF نسبت به سایر روش­ها، حساس تر می باشد.

آزمون روی آنتی ژن نیز کاربرد دارد و پیدا کردن آنتی ژن مثبت به همراه مشاهده نشانه های بالینی می تواند به تشخیص کمک کند. واکنش های مثبت کاذب می تواند به دلیل واکنش متقاطع با سایر آنتی ژن­ها باشد و موارد منفی کاذب می تواند دلیل بر کمبود نرخ آنتی ژن و یا دفع متناوب باشد. آزمون پادتن فلورسنت و اليزا نیز در دسترس می باشد. در تعدادی از آزمایشگاه های تشخیصی از آزمون PCR مستقیم استفاده می­شود، اگرچه روش های استانداردی مشخص نشده است. اگر روش PCR توسعه یابد، حساسیت و ویژگی بالایی داشته، البته در زمان انجام آزمون، قرارگیری در کنار یک نمونه شاهد لازم است.

درمان

درمان می تواند مشکل باشد و باید زیر نظر یک دامپزشک با تجربه در زمینه پرندگان انجام پذیرد. داروی انتخابی داکی سیکلین می باشد. در ابتدا، آنتی بیوتیک باید به شکل مستقیم مصرف شود و نه در آب یا غذا؛ زیرا پرندگان بیمار شاید تمایلی به خوردن آب یا غذا در حجم کافی نداشته پس دوز مناسبی از دارو را دریافت نمی کنند. درمان برای ۴۵ روز توصیه می­شود به جز برای بادجریگر که برای ۳۰ روز کافی است.

پرندگان درمان شده نسبت به عفونت مجدد حساسند پس قفس و سایر منابع محیطی باید به درستی در انتهای درمان و قبل از اتمام آن، ضدعفونی شوند. آزمایش های پس از درمان (البته نه زودتر از ۲ هفته پس از تکمیل درمان) توصیه می­شود.

درمان پیشگیرانه در پرندگان توصیه نمیشود که این امر به دلیل تأثیر وارونه آنها بر درمان و نیز ایجاد مقاومت در کلامیدیوفیلا پسیتاسی و سایر باکتری ها می باشد.

انسان ها

نشانه های بالینی

پسیتاکوز، ۵ تا ۱۵ روز پس از برخورد نمایان می شود، اگر چه دوره نهفتگی طولانی تر هم گزارش شده است. بیماری از یک حالت ضعیف مشابه آنفلوانزا تا بیماری شدید سیستمیک با پنومونی و آنسفالیت ایجاد می شود. نشانه های اولیه شامل سردرد با شروع حاد، لرزش، عطسه، تب، ضعف و درد عضلانی است. در مراحل اولیه، بیماری تنفسی چندان وضح نیست اما سرفه بیشتر ایجاد می شود. بزرگی طحال و جوش­های غیراختصاصی نیز دیده می شود. می تواند بیماری شدید تنفسی ایجاد شود و کلامیدیوفیلا پسیتاسی عامل مهم پنومونی غیر اختصاصی می باشد. اختلالات غیررایج شامل اندوکاریت، التهاب عضله قلب، هپاتیت، آرتریت، التهاب قرنیه و ملتحمه و لنفومای چشمی می باشد. در مقابل گفته های ابتدایی که نرخ مرگ و میر را بالا (٪۲۰-۱۵) گزارش نموده، هم اکنون عفونت کشنده نادرتر و حدود 1% می باشد.

هنوز هم در برخی موارد مرگ اتفاق می افتد، البته اگر تشخیص و درمان صحیح انجام نشود. پژوهش­های قدیمی تر بیان نموده که مرگ در خانم های باردار بیشتر بوده است (از حدود ۲۰ تا ۸۰٪). هنوز افزایش خطر در خانم های باردار نامشخص است، اما تأثیر آبستنی بر سامانه ی ایمنی خانم ها مشخص شده است.

تشخیص

به دلیل نبود وجود نشانه های خاص و این که مشابه آنفلونزا می باشد تشخیص در مراحل اولیه دشوار است. تشخیص تماس با پرنده، حتی تماس مستقیم و گذرا یک عامل خطر می باشد. آزمایش پسیتاکوزیر در بیمارانی با سابقه تماس با پرندگان (به ویژه طوطی سانان بیمار) و دارای نشانه های مشابه آنفلونزا، بایستی انجام پذیرد.

