یک جیره غذایی مناسب در رشد و جلوگیری از بروز بیماریها و کمبود تغذیه جوجه بوقلمون برنز می تواند بسیار حایز اهمیت باشد.در ادامه به بررسی غذای جوجه بوقلمون و مواد مورد نیاز در تغذیه جوجه بوقلمون و مواد مورد نیاز در دان جوجه بوقلمون خواهیم پرداخت.
در مقالاتی دیگر به طور کامل در مورد نحوه پرورش جوجه یکروزه پرداختیم در این مقاله به بررسی تخصصی تغذیه جوجه بوقلمون خواهیم پرداخت.
مقاله مرتبط با پرورش جوجه بوقلمون
اهمیت غذای جوجه بوقلمون دوره پرورش اولیه
در جیره غذایی جوجه بوقلمون حمایت تغذیه ای جوجه ها توسط دانهای با کیفیت در روزهای اولیه کلید موفقیت در روزهای بعدی است.
«مدیریت خوراک دهی» و «بافت» خوراک به اندازه «فرمول» جیره در تغذیه هفته های اول جوجه بوقلمونها اهمیت دارد.
تهیه پیش دان کرامبل با کمترین مقدار ذرات ریز و گرد و غبار بهترین نتیجه را از نظر مصرف غذا نشان میدهد.
در مراحل اولیه باید ذرات کرامبل به اندازهای باشد که موجب تشویق مصرف آنها گردد.
از طرفی اندازه ذرات و به ویژه ذرت به اندازه ای باشد که موجب تحریک فعالیتهای سنگدان شود.
ذرات کمتر از 0.5 و بین 0.5 تا 1 میلی متر در روزهای اول هریک 20 درصد و ذرات بین 1 تا 1.5 میلی متر، 25 درصد مصرف شده اند.
اندازه های بعدی به تدریج مصرف کمتری داشته اند.
روش خوراک دهی دان کرامبل در هفته اول غذای جوجه بوقلمون به گونه ای است که جوجه ها برای دسترسی به دان و آب راه زیادی نروند.
پر کردن دانخوریها مناسب است حتی اگر مقداری از دان اتلاف شود.
گاه به دلایل متابولیکی، جوجه ها دچار بیحسی و بیعلاقگی می شوند و تمایلی به خوردن و نوشیدن نشان نمیدهند.
جوجه های مربوطه را اصطلاحا «جوجه گرسنه» می نامند.
در صورت عملیات جوجه کشی از قبیل نوک چینی، واکسیناسیون، ناخن زنی و کندن زائده منقاری این مشکل به مراتب پیچیده تر و جدی تر می شود.
هر کاری را باید انجام داد تا این جوجه ها به خوراک بیایند.
انتقال از مصرف دان کرامبل به دان پلت در دان جوجه بوقلمون به گونه ای باشد که منافع ناشی از مصرف کرامبل از بین نرود.
در صورتی که پلت مصرفی خیلی بزرگ یا بلند باشد، ممکن است توسط جوجه ها پس زده شود زیرا هنوز آماده مصرف دانهای بزرگتر نیستند.
اگر مصرف غذا برای مدت ۱۲ تا ۲۴ ساعت کاهش یابد، جوجه ها رشد یک روز خود را از دست میدهند و نسبت به بیماریهای روده ای حساس می شوند، اگر تغییر جیره از دان کرامبل به دان پلت درست در زمان انتقال از سالن پرورش اولیه به سالن رشد باشد، موجب تنش آنها شده و مصرف غذای آنها کاهش می یابد.
در این صورت باید ابتدا آنها را منتقل کرد و پس از چند روز جیره غذایی جوجه بوقلمون را تغییر داد.
فیزیولوژی تغذیه بوقلمون های جوان
منبع انرژی:
جوجه بوقلمونها با ذخایر اندک انرژی متولد می شوند و گلیکوژن مورد نیاز آنها از طریق گلوکونئوژنز و از پروتئینها بوجود می آید.
کوشش برای فعال کردن ذخایر گلیکوژن انرژی اثر مفیدی ندارد.
در گذشته قبل از خروج جوجه بوقلمون ها از جوجه کشی ها، به آنها شربت گلوکز(آب شکر) داده می شد.
این کار در کوتاه مدت (حداکثر دو یا سه ساعت) مفید است ولی جذب گلوکز موجب از بین رفتن برخی آنزیم های کلیدی می شود و در نتیجه سنتز گلیکوژن کاهش می یابد و این موضوع از نظر وضعیت سلامت جوجه ها در دراز مدت زیان بار است.
آلانین یک اسید آمینه غیرضروری است.
