همه موجودات زنده از جمله زنبور عسل در معرض آسیب توسط دشمنان طبیعی خود میباشند. وجود شرایط مساعد از قبیل فراوانی مواد غذایی (مواد قندی و پروتئینی)، درجه حرارت و رطوبت مناسب و همچنین تعداد زیادی زنبور در فضایی کم و بیش تاریک و کم نور داخل کندو، اغلب سبب میشوند که زنبور عسل و یا فرآوردههای آن مورد حمله انواع عوامل بیماریزا، انگل ها و شکارچی ها قرار گیرند. چون زنبورهای داخل کندو تماسهای زیادی با یکدیگر دارند و خصوصاً مبادلۀ غذا از طریق دهان آنها یکی از راههای ارتباط اعضاء کلنی میباشد، به همین دلیل اگر یک عامل بیماری زا (مثلاً ویروس یا باکتری) بعضی از افراد کلنی را آلوده نماید، این آلودگی سریعاً در بین سایر اعضاء کلنی انتشار پیدا میکند. از طرف دیگر توسعه زنبورداری مهاجرتی نیز موجب انتشار سریع آفات و امراض بین کلنی ها و زنبورستان های مختلف میگردد. در این پست برخی از بیماریها، آفات، شکارچی های زنبور عسل مانند زنبورهای خرمائی و زنبورهای ژاکت زرد و مسمومیتهای زنبور عسل توضیح داده شده و روشهای پیشگیری و درمان آنها شرح داده میشود.
علیرغم کلیه اقدامات غریزی که به صورت رفتارهای متنوعی در این حشره اجتماعی برای حفظ بهداشت و سلامتی خود و فرآوردههای آن بروز کرده است، متأسفانه گاهی یک یا چند بیماری یا آفت موجب خسارت شدید به کلنی های زنبور عسل میگردد. بسیاری از بیماریها ، انگلها و شکارچی های زنبور عسل بومی یک منطقه یا یک کشور نبوده ولی به واسطه واردات زنبور عسل زنده (مثلاً ملکه زنبور عسل) بدون توجه کافی به موضوع امراض و آفات به آن منطقه وارد شده و اشاعه پیدا کرده اند. لذا باتوجه به اهمیت زنبور عسل در اکوسیستم های کشاورزی و طبیعی (مراتع و جنگلها) برای انجام گرده افشانی و تولید بذر و بقاء گیاهان و همچنین برای توسعه صنعت زنبورداری، لزوم توجه هر چه بیشتر به بهداشت و سلامتی این حشره مفید آشکار میباشد.
زنبورهای خرمائی و زنبورهای ژاکت زرد
زنبورهای خرمائی و زنبورهای ژاکت زرد از خانواده Vespidae و از جنس Vespa میباشند. زنبورهای خرمایی دارای جثۀ نسبتاً درشتی هستند به رنگ خرمائی که بالهای آنها هنگام استراحت طولاً تا شده و بدن را نمیپوشاند. لانه خود را از مواد مختلف در خارج زمین و گاهی داخل زمین درست مینمایند.
گونه های مختلف زنبورهای خرمائی در اکثر نقاط دنیا وجود داشته و اغلب موجب مشکلاتی برای زنبورداران میگردند. زنبورهای خرمائی و زنبورهای ژاکت زرد هم در مزرعه و هم در محل سوراخ پرواز کندوها، زنبورهای عسل را شکار کرده و پس از جدا کردن سروشکم، قفس سینه آنها را با خود به لانه حمل کرده و به عنوان غذای نوزادانش به کار میبرد. گاهی زنبورهای محافظ کندو را کشته و وارد کندو شده و شفیره و لاروها را از بین میبرند.
زنبورهای ژاکت زرد نیز دارای جثۀ متوسط بوده و رنگ بدن آنها تیره با لکه های زرد رنگ هستند. (ظاهراً شبیه ژاکت زرد) که گرچه به طور کلی حشرات مفیدی هستند ولی چون گاهی به زنبوران عسل حمله کرده و باعث مرگ زنبوران کامل و نوزادان آنها میشوند، لذا آفت زنبور عسل محسوب میگردند.
