آماده سازی خروس­های بالغ و خروس های جوان متفاوت است. در خروس­های بالغ، برنامه های 3۵، ۲۸، ۲۱ و یا ۱۴ روزه دنبال می شود. اغلب خروس­بازان از برنامه ۲۱ روزه استفاده می کنند. این برنامه ها مراحل مختلفی دارد و عملیات متفاوتی در آن انجام می شود.در این پست اطلاعاتی در مورد تمرینات خروس جنگی ارائه شده است.

عملیات آماده سازی

مبارزه با انگل های داخلی (کرم روده و …) و انگل های خارجی (جرب و شپش و …)، از بین بردن باکتری های سطحی بدن، مداوای دارویی، برنامه غذایی، مکمل کردن ویتامین ها، تمرینات رزمی، تمرین چنگ زنی، تمرین قفس پرواز و عملیات کاهش رطوبت بدن خروس­ها (خشک کردن خروس) از جمله آنها است.

 تمرینات

اغلب پرندگان و از جمله خروس­ها در سه حالت له له می­زنند و تنفس آنها به شماره می افتد: الف- زمان مبارزه، تلاش و تنش، ب- ماه های گرم تابستان برای کنترل دمای بدن و ج- وقت بدن شان آب زیادی دارد و لازم است به تعادل برسد. یکی از اهداف مهم مربی خروس ها در دوره نگهداری و آماده سازی، توسعه مکانیسم های مختلف برای مقابله با این وضعیت است. در زمان له له زدن، بدن در معرض تنش است و در نتیجه ضربان قلب افزایش می یابد تا اکسیژن بیشتری به اندام های درونی برساند. در این شرایط تنفس شدیدتر است. «تمرین» مهمترین شیوه عادت دادن خروس برای مقابله با چنین شرایطی است.

قبل از همه ذکر یک نکته مهم لازم است که تمرینات خروس جنگی از زمان تولد آنها آغاز می­شود. تغذیه و پرورش صحیح و مناسب آنها، در واقع زیرساخت مهم تربیت و تمرینات آنها در مراحل بعد می باشد. قابل توجه که در یک دوره ۱۴ تا ۳۰ روزه آماده سازی نمی توان کار چندانی برای خروس انجام داد به جز اینکه خروس­ها را هشیار کرده، بنیه بدنی آنها را افزایش داد و تن عضلات آنها را متناسب نمود. قدرت بدنی توسط عامل ژنتیکی کنترل می شود و در دوره آماده سازی نمی توان برای آن کاری کرد. عضلات هم در دوره پرورش و آماده سازی اولیه خروس­ها توسعه می یابد. بنابراین تمرینات خروس جنگی برای افزایش انعطاف پذیری، قدرت و تن عضلات آنها، فرم دهی و ثبات سیستم قلبی- عروقی آنها است. هیچ تمرینی نمی تواند شرایط و ظرفیت های قلبی و تنفسی یک پرنده بیمار را بهبود بخشد بنابراین باید خروس­ها در جوانی بطور مرتب مورد پایش قرار گرفته و ظرفیت­شان شناسایی شده و به تناسب برای نبردهای بعدی به ویژه در دوره بلوغ آماده سازی شوند.

در آماده سازی خروس تیپ مدیترانه، مهم ترین هدف، افزایش هشیاری است. بعلاوه چابکی، انعطاف پذیری و سرعت فکر و سرعت عمل در مبارزه خروس­ها سرمایه اساسی محسوب می شوند زیرا مبارزه آنها گاه اوقات فقط چند لحظه کوتاه به طول می انجامد. هدف از تمرین این نیست که به خروس تعليم دهیم که در ورای توانایی ذاتی و غریزه خود نبرد کنند. خروس­ها در مغز خود جای چندانی برای گرفتن ایده های تازه ندارند. هوش و چابکی همچون شجاعت و توان دریدن در ژن های خروس­ها است ولی این صفات باید از طریق آمیزش مناسب، تغذیه مناسب و کار و تمرین عالی به منصه ظهور برسد. تمرینات خروس جنگی به نوعی آموزش سبک نبرد به آنها است و موجب تزریق هوش و چابکی به آنها می­شود. به هر حال از طریق تمرینات می توان برخی عوامل را که منجر به بهبود کلی توانایی نبرد و هوش ذاتی خروس ها می شود افزایش داد. تمرینات موجب بهبود هماهنگی حرکتی و عضلانی، قدرت بدنی، چابکی، سرعت، بنیه و تمرکز آنها می شود. بهبود قابل توجه این خصوصیات باعث می شود که خروس زرنگ تر و باهوش تر شده و بهتر نبرد کند. در صورت عدم آمادگی خروس ها، برخی از آنها دچار «سندروم ملال» می شوند که از مشخصه های آن افسردگی، بیحالی و بی توجهی است.

