استفاده از سگ­ها در جنگ به قدمت خود جنگ در تاریخ بشر باز می گردد. طبق اسناد موجود، سربازان یونان باستان از سگ های بزرگی که به نظر می رسد نمونه ای از سگ­های بولداگ امروزی بوده اند استفاده می­کردند و گردن بندهای میخ دار سنگینی به دور گردن آنها می بستند. در ادامه به تربیت و آموزش سگ برای شرکت در جنگ ها می پردازیم

سگ­های جنگی

 رومیان قدیم نیز در جنگ از سگ­ها برای مبارزه تن به تن و حمل پیام در مسافت های دور بهره می بردند. در اواخر قرن هجدهم، ناپلئون بناپارت شخصاً به یکی از ژنرال های خود دستور داده بود که از سگ­ها به عنوان نگهبانان مرزی در جنگ با مصر استفاده کند، در حالی که دو قرن قبل از آن در آنسوی اقیانوس آتلانتیک این حیوانات به اسپانیولی ها در فتح مکزیک و پرو کمک شایانی کرده بودند. یکی از جالب ترین و در عین حال بیرحمانه ترین موارد استفاده از سگ­ها در جنگ اسپانیا و مراکش بود. در این نبرد، اعراب سگ­ها را با لباس های محلی می پوشاندند و در خط مقدم رها می کردند. دویدن این سگ­ها در غبار بیابان، خط آتش دشمن را به اشتباه به سمت آنها منحرف می­ساخت و موضع آتشبارها آشکار می شد. استفاده علمی و اصولی از سگ در جنگ، در اوایل قرن بیستم در جنگ روسیه و ژاپن از جانب روس ها تجربه موفقی بود و پس از آن در طی جنگ جهانی اول آلمان­ها بالغ بر ۳۰ هزار سگ را به عنوان نگهبان، پیام رسان و حمل کننده تجهیزات و مجروحین بکار گرفتند. در طی سال­های ۱۹۱4 تا ۱۹۱۸ تلفات این حيوان فقط در ارتش فرانسه بالغ بر ۳۵۰۰ کشته و ۱۵۰۰ مفقود بود. پس از تجربه موفق کارآیی سگ در این جنگ، استفاده گسترده تری از آن در جنگ جهانی دوم صورت گرفت. در طول جنگ، سگ­های قهرمانی به جهان معرفی شدند که جان سربازان زیادی را نجات داده بودند. به آنها بر حسب مهارت های کسب شده درجه نظامی داده می شد و دوران بازنشستگی راحتی را در مراکز نظامی سپری می­کردند. مقبره های باشکوه و تندیس­های افتخار آنها هنوز پا برجاست.

پس از پایان جنگ، رویکرد علمی و تخصصی تربیت سگ­های جنگی منجر به ایجاد مراکز آموزشی پیشرفته سگ در اکثر کشورهای جهان شد. اهداف تعریف شده این مراکز شامل تربیت سگ برای موارد ذیل است: سگ­های نگهبان – سگ های باربر – سگ های پیام رسان _ سگهای نجات – سگ های پیش­مرگ – سگ­های مین یاب – سگ های تروریست و ضد تروریست – سگ­های رد یاب و سگ­های یابنده مواد سمی و رادیواکتیو.

پیام رسانی یکی از وظایف سگ های جنگی است که امروزه با پیشرفت تجهیزات ارتباطی و مخابراتی، کمرنگ  شده و تقریباً به دست فراموشی سپرده شده است. ولی تاریخ استفاده از سگ ها برای این منظور، همواره تحسین این حیوان خواهد بود.

باربری و پیش مرگی نیز به دلیل مشابه، تقریباً از فهرست خدمات سگ­های جنگی حذف شده اند و ماشین­های پیشرفته و ربات­های مکانیکی، جای سگ­ها را در این زمینه پر کرده اند.

آموزش سگ برای شرکت در جنگ

ولی استفاده از سگ­های مین یاب هنوز مورد توجه بیشتر ارتش های مجهز جهان قرار داشته و آموزشگاه­های مجهزی به تربیت این حیوانات برای عملیات مین یابی می پردازند. یافتن مین توسط سگ­ها، وابسته به فرایند پیچیده ای است که هنوز کیفیت آن به طور دقیق شناخته شده نیست. در ابتدا سگ­ها به بوی مواد منفجره و فلز تشکیل دهنده مین حساس شده و تمرینات بر روی مین های خنثی شده انجام می گیرد. درصد موفقیت مین یابی سگ­هایی که در کلاس A طبقه بندی می شوند، بیش از ۹۰ درصد بوده و در واقع مکمل روش­های معمول مین یابی هستند. ولی پیدا کردن مین هایی با بدنه پلاستیکی و مواد منفجره غیر متعارف توسط سگ­هایی که تا کنون با آنها برخورد نداشته اند، باعث حیرت بسیاری از متخصصین این امر شده است. بطوری که آنرا به حس ناشناخته ای در سگ­ها برای جستجوی آنچه از که از آنها خواسته شده است، نسبت می دهند. در کشور ما نیز آموزشگاه های مجهزی برای تربیت سگ های مین یاب تأسیس شده و مشغول فعالیت هستند.

سگ های تروریست و ضد تروریست نیز هنوز از قابلیت استفاده خوبی برخوردار هستند و برای حمل و کارگذاری مواد منفجره در محل های از قبل پیشبینی شده مورد استفاده قرار می گیرند. از آنجا که سگ­ها توانایی خوبی برای عبور از موانع امنیتی داشته و کمتر مورد توجه نگهبان ها قرار می گیرند، استفاده از آنها توان عملیاتی نیروی مهاجم را برای ضربه زدن به دشمن افزایش می دهد.

سگ های ردیاب مواد سمی و رادیواکتیو، به منظور شناسایی این قبیل مواد تحت آموزش قرار گرفته و از کارآیی نسبتاً قابل قبولی به عنوان مکمل تجهیزات تشخیصی برخوردار هستند.

German shepherd ، Dobermann ، Rottweiler ، Belgian shepherd و Retriever از جمله نژادهایی هستند که بیشتر برای اهداف نظامی استفاده می شوند.

این تجربه است که کمک می کند در هر تجارتی موفق شوید، ما بدون هیچ چشم داشتی تجربه خود را در اختیار شما خواهیم گذاشت
گروه تولیدی پژوهشی نیازی