تغذیه، تعویض آب آبخوری، نظافت قفس، حمام دادن، بیرون آوردن کاسکو از قفس، آموزش سخن گویی، سرگرم کردن کاسکو و همدمی با آن؛ مجموعه امور روزمره ای است که ما برای کاسکو برنامه ریزی می کنیم. برخی افراد می گویند که امور روزمره را برای کاسکو باید جوری تنظیم نمود که هریک از آنها در هر روز در اوقات معين و منظمی انجام شود و اگر این کارها به طور روزانه و سر وقت انجام نشود، روی سلامت جسم و روان و توان یادگیری کاسکو تأثیر بسیار بدی خواهد گذاشت. اما اگر ما طبق نظر چنین افراد عمل کنیم و عادات روزمره کاسکو را سر وقت برنامه ریزی شده انجام دهیم، نتیجه این می شود که کاسکو به انجام یک برنامه منظم روزانه عادت می کند. در ادامه عادات روزمره کاسکو و چگونگی نوازش دادن کاسکو را بررسی میکنیم.

عادات روزمره کاسکو

 حال اگر ما نتوانیم پس از عادت کردن به یک عادات روزمره کاسکو ، نظم چنین برنامه ای را حفظ کنیم (که به خصوص به مرور زمان متوجه می شویم که نخواهیم توانست)؛ مثلاً اتفاق بیفتد که نتوانیم سر ساعت معین شده غذا به کاسکو بدهیم یا هر یک از امور مذکور را سر وقت انجام دهیم، کاسکویی که به انجام منظم این امور عادت کرده است، پس از چند مورد بینظمی، دچار استرس (تنش) روانی می شود و بارزترین عواقب ایجاد تنش روانی در کاسکو، شروع کردن آن به پرکنی است که اگر برای جلوگیری از ادامه پرکنی، نتوانیم تدابیر لازم را به کار ببریم، کاسکو به عارضه پرکنی عادت می­کند و متعاقباً تلاش برای جلوگیری از پرکنی کاسکو بسیار دشوار و در مواردی غیر ممکن می شود.

ممکن است ما بتوانیم کاسکوهایی را که به عارضه پرکنی عادت می کنند، با تدابیر خاص از پرکنی باز بداریم. اما باید بدانیم که چنین کاسکوها در آینده به محض قرارگرفتن تحت شرایط غیر دلخواهشان، مجدد پرکنی را از سر می گیرند. به عبارت دیگر بسیار دشوار است که بتوانیم اعتیاد کاسکوی عادت کرده به پرکنی را برای همیشه از بین ببریم، حال با توجه به عواقب عادت دادن کاسکو به یک برنامه روزمره منظم که بنا به دلایل و شرایط مختلف زندگی صاحب کاسکو، امکان برهم خوردن این نظم حتمی است، آیا می توان تأیید کرد که عادت دادن کاسکو به یک برنامه منظم روزمره کار صحیحی است؟ اکثر مردم وقتی صحبت از نظم و انضباط می شود، خیال می کنند که این کلمات قشنگ در همه امور زیباست و موجب دستیابی به موفقیت می شود. لذا بیشتر کاسکوداران به محض خواندن با شنیدن این نظریه؛ چون صحبت از نظم و انضباط در کار است، فوراً آن را می پذیرند و در اوایل کار نگهداری از کاسکو، برنامه عادات روزمره کاسکو را تنظیم میکنند و با دقت آن را به اجرا در می آورند. اما این افراد غافل از این واقعیت هستند که شور و هیجان و عشق کار کردن دقیق و منظم با کاسکو ، پس از مدتی کم می شود و / یا صاحب کاسکو به علت مشغله های زندگی، امکان اجرای سر وقت هر کاری با کاسکو را در دراز مدت نخواهد داشت. به عبارت دیگر، پس از مدتی دقیق عمل کردن، وقوع دو موضوع حتمی است:

۱۔ عادت کردن کاسکو به انجام هر امر سر وقت مشخص شده.