هدف دیگر تمرینات خروس جنگی و آماده سازی، ایجاد تون مناسب عضلات برای بهترین کارکرد در روز نبرد و در نتیجه بهبود غریزه و بازتاب های فیزیولوژیکی بدن آنها است. ایجاد تون طبیعی عضلات خروس متفاوت از توسعه عضله است. توسعه عضله در مرحله رشد خروس یا مراحل قبل از آماده سازی انجام می­شود در حالی که ایجاد تون مناسب عضلانی روی عضلات آماده انجام شده و خروس مربوطه را بویژه برای روز نبرد رلاکس می کند و گرفتگی و سفتی عضلانی آنها را کاهش می­دهد. این عوارض در حین نبرد، یک کابوس واقعی برای خروس است.

هزار و یک شیوه برای تمرینات خروس جنگی وجود دارد. شاید به تعداد خروس بازها بتوان روش تمرین و آماده سازی بکار برد. مربیان، بسته به دانش، سنت های بومی، نوع خروس و امکانات محیطی خود، سبک­ها و روش­های مختلفی بکار می برند. برخی تمرینات رزمی، برخی فعالیت طبیعی و برخی عملیات رومیزی خروس­ها را می پسندند. شاید بتوان این گونه تمرینات خروس جنگی را به سه دسته تقسیم کرد:

الف – تمرین های دستی یا رومیزی که اغلب توسط خروس­بازان قدیمی بکار میرود و برای آماده سازی خروس­ها تمریناتی از قبیل تعقیب، بال زدن، پرش، برگشت و امثال آن را اجرا می کنند. این گونه فعالیت ها و تمرینات روی میز انجام می­شود.

ب- برخی خروس­بازان به تمرینات و فعالیت های طبیعی خروس­ها توجه می کنند و دخالت انسان را چندان مفید نمی­دانند. «تمرین چرخشی» و استفاده از «قفس پرواز»، «قفس چنگ زنی» از جمله این روش­ها است.

ج- هر یک از این دو سیستم مزایا و معایبی را دارد. خروس­بازان مدرن ترکیبی از دو روش بالا را برای تمرین خروس­ها بکار می برد. بهر حال تمایز قطعی بین روش­های مختلف وجود ندارد. هنوز این حوزه احتیاج به تحقیق بیشتر دارد ولی شیوه نبرد و عملیات تمرینی خروس­های سنگین تیپ شرقی و خروس های تیپ سبک مدیترانه­ای تفاوت دارد زیرا اولی بر قدرت بدنی (وزن) و تکنیک نبرد (شگرد) متکی است ولی دومی به هوش، سرعت عمل و وارد آوردن ضربه اول متکی است.

انواع تمرین

برای رساندن خروس­ها به وضعیت مناسب برای نبرد، لازم است به سختی کار کنند. اغلب اوقات کار آنها نه به شیوه اجباری بلکه شامل فعالیت و کار طبیعی و روزمره آنها است. البته در کنار کار طبیعی آنها می توان برخی تمرینات را نیز در برنامه آنها قرار داد. وجود یک قفس پرواز با بستر مناسب محل مناسبی برای کار و تمرین طبیعی آنها است. خروس به خراشیدن بستر پرداخته و در روز چندین و چند بار به بالای نیخواب می پرد و پایین می آید و بدون حضور ما تکالیفش را انجام می­دهد. چه بسا کار طبیعی خروس­ها آمادگی لازم را برای نبرد آنها فراهم سازد بدون اینکه آنها را دچار زخم، خستگی و خشکی بدنی کند. در ضمن دو روز مانده به روز نبرد می­توان آنها را استراحت داد. استراحت روزهای قبل از مبارزه چند مزیت دارد. اول اینکه اگر زخم یا خشکی بدنی در آنها ایجاد شده باشد در این دو روز به بازیابی خود پرداخته و انعطاف عضلانی خود را باز می یابند. همچنین با کاهش کار روزمره قند خون افزایش می یابد که در روزهای آماده سازی نهایی برای خروس­ها لازم است. سوم اینکه این مدت زمان به خروس امکان آن را می­دهد مقداری گلیکوژن در بدن خود ذخیره سازند.

