حیوانات خانگی ناقل طیف وسیعی از انگل ها هستند. برخی از انگل های حیوانات قابل انتقال به انسان است. تعداد بیماری های انسانی مرتبط با انگل های حیوانات خانگی مشخص نیست. همچنین میزان شیوع بیماری­ها در مناطق مختلف، متفاوت است. برخی از بیماریها به میزان زیادی مورد توجه و بررسی قرار گرفته اند، اما برخی دیگر نادیده گرفته شده اند. شمول بیماری های انگلی بسیار گسترده است و لاجرم بیماری های زیادی را، از خفیف تا شدید، در بر می گیرد. در ادامه به معرفی بیماری مشترک انسان و حیوان انگل ژیاردیا می پردازیم. دراین پست با بیماری مشترک انسان و دام ، بیماری مشترک انسان و جوندگان ، بیماری مشترک انسان و سگ و بیماری مشترک انسان و گربه نیز آشنا می شویم.

گونه های ژیاردیا

یکی از عوامل مهم اسهال در انسان و حیوانات، بیماری مشترک انسان و حیوان انگل ژیاردیا است؛ و همچنین عامل رایج بیماری های منتقله توسط آب به انسان، در برخی مناطق است. معمول ترین منبع عفونت­های انسانی آب­های سطحی آلوده شده توسط مدفوع انسان آلوده (فاضلاب ها) است. شواهد بسیار کمی مبنی بر انتقال مستقیم بیماری مشترک انسان و حیوان انگل ژیاردیا از حیوانات همراه به انسان یا بالعکس وجود دارد. با این وجود، آگاهی از خطرات بالقوه انتقال، مخصوصاً در افراد در معرض خطر بالا مهم است.

اتیولوژی

گونه های بیماری مشترک انسان و حیوان انگل ژیاردیا انگل های پروتوزایی هستند که تقریباً در روده های همه مهره دارن یافت می شوند. حداقل ۴۱ گونه بیماری مشترک انسان و حیوان انگل ژیاردیا وجود دارد؛ با این حال، ژیاردیا اینستینایتس (همچنین به نام ژیاردیا دئودنالیس یا ژیاردیا لامبلیا شناخته می شود) شایع ترین گونه ای است که باعث عفونت حیوانات وحشی و خانگی می شود و تنها گونه شناخته شده به عنوان علت عفونت در انسان است. ژیاردیا اینستینایتس یکی از عوامل مهم ایجاد کننده­ی بیماری مشترک بین انسان و حیوانات خانگی است.

گونه های متفاوتی با میزبانان مختلف و گونه های زیادی نیز با میزبان محدود وجود دارد. A1 می تواند زئونوز باشد اما تجمع A2 تنها انسان را درگیر عفونت می کند، پس بیماری زئونوز محسوب نمی شود. سایر مجموعه­های ژنتیکی ژیاردیا اینتستینایتس در تعداد کمی از گونه ها قابلیت انتقال دارند.

 طیف وسیعی از مجموعه ژنتیکی ژیاردیا اینتستینایتس

چرخه ی زندگی

بیماری مشترک انسان و حیوان انگل ژیاردیا به شکل تروفوزوئیت یا کیست وجود دارد. تروفوزویت در ابتدایی روده کوچک است و منجر به ایجاد مشکلات و علائم کلینیکی می گردد. ظاهر آنها مشخص و شبیه به یک صورت با لبخند است؛ که شامل دو هسته در وسط و با بدنه میانی و ۴ تاژک است. تروفوزویت ها بعد از عبور از روده کوچک دیوارهای مقاوم به دور خود ایجاد می کنند، در نهایت کیستی تخم مرغی با طول تقریبی ۱۰ میکرون (کمی از تروفوزویت ها کوچکتر) و ۴ هسته ای را ایجاد می کند. کیست ها در مدفوع دیده می شود و بلافاصله عفونت زا می شوند و در میزبان احتمالی بعدی به محض القاء عفونت ایجاد می کنند. ژیاردیا در قسمت ابتدایی روده کوچک مستقر می شود و دو تروفوزوییت با توانایی اتصال به سطح موکوس اپیتلیوم را ایجاد می کند. ولی قادر به نفوذ به دیواره اپی تلیوم نیستند. تروفوزوییت ها از طریق تقسیم دو تایی افزایش می یابند و بدین ترتیب چرخه ادامه می یابد. در فردی با اسهال تروفوزوییت ها می تواند باعث آتروفی پرزهای روده، هایپرپلازی چین ها و با تهاجم به لامینا پرروپریا توسط سلول های التهابی در روده کوچک شود.

