هزینه مرغداری گوشتی با توجه به هزینه های ثابت مختلف متفاوت است . با توجه استهلاک ساليانه را پنج درصد سرمایه گذاری اولیه به حساب می آورند . در احداث ساختمان مرغداری، باید به مسائل مهندسی توجه داشت تا سالنها از نظر نور، حرارت و تهویه مناسب اهداف پرورش باشند و منظور سرمایه گذار از نگهداری طیور گوشتی تأمین شود. می دانیم زمین و ساختمان مرغداری، جزء هزینه های ثابت به شمار می رود. این هزینه ها بسته به کشور و در یک کشور، بسته به منطقه، متفاوت است و نیز به ظرفیت مرغداری و توالی جوجه ریزی در سال، بستگی دارد.
هزینه های مرغداری گوشتی
تجربه نشان میدهد که هرچه در ساختمان مرغداری، از مصالح مناسب استفاده شود و ساختمان به روش اصولی ساخته شود تأمین نور و حرارت و هوا بهتر صورت می پذیرد، جوجه ها سریعتر رشد می کنند، درصد تلفات کمتر می شود، ضریب تبدیل غذایی پایین می آید و مخارج تعمیر و نگهداری ساختمان کاهش پیدا می کند و در نهایت، سود بیشتری عاید سرمایه گذار می شود. در کشورهای پیشرفته ای مانند ایالات متحده امریکا که صنعت مرغداری در آنها توسعه چشمگیری یافته است، استهلاک ساختمان مرغداری را بیست سال منظور می کنند و استهلاک ساليانه را پنج درصد سرمایه گذاری اولیه به حساب می آورند، بدین ترتیب، سرمایه گذاری ثابت مربوط به ساختمان، در عرض بیست سال برگردانده می شود. اما در کشور ما، که اصول ساختمان ای مرغداری، به طور کامل رعایت نمی شود و از مصالح ساختمانیمناسب استفاده نمی گردد، مدت استهلاک ساختمان مرغداری را، معمولاً ده سال در نظر می گیرند و به این ترتیب باید هر سال ده درصد هزینه کلی ساختمان، بازگشت داشته باشد و این امر مستلزم آن است که در طول سال، حتی الامکان به دفعات زیادتری، جوجه ریزی انجام شود و تا جایی که امکان دارد، مدت زمان خالی بودن سالن کاهش پیدا کند.
معمولاً در ایران، در مرغداری های گوشتی، سالانه چهار بار جوجه ریزی صورت می گیرد. اگر در هر مترمربع از سالن، ده پرنده پرورش داده شود و وزن هر پرنده در هنگام ارسال به کشتارگاه 5/2 کیلوگرم باشد، در سال، یک صد کیلوگرم مرغ گوشتی در هر مترمربع پرورش می یابد. چنانچه هزینه هر مترمربع از ساختمان مرغداری را یک میلیون ریال در نظر بگیریم و مدت استهلاک ساختمان را ده سال فرض کنیم، در این صورت، هزینه استهلاک سالانه هر مترمربع سالن یکصدهزار ریال خواهد بود و چون سالانه یک صد کیلوگرم پرنده در هر مترمربع پرورش می یابد، هزینه استهلاک هر مترمربع از سالن مرغداری، به ازای تولید یک کیلوگرم مرغ، یک هزار ریال می باشد. بنابراین هر چه صورت این کسر، یعنی هزینه هر مترمربع از زمین و ساختمان، کمتر باشد، یا مخرج این کسر، یعنی تولید سالانه پرنده در واحد سطح، بیشتر باشد، هزینه استهلاک ساختمان پایین می آید و به عبارت بهتر، سهم بیشتری از درآمد سالانه مرغداری، به عنوان سود خالص، عاید مرغدار می گردد.