چرخش متناوب. هدف از آن تشویق حرکت و فعالیت خروس­ها است که یکی از ارکان اصلی آماده سازی آنها می­باشد. چرخش موجب افزایش متابولیسم بدن خروس ها شده و انعطاف پذیری عضلات و نیز هشیاری آنها را افزایش می دهد. چرخش به معنی انتقال خروس­ها از افساربند به قفس پرواز، قفس چنگ زنی، قفس استراحت و سپس باز گرداندن آنها به منطقه افساربند پس از گذراندن مدت زمانی معینی در هر یک از آنها می باشد. این عملیات در دوره آماده سازی در مقیاس روزانه تکرار می شود. مشخصات منطقه افساربند، قفس­های پرواز، چنگ­زنی و استراحت در مباحث قبل اشاره شده است. قفس پرواز، حتی المقدور بزرگ و دارای ارتفاع مناسب برای نصب نی خواب (با بلندی بیش از ۲ متر) و بستر پوشیده از مواد نرم است که خروس را تشویق به پرش متعدد و فعالیت روزانه می کند.

قابل ذکر که در زمان انتقال خروس از قفسی به قفس دیگر و درست قبل از قرار دادن آن در قفس جدید، صورت و پای او با آب به روش اسپری شسته می شود. این کار باعث باز شدن شش­ها و بهبود عمل تنفس آنها می­شود. در روز اول از دوره ۱۴ روزه تمرینات آماده سازی، مقدار مواد چنگ زنی به اندازه ای است که آنها را به مدت ۵ دقیقه فعال می کند. در روز دوم مقدار مواد چنگ زنی افزایش داده می شود تا دوره تمرین چنگ زنی به ۱۰ دقیقه افزایش یابد. تا روز هفتم، مقدار مواد چنگ زنی و در نتیجه زمان چنگ زنی افزایش داده می شود تا در این مرحله عمق مواد به ۱۵ سانتی متر و زمان تمرین چنگ زنی به ۳۰ دقیقه برسد. در روز هشتم مقدار تمرین چنگ­زنی بتدریج کاهش می یابد و در روز ۱۲ زمان آن به صفر می رسد.

بهتر است تمرین چنگ زنی زمانی صورت گیرد که خروس گرسنه است و الا نتیجه چندانی در بر ندارد. یک روش این است که ساعت ۴ صبح آنها را تمرین چنگ زنی داده و بعد از اتمام آن، صورت و پای آنها را شسته و به منطقه افساربند برده شوند تا حمام آفتاب بگیرند. ساعت ۷ صبح جیره مرحله آماده سازی به آنها داده شده و در ساعت ۹ به قفس پرواز منتقل شده و تال فعالیت طبیعی می پردازند. در ساعت ۱۲ خروس­ها به قفس استراحت منتقل می شوند. زمان سپری کردن خروس ها در این قفس­ها از دو ساعت فراتر نمی رود و الا به ماندگی قفس مبتلا می­شوند. در ساعت 2، تعدادی از خروس­ها به تمرین رزمی می پردازند و سپس به منطقه افسار بند بر می گردند و منتظر وعده غذای بعدی می مانند. در طول شب، عملیات تمرین رومیزی انجام می شود.

وضعیت حمله از روبرو. گرفتن خروس­ها از دم و قرار دادن آنها بر روی زمین به صورت چهره به چهره در حالی که فاصله آنها در حدی است که نمی توانند به هم نوک بزنند. در این وضعیت، خروس ها برای دسترسی به یکدیگر کوشش می کنند و پاهایشان را به زمین می زنند تا خود را به پیش برانند. خاصیت عمده این روش، تمرین توان بدنی منفی خروس­ها است به این معنی که عضلات در حالتی تمرین می کنند که طول آنها افزایش می یابد، بر خلاف اغلب فعالیت های عضلانی که مستلزم کوتاه شدن اندازه آن است. در ادامه تمرین فوق، خروس­ها را نزدیکتر برده و در فاصله ای قرار می­دهند که نوک­های کنترل شده­ای به هم بزنند. در این حالت که همچنان دم خروس در دست ما است، بدن خروس حالت افقی پیدا می کند. این کار باعث توسعه عضلات بال آنها شده و غریزه آنها برای نوک زدن را افزایش می­دهد.