۲- عدم امکان ادامه اجرای دقیق امور روزمره با کاسکو توسط شما.

بنابراین با توجه به استدلال فوق، به وضوح معلوم می شود که اگرچه نظم و انضباط واژه های بسیار زیبایی هستند، ولی کاربرد دقیق نظم در برخی موارد؛ من جمله نگهداری کاسکو، تصمیم بسیار اشتباهی است و چون ما نمی توانیم برای همیشه این نظم را حفظ کنیم، پس از عادت کردن کاسکو به یک برنامه روزمره منظم، به محض اجرا نشدن دقیق آن، حداقل مشکلی که به وجود خواهد آمد، ایجاد استرس روانی در کاسکو و به احتمال بسیار قوی شروع کردن کاسکو به پرکنی خواهد بود. با حالا این سؤال پیش می آید که اگر اجرای کارهای روزمره به طور منظم با کاسکو خطای بزرگی در نگهداری از کاسکو است، پس چه باید بکنیم؟ جواب این است که حتی الامکان بایست (نه این که باید)، عادات روزمره کاسکو که ضروری هستند را انجام دهیم، اما نباید (نه این که نبایست)، این امور را چنان سر وقت انجام دهیم که کاسکو به اجرای هریک از آنها سر وقت معین عادت کند. به عبارت دیگر باید کاسکو را عادت بدهیم که به هیچ چیز یا کار خاص عادت نکند و هیچ وقت منتظر نباشد که سر وقت معین کاری برایش انجام شود. به طور مثال باید تغذیه، نظافت، آموزش و غیره را به طور روزمره انجام دهیم، اما نه سر وقت معین و مشخص شده! بلکه اوقات انجام این امور را باید مرتباً تغییر دهیم تا کاسکو به یک برنامه روزمره دقیق عادت نکند. چرا که اگر عادت کند، سر وقت عادت کرده به هر کار، منتظر اجرای آن است. در این صورت کاسکو را ما به یک برنامه منظم معتاد کرده ایم و هر وقت نتوانیم چنان برنامه ای را به طور منظم به اجرا در آوریم، کاسکو دچار استرس روانی و احتمالاً پرکنی خواهد شد.

در نگهداری و تعلیم و تربیت کاسکو، نباید عادات روزمره کاسکو  را تنظیم سروقت انجام دهیم. در واقع هرچه اجرای امور بیشتر طبق میل خود کاسکو صورت گیرد و ما کمتر آن را وادار به پاسخ دادن به درخواست های خودمان کنیم، کاسکو کمتر دچار حالات عصبی خواهد داشت. برعکس هرچه ما تلاش کنیم که کاسکو را وادار به کارهایی کنیم که میل ندارد، کاسکو عصبی تر و ترسوتر خواهد شد و بازده یادگیری اش کمتر خواهد شد. برای درک اهمیت اجرای کارها به میل کاسکو، به مثال زیر توجه کنید:

