به دلیل وجود نگرانی ها در مورد توانایی همه گیر شدن آنفولانزا پرندگان مورد توجه بیشتری قرار گرفته است. بیشتر این توجه ها به دلیل شیوع بی سابقه و مرگ و میر بالای ماکیان بر اثر آنفولانزای مرغی نوع H5N1 A (HPAI) در آسیا، اروپا، خاور دور و آفریقا همراه با پراکندگی دوره ای (به جز در عفونت های انسانی) است. در حالی که همه گیری گسترده انسانی، در مورد آنفولانزا H1N1 مشاهده نشده اما درگیری شدید بیماری انسانی به این گونه مربوط است. حضور دورهای آن در انسان ها و جانوران در مناطق گوناگون و توانایی ویروس برای ترکیب مجدد و افزایش قابلیت انتقال آن به انسان ها، نگرانی های مداوم و در حال پیشرفتی را به وجود آورده است. ظهور گونه های جدید آنفولانزای مرغی در انسان­ها و جانوران، تهدیدی جدی بوده و موردی است که در آینده، پیش آگهی کاهش بیماری مشاهده نخواهد شد. در آخر، مسائل جدی در پیوند با هم جواری با جانوران و آنفولانزای مرغی وجود دارد، اما جانوران خانگی در بدترین حالت نقش کوچکی در گسترش عفونت بازی می کنند و نقش بسیار کمی به عنوان منابع ویروس­های نوترکیب دارند. در این پست در مورد این بیماری و آنفولانزا H1N1 و آنفولانزا H1N5 را مورد بررسی قرار می دهیم.

آنفولانزا: پرندگان

سبب شناسی

ویروس های آنفولانزا، ویروس­های RNA تک رشته ای از خانواده اورتومیکسوویریده هستند. ویروس های آنفولانزا به سه گروه یا سه نوع تقسیم می­شوند: B, A و C. آنفولانزای گروه B و C از نوع آنفولانزای انسانی هستند و شامل بیماری های مشترک انسان و حیوان نمی شوند. آنفولانزای نوع A قادر به آلودگی پرندگان، انسان ها و دیگر گونه های حیوانی است. گونه­های آنفولانزا بر اساس دو آنتی ژن سطحی و گلیکوپروتئینی طبقه بندی وهماگلوتینین (H) و نورآمینیداز (N). در حال حاضر ۱۶ گونه مختلف از نوع H و ۹ گونه از نوع N شناخته شده است.

ویروس های آنفولانزا دارای نرخ جهش بالایی هستند که منجر به “رانش آنتی ژنی” جزئی شده که در طول زمان جهش نقطه ای در ژن های H و N ایجاد می شوند. تغییرات عمیق تر می تواند از راه باز آرایی ویروس­های A آنفولانزا بین انسان و حیوان یا انتقال مستقیم حیوان به انسان گونه های جدید ایجاد شوند. این مسئله با عنوان ” تغییر آنتی ژنی” عبارت گذاری شده است. این مورد تنها در ویروس های A آنفولانزا اتفاق می افتد و بر این اساس تنها گونه های جدید، از آنفولانزای نوع A ایجاد می شوند.

ویروس های آنفولانزای A نیز بر اساس بیماری زایی آن در پرندگان، مانند معیارهای مولکولی خاص، به آنفولانزای مرغی با بیماری زا کم (LPAI) و HPAI تقسیم می­شوند. LPAI به طور معمول در پرندگان وحشی ایجاد بیماری نمی کند اما باعث ایجاد بیماری خفیف در ماکیان خانگی می گردد. عفونت های انسانی، نادر و خفیف هستند. HPAI می تواند باعث فجایع ویرانگر در ماکیان و همچنین عفونت­های خفیف تا شدید در انسان­ها و دیگر گونه های انسانی گردد.

توزیع جغرافیایی / همه گیر شناسی

پرندگان آبزی، با کلونیزاسیون گونه های ویروسی (با تمام اجزاء H و N)، میزبانان طبیعی تمام گونه های شناخته شده آنفولانزای A هستند. گونه های غیر پرنده می توانند توسط برخی ویروس های آنفولانزا آلوده شوند اما این تعداد محدود از گونه ها با دامنه میزبانی وسیع، نادر و کمیاب می باشند.

