با توجه به انواع مختلف نژادهای گوزن ها در مناطق مختلف دنیا می توان گفت که با پراکندگی انواع نژادهای گوزن ها رو برو هستیم . در این مقاله به معرفی ویژگی های ظاهری گوزن لکه دار ، گوزن موشی و گوزن هیپو کاملیوس می پردازیزم.

گوزن لکه دار (خالدار) فیلیپینی

طبقه بندی علمی

سلسله: جانوران

شاخه: طنابداران

دسته: پستانداران

راسته: زوج سمان

خانواده: سراويده cervidae

زیر خانواده: سرواین cervinae

جنس: سرووس cervus

گونه: سرووس آلفردي   c.alfredi

گونه بومی فیلیپین، واقع در جنگل ها جزیره پانامی قسمتی از مجمع الجزایر ویسایا گوزنی با خال­های سفید در پشت با تیرگی سرو گردن در ماده ها و شاخ­های مستقیم به سمت بالا در جنس نر به نحوی که شاخ­ها در ظاهر انشعابی ندارند، گردن نرها كلفت تر از ماده ها بوده و در نتیجه کوتاه تر هم به نظر می رسد، صورت از جلو صاف و بیشتر به شکل مستطیل می باشد.

این گوزن دارای ۱۲5 تا ۱۳۰ سانتی متر از سر تا انتهای بدن، ۷۰ تا ۸۰ سانتی متر ارتفاع تا شانه و وزنی بین ۲۵ تا ۸۰ کیلوگرم می باشد.

امروزه حدود ۷۰ رأس از این گوزن تحت کنترل حفاظت و نگهداری می­شوند.

گوزن موشی Mouse deer

طبقه بندی علمی

سلسله: جانوران

شاخه: طنابداران

دسته: پستانداران

راسته: زوج سمان

خانواده: تراگیولیده Tragulidae

جنس:

هیموس چوس Hgemoschus

موس چيولا Moschiola

تراگیولیوس Tragulus

گوزن موشی کوچک ترین گونه گوزن در جهان می باشد که آن را با نام های مختلف می شناسند. به عنوان نمونه در مالزی به نام پرودوا كانسيل نام اتومبیل کوچک که تلوگیو است نامیده می شود و یا اسم jerini Pandi که معنی کلمه به کلمه آن معنی یک گوزن و یک موش است و یا کلمه chevrotain که کلمه ای فرانسویست نام تغییر یافته از بز کوچک بوده هرچند این گوزن را گوزن میوسک و یا آهوی ختا هم می خوانند که کاملاً اشتباه می باشد. جالب است بدانیم، گوزن موشی در آداب و رسوم قدیم مالی همان نقش روباه مکار در افسانه های اروپایی را بازی می کند.

این گونه در دوره اولیگوسن (34 میلیون سال پیش) تا دوران میوسن (حدود ۵ میلیون سال پیش) باقیمانده و تقریباً بدون تغییر از شکل نشخوار کننده اولیه به جای مانده است.

Chevrotain دارای معده چهار قسمتی به همراه ترشحات معدی برای هضم گیاهان بود که یک سوم از این معده به صورت کم رشد یافته است. در ضمن این گوزن فاقد دندان ثنایا می باشد.

در این گوزن هردو جنس فاقد شاخند، ولی دندان های ناب (نیش) توسعه یافته است. پاهای کوتاه که به حرکت در میان شاخ و برگ و علف های محیط کمک کرده و بر چابکی این حیوان می افزاید. 4 پنجه بر روی هر پا دارد، این گوزن در رنگ­های مختلف از قهوه ای روشن و سفید خامه ای گرفته تا قهوه ای تیره خالدار متغیر است.

هم چنین تفاوت های در وزن گونه های مختلف دیده می شود؛ از جمله chevrotain آبی که حدود ۸۰ سانتی متر دراز و تخمیناً ۱۰ کیلوگرم وزن دارد. و یا گوزن موشی کوچک از جنوب شرقی آسیا که کوچکترین حیوان سم دار بوده و اندازه بالغ آن حدود 45 سانتی متر درازا و ۲ کیلوگرم وزن دارد. از دیگر گونه ها می توان از گوزن موشی Tragulus نام برد که دارای ۷۰ تا ۷۵ سانتی متر درازا ۳۰ تا ۳۵ سانتی متر ارتفاع تا شانه، دمی به طول ۸ تا ۱۰ سانتی متر و وزنی بین ۵ تا ۸ کیلوگرم اشاره کرد.

گونه اخیر به رنگ قهوه ای پرتقالی تا خاکستری سیاه که در قسمت های زیرین و پاها روشن تر بوده، زیر چانه سفید و یک سری علامت های سفید روی گردن می باشد. سر مثلثی شکل، دماغ سیاه، بزرگ و لخت، چشم ها خیلی درشت و گوش­ها متوسطند، مجموعاً پوشش روشن با موهای سیاه و بدن گرد است، پاها بی نهایت لاغر و ضعیف و هر دو جنس فاقد شاخند، هر چند دندان­های نیش بالایی رشد کرده و به صورت برآمدگی های عاج مانند از کناره دهان بیرون آمده اند.

