نام های محلی شتر در سنین مختلف در کشور

برای شتر در سنین مختلف اصطلاحات متفاوتی به کار برده می شود. نام های محلی شتر را در ادامه بیان کرده ایم.

نام های محلی شتر در سنین مختلف در کشور

در هر منطقه با منطقه دیگراسامی ممکن است متفاوت باشد این اصطلاحات عبارتند از:

شتر تازه متولد شده: دیلاق، حاشی.
شتر تا یک سالگی: حاشی، جالک بند.
شتر تا دو سالگی: بلبان، بله بون، بلوان.
شتر تا سه سالگی: پارجمل، حق.
شتر تا چهار سالگی: جعد، جت.
شتر تا پنج سالگی : كل.
شتر تا شش سالگی: دو دندان.
شتر تا هفت سالگی: چهار دندان.
شتر تا هشت سالگی: گرد دندان، گردنیش.
شتر تا نه سالگی: نیشکی – سرنیش.
شتر تا ده سالگی: یک پای بند نیش.
شتر تا یازده سالگی: دو پای بند نیش.
شتر تا دوازده سالگی: سه پایبند نیش.
شتر تا سیزده سالگی و بالاتر: پیره.
شتر ماده مولد (به طور اعم): اروانه .
شتر نر دشتی (به طور اعم): لوک.
شتربان: ساربان.
ابه: محل زندگی و برپا داشتن چادرهای عشایری کوچ نشین یا شتر دارها.

لازم به ذکر است که از زمان پیدایش وسایل نقلیه موتوری جمعیت آن درحال کاهش بوده و از دو دهه گذشته تا به حال به دلیل ارایه خدمات به آنها از کاهش جمعیت آنها جلوگیری، و روند افزایشی پیدا نموده است که جمعیت شتر کشور در استانهای سیستان و بلوچستان، یزد، خراسان (جنوبی – رضوی)، کرمان، هرمزگان، سمنان، اصفهان، خوزستان، بوشهر، قم، اردبیل، تهران و غیره پرورش داده می شوند.

لازم به ذکر است که طبق اعلام فائو در سال ۱۹۹۹ میلادی شتر در ایران ۱۷۵۰۰۰ نفر می باشد.

نام های محلی شتر