در این مقاله به بررسی سه نوع دیگر از نژادهای گوزن ها می پردازیم. گوزن الک روزولت ، گوزن آبی و گوزن پیر دیوید از دیگر نژادهای گوزن ها می باشند که در ادامه به ویژگی های ظاهری و دیگر تفاوت های آن ها می پردازیم.

گوزن الک روزولت (Roosvelt)

 طبقه بندی علمی

سلسله: جانوران

شاخه: طنابداران

دسته: پستانداران

راسته: زوج سمان

زیر راسته: نشخوار کنندگان

خانواده: سرو ایده cervidae

زیر خانواده: سرواین cervinae

جنس: سرووس cervus

گونه: سرووس کانادنسیس c.canadensis

زیر گونه: سرووس کانادنسیس روزولتي c.canadensis subsp.roosvelti

هم چنین الک روزولت (cervus Canadensis roosvelti) معروف به الک المپیک است. این الک بزرگترین زیرگونه از چهار زیرگونه باقیمانده از الک در شمال آمریکاست به همین جهت در اینجا توضیحاتی از این زیر گونه­ای با ترکیب جسمانی بهتر از دیگر زیر گونه های الک ارائه می دهیم. اثر ملی کوه المپیک یکی از نشانه های میل به حفاظت از این الک در سال ۱۹۰۹ بود.

روزولت بالغ بالای ۱۸۰ سانتی متر درازا و ۷۵ تا ۱۵۰ سانتی متر ارتفاع تا شانه دارد، و وزن گوزن نر آن بین ۳۰۰ تا ۵۰۰ کیلوگرم و در بعضی منابع به طور متوسط 454 کیلوگرم و وزن ماده ها ۲6۰ تا ۲۸5 کیلوگرم است. هرچند بیشترین وزن گزارش شده در آلاسکا 600 کیلوگرم بوده است.

هردو الک نر و ماده به رنگ تیره اند و گردن یال دارد و کپل به رنگ سفید است و تنها نرها دارای شاخند و پهنای شاخ این زیر گونه کمتر از زیر گونه ای به نام الک کوه راکی می باشد. الک روزولت به نسبت الک کوه راکی در اندازه بزرگ تر و در رنگ تیره تر می باشد. شاخ­ها کوتاه تر و سنگین تر با یک پهنای محدب و اغلب در نوک پوست دار یا دارای تاج هستند.

بزرگترین اختلاف بین الک روزولت و الک کوه راکی در مسکن و توزیع آنهاست. زیرا الک روزولت زندگی در جنگل­های بارانی و ساحلی را انتخاب می کند. آنها بیشتر مکان­هایی که سوخته شده و دامنه های کوه­ها را ترجیح می دهند.

این گوزن درست بعد از (روشنی) روز غذا می خورند و مرتبه دوم غذا خوردنشان به هنگام عصر می باشد. هرچند در نوبت دوم مصرف غذایشان کمتر می شود.

غذای مصرفی آنها در زمستان علف های هرز مخصوصاً علف­های نزدیک به بهار، گیاهان جنگلی به انضمام بوته­های بزرگ، گیاه قرقاط، میوه ها یا دانه های بزرگ (کهنه) و دانه شیطان را می خورند و در تابستان پیچیک افرا، درختچه ها، گیاهان علف دار و جگن ها را مصرف می کنند و علاقه خاصی به مصرف دانه آبی، قارچ ها و دانه عنابی روشن دارند.

روزولت مانند الک­های دیگر در بهار و تابستان به دره های کوه ها در دامنه ها مهاجرت می کند و تا قبل از فرارسیدن توفان های زمستانی در آنجا می مانند. روزولت در سال ۱۹۲۸ به آلاسکا وجزایر راسپیری معرفی شد. جالب این که در سال ۱۹۱۲ در ایالات متحده تنها حدود ۱۲6 گوزن باقیمانده بود و در طول یک دهه این تعداد به ۱۳ گوزن رسید که با حمایت های جنبش کاری حمایت از حیات وحش این گونه از انقراض نجات یافت.

