بروسلاها کوکوباسیل هایی گرم منفی و بدون هاگ هستند و از مهمترین بیماری­های مشترک بین انسان و حیوانات محسوب می شوند. در حقیقت همه ی انسان­ها در اثر تماس مستقیم یا غیرمستقیم با حیوانات به بروسلا مبتلا می شوند. بروسلاهای بسیار مهم از نظر بالینی، بروسلا ابورتوس (به شکل اولیه در گاوها)، بروسلا ملی­تنسیس (به شکل اولیه در بز و گوسفند) و بروسلا سوئیس (خوک) می باشند. بروسلا کنیس وابسته به سگ ها است و از بیماری­های مشترک انسان و حیوانات محسوب می شود، اما عامل اصلی بروسلوز در انسان نیست. خطر ابتلا بیماری در انسان بسیار متغیر بوده و بستگی به تماس با توله های تازه متولد شده دارد. بیماری در افرادی که در تماس با سگ­های خانگی بالغ هستند، بسیار اندک است. در ادامه به معرفی باکتری بروسلا کنیس که یکی دیگر از بیماری های باکتریایی قابل انتقال از حیوان و انسان ( سبب بیماری سقط سگ) می شود .

بروسلا کنیس

توزیع جغرافیایی / همه گیر شناسی

گزارشی مبنی بر گسترش جهانی بروسلا گنیس وجود ندارد؛ اگرچه در بسیاری از کشورها شناسایی شده و شاید گستردگی زیادی دارد. شیوع ممکن است در برخی مناطق خاص مانند جنوب غربی ایالات متحده بالا باشد. به نظر می رسد بروسلا کنیس در استرالیا و نیوزلند وجود نداشته باشند. نقل و انتقال گسترده­ی سگ­های لانه زی می تواند باعث انتقال آسان این بیماری زا شود.

بیشتر پژوهش ها روی شیوع پادتن سرمی ضد بروسلا کنیس، در حدود 7/3 تا 4/9 درصد از سگ های بی­خانمان و ولگرد و ٪1- 0 از سگ­های خانگی را نشان می­دهند. مطالعات کمی در مورد نرخ بالا وجود دارد که شامل پژوهش هایی است که نرخ شیوع در نواحی از چین را تا ۴۳% نشان می دهد. كل نرخ شیوع سرمی پایین می باشد، به ویژه در میان حیوانات خانگی. نرخ موارد سرم مثبت از نظر پادتن ضد بروسلا کنیس در سگ های ولگرد ۹% و در سگ­های خانگی %0 گزارش شده است. هرچند تماس مستقیم باعث انتقال بروسلا کنیس در بین سگ­ها می گردد اما معمولاً برای انتقال بین سگ­های همزیست به ماه­ها زمان احتیاج است.

بعد از برخورد، وجود باکتری در خون برای حدود سه هفته ادامه می یابد که پس از آن زمان، باکتری در بافت تناسلی قرار می گیرد و باعث حضور دوباره­ی باکتری در خون به شکل دوره ای یا دائمی برای ماه­ها یا سال­ها می گردد. سگ­های آلوده قادر به دفع بروسلا کنیس از راه ادرار، ترشحات واژن، بافت جنین سقط شده، مایع منی و به میزان کمتر در سایر ترشحات مانند بزاق، ترشحات بینی و شیر می باشند. انتقال سگ به سگ به روش های مختلفی صورت می گیرد که در برخی از پژوهش­ها، بلع یا تنفس باکتری رایج تر می باشند، در برخی دیگر انتقال از راه جنسی هم گزارش شده است. انتقال عمودی هم اتفاق می افتد.

عفونت های انسان

خطر عفونت در انسان در افرادی که با سگ­های مولد ارتباط زیادی ندارند، پایین می باشد، اما خطر ابتلا در افرادی که در تماس با سگ­های مولد و نیز ترشحات تناسلی و مایعات سگ­های آلوده هستند، بیشتر می باشد. نرخ وقوع در جمعیت انسانی واضح نیست و ممکن است عفونت ناشی از بروسلا کنیس قابل تشخیص نباشد که دلیل این امر شاید در دسترس نبودن آزمون های سرم شناسی حساس و واکنش متقاطع بروسلا کنیس با سایر بروسلاها باشد. گزارش­های کمی از عفونت انسانی دیده شد که فقط حدود ۳۰ مورد بروسلا کنیس بوده است، اما مشخص نیست که آیا به علت عدم تشخیص و یا نبود واقعی بیماری است. با وجود اینکه در یک نمونه شیوع، درگیری شش فرد گزارش شده است، اما در اکثر موارد عفونت­های پراکنده تکی مشاهده شده است.