آنفولانزای مرغی H5N1 در سال های اخیر باعث ناراحتی و نگرانی های بسیاری شده است. حداقل ۱۷۲ گونه مهره دار مختلف و آلوده به این ویروس، گزارش شده است و این بیماری در برخی مناطق، به عنوان یک بیماری مشترک اهمیت دارد. اولین گزارش مربوط به عفونت­های آنفولانزای انسانی H5N1 در هنگ کنگ در سال ۱۹۹۷ بوده است. از سال ۲۰۰۳ تا ۲۰۰۹، چهارصد و سی و سه مورد عفونت در پانزده کشور، بیشتر در جنوب شرق آسیا و در پیوند با پانزوتیک در حال پیشرفت ماکیان، شناسایی شده است.

گسترش H5N1 به اروپا و آفریقا به مهاجرت پرندگان نسبت داده شده است، نحوه انتقالی که مهار آن بسیار دشوار می باشد.

بیشترین عفونت های انسانی H5N1 از راه تماس با ماکیان خانگی بیمار است. در بسیاری از کشورهای توسعه یافته، شمار اندکی از افراد تماس نزدیک با ماکیان خانگی دارند. بر همین اساس، منابع دیگر انتقال نگرانی بیشتری دارند، چرا که آنفولانزای مرغی بیشتر توسط آنها ایجاد می شود. انتقال انسان به انسان یکی از راه­های ممکن برای انتقال است. در حال حاضر، انتقال انسان به انسان آنفولانزای H5N1 به علت وجود چندین راه، مورد تأیید است. ویروس در کسانی که در تماس نزدیک و طولانی مدت با افراد آلوده می باشند، به شکل بسیار ضعیف انتقال می یابد. جهش آنفولانزای H5N1 و نوترکیبی آن با آنفولانزای انسانی و در آخر ظهور گونه ی جدیدِ قابل انتقال، نگرانی اصلی است. انتقال آنفولانزای مرغی از حیوان به انسان تاکنون ثبت نشده است اما به دلیل حساسیت برخی گونه ها به ویروس های آنفولانزای مرغی و انتقال ثبت و تأیید شده­ی آنفولانزای مرغی میان گونه های خانگی جانوران، نباید آن را فراموش کرد. در ایالات متحده، چنین اظهار داشته اند که ابتلا به آنفولانزای H5N1 از راه تماس با جانوران آلوده خانگی، نسبت پرندگان وحشی یا ماکیان، احتمال بیشتری دارد. این خطر ممکن است در مورد گربه ها بیشتر باشد که به دلیل حساسیت آنها در برابر ویروس­های آنفولانزا، تمایل آنها به پرسه زدن و برخوردشان با پرندگان وحشی و تماس نزدیک آنها با انسان­ها می باشد. عفونت طبیعی با H5N1 در گربه های خانگی، گربه های وحشی و گربه های باغ وحش به طور گسترده ای گزارش شده است که بیشتر مربوط به آسیا می باشند؛ اما در اروپا نیز وجود دارد. میزان مرگ و میر بالا در میان جانوران آلوده به همراه پیشرفت سریع و بیماری عصبی معمول و رایج است. همچنین، ۲۰ درصد شیوع سرمی در گربه های ولگرد نزدیک به بازارهای ماکیان در جاوا و سوماترا شناسایی شده است که بیماری خفیف و زنده مانی را در آن جمعیت نشان می­دهد. احتمال ابتلا به بیماری و عفونت گربه های ولگرد در مناطقی با H5N1 فعال، همچنان نامشخص است و بررسی­ها در مورد شناسایی گربه های ولگرد با سرم مثبت، در مناطقی از اروپا شکست خورد. گربه ها می توانند از راه آزمایش، به ویروس آنفولانزای H5N1 مبتلا شده و سپس ویروس را از راه تماس مستقیم به دیگر گربه ها انتقال دهند و نگرانی ها را در مورد گربه­ها به عنوان منبع آلودگی و عفونت انسان، افزایش دهند. انتقال H5N1 از راه گربه های آلوده شده از راه آزمایش، به سگ­ها در مطالعه ­های دیگر مشخص نشده است. بعید است که گربه های خانگی منبع اصلی H5N1 باشند، با این وجود، این ویروس می تواند از گربه های وحشی با اثرگذاری روی گربه های خانگی (به عنوان یک پل) به جمعیت انسانی گسترش یابد.