تعریف بیماری از راه مشاهده نشانه های بالینی به همراه یافته های آزمایشگاهی است که این یافته ها شامل ۱) جداسازی کلامیدیوفیلا پسیتاسی از ترشحات تنفسی ۲) ارزیابی آزمون عیار پادتن ضد باکتری (با نرخ ۴ برابر افزایش) با روش های میکرو ایمنوفلورسنت (MIF) یا CF؛ با رسیدن عیار به بیش از ۳۲، وضعیت حاد و یا نقاهت را ارائه می­دهد ۳) یافتن IgM ضد کلامیدیوفیلا پسیتاسی توسط MF با عیار بالای بالای ۱۶. موارد مشخص مربوط به افرادی در تماس با پرندگان و دارای آزمون مثبت سرم شناسی مثلاً یک آزمون مثبت با پادتن بالای ۳۲ توسط MIF ,CF می باشد. تشخیص بر مبنای نشانه های بالینی و عیار پادتن بر مبنای آزمایش MIF می باشد. در مواردی که درمان می شوند، درمان آنتی بیوتیکی پاسخ پادتن را تغییر داده و شاید ارزیابی یک نمونه سوم سرمی که ۴ تا ۶ هفته پس از اولین نمونه گیری جمع آوری می گردد، مفید می­باشد. با وجود این که MIF نسبت به CFI حساسیت بیشتری دارد، می تواند واکنش های متقاطعی با سایر کلامیدیاها در آن ایجاد شود. ارگانیسم باید به قطعیت از خلط، مایعات جنب و خون در زمان بیماری حاد، جدا شود؛ اما کشت رایج نیست، که دلیل این امر به علت نیاز به امکانات زیست سلامتی سطح ۳، است. PCR یک روش تشخیصی با حساسیت و ویژگی بالا می باشد اما با وجود فراوانی ابزار مورد نیاز، هنوز به عنوان ابزار تشخیصی رایج، از آن استفاده نمی شود.

درمان

داکسی سیکلین یا تتراسیکلین داروهای انتخابی هستند. موارد ضعیف تا متوسط می­توانند حداقل ۱۰ روز به صورت خوراکی دارو مصرف کنند. بیمارانی با بیماری شدید، باید داکسی سیکلین هیکلات به صورت وریدی به مدت ۱۰ تا ۱۴ روز پس از شروع تب تجویز گردد. در صورت نبود مجوز مصرف تتراسیکلین (کودکان کمتر از 8 سال و خانم های آبستن)، می توان از ماکرولیدها استفاده کرد، اگرچه هنوز در مورد تأثیر این دارو در شرایط بدنی، گزارشی وجود ندارد.

انتقال انسان به انسان حدس زده شده اما هنوز اثبات نشده است و اگر هم ایجاد شود شاید نادر است. همچنین افزایش دقت بیماریان پسیتاکوزی در مهار انتقال عفونت مانند توجه به زیرقطره ها و تماس، مهم است.

جلوگیری

محدود کردن می تواند بسیار مفید باشد هم برای کاهش خطر برخورد انسان و کاهش حساسیت پرندگان به عفونت، باید از روش های بهداشتی رایج استفاده شود که شامل بهداشت دست­ها پس از تماس با پرنده و یا محیط آنها است. از تماس دهان با نوک پرنده باید دوری شود.

در محل هایی که چندین پرنده نگه داری می­شوند، قفس­ها باید طوری باشد که از انتقال مدفوع بین آنها جلوگیری نماید. تماس مستقیم بین پرندگان مختلف و گروه­های متفاوت آنها باید محدود شود. موارد به کار رفته در ساخت قفس باید به گونه ای باشد که گرد و خاک نسازد (برای مثال؛ روزنامه). قفس­ها، ظرف آب و غذا باید روزانه تمیز و خالی شده و با آب و صابون شسته، ضدعفونی و آب کشی گردند.