خروس تمرینی با ریسمانی به طول ۲ تا ۳ متر به زمین مسطح بسته می شود. آنگاه خروس مدل را از بالا به او نزدیک می کنند. خروس تمرینی به محض دیدن او واکنش نشان داده و به سمت او (بالا) می پرد در حالی که مربی خروس را از او دور کرده و در فاصله دیگری قرار می­دهد تا دوباره وی را به حمله تحریک کند. خروس تمرینی ارتفاع قابل ملاحظه ای را می پرد تا به خروس مدل برسد. در صورت تمرین و ممارست مربی و اطمینان از وارد نیامدن هر گونه خسارت به خروس­ها، می توان خروس تمرینی را رها از ریسمان تمرین داد.

تمرین رزمی. تنها تمرینی که تقلید نسبتاً کاملی از مبارزه در گود نبرد است. توصیه می شود جلسات متعدد ولی کوتاه مدت تمرین رزمی اجرا شود. این تمرینات نه تنها موجب بهبود کیفیت مفاصل و انعطاف پذیری عضلات می­شود بلکه غریزه کشتار آنها را افزایش داده و رفلکس های طبیعی آنها را تند و تیز می کند. همچنین تمرین رزمی آنها را عادت می دهد، سازگار می کند و تجربیات جدید به آنها می دهد. مهم تر از همه اینکه در این تمرینات رکودبرداری دقیق رفتار خروس­ها انجام شده و تمامی ریزه کاری های عملکرد نبرد تک تک خروس ها یادداشت می شود. تمرین رزمی امکان مناسبی برای خروس باز است تا ایده های مناسبی در زمینه چگونگی جنگ خروس­ها بدست آورد و از آنها به عنوان ابزاری برای انتخاب های بعدی در خروس­ها استفاده کند. کدامیک از خروس ها، خوب بوده و یا در عملیات رزمی مداومت و مقاومت نشان داده است؟ می توان آنها را در مرتع به مبارزه رزمی کشانید. دو دور و هر بار ۳ درگیری کافی است. می توان تمرین رزمی را در صبح یا بعد از ظهر قبل از تغذیه انجام داد. همچنین می توان خروس­ها را بر اساس عملکرد تمرین رزمی آنها به دسته های C (ضعیف)، B (متوسط)، +B (خوب)، A (خیلی خوب)، +A (عالی) و ++A (معرکه) تقسیم کرد. آنگاه در زمان مبارزه واقعی که هر فرد با چند خروس به میدان مبارزه می رود، خروس­هایی را که دائماً نمره A و بالاتر می آورند انتخاب شده و به دوره آماده سازی فرستاده شوند. این گونه انتخاب ها در مسابقات خروس بازی دربی اهمیت دارد.

تمرینات خروس جنگی در دوره ۲۱روزه در حدود ساعت ۴ تا 30: 5 بامداد انجام می گیرد و تنها در روزهای ۴، ۱۰ و ۱۵ انجام می شود. در این روزها و حتی در میان خروس­های که به دوره تمرینات آماده سازی وارد شده اند می توان باز هم دست به انتخاب زد و بهترین آنها را برای مسابقات آماده نمود. گرم کردن و رهاسازی خروس­ها در تمرین رزمی درست شبیه نبردهای واقعی است. خروس­ها به شیوه­ای رها می شوند که گویی می خواهیم آنها را در روز نبرد رها کنیم. دو روند و هر بار ۲تا۳ برخورد کافی است در روزهای تمرینات رزمی به یاد داشته باشیم که آنها را حمام داده و یا شامپو بزنیم. باید به این نکته مهم توجه داشت که در تمرینات رزمی ما قصد نداریم بنیه یا استقامت آنها را افزایش دهیم بلکه فقط قصد داریم میزان آمادگی آنها را بسنجیم. تمرین های بلندمدت رزمی به آنها خسارت می زند و انرژی و نیروی حیاتی آنها را می گیرد. نباید خروس­ها را تا خستگی کامل تمرین داد. ما می­خواهیم قیچی خروس­ها را آن اندازه تیز کنیم که در زمان نبرد بتوانند حتی المقدور بیشتر ببرند و چنان آماده باشند که رقیب را هر چه سریع تر از پا در آورده و لذا مشحون از نیروی حیات و مملو از انرژی باشند تا بتوانند در یک نبرد طولانی بیش از ۱۰ دقیقه تاب بیاورند.