راسوها به شدت مستعد ویروسهای آنفولانزای A می­باشند و به عنوان نمونه های آنفولانزای مرغی مورد بررسی قرار گرفته اند. عفونت تجربی و آزمایشی راسوها با H5N1  و H3N2 انسانی، منجر به تولید ویروس­های طبقه بندی شده ای گردید که نشان می­داد راسوها هم می توانند به عنوان منبع آلودگی انسان و هم به عنوان “رگ مخلوطِ” آنفولانزا باشند.

پرندگان خانگی مشکل آشکاری برای آنفولانزای مرغی هستند؛ اما تنها چند مورد آنفولانزای مرغی در گونه­های پرندگان خانگی (هم پرندگان اسیر شده و هم نوع وحشی آنها) گزارش شده است. عفونت طبیعی در یک طوطی اهل سورینام در مرکز قرنطینه انگلستان شناسایی شد، گرچه هیچ علامت بالینی نداشت. به طور تجربی و آزمایشی ثابت شده که این ویروس می تواند باعث یک بیماری شدید در مرغ عشق ها شود. خوک­های شکم گنده خانگی نیز به دلیل حساسیت بالای آنها به ویروس های آنفولانزا با منشأهای گوناگون، مورد توجه هستند اما در آنها عفونت های H5N1 گزارش نشده است.

به نظر می­رسد سگ­ها در مقابل عفونت آنفولانزای مرغی نسبتاً مقاوم باشند، اما عفونت­های آنفولانزای مرغيِ H5N1 و H3N2 گزارش شده است. عفونت مهلک و کشنده H5N1 در سگی که لاشه آلوده مرغی را خورده بود، دیده شد. شیوع سرمی بالا در سگ­های روستایی از تایلند گزارش شد اما هیچ اطلاعاتی در مورد وضعیت بالینی آنها موجود نمی باشد. در برخی پژوهش­های تجربی، درجاتی از حساسیت به آنفولانزای H5N1 بیان شده است. بیماری خفیف به شکل تجربی و با استفاده از H5N1 ایجاد شد اما این بیماری در گربه های آلوده شده با دوز مشابه خفیف تر بود که نشان دهنده حساسیت کمتر بود. در حالی که نگرانی هایی در مورد سگ­ها به عنوان منبع آلودگی انسان مطرح شده است، یک مطالعه­ای اولیه روی سگ­های آلوده (به شکل تجربی)، هیچ نوع آنفولانزای H5N1 را به سگ­ها و گربه ها انتقال ندادند. در مطالعه ای دیگر و پس از ایجاد عفونت­های تجربی، با توجه به انتشار کوتاه مدت ویروس­ها و مقادیر پائین عیار ویروس، خطر سگ­ها به عنوان منابع آلودگی انسان را پایین گزارش نمود. شیوع بیماری شدید تنفسی ناشی از آنفولانزای H3N2 با منشأ مرغی، به طور دوره­ای در سگ­ها گزارش شده است. گسترش H3N2 از راه ترشحات بینی گزارش شده است و نگرانی ها را در مورد توانایی سگ ها در انتقال H3N2 به دیگر سگ­ها یا انسان ها افزایش داده است، اما این مورد هنوز مشخص نشده است.

عفونت H5N1 در بین گونهی جانوران هم جوار زیاد مورد بررسی قرار نگرفته است. پژوهش های تجربی، توانایی انتقال تماس مستقیم در گربه ها و موش خرماها را شناسایی نموده اند گرچه نوع، مدت و شدت تماس مورد نیاز برای انتقال ناشناخته و نامعلوم است. تماس نزدیک با یک قوی آلوده، باعث انتقال عفونت (و نه بیماری) در درصد کمی از گربه های در معرض، شده است. عفونت­های طبیعی از راه خوردن لاشه های آلوده­ی ماکیان (که در اثر آنفولانزای H5N1 مرده بودند) و القاء عفونت در گربه هایی که مرغان مایه کوبی شده را خورده بودند، وجود دارد؛ پس آلودگی از راه تماس دهانی نیز ممکن است اتفاق بیفتد. توانایی گربه ها در ابتلا به بیماری با خوردن پرندگان بیمار، نقش جدی گربه ها را در انتقال آنفولانزای H5N1 به محیط خانه، پررنگ می سازد، چرا که گربه ها توانایی شکار شمار زیادی از پرندگان را دارند (به خصوص پرندگان بیمار به مراتب آسان تر شکار می­شوند). گربه های آلوده می توانند ویروس­های آنفولانزا را از راه تنفس و گوارشی منتشر نمایند.