هزینه های متغییر در پرورش مرغ
مورد دیگر سرمایه ثابت مرغداری، هزینه های مربوط به وسایل و تجهیزات از قبیل هواکش، هیتر، موتور برق اضطراری، دانخوری و آبخوری می باشد. هر چه این وسایل، عمر و دوام بیشتری داشته باشد، مدت استهلاک آنها بیشتر بوده و درصد پایینی از سرمایه اولیه مربوط به خرید آنها، باید سالانه برگشت داده شود. معمولاً در ایران، عمر مفید وسایل مرغداری را پنج سال منظور می نمایند، بنابراین هر سال ۲۰ درصد سرمایه اولیه مربوط به خرید این وسایل، مستهلک میشود، یعنی باید هر سال، به اندازه بیست درصد سرمایه مربوط به خرید این وسایل را از درآمد مرغداری کنار گذاشت تا پس از بسر آمدن عمر این وسایل، مشابه آنها را از نو خرید. بدیهی است هر چه عمر مفید تجهیزات یاد شده بیشتر باشد، درصد پایین تری از درآمد سالانه مرغداری، به استهلاک آنها اختصاص می یابد و به سهم سود خالص، افزوده میشود.
از دیگر هزینه مرغداری گوشتی ، هزینه مربوط به تعمیرات است. هر چه مصالح ساختمان، مناسب و مرغوب باشد و منطبق با اصول مهندسی ساخته شود، مخارج سالیانه مربوط به تعمیرات، کمتر خواهد بود. می توان گفت هزینه تعمیرات ساختمان، رابطه معکوسی با مقدار سرمایه گذاری اولیه دارد. در شرایط استاندارد، هزینه تعمیرات ساختمان را 5/1 درصد سرمایه اولیه ساخت مرغداری، برای هر سال در نظر میگیرند. همچنین اگر وسایل و تجهیزات مرغداری، از نوع مرغوب باشند، هزینه سالانه تعمیر وسایل را دو درصد سرمایه اولیه خرید وسایل، منظور می نمایند.
از دیگر هزینه مرغداری گوشتی ، سود سرمایه گذاری اولیه است که مقدار آن در هر کشور متفاوت است و بستگی به شرایط اقتصادی جامعه دارد. اگر وضعیت سرمایه گذاری، نامطلوب و ثبات اقتصادی کم باشد، این رقم را بالا در نظر میگیرند ولی در شرایط ایده آل، سود سالانه سرمایه گذاری اولیه را پنج تا ده درصد سرمایه اولیه منظور می کنند و به عبارتی، این رقم را از سود خالص، کسر می کنند. برای مالیات هم عدد ثابتی در کشور ما وجود ندارد و حتی برخی از کارشناسان حسابداری، این مبلغ را جزء هزینه های جاری می آورند که به نظر می رسد در شرایط ناپایدار اقتصادی، چنین محاسبه ای معقول تر است. به هر حال، رقم اختصاص یافته برای مالیات نیز، سالانه معادل یک یا چند دهم درصد از سرمایه اولیه می باشد.
همانطور که ملاحظه می شود، بخش اعظمی از هزینه های ثابت مرغداری در صورتی که ایران به طور اصولی ساخته شود و محل احداث آن، به درستی انتخاب شده باشد، کاهش می یابد و حتی این امر سبب کاهش بعضی از هزینه های جاری از قبیل هزینهسوخت و روشنایی نیز می گردد.
در سالن هایی که بر روی زمین های مناسب احداث می شوند و در ساختمان آنها، اصول مورد نظر رعایت میگردد، طیور رشد سریع تری دارند و اتلاف سرمایه و انرژی کمتر است و در نتیجه، سود حاصله بیشتر است. برای رسیدن به این منظور، بایستی عملیات ساختمانی طبق برخی اصول، صورت بگیرد که اهم آنها در پی آمده است.
١- پی ریزی؛ پی ریزی درست، هم موجب استحکام بنا می شود و هم از نفوذ رطوبت به سالن جلوگیری می نماید. همچنین ضدعفونی ساختمانی که پی محکم دارد، راحت تر است و نیز موش، جوندگان دیگر و سایر جانوران موذی، نمی توانند به داخل سالن نفوذ کنند، چرا که پی ریزی درست و اصولی، مانع حفر کانال توسط جانوران موذی می گردد و از ایجاد شکستگی و ترک خوردگی در کف سالن و دیوارها جلوگیری می نماید. بهترین ترکیب برای بتن پی، شامل یک قسمت سیمان، دو قسمت ماسه شسته و چهار قسمت سنگریزه یا شن است. بهتر است عمق پی در حدود نیم متر و عرض آن حداقل دو برابر عرض دیوار باشد. همچنین توصیه شده است که پی حداقل سی سانتی متر از سطح زمین، بالاتر بیاید تا رطوبت نتواند به آسانی در کف سالن نفوذ کند.