گرچه معمولاً این زنبورها آفت درجه دوم محسوب میشوند ولی در بعضی از نقاط خسارت قابل توجهی به کندوهای زنبور عسل وارد کرده و گاهی موجب نابودی آنها میگردند. دو گونه مهم آنها که در کشور ما نیز وجود داشته و خسارت میزنند عبارتند از: Vespa orientalis و Vespa crabro.
مبارزه: گرچه محافظت زنبور عسل از کندوی خود و ممانعت از ورود زنبورهای خرمائی به داخل کندون و گاهی حمله دسته جمعی تعدادی از زنبورهای عسل به زنبورهای خرمائی تا حدودی از خسارت جلوگیری مینماید ولی گاهی لازم است اقدامات دیگری صورت پذیرد.
Sakagami و Matsuura (1973) روشهای مختلفی را پیشنهاد کرده اند. از جمله کشتن زنبورهای خرمائی به وسایل مختلف، از بین بردن لانه آنها، استفاده از طعمه مسموم، به کار بردن تله های مخصوص، و قرار دادن توری فلزی مخصوصی در روی سوراخ پرواز کندو.
مورچه ها (Ants)
مورچه ها که متعلق به خانواده Formicidae و از راسته Hymenoptera هستند، حشرات کوچک تا متوسطی میباشند که پراکنش وسیعی در جهان دارند.
مورچه ها رژیم غذایی همه چیز خواری دارند و با داشتن زندگی اجتماعی، غالباً در داخل زمین لانهسازی میکنند. این حشرات از شکارچی های مهم زنبور عسل میباشند و در برخی نقاط خسارت شدیدی به کندوهای زنبور عسل وارد میکنند. مورچه ها به راحتی وارد کندو شده و از عسل، گرده گل، اجساد مرده زنبورها و غیره تغذیه میکنند و ممکن است موجب نابودی کلنی گردند.
برای جلوگیری از خسارت مورچه ها توصیه میشود کندوها را روی چهارپایه قرار داده و پایه ها را در داخل ظرف آب یا روغن سوخته قرار دهید که مورچه نتواند وارد کندو شود . ضمناً پیدا کردن لانه مورچه ها در اطراف کندوها و از بین بردن مورچه ها در لانه به وسیله حشره کشها توصیه شده است.
سوسکهای تاولی شکارچی های زنبور عسل
سوسکهای تاولی یا تاولزا از جنس Meloe و از خانواده Meloidae و راسته سخت بالپوشان (Coleoptera) میباشند. بعضی از این گونه در کشورهای آسیایی از جمله کشور ایران پارازیت زنبور عسل و سایر گرده افشان میباشند. لاروسن اول این سوسک ها روی گلهای مورد استفاده زنبور عسل منتظر میمانند و به محض وارد شدن زنبور عسل به داخل گل، خود را به زنبور میچسبانند و به کندوی زنبور عسل وارد میشوند. لاروهای سنین اول تا سوم این سوسکها بدن حشره کامل زنبور عسل را سوراخ کرده و از خون آنها تغذیه میکنند.
حشره کامل این سوسکها به رنگ سیاه و دارای بالپوشهای کوتاه هستند ولی لاروها بسته به گونه ممکن است به رنگ سیاه یا قهوهای و با سر مثلثی یا گرد باشند.
گرچه این سوسکها در مناطق مختلف کشور در داخل کندوهای زنبور عسل دیده شده اند ولی چون خسارت زیادی وارد نمیکنند فعلاً مبارزه اختصاصی بر علیه آنها توصیه نمیشود. غالباً در جریان استفاده از داروهای دودزا بر علیه کنه واروآ، این آفت هم از بدن زنبور جدا میگردد.