جانوران

نشانه های بالینی

نوع بیماری ایجاد شده به شدت وابسته به گونه های حیوانی است. سندرم­های بالینی مهم و متعددی به وجود می آیند. در برخی گونه ها مانند پرندگان یا ماکیان، مرگ ناگهانی علامت اصلی و مهم است. گربه ها و برخی گونه های پرندگان، ناهنجاری عصبی و مرگ و میر بالا را نشان داده اند. در بین راسوها و برخی گونه های آزمایشگاهی که به طور تجربی آلوده شده اند، بیماری سیستمیک و طولانی (بیشتر با نقص چند اندام و مرگ)، رایج است.

دیگر جانوران مانند خوک­ها، با بروز نشانه های کمی از بیماری، بسیار مقاوم هستند. در سگ­ها، با آلودگی و عفونت آزمایشگاهی، التهاب ملتحمه و تب گزارش شده است.

تشخیص

در مورد H5N1 ، تنوع و گوناگونی آزمایش ها وجود دارد. PCR را میتوان برای تشخیص ویروس های آنفولانزای مرغی با نمونه برداری از حلق، بینی یا پنبه گیرهای مقعدی، استفاده نمود؛ اما روش های خاصی برای تفکیک گونه های مختلف ویروسی مورد نیاز است. جداسازی ویروس نیز انجام پذیر است، اما به دلیل پیامدهای خطر سلامت انسانی و نیاز به سطح بالای امنیت زیستی (BSL-3)، بسیاری از آزمایشگاه­های تشخیصی دامپزشکی قادر به جداسازی آنفولانزای مرغی نمی باشند. اثبات تجربی شیوع سرمی، روشی تشخیصی اما گذشته نگر است و نیاز به استفاده از آزمایش­های هدفمند روی گروه­های خاص ویروسی دارد. آزمایش ایمونوهیستوکمیکال روی بافت ها را نیز می­توان انجام داد.

درمان

مراقبت­های حمایتی تنها اقدام درمانی در این زمان است. تأثیر عوامل ضد ویروسی در درمان عفونت آنفولانزای مرغی طبیعی در جانوران هم جوار انسان، نامشخص است. درمان عملی با داروهای ضد ویروسی مانند اوسلتاميویر مورد بحث و بررسی قرار گرفته اند، اما مورد استفاده از این داروها در جانوران، به دلیل توانایی ایجاد مقاومت و در نتیجه کاهش اثر روی انسان ها، نگرانی های اخلاقی وجود دارد.

انسان­ها

نشانه های بالینی آنفولانزا H5N1

شدت بیماری بالینی آنفولانزا H5N1 تا حد زیادی با گونه آنفولانزای مرغی درگیر تغییر می کند. بیشترین توجه­ ها، به دلیل حضور دائمی در برخی مناطق و شدت بیماری، به آنفولانزای H5N1 جلب شده است. دوره نهفتگی آنفولانزا H5N1 معمولاً ۲ تا ۵ روز است اما ممکن است تا ۷ روز یا بیشتر نیز طول بکشد. تب علامت اولیه و مهم است که می­تواند با سرفه، ضعف، درد عضلانی، سردرد، گلو درد، التهاب ملتحمه، درد شکم، استفراغ و اسهال همراه باشد. این دوره­ی بالینی، معمولاً سريع و شدید بوده و به همراه پیشرفت آنفولانزا H5N1 تنفسی است که با کوتاه شدن نفس­ها، تنگی نفس، افزایش سرعت تنفس و درد قفسه سینه همراه است. در برخی بیماران، نارسایی تنفسی با سندرم زجر تنفسی حاد و پیشرونده توسعه پیدا می کند. پنومونی باکتریایی ثانویه ممکن است بیماری را پیچیده ساخته و پیش آگهی ضعیف بیماری را بدتر سازد. عوارض جدی آنفولانزا H5N1 ، خارج ریوی شامل نارسایی قلب، التهاب مغز، نارسایی کلیوی و انعقاد درون رگی گسترده است.