تمرین رزمی دستی به معنی این است که خروس در حال تمرین با یک خروس مدل (واقعی یا مصنوعی) که در دست مربی است برخورد کند. هدف از این کار افزایش قدرت نبرد، چابکی و بنيه آنها است در حالی که از وارد آمدن خسارت (که در نبرد طبیعی رایج است) جلوگیری می کند. البته بهتر است به جای خروس موهومی، از خروس واقعی استفاده کرد زیرا خروس ها با اشتیاق به خروس های موهومی حمله نمی کنند، بکار بردن خروس موهومی موجب توسعه نوعی درنگ در ذهن آنها می شود. در صورت بکار بردن تمرین رزم واقعی و استفاده از خروس زنده لازم است تمرین به شیوه مناسب و ترجیحاً توسط افراد خبره انجام شود در غیر این صورت خسارت آن بیش از فوایدش خواهد بود. زمان استفاده از این تکنیک لازم است به نکاتی توجه شود:

الف- اجازه داده شود که خروس تمرینی در تماس کامل با خروس کاذب یا خروسی که در دست گرفته ایم قرار گیرد.

ب- زمان تماس از لحظه ای شروع می شود که پاهای خروس تمرینی کاملاً از هم باز شده و در نتیجه آن عضلاتش در حال کشیدگی کامل است.

ج- در زمان استفاده از خروس کاذب، خروس تمرینی را با حرکت­های تند و ناگهانی نزدیک نکنیم بلکه به شیوهای آرام و ثابت به هم نزدیک نماییم.

تمرین چنگ زنی. دو روش سنگین و سبک دارد. در روش سنگین از چنگ­زنی یا خراشیدن خاک استفاده می­شود. دم خروس را با دست راست گرفته و در حالی که بدنش در هوا معلق و سرش به سمت پایین است، آن را به زمین نزدیک می­کنیم تا پایش با زمین درگیر شود. بلافاصله شروع به خراشیدن خاک می کند (مثل رکاب زدن به دو چرخه). کف دست چپ را روی کمر خروس می گذاریم تا حرکت رو به جلو منجر به کندن آن از زمین نشود و پنجه هایش دائماً درگیر باشد. خروس مدتی به چنگ زدن ادامه می­دهد. پس از آن لازم است اندکی ماساژ داده شود. خروس را در حالی که سرش به سمت بدن ماست می گیریم و یک پای او را در امتداد بدن و به سمت عقب می کشیم در حالی که به نرمی از ران بزرگ شروع کرده و تا محل اتصال ران کوچک به مفصل خرگوشی را ماساژ می دهیم. این عملیات روی پای روبرو تکرار می شود.

در روش سبک یا سریع، از قفسها یا جعبه های چنگ زنی استفاده می­شود و در آن از بستر سبک برای چنگ زدن آنها استفاده می­شود. تمرین خراش دهی سنگین از نظر زمانی طولانی تر است و برای توسعه عضلات و سوزاندن چربی های بدن بکار می رود. روش سبک به مدت ۵ تا ۱۰ دقیقه اجرا می شود و برای شل کردن عضلات بعد از تمرین هایی از قبیل تمرینات رزمی، وضعیت حمله روبرو و … بکار می رود و هدف از آن جلوگیری از گرفتگی و بستن عضلات است.

تمرینات روی میز. به نظر خیلی از خروس­بازان، تمرینات رومیزی شامل تتمرینات خروس جنگی از قبيل دویدن، معلق زدن و … است. لازم است در اینجا به تفاوت ورزش های هوازی و بی هوازی توجه کرد. تمرینات هوازی به تمریناتی گفته می شود که از طریق افزایش کارایی مصرف اکسیژن قلب و شش پرنده، این دو اندام را در مرحله آماده سازی خروس تحت تأثیر قرار می دهد. تمرینات هوازی فشردگی کمتری دارد و در زمان طولانی تری انجام می شود.

این تجربه است که کمک می کند در هر تجارتی موفق شوید، ما بدون هیچ چشم داشتی تجربه خود را در اختیار شما خواهیم گذاشت
گروه تولیدی پژوهشی نیازی