با فرا رسیدن ماه سپتامبر الک نر شروع به جمع کردن حرمسرای خود می نماید، در این هنگام با نزدیک شدن رقیب، صاحب حرمسرا با صدا ابراز وجود کرده و او را به مبارزه می طلبد که اغلب نر ضعیفتر فرار کرده و کمتر مبارزه صورت می گیرد.

اوج فعالیت جنسی در اواخر آگوست شروع و تا اوایل اکتبر ادامه دارد. در صورت حادث شدن آبستنی که معمولاً اتفاق می افتد به مدت 5/8 ماه آبستن بوده و به هنگام نزدیک شدن زمان تولد گله را ترک کرده و اغلب یک گوساله به وزن 14 تا 16 کیلوگرم به دنیا می آوردند و حدود یک هفته با همین وضعیت جدا از گله به همراه گوساله شان می ماند گوساله های تک ممکن است در اواخر می یا اوایل ژوئن به دنیا بیایند. گوساله به رنگ گندمگون و دارای لکه­ها نقطه های سفیدی در طول پشت و پهلوها می باشد. گوساله به هنگام خطر سریع در علف ها دراز کشیده تا از دید دشمنان مصون بماند این گوساله ها ابتدا با پاهای لرزان راه می روند و پس از یک هفته که پاهایشان قوی تر شد به همراه گله از خطر و تهدیدات دشمنان فرار می کنند.

در حالت وحشی گوزن روزولت به ندرت بیش از ۱۲ تا ۱۵ سال عمر می کند. ولی در اسارت و تحت کنترل تا بالای ۲۵ سال هم می تواند زندگی کند.

گوزن آبی

طبقه بندی علمی

سلسه: جانوران

شاخه: طنابداران

دسته: پستاندارن

راسته: زوج سمان

خانواده: سروایده cervidae

زیر خانواده: هیدورپوتینی Hydroptinae

جنس: هیدروپونس Hydropotes

گونه: هیدروپونس اینرمایس H.inermis

گوزن آبی ظاهری شبیه به گوزن میوسک داشته البته با عاج هایی به طرف پایین. گوزن هیدروپونس دارای سینه­ای باریک با لگن یکسره تا کمر، پاهای دراز، گردن دراز با وقار، پاهای عقبی قوی تر و درازتر، پاهای جلویی و شانه هایی کوتاه تر از قسمت میانی ران و تهیگاه دارد. در کشاله ران هریک از پاها غده inguinal وجود داشته که برای نشانه گذاری بویایی به کار می رود. این گوزن تنها عضو از خانواده سرو ایده است که دارای غده می باشد. دم کوتاه و بین 5 تا ۱۰ سانتی متر (معمولاً بین 6 تا 5/7 سانتی متر) است گوش­ها خیلی کوتاه و قابلیت دوران دارند، در هر دو جنس شاخ دیده نمی شود.

رنگ پوشش آن قهوه ای طلایی، با مقداری موهای سیاه روی آن در حالی که قسمت­های زیرین سفید است. صورت باریک و قوی و به رنگ خاکستری و یا قهوه ای مایل به قرمز بوده و چانه بالای گلو به رنگ خامه است. موهای روی پهلو و کپل درازتر است. در تابستان این موها ريخت، و جای خود را به موهای کلفت و زبر زمستانه که قهوه ای روشن تا قهوه ای مایل به خاکستریست، می دهند.

درازای بدن این گوزن از سر تا انتهای بدن ۷۵ تا ۱۰۰ سانتی متر با ارتفاعی حدود 45 تا 55 سانتی متر تا شانه و طول دم 6 تا 5/7 سانتی متری با وزنی بین 9 تا 14 کیلوگرم است.

گوزن آبی دارای ۲ زیر گونه به نام­های

گوزن آبی چینی (Hydropotes inermis inermis)

گوزن آبی کره ای (Hydropotes inermis argyropus) می باشد.