تشخیص

استاندارد طلایی؛ جداسازی و توصیف صفات اختصاصی ویروس آنفولانزا از نمونه های تنفسی است. آزمون PCR روی RNA ویروسی در نمونه های گلو یا پنبه گیرهای بینی، به دلیل سرعت و تخصص بالا (نسبت به کشت ویروس)، روش تشخیصی بالینی مهمی است. آزمایش های خاصی در مورد تمایز آنفولانزای مرغی از دیگر ویروس­های آنفولانزای A مورد نیاز است؛ همچنین روش­های تشخیصی برای آنفولانزا H5N1 نیز وجود دارد. در آزمایشگاه های تخصصی، جداسازی ویروس امکان پذیر است. در مواردی که بیماری به شکل غیر معمول و یا اولین مرتبه مشاهده شود، به منظور بررسی ویژگی­های ویروس، جداسازی مهم است؛ اما در زمان شیوع بیماری، زمانی که حضور گونه ی خاصی در جمعیت شناخته شده و جایی که نیازمند تشخیص سریع بیماری است، این روش از اهمیت کمتری برخوردار است. در مورد آنفولانزای A آزمایش­های تشخیصی سریع وجود دارد؛ اما در گزارش ها چنین آمده است که در مورد آنفولانزا H5N1 ، حساسیت و ویژگی ضعیفی مشاهده شده که پیشنهاد نمی شوند. بررسی شیوع سرمی، روشی تشخیصی اما گذشته نگر است. می توان در مورد گونه های بافت­های مرده، رنگ آمیزی ایمونوکمیکال بافتی را انجام داد.

درمان

مراقبت­های حمایتی و درمان ضد ویروسی از روش های اصلی درمان آنفولانزا H5N1 هستند. براساس شدت بیماری، ممکن است اقدامات حمایتی قوی، مورد نیاز باشند. درمان زودهنگام با اوسلتاميویر یا زاناميویر توصیه می شود. تجويز دورهای داروها خیلی مناسب و شناخته شده نیست و ممکن است در طول درمان مقاومت ایجاد شود، اما داده­های ابتدایی نشان می­دهند که درمان زودهنگام می­تواند احتمال بروز بیماری شدید را کاهش و بقاء را افزایش دهد. پیش آگهی بیماری آنفولانزا H5N1 به دلیل شدت بیماری و پیشرفت سریع، با مرگ بیش از %۶۰ بیماران آلوده، خوب نیست.

عللایم آنفلوانزای پرندگان

پیشگیری

احتمال این که جانوران خانگی منبع مهمی از آنفولانزای مرغی باشند، کم است؛ اما برای کاهش هرگونه خطر (که ممکن است به دلیل ماهیت جدی و سرسخت عفونت به وجود آید)، اقداماتی باید انجام گیرد. زمانی که آنفولانزای مرغی در منطقه ای رایج میشود، اقدامات و ملاحظاتی باید در خصوص مدیریت جانوران خانگی شکل گیرد. اقداماتی به منظور کاهش تماس با پرندگان وحشی، در مورد جانوران خانگی به خصوص پرندگان خانگی، گربه ها و راسوها باید اجرا شوند. مهم ترین اقدام؛ نگهداری جانوران خانگی درون خانه است. این روش ساده ای است که به شدت خطر عفونت را کاهش می­دهد. جانوران هرگز نباید با گوشت خام ماکیان که ممکن است با آنفولانزای مرغی آلوده باشند، تغذیه شوند.

اگر در خانواده فردی مبتلا (یا مشکوک) به آنفولانزای مرغی یا آنفولانزا H5N1 باشد، باید جانوران خانگی از نظر نشانه های عفونت به دقت مورد بررسی قرار گیرند. باید تماس بین افراد آلوده و جانوران خانگی آنها، محدود باشد. جانوران خانگی باید درون خانه نگهداری شوند و اجازه­ی تماس با افراد دیگر را نداشته باشند.

باید جانوران خانگی که مشکوک به آلودگی هستند را قرنطینه نمود. در حالت خوب، جانوران خانگی آلوده باید از دیگر اعضای خانواده، هم انسان ها و هم جانوران، جدا شوند و این کار با محصور کردن آنها در یک اتاق و یا بخشی از خانه انجام می پذیرد. تماس فیزیکی با جانوران خانگی باید به حداقل برسد و باید از تماس نزدیک با ترشحات تنفسی یا صورت اجتناب نمود. چون ممکن است مردم به تماس با دستگاه تنفسی دقت کنند، باید توانایی گسترش از راه مدفوع (حداقل در گربه ها)، نیز مورد تأکید قرار گیرد. محیط زیست منبع کوچکی از گسترش است اما توجه به بهداشت در زمان حمل لوازم با خطر بالا مانند کاسه های غذا، کاسه­های آب و جعبه های خواب لازم است.