تمیز کردن قفس­ها می تواند خطر ابتلا را افزایش دهد که به دلیل احتمال تماس بیشتر با زیرقطره های آلوده به مدفوع و بقیه ی ترشحات است. وقتی در حال تمیز کردن قفس­ها و نیز جابجایی پرندگان آلوده هستید، استفاده از دستکش، کلاه، عینک و ماسک تهویه هوایی (N95 یا بیشتر) ضروری است. به نظر می رسد نیازی به رعایت این نکات برای کلیه صاحبان پرندگان سالم در زمان تمیزی و جابه جایی نیست، اگرچه رعایت موارد بالا خطر انتقال بیماری را کم می کند. هرگز هر تماس مستقیم با پرندگان به ویژه طوطی سانان، به عنوان برخورد با خطر بالا به حساب نمی آید اما استفاده نکردن از روش­های محافظتی، بیان کننده افزایش خطر است. زمانی که قفس­ها تمیز شد، روی ضایعات موجود در قفس باید آب پاشی شود تا میزان ریزقطره­ها کم شود.

در کلیه درمانگاه های دامپزشکی و نیز آزمایشگاه های تشخیصی در زمان حمل پرندگان آلوده (ویا احتمال آلودگی) و نکروسپی و نمونه گیری بافت آنها، باید موارد استفاده از کلاه، عینک، دستکش و سامانه تهویه مناسب (N95) رعایت شود. نکروپسی بایستی در یک محفظه دارای امکانات زیست سلامتی مناسب صورت گرفته و لاشه را به جهت جلوگیری از انتشار ریزگردهای آلوده باید قبل از باز نمودن مرطوب نمود. زمانی که قصد ورود به اتاقی را دارید که پرنده عفونی در آن وجود دارد، باید لوازم محافظت کننده پوشید؛ چراکه قرارگیری در یک اتاق با پرنده آلوده، خطر بزرگی در گسترش عفونت توسط پرسنل است.

در محل نگهداری پرندگان به صورت دسته جمعی، پرنده بیمار باید جدا شود. در بهترین حالت به دلیل احتمال انتقال از راه ریزقطره ها، باید در یک اتاق جدا قرار گیرد. بهترین تهویه به دلیل جلوگیری از انتقال آن به انسان باید به کار رود. انتقال بیمار بین اتاق ها با یک سامانه تهویه مناسب مشکل ساز نیست. باید تماس با پرنده و محیط آن کم برسد. بسترهای با احتمال آلودگی، باید قبل از تماس، به شکل صحیح بسته بندی شوند. به منظور کاهش زیرقطره های دارای کلامیدیوفیلا پسیتاسی، باید قبل از تمیز کردن، کف بستر به آرامی شستشو شود. استفاده از جاروبرقی و شستشوی پر فشار به دلیل احتمال تشکیل زیرقطره­ها توصیه نمی شود. در صورت استفاده از جاروبرقی توصیه می شود از فیلترهای هپا استفاده شود. بعد از حذف فیزیکی تمام مواد و ضایعات، باید سطوح آلوده ضد عفونی شوند. تهیه ی بیشتر ضدعفونی کننده ها که روی کلامیدیوفیلا پسیتاسی موثرند، آسان است. افرادی با نقص سامانه ی ایمنی باید از تماس با پرنده آلوده و ورود به اتاق نگهداری آنها خودداری کنند.

خطر ابتلا به پسیتاکوز در زمان نگهداری طوطی سانان در محل نگهداری سالمندان، بچه ها و آسایشگاه­ها که به شکل طولانی مدت، و جاهای دیگری که چنین افراد پرخطری وجود دارند، به خوبی مورد مطالعه قرار نگرفته است. ترکیبی از توانایی دفع در بیماران تحت بالینی، ریزقطرات و چنین تماس های پرخطری مورد ارزیابی قرار گرفته است. مشخص نیست که آیا پرندگان خانگی، به ویژه طوطی سانان در چنین محل های نگهداری، مهم می باشند و یا خیر. در کمترین حالت، افرادی که در این محل ها زندگی و یا کار می کنند باید از خطر ابتلا اطلاع داشته و برنامه ای برای به حداقل رساندن آن، داشته باشند. پرندگان خانگی باید به گونه­ای در این مکان ها نگهداری شوند که مهار و مراقبت انها آسان باشد. نباید آنها در جاهایی قرار گرفته باشند که رفت و آمد زیاد باشد. بایستی قفس ها توسط کارکنان تنها در شرایطی ضدعفونی شوند که یک راهکار استاندارد برای حذف عوامل ریز قطره داشته باشند. از تماس مستقیم بین پرندگان و کارکنان دوری گردد. باید از تماس نزدیک دامپزشکان با پرندگان بیمار جلوگیری شود و در صورت لزوم آزمون های تشخیصی مناسب در دسترس باشد.