گوزن آبی بومی رودخانه یا نگتز، سواحل استان جیناک سو (زمین های مرطوب اصلی یانچنگ) و جزایر زجیانگ از شرق مرکز چین و کره بوده است.

آنها همیشه در میان نی های بلند، بوریاهای دراز رودخانه ای علف­های بلند کوهستانی و مزارع زراعی و تا اندازه­ای زمین های باتلاقی و زمین های باز زندگی می کنند. این گوزن در باتلاق­ها و زمین های زراعی و باز اقدام به ایجاد شیار و گودال هایی در زمین می کند. همچنین این گونه شناگر خوبی بوده و تا چندین کیلومتر می تواند، شنا کند.

از نکات جالب توجه در مورد گوزن آبی وجود عاج می باشد که نمونه ای از این عاج در موزه ملی تاریخ طبیعی نگهداری می شود. در گوزن آبی دندان­های نیش توسعه یافته و این توسعه مانند گوزن میوسک از آرواره زبرین بالایی بوده که در نرها کاملاً بزرگ و به ۵/۵ سانتی متر می رسد، هرچند تا ۸ سانتی متر هم می تواند در درازا رشد کند و دندان­های نیش ماده ها به مراتب کوچک تر از نرها بوده و به 5/0 سانتی متر می رسد.

البته دندان­های نیش به طور ناگهانی در پاییز و یا تقریباً در سن 6 تا ۷ ماهگی ظاهر می شود. در بهار عاج­ها به ۵۰٪ از اندازه نهایی می رسند و حدود ۱۸ ماهگی در سال دوم وقتی که کاملاً رشد کرده باشند، تنها 6۰ درصد از عاج قابل رویت است و بقیه در زیر لثه قرار دارد. انتهای این دندان­ها به صورت شل و متحرک در کاسه (چشم) قرار داشته که با ماهیچه های صورت حرکت کردن آن کنترل می شود. به هنگام خوردن (بخصوص نرها) می­توانند آن را به عقب و خارج ببرند. به هنگام استفاده کردن از عاج­ها لب­ها به کنار رفته و عاج ها به صورت دو چنگال مسطح در نبرد مخصوصاً زمان جفتگیری به کار می رود. گوزن آبی چینی اولین بار در سال ۱۸۷۰ به بریتانیا برده شد و در باغ وحش لندن نگهداری شده در سال ۱۸۹6 این گوزن­ها را به خانقاه ووبورن و بدفورد شایر بردند. در سال ۱۹۲۹، ۱۹۳۰ تا ۱۹۳۲ گوزن های منتقل شده به ووبورن را به ویپسند بردند در حالی که این گوزن ها در بدفورد شایر به صورت آزاد در پارک ها بودند. این گوزن­ها در مسکنی عالی که دارای نی­های بلند و مکان­های علفی در دلتاهای رسوبی با ارزش بود زندگی کرده و زیاد شدند. اکنون در بریتانیا می توان این گونه را در ووبورن، شرق کامبرید جس شایر، نورفولک و جنوب ریپسنه یافت. همچنین این گوزن را به فرانسه برده اند که این گوزن­ها در فرانسه از حالت اهلی برگشته و به صورت وحشی در آمده اند. .

جدا از زمان فعالیت جنسی گوزن های آبی حیواناتی مجرد بوده و نرها قلمرو وسیعی را در اختیار دارند. نرها محدوده قلمروشان را با ادرار و فضله مشخص کرده و گاهی اوقات گودالی حفر کرده و از طریق غده بین انگشتان بوهایی را جهت علامت گذاری قلمروشان پخش می کند. علاوه بر آن کندن پوست درختان و شکستن درختان نازک با دندان های ناب و مالیدن غده ها بر روی آن و همچنین با گاز گرفتن شاخه با طرحی خاص نشان می­دهند.