انسان نسبت به عفونت ناشی از بروسلا کنیس مقاوم می باشد (به ویژه در مقایسه با سایر گونه های بروسلا) و بیماری شدید، نادر می باشد. عفونت انسان با بروسلا کنیس بدون استثناء غالباً در افرادی که سابقه تماس با سگ­های سقط شده دارند، گزارش شده است، هرچند تماس با حیوانات مولد یا عفونی جهان شمول نیست. یافته­ی مشخص در مورد روش انتقال کم است، اما به نظر می رسد بیشتر افراد از راه بلع بروسلا گنیس، که در بافت ها و یا مایعات وجود دارند و یا از راه غشاهای موکوسی یا پوست الوده مبتلا شوند. به ویژه در مورد سگ­های نر ادرار ممکن است منبع عفونت باشد.

حیوانات

نشانه های بالینی بیماری سقط سگ

عفونت تحت بالینی رایج می باشد، اما بروسلا کنیس قادر به ایجاد گستره ی وسیعی از بیماری است. بروسلا کنیس بیماری سقط سگ ها می باشئد. سقط در ماه های آخر رایج است، اما کاهش توان تولید مثل با تولد زودهنگام با ضعیف و مرده زایی نیز ایجاد می شود. لنفادنوپاتی به همراه بیماری تناسلی به عنوان علامت مشخص بیماری می باشد. در مواردی که در تولید مثل جانور اشكال ایجاد شده، باید از نظر بروسلا کنیس بررسی گردد. سگ­های نر می توانند مبتلا به التهاب بیضه ها و التهاب اپیدیدیم شوند و در عفونت حاد، بزرگی بیضه و در بیماری مزمن، آتروفی وجود دارد. هم چنین بروسلا کنیس یک علت اصلی در التهاب ستون مهره ها در سگ­ها است.

اختلالات کمتر رایج شامل درماتیت پیوگرانولوماتوز، استئومیلیت و اندوفتالمی می­باشد. مرگ و میر کم، اما نرخ ابتلا بالا است.

تشخیص

جداسازی بروسلا کنیس استاندارد طلایی برای تشخیص می باشد. معمولاً کشت خون در هشت هفته اول، بسیار موفقیت آمیز می باشد. اگرچه نتیجه منفی دلیل بر نبود عفونت بروسلا کنیس نیست. آزمون های سرم شناسی اختصاصی برای بروسلا کنیس استفاده می­شود و نتایج مثبت همراه با نشانه های بالینی می تواند به تشخیص کمک کند. آزمون سرم شناسی ممکن است در ۳ تا ۸ هفته اول عفونت منفی باشد. پس آزمون بیمار مشکوک با نتیجه منفی ابتدایی توصیه می شود. برای بررسی می توان از آزمون آگلوتیناسیون سریع منفرد (RAST) استفاده کرد. با وجود اینکه این تست نتایج منفی حقیقی زیادی دارد، اما اختصاصی بودن آن و موارد مثبت حقیقی آن محدود است (به دلیل واکنش متقاطع با سایر باکتری­ها مانند بوردتلا و پسودموناس). آزمون RAST اصلاح شده (ME-RAST ) با افزایش اختصاصی بودن از راه غیرفعال سازی برخی پادتن­های IgM که واکنش متقاطع دارند، همراه است. نتیجه مثبت در آزمون RAST، باید با انجام آزمون ایمونوديفوزیون روی آگار ACID و یا کشت خون مورد تأیید قرار گیرد. آزمون آگلوتیناسیون داخل لوله معمولاً ۲ هفته پس از حضور باکتری در خون و یا برخورد، مثبت می شود. یک آزمون ACID مثبت، روش تشخیصی خوبی است، اگرچه معمولاً تا ۱۲ هفته پس از عفونت، بیماری جانور مثبت نیست. سایر آزمون­های سرم شناسی در دسترس شامل؛ پادتن فلورسنت غیر مستقیم (IFA) و اليزا می باشد که با حساسیت و ویژگی متغیر همراه است. کشت ادرار هم مفید می باشد اگرچه ممکن است حساسیت آن کم باشد.