انتشار جغرافیایی و اپیدمیولوژی

بیماری مشترک انسان و حیوان انگل ژیاردیا در سرتاسر دنیا به صورت اندمیک وجود دارد اما شیوع و وقوع آن، در جمعیت­ها بر اساس موقعیت، متفاوت است. در کشورهای صنعتی شیوع زیادیا در افراد سالم حدوداً بین ۱ تا ۷ درصد تخمین زده شده است که در بعضی از مناطق ممکن است بیشتر باشد. به طور کلی همه گروه های سنی به صورت برابر در معرض خطر هستند اما عفونت و بیماری کلینیکی در کودکان در مناطق اندمیک بیشتر است. شیوع در مناطق با امکانات کم در کودکان زیاد است. بیماری وابسته به فصل است و در تابستان و ابتدای پاییز بیشترین میزان شیوع را دارد و در اردوگاه ها و کوهنوردان بیشتر مشاهده می­شود. شکل مزمن بیماری در افرادی با نقص سیستم ایمنی بیشتر دیده می شود.

ژیاردیا می تواند هم در حیوانات سالم و هم در حیوانات دارای اسهال با گونه های متفاوت وجود داشته باشد؛ و بیشتر در حیوانات جوان دیده می شود. میزان شیوع از 3/1 تا تا ۱۷ درصد در سگ­های سالم گزارش شده است . این میزان در سگ­های پناهگاه ها ۲۱ تا ۲۴ درصد گزارش شده است. با وجود اینکه ژیادیا یکی از پاتوژن ها مهم در سگ و گربه است اما تاکنون هیچ وابستگی بین اسهال و حضور کیست ژیاردیا در مدفوع ارائه نشده است؛ چراکه وقوع نسبی این انگل در حیوانات سالم هم گزارش شده است . این بیماری زمانی مورد قرار می گیرد که احتمال انتقال آن از حیوانات خانگی به انسان وجود داشته باشد. در اغلب مطالعات انجام شده درباره­ی سگ­ها، مجموعه ژنتیکی C و D گونه های غالب بوده است. A1 نیز گاهی باعث انتقال بیماری بین انسان و حیوانات خانگی می شود.

شیوع ژیاردیا در گربه ها بین 9/5 تا ۱۴ درصد گزارش شده است. میزان شیوع احتمالاً نسبت به سگ­ها کمتر است. عفونت ها معمولاً تحت کلینیکی هستند. میزان شیوع ژیاردیا در محل های متراکم پرورش گربه ها (همانند سگ­ها) بیشتر است؛ همچنین در بچه گربه هایی با سن کمتر از ۶ ماه و در محل های مشترک نگهدارنده گربه ها و سگ ها، میزان شیوع بالا است. اغلب مجموعه ژنتیکی F در گربه ها تجمع می یابد اما ممکن است به گونه های زئونوز نیز مبتلا شوند.

شیوع گونه های ژیاردیا در حیوانات جیبی مانند موش، رت، جربیل، همستر و خوکچه هندی متفاوت و کم است؛ اما درگیری بالا نیز گزارش شده است به طور مثال شیوع ۲۲ درصدی در همسترهای چین. توجه به این گونه از ژیاردیا، از اهمیت فراوان برخوردار دارد. ژیادریا موریس در جونده ها رایج است اما در انسان شایع نیست. مطالعات کمی در این مورد انجام شده است. شیوع زیادی اینستینالیس احتمالا در این گونه ها کمتر است و احتمال ایجاد بیماری مشترک نیز وجود دارد. اگرچه احتمال انتقال به تنهایی نمی تواند وجود داشته باشد؛ مجموعه ژنتیکی A1 و Bدر گونه هایی مانند راسوو چین چیلا دیده شده است.