تزریق آن به جوجه ها موجب افزایش گلوکز می شود بدون اینکه اثری بر ذخایر گلیکوژن داشته باشد.
بدیهی است که نمی توان اثرات درازمدت تزریق آلانین را بررسی کرد، به ویژه اینکه ممکن است از نظر تلفات نیز تأثيرات تداخلی داشته باشد که نتوان آن را سنجید.
پروپیوناتها نیز از منابع تولید گلوكز در بدن محسوب می شوند و می توان آنها را به جوجه های جوان خورانید.
مشکل آنجا است که این اسید آلی خوراکی، دارای اثر کاهش اشتها به میزان جزئی است و نمیتوان در دراز مدت این اثرات را تفکیک کرده و سودمندی آن را به صورت قطعی بیان نمود.
جوجه بوقلمون
ویتامین ای
مسئله دیگر، وضعیت ویتامین E جوجه ها است.
سطح این ویتامین در کبد و سرم جوجه ها بعد از ۲ یا ۳ هفته به سطح پایینی می رسد.
برای مثال در یک آزمایش نشان داده شد که در زمان تولد جوجه بوقلمون، تراکم این ویتامین در حد ۸۰ میکروگرم در هر گرم کبد بود در حالی که در ۲۱ روزگی آنها به 0.5 میکروگرم در گرم رسید، مصرف منابع مختلف چربی اثری بر سطح ویتامین ۲۱ روزگی کبد جوجه ها نداشت و لذا این کاهش طبیعی ویتامین E به عنوان یک معضل به ویژه در رابطه با وضعیت ایمنی آنها مطرح است.
افزودن آنتی اکسیدان به جیره جوجه ها اثری در کاهش ویتامین E آنها نداشت و همچنین از آنجا که افزودن اسیدهای صفراوی اثری بر بهبود وضعیت این ویتامین نداشت بنابراین می توان نتیجه گرفته که کاهش وضعیت ویتامین فوق در بدن جوجه ها، ربطی به جذب رودهای آن ندارد.
التهاب روده و سندروم مرگ جوجه:
در روزهای اولیه پرورش جوجه ها برخی مشکلات مربوط به بیماریها نیز وجود دارد که رشد اولیه آنها را با اشکال مواجه می سازد و حتی فرمولاسیون جیره غذایی جوجه بوقلمون را دچار تغییر می دهد.
که در مقاله ای دیگر به بررسی تخصصی مشکلات در روزهای اول پرورش جوجه پرداخته ایم (مقاله مرتبط)
التهاب روده و سندروم مرگ جوجه بوقلمون یکی از مشکلات جدی در بسیاری از مناطق حتی ایزوله شده دنیا در پرورش آنها محسوب می شود.
این عارضه به دلیل برخی ویروسها ایجاد شده و یا در حضور آنها تشدید می گردد.
میتوان جوجه ها را با محتویات روده دیگر پرندگان الوده به سرعت بیمار کرد.
این عارضه اگرچه در برخی موارد تلقات بالایی را تحمیل میکند ولی مشکل ثانویه آن است که جوجه های مبتلا از رشد باز مانده و رشد جبرانی هم نشان نمیدهند.
جوجه های مبتلا به این عارضه بعد از بهبودی، دچار اختلال جذب و هضم مواد مغذی می شوند به طوری که در ۴۹ هفتگی همچنان قابلیت هضم موادمغذی در آنها کمتر از جوجه های سالم است.
این پدیده در همه نژادهای بوقلمون (بزرگ، متوسط و کوچک) به یکسان دیده میشود.
چربی:
در خصوص مصرف چربی در جیره جوجه بوقلمونها مجادلات علمی وجود دارد.
مصرف چربی بالا موجب تسهیل مسیر گلیکولیز بعد از تولید آنها شده و بعید نیست در روزهای اولیه موجب بهبود رشد آنها شود.
طرفداران مصرف چربی زیاد در جیره بوقلمون بر این باورند که لازم نیست انتظار افزایش انرژی در نتیجه مصرف چربی را داشته باشیم، بلکه صرف حضور چربی در جیره جوجه ها، جایگزینی برای کربوهیدارتها بوده و به عنوان منبع انرژی به مصرف می رسد.
جوجه بوقلمون در مقایسه با مرغ گوشتی سطح بالاتر چربی های اشباعی را تحمل و هضم می کند؛ ولی همچون مرغ در صورت برتری مطلق چربی های اشباعی در جیره، قابلیت هضم اندکی نشان می دهند.
مصرف اسیدهای چرب اولئیک و استئاریک (۱۶ و ۱۸ کربنه اشباع) در حضور مقادیر زیاد اسیدهای چرب غیراشباعی (مثل روغن سویا) به خوبی هضم می شوند زیرا سینرژیسم آنها موجب بهبود فرآیند تشکیل میسل در جذب چربی ها می شود که برای جذب چربی ها از مرز مسواکی سلول های دیواره روده و سپس هضم و جذب آنها ضروری است.