درمان بیماری سقط سگ

به نظر می رسد انتی بیوتیک تراپی بروسلا کنیس در سگ­ها برای بیماری سقط سگ  (تا زمانی که درمان، طولانی مدت حدس زده نشود)، لازم نیست. در صورت انتخاب درمان آنتی بیوتیکی، باید از تجویز تک دارویی جلوگیری کرد. در برخی موارد درمان موفقیت آمیز با مصرف همزمان تتراسیکلین و استرپتومایسین صورت می گیرد، اما زمان طولانی مدت لازم است و آینده درمان چندان معلوم نیست؛ شاید به دلیل سخت بودن حذف باکتری­های داخل یاخته­ای. در برخی موارد استفاده از انروفلوکساین با موفقیت همراه است. خنثی و حذف کردن محل اصلی تجمع باکتری و استفاده همزمان از آنتی بیوتیک می تواند مؤثر باشد.

انسان

نشانه های بالینی

نشانه های عفونت بروسلا کنیس را می توان از موارد عفونت سایر گونه های بروسلا تفریق نمود به ویژه بعنوان تب با منشأ نامشخص. بیشتر با یک بیماری تب دار حاد شروع می­شود که بیشتر با سر درد، ضعف، درد عضلانی و درد پشت همراه می باشد. تب طولانی نیز از نشانه های بروسلوز است. سایر نشانه ها بالینی شامل؛ هپاتیت گرانولوماتوز، آماس معدی-روده­ای، بزرگی کبد و طحال و لایه ی داخلی قلب و ضایعات دهانی می باشد. نشانه های بالینی به ویژه نشانه های ابتدایی بیماری چندان خاص و ویژه نیستند و ممکن است برای هفته ها قبل از وقوع سایر نشانه ها، حضور داشته باشند.

تشخیص

از آن جا که سگ­ها تنها مخازن هستند، تماس با سگ در تاریخچه بسیار مهم می باشد. به ویژه اگر در تاریخچه، تماس با سگ­های مولد لانه زی مطرح باشد، به ویژه که در آنها مشکلات تولید مثل و سقط وجود دارد، باید بیشتر مشکوک شد.

کشت خون و سرم شناسی رایج ترین روش تشخیص بیماری سقط سگ می باشد . با استفاده از آزمون های سرم شناسی استاندارد بر اساس آنتی ژن سطحی بروسلا ابورتوس، قادر به شناسایی بروسلا کنیس نیست. بنابراین بروسلا کنیس باید در بیمارانی با نشانه های درمانگاهی بروسلوز، آزمون منفی در آنتی ژن بروسلا ابورتوس، به همراه کشت مورد ارزیابی قرار گیرد. آزمون های سرم شناسی اختصاصی بروسلا کنیس شامل آزمون­های آگلوتیناسیون، اليزا غیرمستقیم در هرجایی که موجود است، باید انجام شود. بیشتر برای تشخیص آزمون کشت استفاده می شود، که به دلیل واکنش متقاطع با سایر آزمون های سرم شناسی بروسلا و نبود روش­های سرم شناسی اختصاصی- اختصاصی است.

درمان

جهت درمان عفونت انسانی بیشتر از تتراسیکلین استفاده می شود، اگرچه درمان با آنتی بیوتیک منفرد معمولاً با عدم پاسخ به درمان همراه است؛ بنابراین استفاده از ترکیب ریفامپین یا استرپتومایسین به همراه آن توصیه می شود. در کودکان کمتر از ۸ سال و نیز خانم های باردار بدلیل اینکه تتراسایکلین­ها منع مصرف دارند بهتر است از ترکیب تری متوپریم سولفامتوکسازول و ریفامپین، کوئینولون یا آمینوگلیکوزید استفاده کرد. سفتریاکسیسون هم در مواردی موفق بوده است. نرخ مرگ و میر، حتی در آنهایی که درمان نشده اند، کم است. مرگ بیشتر به دلیل آماس پرده­ی مغز یا اندوکاردیت می باشد.