حداقل حضور ۱۰ کیست جهت ایجاد آلودگی در انسان نیاز است، در حالی که شخص مبتلا ممکن است ۹۰۰ میلیون کیست در روز دفع کند. عفونت ممکن است در انسان توسط آشامیدن آب و انتقال دهانی-مدفوعی از دریاچه، آب آلوده و شنا در آب آلوده ایجاد شود. انتقال از دست به دهان خصوصاً در کودکان ممکن است صورت بگیرد. در چند سال اخیر محققین اذعان داشته اند که نگهداری از حیوانات خانگی نقش مهمی در افزایش شیوع ژیاردی داشته است. تماس با حیوانات مزرعه یا حیوانات خانگی نیز به عنوان عوامل انتقال ژیاردیا بیان شده است. میزان ابتلا یکسان ژیاردیا، در کودکان و سگ های ولگرد ساکن در حومه شهرها گزارش شده است؛ اما دليل واضحی مبنی بر سرایت بیماری از حیوان به انسان وجود ندارد. امکان انتقال بیماری از سگ و گربه به انسان همچنان در پرده ای از ابهام قرار دارد، به همین سبب باید فرض شود که درجاتی از احتمال انتقال وجود دارد.

شناسایی ژیاردیا در مدفوع سگ­ها، در پارک­ها و سایر محل های عمومی، منجر به افزایش نگرانی شده است. امکان انتقال بیماری از سگ به سگ ممکن است زیاد باشد؛ اما احتمال انتقال به انسان کم است. گرچه ژیاردیا گاهی در مدفوع سگ­ها در محیط یافت می­شود، اما حامل مجموعه های ژنتیکی قابل انتقال به انسان نیستند (تنها در 6/0 درصد از نمونه های مدفوع سگ­ها در یک مطالعه از نواحی سبز شهری) و همچنین معمولاً در معرض انسان قرار نمی گیرند.

پژوهش های کمی در خصوص راه های آلودگی حیوانات انجام شده است، اما فرض بر این است که محیط آلوده با مدفوع حیوانات، منبع اصلی آلودگی است. شیوع بیماری معمولاً از لانه های سگ­ها رخ می­دهد؛ اما تفکیک منابع طبیعی آلودگی برای سرایت مستقیم حيوان – حیوان غیر ممکن است.

حیوانات

نشانه های بالینی

دوره کمون بیماری در سگ­ها تقریباً ۸ روز (۵ تا ۱۲ روز) است. همچنین در گربه ها ۱۰ روز (۵ تا ۱۶ روز) به طول می انجامد، اما نشانه های بالینی ممکن است ۱ یا ۲ روز قبل از حضور ارگانیسم در مدفوع ظاهر شوند  آلودگی معمولاً در معاینات بالینی غیر قابل تشخیص است. بیماری در حیوانات جوان، تحت استرس یا نگهداری شده در خانه های با تراکم بالا رایج است. اسهال حاد، متناوب یا مزمن روده کوچک، ممکن است در سگ­ها و گربه ها رخ دهد. خون یا ملنا وجود ندارد. تب، استفراغ و بی اشتهایی معمولاً وجود ندارند و در صورت وجود غیر عادی هستند. همچنین سایر علل مرتبط با علائم بالینی باید بررسی شوند و آزمایشات تشخیصی تفریقی انجام شود.

تشخیص

تشخیص بیماری آسان نیست، گونه های ژیاردیا بطور عادی در تکنیک های دامپزشکی یکی از انگل های غیر قابل تشخیص، کمتر تشخیص پذیر و فرا تشخیص پذیر نامیده می­شوند. ترکیبی از روش­های اسمیر مستقیم، شناور سازی مدفوع با سانتریفیوژ و اليزای مدفوعی حساس، خاص و بهینه شده برای استفاده در گونه های حیوانی هدف، توصیه شده است.

عمدتاً برای تشخیص تروفوزوئیت ها از اسمیر مستقیم استفاده می شود. تروفوزوئیت­ها بندرت دیده می شوند، مگر در نمونه های مدفوع تازه (کمتر از ۳۰ دقیقه) و در مدفوع های اسهالی. برای مشاهده میکروسکوپی تروفوزوئیت ها و ویژگی­های تحرک برگی شکل ژیاردیا، یک گرم از مدفوع تازه را با یک قطره از سالین ۳۷درجه سانتی گراد مخلوط شود و در بزرگ نمایی x۴۰ مشاهده شود ژیاردیا با مخمرها، بقایای گیاهی و خاک و شن با اشتباه نشوند. رنگ آمیزی کیست­های ژیاردیا با یدین لوگول به تشخیص بهتر تروفوزوئیت ها کمک می­کند. در گربه ها تروفوزوئیت ها از جنس تریکوموناس فتوس تفریق داده شوند.