به هنگام نبرد دو گوزن نر ابتدا و فاصله ۱۰ تا ۲۰ متری همدیگر را ارزیابی می کنند و سپس به مبارزه با هم می­پردازند.

نر پیروز، شکست خورده را تعقیب میکند و در حین تعقیب صداهایی منتشر می کند. معمولاً نر شکست خورده در قسمت شانه ها و پشت پاره شدگی و یا سوراخ شدگی توسط نر عاج رقیب دارد. در پایان زد و خورد گوزن بازنده دمش می چرخد و تا بیرون از قلمرو توسط نر غالب تعقیب می شود. این درگیری­ها اکثراً در ماه های نوامبر و دسامبر زمان فعالیت جنسی اتفاق می افتد. این درگیری در ماده ها هم وجود دارد. ماده قبل و بعد از تولد بره­هایشان با ماده های متجاوز درگیر شده و آنها را از قلمرو بیرون می کند.

به هنگام جفتگیری گوزن نر با انتشار صدایی مکرر شبیه به خرخر کردن که اصطلاحاً عوعوکردن می گویند، می­توان آن را با واغ واغ کردن منتجاک­ها مقایسه کرد، همچنین ماده ها صدایی شبیه به جیر جیر کردن از خود در می آورند و جالب آن که گوزن آسیب دیده صدایی شبیه به جیغ زوزه ای از خود منتشر می کند.

ماده در زمان فعالیت جنسی یا در دوران فحلی اش با قسمت آویخته گوش ها می چرخد و پس از نزدیکی نر جفتگیری به صورت مختصر انجام می شود.

گوزن آبی پس از طی دوره آبستنی ۱۸۰ تا ۲۱۰ روزه ۲تا 5 بره به دنیا می آورد؛ هرچند که تولد ۷ بچه هم امکان پذیر است، ماده ها بچه های خالدارشان را که به رنگ قهوه ای تیره با خط­های سفید بوده در فضای باز به دنیا می آورند. بره های تازه دنیا آمده سریعاً بین علف ها پنهان می شوند و تا یک ماه عمل پنهان شدن را انجام می­دهند. در ابتدا گوزن­های جوان همدیگر را دنبال می کنند ولی به مرور از همدیگر جدا شده و زندگی مجرد گونه خود را در پیش می گیرند. ماده ها در سن ۷ تا ۸ ماهگی بالغ می شوند، در حالی که سن بلوغ در نرها 5 تا 6 ماهگی است. نهایت عمر این گونه گوزن بین ۱۰ تا ۱۲ سال می باشد.

گوزن پیر دیوید

طبقه بندی علمی

سلسله: جانوران

شاخه: طنابداران

دسته: پستانداران

راسته: زوج سمان

خانواده: سروایده cervidae

زیر خانواده: سرواین cervinae

جنس: الافوروس Elaphurus

گونه: الافوروس داویدیانیوس   E.davidianus

گوزن پیر دیوید در سال ۱۸6۵ توسط یک مبلغ و طبیعت گرای فرانسوی بنام پدر آرمپاد دیوید که در چنین کار می­کرد به صورت اتفاقی کشف شد. او در حالی که مشغول گرفتن جرب بود از بالای دیوار پارک سلطنتی چند صد گوزن نگهداری شده را دید. گوزن هایی که هیچ شناختی از زندگیشان در طبیعت نداشت در ازای این گوزن ۱۵۲ سانتی متر با دمی به طول 54/2 سانتی متر و ارتفاع ۱۲۲ سانتی متر تا شانه با وزنی بین ۱۵۰ تا ۲۰۰ کیلوگرم که حتی تا ۲۰4 کیلوگرم هم دیده شده است، می باشد.

پوشش آن به رنگ قرمز تیره است که در تابستان پوشش بالغ ها قرمز روشن با یک خط دور سال تیره و پوشش زمستان خاکستری تیره می شود.