فرض کنید. کاسکو در حال غذاخوردن، حرف زدن، ورزش یا پرآرایی است و شما در هریک و راه کارها که کاسکو دارد به میل خودش انجام می دهد؛ قصد می­کنید که مشغول آموزش سخگویی شوید. طبیعی است که با چنین آموزش اجباری، نه تنها کاسکو چیزی یاد نمی گیرد، که آموزش سخنگویی در این موارد تأثیر بدی روی اعصاب کاسکو می گذارد. در واقع اگر خودتان را جای کاسکو قرار دهید، خوب درک خواهید کرد که در چه موقع باید چه کاری را با کاسکو انجام دهید و در چه موقع باید کاسکو را آزاد بگذارید تا کاری را که مشغول آن است به میل خودش انجام دهد. به طور مثال، اگر شما مشغول انجام یک مکالمه تلفنی باشید و همزمان فردی از راه برسد و مشغول حرف زدن با پرسیدن سؤالی از شما شود، چون نمی توانید با نمی­خواهید که به طور همزمان هم به مکالمه تلفنی ادامه دهید و هم جواب فرد مزاحم را بدهید یا به حرفش گوش بدهید؛ بدون شک مزاحمت وی شما را عصبی خواهد کرد. به همین ترتیب اگر شما مشغول غذا خوردن باشید و فردی از راه برسد و به طور پی در پی از شما سؤالاتی را بپرسد و شما مجبور باشید که با دهان پر جواب او را بدهید یا دست از غذا خوردن بردارید یا وقتی مشغول مطالعه با انجام کاری باشید که به تمرکز حواس نیاز دارید و مزاحمی مشغول حرف زدن با شما یا سؤال کردن از شما شود، تمرکز حواس شما از بین می رود و قطعا از مزاحمت وی عصبی خواهید شد. حال آنکه اگر شما مشغول غذا خوردن با مطالعه با کار دیگری نباشید و وقت صحبت کردن یا پرسیدن سؤال از شما مناسب باشد، به هیچ وجه از فرد مقابل ناراحت نخواهید شد. با این استدلال منطقی ما یاد میگیریم که انجام هر امری با کاسکو؛ من جمله آموزش سخنگویی به کاسکو، به وقت مناسبی نیاز دارد و آن وقت زمانی است که کاسکو مشغول انجام کار دیگری؛ من جمله استراحت و احتمالاً چُرت زدن نباشد.

برای عموم افراد مبتدی، این سؤال مطرح است که چه زمانی از طول شبانه روز برای آموزش سخن گویی به کاسکو مناسب است؟ جواب این است که هر وقت کاسکو مشغول حرف زدن یا درآوردن صداهای مختلف؛ غذا خوردن؛ آب خوردن؛ پرآرایی، خوابیدن با چرت زدن نباشد، هم آمادگی یادگیری دارد و هم مشتاق شنیدن آموزش شما خواهد بود. در بسیاری از مواقع که شما خیال می کنید وقت مناسبی برای آموزش به کاسکو است، به محض شروع آموزش، کاسکو شروع به حرف زدن با سوت زدن یا درآوردن صدا یا چرخش به دور قفس می کند. در این گونه موارد نیز شما باید تا ساکت شدن کاسکو و آماده شدن آن برای شنیدن آموزش، سکوت کنید.ا ما تجربیات قوی من در آموزش پربازده سخن گویی به کاسکو که ضمن کارهای تحقیقاتی طولانی حاصل شده است، نشان داده است که بهترین ساعات آموزش سخنگویی به کاسکو، بین ساعات ۱۰ صبح تا ۱۲؛ ۴ تا ۵ بعداز ظهر و ۷ تا ۸ شب است. زیرا در چنین مواقع، اغلب کاسکوها وعده های غذا خوردن، ورزش و بازی داخل یا خارج از قفس و سخن گویی با درآوردن صداهایی که بلد است را پشت سر گذاشته و بدش نمی آید که شما حرف بزنید و او گوش بدهد و احتمالاً كلمه یا جمله ای را که تکرار می کنید یاد بگیرد. براساس تجربیات شخصی، متذكر می­شوم که اگر در چنین مواقع شما پارچه نسبتاً ضخیم به رنگ قهوه ای یا قهوه ای روشنی را روی قفس بیندازید، به طوری که بالا، پشت و طرفین قفس را بپوشاند و فقط جلوی قفس باز باشد که کاسکو شما را ببیند، قدرت تمرکز حواس و میل کاسکو به شنیدن آموزش شما بسیار بیشتر می­شود؛ زیرا به جز طرف جلوی قفس که روبه روی شماست، کاسکو محيط خارج از قفس را از هیچ طرف دیگر نمی بیند که حواسش به آن طرف­ها پرت شود و آنچه را که می بیند، فقط خود شما هستید. بنابراین انتخاب زمان مناسب؛ پوشاندن مناسب بالا، پشت و طرفین قفس و طرز صحیح آموزش کاسکو، کلید موفقیت شما در آموزش سخنگویی به کاسکو است.