در هنگام حمل جانوران مشکوک به آنفولانزای مرغی به درمانگاه های دامپزشکی، هشدارها و احتیاط­های لازم باید رعایت شود. جانوران هم جوار با انسان (که ممکن است آلوده شده باشند) باید به شکل محدود حمل شوند و این کار برای کاهش خطر تماس نزدیک و انتقال از راه ترشحات تنفسی، ذرات معلق در هوا و مدفوع است. استفاده از آرام کننده های شیمیایی در جانوران بد خلق یا غیر قابل پیش بینی یا در هنگام بررسی اطراف دهان آنها، مورد نیاز است. باید مدفوع، بزاق و ترشحات تنفسی پر خطر بررسی و از تماس محافظت نشده با قسمت های مشابه یا اندام های الوده با مایعات آنها جلوگیری شود. باید از محافظ صورت یا ماسک و محافظ چشم استفاده شود. بهداشت مناسب و ضدعفونی صحیح، برای پیش گیری کافی است.

برای مقابله با آنفولانزای مرغی در طیور حذف گسترده انجام می شود. در حالی که توانایی بیماری زایی آنفولانزای مرغی در انسان ها نیاز به بررسی دارد، کوتاه مدت بودن عفونت آنفولانزایی، کمی شمار حامل های عفونت، شمار اندک کسانی که با جانوران خانگی در تماس هستند، روابط احساسی با جانوران خانگی و توانایی قرنطینه نمودن جانوران خانگی (در یک محیط خانگی)، نشان می­دهد که در شیوه های مهاری عفونت آسان کشی باید مورد بررسی قرار بگیرد.

احتمال این که پرندگان خانگی، آنفولانزای مرغی را به منطقه ی دیگری منتقل کرده باشند، بسیار ناچیز است، اما صفر نیست. واردات قانونی و غیر قانونی پرندگان خانگی باعث انتقال آنفولانزای مرغی می گردد. واردات پرندگان هرگز نباید از مناطقی که در آن جا آنفولانزای مرغی فعال است، انجام پذیرد. آزمون های تشخیصی باید روی هر پرنده وارداتی جدید که با یک بیماری همسان با آنفولانزا درگیر شده یا به شکل ناگهانی می میرد، انجام گیرد.

آنفولانزا: همه­گیری آنفولانزای H1N1

هیچ نوع خاصی از ویروس آنفولانزای همه گیر، وجود ندارد و نقش جانوران هم جوار با انسان در آنفولانزاهای همه گیر انسانی بسیار کم و صفر است. آنفولانزای جدید و همه گیر آنفولانزا H1N1 در سال ۲۰۰۹، شامل ویروس آنفولانزای H1N1 نوع A می­باشد که ژن­های انسان، خوک و پرندگان را در بردارد. عفونت در شمار کمی از جانوران خانگی شناسایی شده است و موجب نگرانی قابل توجهی در میان برخی افراد گردید. بیماری شدید در راسوهای خانگی شناسایی شد که منجر به مرگ می گردد. به شکل تجربی، همه گیری آنفولانزا H1N1 در راسوها نسبت به نوع آنفولانزا H1N1 فصلی بیشتر بیماری زا بوده و راسوهای آلوده و پخش کننده آنفولانزا H1N1 همه گیر، نسبت به نوع آنفولانزا H1N1 فصلی، بیشتر هستند. این بیماری همه ی در محدوده ای از یک بیماری شبه آنفولانزای خفیف تا یک بیماری کشنده و مهلک قرار دارد و همچنین در شمار اندکی از گربه های خانگی نیز شناسایی شده است. با این وجود، گزارش های کمی از این نوع وجود دارند و تنها یک گزارش توصیفی از آنفولانزای H1N1 در یک گربه مشاهده می شود. علاوه بر این، در مطالعه ای روی ۹۹ گربه فرانسوی با بیماری تنفسی، موفق به شناسایی آنفولانزا H1N1 با آزمون PCR نشد. گزارش هایی در مورد بیماری سگ­ها نیز ارائه شده است. شناسایی بیماری در جانوران خانگی، قابل پیش بینی است؛ به خصوص در راسوها و گربه ها، با توجه به حساسیت راسوها به ویروس آنفولانزا و گزارش هایی در مورد عفونت گربه ای در زمان شیوع بیماری آنفولانزا H1N1 در مورد پرندگان خانگی و خوک­ها نیز نگرانی هایی وجود دارد که علت آن سابقه این ویروس و توانایی آن در آلوده ساختن خوک­ها و ماکیان است، اما در زمان نگارش، عفونت­های آن گونه ها هنوز شناسایی نشده بود.