تمام افرادی که با پرندگان کار می کنند، به ویژه در مرغداری ها، کارکنان حیوانات پرورشی، فروشگاه های پرندگان باید از خطر ابتلا به پسیتاکوز آگاه باشند. آنها باید بدانند که هر گونه نشانه های مشابه به آنفلونزا و نیز بیماری های تنفسی را باید مد نظر قرار دهند و از تماس فیزیکی کامل برخودار باشند.این کار از مهمترین عوامل جلوگیری از بیماری های خطرناک طوطی( از جمله چرت زدن طوطی ، تب طوطی)

در افرادی که با قفس پرندگان مبتلا به کلامیدیوز طیور (مشکوک و یا اثبات شده) تماس داشته اند، اگر نشانه­ های شبه آنفلونزا یا تنفسی را نشان می­دهند، باید از نظر پزشکی مورد توجه قرار گرفته و آنتی بیوتیک درمانی شوند. بررسی­های گسترده تر بیماری در انسان از زمانی آغاز شد که بیماری پسیتاکوز طیوری در بسیاری از قوانین، اجبار به گزارش شد.

افرادی که تمایل به خرید پرنده خانگی دارند باید اطمینان داشته باشند که این حیوانات از گله هایی که نشانه ­های مشخص بیماری را ندارند، آمده اند. البته این مطلب در رابطه با حیواناتی که درگیر فرم تحت بالینی کلامیدیوفیلا پسیتاسی هستند، کاربردی نیست.

پرندگانی که در تماس با پرندگان بیمار بوده اند و یا نشانه های بیماری را نشان می دهند، نباید خریداری شوند. در صورت امکان از مخلوط کردن پرندگانی با منابع مختلف باید جلوگیری شود.این کار از مهمترین عوامل جلوگیری از بیماری های خطرناک طوطی( از جمله چرت زدن طوطی ، تب طوطی) می باشد.

نقش غربالگری، در پیش گیری از عفونت خطرناک طوطی( از جمله چرت زدن طوطی ، تب طوطی) مشخص نیست. غربال گری در مورد پرندگانی با موقعیت خاص (مثلاً در رابطه با پرندگانی که در مراکز عمومی مثل مدارس و آسایشگاه ها نگهداری می­شوند) به کار می­رود. اگرچه ارزش غربالگری با توجه به ویژگی و حساسیت آزمون، محدود می باشد که مشابه توانایی عفونی شده پس از غربال گری است. شاید غربال گری در مورد محیط­ های بسته (جایی که ورود پرندگان زیاد نیست) بیشتر قابل توجیه باشد. غربال گری بوسیله کشت و یا ترکیبی از کشت و PCR می تواند بیشتر مفید باشد. برای تأیید نتایج منفی، باید از چندین نمونه استفاده کرد. درمان پرندگان عفونی در مکان هایی با خطر بالا باید انجام شود (پس از غربال گری پرندگان به منظور تأیید حذف پسیتاسی کلامیدیوفیلا). هم چنین غربال­گری می تواند در محل نگهداری افرادی با سامانه ایمنی ضعیف نیز مفید باشد. غربال گری بر اساس سرم شناسی چندان مهم نیست، زیرا اطلاعات کمی در مورد وضعیت بیماری در جانور می دهد؛ بدلیل اینکه IgG می تواند در زمان نبود عفونت فعال، وجود داشته باشد.از جمله بیماری خطرناک طوطی( از جمله چرت زدن طوطی ، تب طوطی) می باشد.

این تجربه است که کمک می کند در هر تجارتی موفق شوید، ما بدون هیچ چشم داشتی تجربه خود را در اختیار شما خواهیم گذاشت
گروه تولیدی پژوهشی نیازی