هضم و جذب اسیدهای چرب متوسط زنجیر در جوجه بوقلمون ها به شکل استثنائی بالا است و به عنوان یک روش جایگزین مناسب به جای روغن های نباتی روغن های گران و حاوی اسید چرب غیراشباع قابل استفاده در تغذیه جوجه بوقلمون است.
ریکتز:
در برخی مزارع مشکل ریکتز در تغذیه جوجه بوقلمون دیده می شود.
از آنجا که در برخی مزارع، دفعات حدوث این بیماری در گله بیشتر است، لذا به نظر می رسد یک عامل عفونی در آن دخالت داشته باشد.
با این همه وقتی مواد هضمی جوجه های آلوده به جوجه های سالم داده شد، هیچ اثری بر ماندگاری یا بروز مشکل اسکلتی در آنها ایجاد نگردید.
احتمالا لازم است سطح کلسیم، فسفر و ویتامین D جیره مورد توجه قرار گیرد ولی به نظر نمی رسد که ریکنز مشاهده شده ارتباط مستقیمی با این سه ماده مغذی داشته باشد.
عده ای معتقدند که دلیل آن یک ماده مغذی ناشناخته است.
پروتئین حیوانی
فرموله کردن جیره غذایی جوجه بوقلمون با سطح پروتئین و اسیدهای آمینه بالا برای دوره آغازین پرورش جوجه ها با استفاده از پروتئین های گیاهی مشکلاتی بوجود می آورد.
وقتی پروتئینهای حیوانی از جیره آنها حذف می شود، مهمترین ماده خوراکی مصرفی کنجاله سویا می شود.
برای به وجود آوردن یک جیره حاوی ۲۸ تا ۲۹ درصد پروتئین و اسیدهای آمینه مربوطه، لازم است تا سطح ۵۰ درصد جیره از کنجاله سویا استفاده شود.
در صورت وجود پودر ماهی در دان جوجه بوقلمون میتوان نسبت استفاده از کنجاله سویا را به ۳۵ درصد کاهش داد.
اگرچه کنجاله سویا در حد ۵۰ درصد، توازن اسیدهای آمینه رادر دان جوجه بوقلمون تکمیل و تأمین میکند ولی پتاسیم و الیگوساکاریدهای بالایی را به جیره میافزاید.
از آنجا که کنجاله سویا دارای انرژی پایینی است، مصرف درصد بالای آن در غذای جوجه بوقلمون باعث می شود که در زمان فرمولاسیون مشکل تامین جا برای درج مواد مغذی پیشنهادشده در جیره بوجود آید و لازم است به وضعیت ترئونین و آرژینین توجه جدی شود.
مشکل الیگوساکاریدهای موجود در کنجاله سویا همچنان در دان جوجه بوقلمون به قوت خود باقی است زیرا تا کنون آنزیم مناسبی برای تجزیه آنها به بازار عرضه نشده است.
بالابودن پتاسیم موجب مرطوب شدن بستر و افزایش جراحات كف پا می شود.
لازم است توازن الکترولیتی جیره از طریق مصرف نمک کمتر، بیکربنات سدیم بیشتر و در موارد خاص با افزودن مقداری کلرید آمونيوم جبران شود.
چنین توازن الکترولیتی اثر سودمندی بر بیماری «قلب گرد» (کاردیومیوپاتی خودخودی) دارد.
توازن ۲۳۰ در برابر ۲۵۰ تا ۳۲۰ میلیاکی والان در کیلوگرم آن (در حضور سویا) در جیرهای پیش آغازین غذای جوجه بوقلمون موجب کنترل و کاهش بیماری فوق می شود.
اسیدهای آمینه
در صورت مصرف سطوح بالای لایزین در جیره های پیش آغازین و آغازین غذای جوجه بوقلمون، اغلب اسید آمینه آرژینین حساس می شود.
توصیه معمولی برای مصرف این اسید آمینه در غذای جوجه بوقلمون آن است که در سطح ۱۱۰ درصد لایزین مصرف گردد. در نتیجه وقتی لایزین 1.7 باشد، آرژینین جیره برابر ۲ درصد خواهد شد.
چنین سطحی از آرژینین را نمیتوان با مصرف حتى سطوح بالای پروتئین حیوانی تأمین کرد.
در این شرایط مصرف آرژینین در سطح ۱۰۲ درصد لایزین، تصمیمی عملی، اقتصادی و البته اجباری است.
نظرات کاربران
2:27:55 AM