با وجود شمار زیادِ افراد آلوده و این که بیشتر خانواده ها در کشورهای آسیب پذیر، جانوران خانگی را نگهداری می کنند، مشکلات این بیماری در انسان­ها مورد بررسی خاص قرار می گیرد. بر همین اساس، ده­ها هزار حیوان خانگی (اگر بیشتر نباشند)، به شکل جدی در معرض این ویروس قرار گرفته اند اما تنها شمار اندکی از آنها بیماری گسترش یافته را دریافت می کنند. مشخص نیست که آیا هر یک از این جانوران قادر به انتشار این آنفولانزا H1N1 بوده اند یا خیر؛ اما امکان این که جانوران خانگی منبع آنفولانزا هستند، کم است، چراکه بسیاری از منابع ویروسی جانوران خانگی، انسان را آلوده خواهند ساخت. در زمانی که یک حیوان خانگی در معرض بیماری قرار گرفت و آلوده شد، دیگر اعضای خانواده در همان زمان در معرض منبع مشابهی قرار دارند که حیوان را آلوده ساخته است. در حال حاضر، بیان این نکته که جانوران خانگی به عنوان منبع آلودگی هستند، غیر ممکن نیست و نگرانی ها در مورد جانورانی که مجاز به خروج از خانه هستند و فرصت تماس با دیگر جانوران و انسان­ها را دارند، بیشتر است.

نقش جانوران خانگی باید در طول همه گیری آنفولانزا H1N1 مورد بررسی قرار گیرد و کلیه ­ی اقداماتی که برای کاهش خطر انتقال توسط انسان­ها در خانواده انجام می شود، در مورد جانوران خانگی نیز به کار برود. افراد مبتلا به آنفولانزا باید از تماس نزدیک با جانوران خانگی دوری کنند، همان طور که در مورد جانوران نیز باید همین کار انجام شود. باید از تماس های نزدیک، رو در رو و طولانی مدت دوری شود. اجازه ندهید جانوران در رختخواب­ ها بخوابند. روی بهداشت دست­ها تأکید کنید. در وضعیت همه گیری، زمانی که نقش جانوران خانگی به طور قطعی مشخص نشده است، باید جانوران خانگی موجود در خانواده های آلوده، از تماس با دیگر جانوران منع شوند. صرف نظر از وضعیت خانواده، گربه ها را درون خانه نگاه دارید، به شکلی که عفونت را از خانواده های آلوده، به دیگر گربه ها انتقال ندهند و در ادامه گربه های خانواده های غیر آلوده، آنفولانزا را گرفته و به خانواده های سالم برگردانند. خطر هر کدام از این موارد بسیار کم است اما با نبود شواهدی که این خطر را نشان نمی دهند، این اقدامات باید مورد توجه قرار گیرند.

آنفولانزا H1N1 می تواند جانوران خانگی را آلوده سازد، بنابراین دامپزشکان باید از توانایی ابتلا، اما با خطر بسیار پائین عفونت در جانوران هم جوار انسان آگاه باشند. اطلاعات مربوط به تماس افراد مبتلا به آنفولانزا با دسترسی بدون نظارت به فضای باز باید در موردهای همراه با شروع بیماری تنفسی حاد و بیماری شبه آنفلوانزا مورد بررسی قرار بگیرند و جانوران آلوده را باید با رعایت احتیاط­های تنفسی و تماسی حمل نمود. به منظور جلوگیری از تماس جانوران آلوده با انسان­ها یا دیگر جانوران، باید آنها در اتاق معاینات یا مجزا پذیرش شوند. درمانگاه های دامپزشکی باید شرایطی را ایجاد کنند که در صورت ابتلای کارکنان به بیماری شبه آنفولانزا، توانایی انجام سیاست هایی جهت جلوگیری از انتقال انسان به انسان و یا نسبت انسان به حیوان را داشته باشند.

این تجربه است که کمک می کند در هر تجارتی موفق شوید، ما بدون هیچ چشم داشتی تجربه خود را در اختیار شما خواهیم گذاشت
گروه تولیدی پژوهشی نیازی