پیشگیری

به دلیل کمبود اطلاعات در رابطه با خطر عامل ها و با روش های انتقال، پیشنهادات در رابطه با پیش گیری بیماری مشترک محدود می باشد. در حالی که اطلاعاتی مربوط به حساسیت به عفونت ناشی از بروسلا کنیس وجود ندارد، بروسلوز در افراد جوان، افراد با ایمنی ناکارآمد و یا خانم­های باردار می تواند در اثر بروسلا کنیس ایجاد شود. این افراد باید از تماس با سگ­های لانه زی به ویژه آنهایی که نقص تولید مثلی، بیماری سقط سگ  و یا کاهش توله زایی دارند (داشته اند)، دوری شود. ماده های سقط داشته، منبعی با خطر بالای عفونت هستند که ارگانیسم بیشتر در بافت و مایعات جفت یا جنین سقط شده وجود دارد، و باید تا حد امکان از آنها دوری شود. یکی از موارد مهم، رعایت بهداشت به ویژه بهداشت دست­ها و رعایت بهداشتی در مورد ماده های سقط داشته است. این موارد شامل؛ پیشگیری (استفاده از دستکش و یا پوشش های محافظ در زمان حمل سگ­هایی با ترشحات آلوده و یا تماس با محیط الوده) می باشد. بروسلا کنیس در محیط های مولد لانه زی که مشکلات تولید مثلی مانند مرده زایی، تولد زودرس و کاهش نرخ تولید مثل و تولید توله های ضعیف دارند، یافت می­شود.

ادرار سگ­هایی با نشانه های بالینی طبیعی، به عنوان مایعاتی با خطر پایین برای انتقال بیماری می باشند. اگرچه احتمال دفع بروسلا کنیس از سگ های نر سالم مورد بحث می باشد. یکی از روش­ها، جلوگیری از تماس با ادرار سگ­های نر مشکی ممکن است با غشاهای مخاطی، پوست های مجروح تماس پیدا کنند و یا بلع ناخواسته داشته باشند. این شامل سگ­هایی که با حیوانات و سگهای مولد لانه زی و دارای مشکلات تولیدمثلی ناشناخته در تماس بوده اند، نیز می باشد.

خطر برخورد با سگ­هایی که بیماری غیرتولیدمثلی مانند دیسکوسپندیلیت دارند، نامشخص است. اطلاعات در رابطه با دفع بروسلا کنیس توسط حیوانات آلوده محدود می باشد و این که خطر در حد کم و یا بالا است، نامشخص می باشد. در غیاب اطلاعات خاص، باز هم روش های رایج رعایت کردن ضروری می باشد. از تماس با ادرار سگ های نر باید دوری نمود. خطر عفونت بیماری مشترک بسیار پایین می باشد.

پیشگیری از راه محدود کردن جانور (بیرون رفتن آنها)، ممکن است خطر احتمال تماس با بروسلا کنیس را کم کند، چرا که این عامل بیشتر در حیوانات ولگرد و خانگی وجود دارد. کاهش و خنثی سازی از راه ممانعت از تماس با سگ های دیگر نیز می تواند مفید باشد.

کاهش شیوع بروسلا کنیس شدنی، اما مهار بروسلا کنیس در قفس­ها بسیار دشوار است. سگ­های مثبت از نظر بیماری، نباید تولید مثل کنند و باید اخته شوند. آزمایش ها برای تشخیص تمام حیوانات آلوده انجام شود. در حالی که درمان باید انجام شود، بهترین روش­ها حذف جانور آلوده می باشد. اگر درمان در حال انجام است، آزمون های دوره ای شامل کشت و آزمون های سرم شناسی باید انجام شود. سگ­های آلوده نباید تماس مستقیم یا غیر مستقیم با سگ­های غیر آلوده داشته باشند. برای تأیید نبود حیوانات دارای بروسلا کنیس، باید هر ماه، ۳ نمونه گرفته و جواب منفی مشاهده شود. هم چنین باید آزمون های سرم شناسی و قرنطینه (برای یک ماه) از همه سگ­های جدید (برای کاهش خطر عفونت مجدد)، انجام پذیرد. آزمون سالیانه از سگ­هایی که در زمان تولید مثل هستند نیز توصیه می­شود. بروسلا کنیس به بیشتر ضدعفونی کننده ها مانند اتانول ٪۷۰، پراکسیژن، پراکسید هیدروژن حساس می باشد. هیچ واکسنی وجود ندارد.

این تجربه است که کمک می کند در هر تجارتی موفق شوید، ما بدون هیچ چشم داشتی تجربه خود را در اختیار شما خواهیم گذاشت
گروه تولیدی پژوهشی نیازی