پرندگان
بعضی از پرندگان به عنوان شکارچی های زنبوران عسل از سالها قبل از زمان ارسطو، مورد بررسی قرار گرفته اند بررسی مقالات زنبورداری در آمریکا و اروپا از یکصد سال گذشته تا به حال نشان میدهد که پرندگان به عنوان دشمنان مهم زنبور عسل قلمداد شده اند.
در کشورهای آفریقایی و آسیایی پرندگان زنبور خوار اهمیت بیشتری داشته و در بعضی از نقاط این دو قاره مشکل مهمی را در امر پرورش زنبور عسل به وجود آورده اند. در ایران تعدادی پرندگان از زنبور عسل و یا سایر حشرات تغذیه میکنند که مهترین گروه آنها پرندگان خانواده Meropidae میباشند. پرندگان این خانواده به صورت اجتماعی زندگی کرده و از خصوصیات بیولوژیکی مهم آن این است که بیشتر از حشرات راسته بال غشائیان (Hymenoptera) و به خصوص زنبور عسل تغذیه میکنند. نحوه تغذیه بدین صورت است که زنبورها را در هوا شکار کرده و سپس در محلی مانند روی شاخه درخت، روی سیم تلفن و تلگراف قرار گرفته و از آنها تغذیه میکنند.
Atakishiev در سال 1970 گزارش میدهد زنبورخوار گلو خرمائی حتی در روی بدنه کندو نشسته و از زنبوران عسل تغذیه میکند. از خانواده Meropidae سه گونۀ زنبور خوار در ایران انتشار دارند که از حشرات و به خصوص زنبور عسل تغذیه میکنند. پرندگان پس از تغذیه از تعداد زیادی زنبور، در چینه دان خود شیره آنها را مکیده و بقایای سخت و غیرقابل جذب را به صورت توده فشرده بیضی شکل از دهان خارج مینمایند. طول این تودههای فشرده در زنبور خوار اروپایی حدود 5/2 سانتیمتر میباشد.
زنبورخوار سبز کوچک: این پرنده حدود 25 سانتیمتر طول داشته و از دو گونه دیگر زنبور خوار کوچکتر است که به وسیله پروبال سبز، خط چشمی سیاه، طوق سینه ای سیاه و گلوی آبی به آسانی شناخته میشود. تارک آن گاهی اثری از رنگ نارنجی داشته و زیر بالهایش مسی رنگ میباشد. این پرنده کمتر از سایر زنبورخوارها اجتماعی بوده و به صورت جفت دیده میشوند.
زنبورخوار سبز کوچک بیشتر در نقاط خشک و گرم، در لابلای درختان، زمینهای مزروعی و بیشه های گرم زندگی میکند. انتشار این پرنده در جنوب و جنوب شرقی ایران میباشد.
زنبورخوار معمولی: پرندگانی به طول 27 سانتیمتر، رنگارنگ، با منقاری دراز و خمیده میباشند. دو شاهپر وسط دم خیلی دراز بوده و از فاصله دور به آسانی تشخیص داده میشود.
سطح پشتی پرنده بلوطی و زرد، شاهپرهای نخستین دم و سطح شکمی سبز مایل به آبی و گلوزرد میباشد. پرنده نابالغ شاهپرهای دراز وسط دم را ندارد. پرندهای است اجتماعی، اغلب در روی سیم های برق، تلفن و تلگراف مینشیند. از نظر محل زندگی این پرنده فضاهای باز پر بوته و کم درخت، تیرهای تلگراف و امثال آن را ترجیح میدهد. در سوراخهای دیواره رودخانه ها، گودالهای شنی و بریدگی های زمین و گاهی حتی در زمین هموار به طور دسته جمعی زندگی و زاد و ولد میکنند. این پرنده در اغلب نقاط ایران به جز مناطق جنوبی، جنوب غربی و جنوب شرقی انتشار دارد.