٢- کف سالن؛ با پی ریزی اصولی، کف سالن تقریب سی سانتی متر بالاتر از سطح زمین ساخته میشود. گرچه انواع مختلف مصالح میتوان برای ساخت کف سالن بکار برد، اما در ایران، معمولاً کف سیمانی ساخته میشود که ترکیبی از یک قسمت سیمان، 5/3 قسمت ماسه شسته و ۷ قسمت شن است. حوضچه مخصوص مایع ضدعفونی در جلوی درهای ورودی سالن باید در موقع کفریزی، ساخته شوند. اینگونه کف های سیمانی، نسبت به انواع دیگر کف، بهداشتی بوده و به آسانی قابل نظافت، شعله افکنی و ضدعفونی کردن هستند و چنانچه شیب مناسبی داشته باشند، مانع جذب و نفوذ رطوبت به داخل سالن میشوند. با ریختن پوشال بر روی کف بتنی، بستر مناسبی برای پرندگان به وجود می آید. پرورش طیور بر روی بستر، امکان دسترسی آنها را به مدفوع فراهم می کند و پرندگان با استفاده از آن، بخشی از ویتامین B12 مورد نیاز خود را تأمین می نمایند.
توصیه شده است که در مناطق مرطوب مانند گیلان و مازندران، یک ردیف نرده چوبی یا تور سیمی بر روی سرتاسر کف سالن قرار داد تا پرندگان با کف زمین در تماس مستقیم نباشند.
٣- دیوارها؛ ارتفاع و ضخامت دیوارها، بستگی به ساختمان مرغداری دارد. معمولاً ارتفاع 5/3 – 3 متر برای دیوار مرغداری مناسب است و بهتر است عرض دیوار، دو آجر در نظر گرفته شود. اخیرا برای ساخت دیوار، از بلوک های سیمانی یا سفالی استفاده میشود کهعلاوه بر استحکام، با حبس هوا در فضای داخلی بلوک، عایق حرارتی نیز محسوب می شود. چه دیوار از آجر ساخته شود و چه از بلوکهای سیمانی یا سفالی، سطح داخلی و خارجی دیوارها باید سیمانکاری شود تا علاوه بر زیبایی ظاهری، منافذ آن پوشانده شود تا باد و سرما و حشرات و جانوران موذی، امکان نفوذ به داخل سالن پیدا نکنند. همچنین سیمانکاری سطح داخلی دیوارهای سالن مرغداری، سبب می شود تا سمپاشی، ضدعفونی و سایر اقدامات بهداشتی راحت تر انجام بگیرد. گچ کاری سطح داخلی دیوارهای سالن، علاوه بر داشتن مزایای سیمانکاری، سبب زیبایی ظاهری و روشنایی سالن می گردد و خلل و فرج باقیمانده بر روی سطح سیمانکاری شده را به طور کامل می پوشاند.
4- سقف؛ در مرغداری های کشور ما، دو نوع سقف رایج تر است. یکی سقف شیروانی و دیگری سقف آجری. در نواحی سردسیر که نیاز به برف روبی زیاد است و نیز در مناطق مرطوب که بارندگی زیادی وجود دارد، سقف شیروانی رایج است. معمولاً در اینگونه سقفها، شیب خیمه تا می باشد و سقف به اندازه حدود یک متر از دیوارها به بیرون تجاوز می کند. در این صورت هم از نفوذ باران و برف به داخل سالن، جلوگیری میشود و هم به عنوان سایه بان، از نفوذ آفتاب گرم تابستان به داخل مرغداری، ممانعت به عمل می آید.
سقف آجری یا طاقی نیز در مناطق معتدل کشور ما رواج دارد و اگر سقف مذکور با ایزوگام با پوشش آلومینیومی، پوشانده شود، هم مانع نفوذ آب به داخل لایه های زیرین سقف می گردد و هم با انعکاس نور خورشید، مانع گرم شدن مفرط سقف و سالن می شود. در این نوع سقف، عرض لانه نمی تواند زیاد باشد و دیوارها نیز باید به ساخته شوند تا تحمل مصالح سنگین چنین سقفی را داشته باشند.
نظرات کاربران
2:27:55 AM