در طبقه بندی گونه ها را به شرح زیر تقسیم بندی کرده اند:

جنس: Hyemoschus

گونه: (chevrotain آبی) Hyemoschus aquaticus

جنس: Moschiola

گونه: (chevrotain خالدار هندی) Moschiola meminna

Moschiola kathygre

جنس: Tragulus

گونه: (گوزن موشی جاوه ای) Tragulus javanicus

(گوزن موشی کوچک تر) Tragulus kanchil

(گوزن موشی بزرگ­تر) Tragulus napu

(گوزن موشی فیلیپینی) Tragulus nigricans

(گوزن موشی ویتنامی) Tragulus versicolor

(گوزن موشی ویلیام از ویرجینا) Tragulus williamsoni

به هنگام فصل جفت گیری این گوزن دارای غده­ای در زیر چانه برای علامت گذاری و نشان دادن محدوده قلمرو که معمولاً بین ۱۳ تا ۲4 هکتار است می باشد. فعل و انفعالاتی در زمان جفت گیری رخ می دهد و ماده ها پس از طی دوره آبستنی، یک و گاهی به ندرت دو بره به دنیا می آورند، برهها در سن ۲ تا ۳ ماهگی از شیری گرفته می شود بسته به گونه در سن ۵ تا ۱۰ ماهگی به بلوغ جنسی می رسند. چرخه زندگی با توجه به نوع گونه و محل زندگی بین ۷ تا ۱4 سال می باشد.

گوزن هیپو کاملیوس یا پریوویان گیومال

طبقه بندی علمی

سلسله: جانوران

شاخه: طنابداران

دسته: پستانداران

راسته: زوج سمان

زیر راسته: نشخوار کنندگان

خانواده: سروایده Cervidae

جنس: هیپوکامليوس Hippo camelus

گونه: هیپوکاملیوس باسيلسيوس Hippocamelus bisulcus

هیپو کاملیوس آنتيسنسیس Hippocamelus antisensis

گوزن هیپو کاملیوس با گردنی کلفت، پاهای کوتاه و بدنی دراز به همراه دندانهای نیش رشد یافته در هر دو جنس که تا پشت لب ها امتداد دارد. موها بی دوام و بدنی پوشیده از موهای زبر به رنگ قهوه ای مایل به زرد خالدار تا قهوه ای مایل به خاکستریست که در تمامی طول سال بوده، هم چنین شکلی سیاه به همراه درخشندگی در روی صورت و موهای بالای چشم، لب­ها، شکم، گلو تا فک­ها، پوزه و پایین تر از آن سفید با موهای نرم می باشد. بدن گوزن هیپو کاملیوس از سر تا انتهای بدن به طول ۱۵۰ تا ۱۷۰ سانتی متر، ارتفاع تا شانه ۷۸ تا ۹۱ سانتی متر، درازای دم 5/11 تا ۱۳ سانتی متر و وزن بدن 4۵ تا ۶۵ کیلوگرم می­باشد. نرها دارای شاخ با چنگال های رو به جلو بوده که مانند سایر گوزن­ها هر ساله می افتد. این گوزن دارای ۲ گونه به نام های هیومیول و گیومال می باشد.

گوزن هیپو کاملیوس در شیلی به همراه کرکس آمریکایی جزو حيوانات ملی به شمار می رود. این گوزن در تابستان در ارتفاعات بلند زندگی کرده و با شروع فصل سرما به سمت دامنه کوه آمده و زمستان خود را در پناهگاه های دره­های جنگلی، مکان هایی که دارای آب خنک هستند سپری می کند. غذاهایی که هیومیول­ها می خورند شامل گیاهان علفی، بوته ها، گلسنگ و علف­های پیدا شده بین صخره ها در روی قله های بلند می باشد.

هیومیول شیلیایی را به خاطر کوه آندین به نام گوزن آندین می شناسند. علاوه بر شیلی این گوزن را نیز می توان در آرژانتین یافت.

گوزن هیپو کاملیوس در گروه های کوچک ۲ تا ۳ تایی که معمولاً مادرها به همراه بچه هایشان بوده، دارای زندگی مجردانه­ای می باشند.

گیومال یا پریوویان گیومال با نام محلی تاریوکا در زمین های مرتفع سرد جنگلی پرو و قسمت­هایی از بولیوی زندگی می کند. ارتفاعات ۲۵۰۰ تا ۵۰۰۰ متری بالاتر از سطح دریا، مسکن های دسته جمعی، چراکننده های گروهی قابل تغير ۳ تا ۱4 و گاهاً ۳۱ تایی به همراه یک یا دو نر و چندین ماده و روز فعال بودن از دیگر خصوصیات این گونه می باشد. هم چنین می توان گلسنگ، خزه و شاخ و برگ گیاهان و بوته ها و علف ها را در جیره غذایی گیومال یافت. امروزه این گوزن ها در ۱۳ پارک ملی شیلی و کشورهای همسایه از قبیل آرژانتین و پرو به ویژه پارک ملی ناهیول هیوایی و پارک ملی ریو آبيسو زندگی می کنند.

فصل جفت گیری گوزن هیپو کاملیوس تقریباً در ژوئن و می بوده و تا آگوست ادامه می یابد. ماده ها پس از جفت گیری طی دوره آبستنی 5/7 ماه یک و گاهی اوقات دو بره در ماه های فوریه تا آگوست یا همان پایان فصل بارندگی به دنیا می­آورند. بره های به دنیا آمده گوزن هیپو کاملیوس فاقد خال بوده و تا چند هفته پس از تولد در علف­ها و گیاهان پنهان می شوند.

قطع درختان جنگلی، قسمت شدن محل های سکونت به دلیل احداث خیابان و شکار توسط انسان­ها دلیل عمده خطر انقراض گوزن هیپو کاملیوس است. هرچند یوزپلنگ درنده آمریکایی و روباه ماگلان از دیگر شکارچیان این گوزن با عمر حداکثر ۱۰ سال می باشند.

این تجربه است که کمک می کند در هر تجارتی موفق شوید، ما بدون هیچ چشم داشتی تجربه خود را در اختیار شما خواهیم گذاشت
گروه تولیدی پژوهشی نیازی