دم دراز و انتهای گوزن پیر دیوید یک منگوله دارد شاخها تنها در نرها وجود داشته منشعب شده اند با درازترین انشعابات که در نزدیک به پایه و دیگر شاخ­های در حال کاهش در درازای نوک واقع شده اند. شاخ­ها هر سال می افتد به نحوی که شاخ­هایی که در نوامبر افتاده دوباره در ژانویه می روید چشم ها بزرگ هستند و گوش ها کوتاه و تیز و پاها دراز و سم ها نسبتاً دراز و در طرفین پهن شده است. از مشخصه های این گوزن یک رنگ به صورت خط و دراز که در قسمت زیری می چرخد که بیشتر به رنگ تیره می ماند.

جوان های زرد کمرنگ (خال خالی) دارند. گوزن پیر دیوید بومی اصلی مرکز و شمال چین بوده و ساکن مناطق نیمه حاره است، زمین های باتلاقی را ترجیح می دهد و در مخلوطی از گیاهان آبی و علف چرا می کند.

جالب است بدانیم در گذشته milu اسم اداره چینی ها بود، یک اسم (لقب) چینی si bu xiang pinjin و در بعضی از نقاط چین Szepu shaing خوانده می شد. در ژاپن shifizon به معنای چهار نامساوی زیرا در مکان­های مختلف تعاریف جالبی از این گوزن شده است.

از جمله:

حیوانی که یک سم از یک گاو اما نه یک گاو، سر از یک اسب اما نه یک اسب، شاخ ها از یک گوزن اما نه یک گوزن، بدن از یک الاغ امانه یک الاغ. در چندین منابع از sibuxing به معنای مختلف آمده از جمله:

دم یک الاغ، سر یک اسب، سم یک گاو، شاخ یک گوزن

گردن یک شتر، سم یک گاو، دم یک الاغ، شاخ یک گوزن

شاخ یک گوزن، سر یک اسب، بدن یک گاو.

این حیوان غیراهلی در داستان های مینگ به اندازه کوه جیانگ زیا از خدایان به شمار می رفت. این گوزن در سن 14 ماهگی بالغ می شود و تولید مثل را با موفقیت به انجام می رساند. اوج فعالیت جنسی در این گونه بین ژوئن و اگوست صورت می گیرد و پس از ۲۵۰ روز الی ۹ ماه یک یا دو بره به دنیا می آید.

آخرین گله از گوزن پیر دیوید که در چین محافظت می شد در غرب ژاپن توسط شورشیان خورده شد و در معرض انقراض قرار گرفت. تعداد کمی از این حیوانات به صورت غیرقانونی به کشورهای اروپایی به منظور نمایش برده شده بودند، تولید مثل کردند و برخلاف جمعیت های چینی که در حال انقراض بودند. گوزن باقیمانده در اروپا و به خصوص انگلستان اصلاح نژاد شده و از گونه محافظت شد. زیرا جمعیت های رایج با گله هایی در اینجا روبرو شدند.

امروزه دو گله از گوزن پیر دیوید در پارک نان هایزی میلیو، بیجینگ و دافنگ و سرو در استان میانگ سو وجود دارد. میزان جمعیت این گوزن در باغ وحش­ها و پارک های تفریحی حدود ۲۰۰ راس تخمین زده می شود.

هم چنین در سراسر جهان به راحتی این گوزن می توان در پارک ها و باغ وحش­ها یافت. از جمله می توان به باغ وحش برونکس اشاره داشت. نکته جالب این که پیر دیوید را هم می توان در کشور نیوزلند یافت.

این گوزن به نسبت سایر گوزن­ها از عمری طولانی برخوردار بوده و به راحتی در صورت نبود مشکلی خاص تا سن ۲۳ سالگی عمر می کند.

این تجربه است که کمک می کند در هر تجارتی موفق شوید، ما بدون هیچ چشم داشتی تجربه خود را در اختیار شما خواهیم گذاشت
گروه تولیدی پژوهشی نیازی