زنبور خوار گلوخرمائی: پرندهای است به طول 30 سانتیمتر کمی بزرگتر از زنبورخوار معمولی است. سطح پشتی پائین سینه و شکم سبز یکدست و فاقد نوار سیاه در زیر گلو است. سطح زیرین بالها تقریباً خرمائی رنگ و شاه پرهای وسطی دم آن بلندتر از زنبور خوار معمولی است . محل زندگی این گونه زنبورخوار بیشتر دشتهای باز، زمینهای زراعی و آبیاری شده و تالابها میباشد. زنبورخوار گلو خرمائی به طور دسته جمعی در سوراخهای دیوار ساحلی رودخانه و تپه ها و گودالها آشیانه میسازند. در اغلب نقاط ایران انتشار دارند.
مبارزه: مطالعات زیادی در رابطه با کنترل این گونه از پرندگان صورت نگرفته است. مطالعاتی که توسط Atakishiev در سال 1970 در جمهوری آذربایجان شوروی انجام شده استفاده از تفنگ، سموم شیمیایی و شاهین را توصیه مینماید.
بررسیهای انجام شده در جنوب ایران، مشخص کرد که عدهای از زنبورداران از تفنگ ساچمه ای برای کنترل پرندگان زنبور خوار استفاده میکنند.
در مناطقی که جمعیت این پرندگان زیاد باشد و آسیب وارده توسط آنها زیاد است توصیه میشود نسبت به انتقال کندوها به منطقه دیگری که این پرندگان وجود ندارند اقدام شود.
موش (Mice) شکارچی های زنبور عسل
موش معمولی (Mus musculus) و چندین گونه موش دیگر از آفات زنبورداری در بسیاری از نقاط دنیا محسوب میشوند. موشها معمولاً از سوراخهای مختلف کندو وارد شده و به قسمتهای مختلف داخل کندو خسارت وارد مینمایند. موشها عمدتاً به منظور ساختن لانه خود در داخل کندو و برای فراهم کردن فضای مناسب به شانه ها خسارت میزنند و آنها را سوراخ سوراخ و خراب مینمایند.
ضمناً ممکن است از گرده گل و عسل ذخیره شده و خود زنبورهای نیز تغذیه کنند که باعث ضعف و آشفتگی کلنی و گاهی نابودی کامل آن میگردند. این گونه خسارتها معمولاً در پاییز و زمستان به کندوهای زنبور عسل وارد میشود. علاوه بر این، بوی ادرار و مدفوع موشهای باعث میشود که کلنی زنبور عسل در بهار سال بعد کندوی خود را رها کرده و در محل دیگری در طبیعت مستقر شوند. در انبارهای نگهداری وسایل و مواد زنبورداری نیز موش خسارت وارد مینماید. برای جلوگیری از ورود موش به داخل کندوهای زنبور عسل لازم است در هنگام پاییز و قبل از شروع زمستان گذرانی، سوراخهای پرواز را تنگ کرده به طوری که موش قادر نباشد از آنها عبور کند. ضمناً مسدود کردن سایر سوراخهای اطراف و زیر کندو (به غیر از سوراخهای تهویه) الزامی است.
خرس (Bear) شکارچی های زنبور عسل
گونه های مختلف خرس از خانواده Ursidae از پستانداران بسیار مشهور آفت کلنی های زنبور عسل میباشند. این جانوران به منظور تغذیه از عسل و نوزادان زنبور عسل و زنبورهای کامل، کندوهای آنها را خرد کرده و از این مواد با ولع زیاد تغذیه میکنند. فعالیت خرسها در مناطق کوهستانی و جنگلها بوده و غالباً هنگام شب به کندوهای زنبور عسل حملهور شده و آنها را از بین میبرند.
برای کنترل خرسها، کشیدن حصارهای الکتریکی در اطراف زنبورستان و احتراز از قرار دادن کندوهای زنبور عسل در اماکنی که احتمال وجود خرس میباشد توصیه شده است.
این تجربه است که کمک می کند در هر تجارتی موفق شوید، ما بدون هیچ چشم داشتی تجربه خود را در اختیار شما خواهیم گذاشت
گروه تولیدی پژوهشی نیازی
نظرات کاربران
2:27:55 AM