نوازش کاسکو

معمولاً کاسکوها؛ همانند کاکادوها علاقه مند نوازش نیستند. اگرچه آنها نیز به میزان کم و بیش به خصوص از نوازش بالای سر و گردنشان لذت می برند. اما معمولاً کاسکوها تا وقتی کاملاً اهلی نشده باشند، از دست کشیدن به هر جای بدن، به جز سرشان خوششان نمی آید و اگر صاحب کاسکو بدنش را در حالت وحشی یا نیمه وحشی نوازش کند، کاسکو تمایل به گاز گرفتن پیدا می کند. دلیل امر این است که کاسکو بالای گردن و بالای سر خودش را نمی تواند با منقارش بخاراند. از طرف دیگر، چون این نواحی به منقار کاسکو نزدیک است، کاسکو می­داند که هر وقت صاحبش سر و گردنش را به صورت نامطلوب و خشن بخاراند، می تواند با یک حرکت سریع و تهاجمی با منقارش دست او تهدید به گاز گرفتن کند. در طبیعت، جوجه کاسکوها توسط والدین خود یا هم سن و سال های خودشان تیمار می شوند. اما در حالت اسارت، جوجه کاسکوهای اهلی و اجتماعی شده، دوست دارند که صاحبشان سر آنها را تیمار کند. به مرور که کاسکوها به سن بلوغ جنسی (۳ سالگی) می رسند، از تمایل آنها به تیمار شدن کم می شود. شاید این موضوع به این خاطر باشد که در سنین بالاتر، کاسکوها به طور غریزی دوست دارند که توسط جفت خود خارانده شوند. اما حتی پس از بلوغ، لازم است که صاحب کاسکو با آن رابطة فیزیکی به شکل تیمار و نوازش دادن کاسکو  بخصوص سر را ادامه دهد. دلیل مهم این موضوع این است که کاسکوها در حالت اسارت معمولاً به صورت انفرادی در خانه ها نگهداری می شوند و تحت این شرایط که جفت با همبازی از جنس خود ندارند، لازم است که صاحبشان نوازش دادن کاسکو را انجام دهند مرتب سر و گردن و بدن آنها را نوازش کند.

صاحب کاسکو با نوازش دادن کاسکو و عمل خاراندن سر و گردن، هم علاقه غریزی کاسکو به خاریده شدن و نوازش را ارضاع می­کند و هم با این عمل، کاسکو صاحب خودش را به عنوان جفت یا همبازی می پذیرد و احساس تنهایی نمی کند. برخی می گویند نباید در نوازش دادن کاسکو سر کاسکو را خاراند، چون لوس می شود و به دستورات کمتر عمل می کند. این نظر صحیح نیست، زیرا تیمار کاسکو با نوک انگشتان، یکی از غرایز مهم کاسکو را ارضاع می کند و به دست آموز نگهداشتن و عدم تمایل آن به گاز گرفتن کمک می کند. بهترین وقت نوازش دادن کاسکو و خاراندن  وقتی است که کاسکو خواب آلود است یا قبل از زمان خواب یا صبح زود یا در حوالی عصر و قبل از زمان چرت زدن آن. خاراندن و نوازش دادن کاسکو را با کشیدن آرام انگشت به بالای سر و منقار آن شروع کنید و سپس به آرامی انگشت یا انگشتان دست خود را به دیگر نواحی بدن کاسکو بکشید. هرجایی که موجب عکس العمل یا حالت تهاجمی کاسکو می شود، نباید خارانده شود. معمول این است که شما هرچه بیشتر بالای سر کاسکو را بخارانید، کاسکو بیشتر خوشش می آید، ولی بیشتر آنها خوش ندارند کسی به دم یا بدنشان دست بزند. کاسکو و دیگر طوطی ها به خصوص نسبت به دمشان بسیار حساس اند، طوری که حتی لمس شدن دمش توسط صاحبش را نیز نمی تواند تحمل کند.

این تجربه است که کمک می کند در هر تجارتی موفق شوید، ما بدون هیچ چشم داشتی تجربه خود را در اختیار شما خواهیم گذاشت
گروه تولیدی پژوهشی نیازی