شناورسازی مدفوع با استفاده از روش سولفات روی غلیظ (ZSCT) می تواند برای شناسایی کیست ها در مدفوع یا اسهال استفاده شود. اسلایدها باید در عرض ۱۰ دقیقه بررسی شوند وگرنه کیست ها ممکن است وضوح خود را از دست دهند. کیست ژیاردیا باید با یدین لوگول رنگ آمیزی شود که به تمایز آنها از اووسيست­های کوکسیدیایی و اسپوروسیست ها کمک کند. از روش های ایمنی شناسی علیه آنتی ژن ژیاردیا، می توان استفاده کرد.

یک تست ممکن است علیرغم تشخیص صحیح نمونه های مدفوع یک گونه، قادر به شناسایی گونه ها در مدفوع سایر حیوانات نباشد و پاسخ مناسبی ایجاد نکند.

تعداد و فرکانس دفع کیست ها در زمان های مختلف، متفاوت است، به همین سبب آزمایش نمونه های متعدد مدفوع، برای تشخیص ضروری است. آزمایش حداقل ۳ نمونه مدفوع در فاصله زمانی ۳ تا ۵ روز، جهت تشخیص ممکن است مناسب باشد. در یک بررسی، انجام ۳ آزمایش شناورسازی مدفوع، بر روی نمونه های جمع شده در یک دوره ۲ هفته ای، تقریباً ۹۴ درصد از سگ­های مثبت را شناسایی کرد.

نمونه گیری از دوازدهه از طریق اندوسکوپی برای تشخیص ژیاردی در سگ ها غیرضروری و تهاجمی است، مگر اینکه اندوسکوپی برای دلیل دیگری انجام شود. نمونه گیری از دوازدهه از طریق آزمایش ردیف های دهانی در سگ­ها غير حساس است و می تواند منجر به انسداد روده با جسم خارجی شود، این آزمایش در گربه ها سنجش نشده است.

PCR نیز برای شناسایی ژیاردیا در نمونه های مدفوع گربه ها استفاده می شود. سایر آزمایشات مولکولی، پیشرفت آزمایش، ارزیابی و کنترل کیفیت بر سودمندی آزمایش­ها اثر دارند؛ آزمایشاتی که به طور ویژه بر روی مدفوع سگ­ها و گربه ها معتبر هستند، باید استفاده شوند.

شناسایی مجموعه ژنتیکی ژیاردیا برای تعیین پتانسیل انتقال بیماری مشترک مهم است. متاسفانه مجموعه­های مختلف ژیاردیا اینتستینالیس از نظر مورفولوژیکی مشابه هستند، بنابراین نمی توان آنها را از طریق میکروسکوپ تفکیک کرد. به همین سبب آزمایشات مولکولی، برای تعیین مجموعه مورد نیاز است.

ژیاردیا اینتستيناليس از لحاظ مورفولوژیکی با ژیاردیا اجيليس (موجود در دوزیستان) و ژیاردیا موريس (در پرندگان، جوندگان و خزندگان) که هنوز به عنوان بیماری مشترک با انسان شناخته شده نیست، متفاوت است.

مدیریت

در اکثر موارد عفونت ها بصورت تحت بالینی هستند. در حیوانات بدون اسهال، بخصوص در حیوانات سالم، و در صورت زندگی در محیط کم خطر؛ درمان انجام نمی شود. درمان در صورت احتمال انتقال بیماری انجام می شود حتی اگر موقعیت آنها نامعلوم باشد.

درمان معمولاً در حیوانات مبتلا به اسهال توصیه می شود؛ با این حال بیماری معمولاً خود محدود شونده است؛ بنابراین ممکن است تنها درمان های حمایتی مورد نیاز باشد، و معمولاً شامل مایع درمانی از طریق تزریقی یا خوراکی است، که برای جایگزینی حجم مایعات از دست رفته از طریق اسهال است. در نمونه های متوسط تا شدید یا درصورت احتمال انتقال بالا به انسان، درمان های ویژه ای انجام می شود.

مترونیدازول، دارویی اصلی جهت درمان عفونت های ژیاردیایی، هم در حیوان و هم در انسان است؛ اما این دارو همواره مؤثر نیست و گاها منجر به مسمومیت می شود. از همین روی معمولاً فنبندازول توصیه می شود. ترکیبی از فنبندازول و مترونیدازول مخصوصاً در صورت مقاومت بالا، می تواند مورد توجه قرار گیرد با این حال شواهد روشنی از کارایی آن وجود ندارد. به علت احتمال سمیت آلبندازول، از استفاده از آن باید اجتناب شود.

حمام حیوان، برای از بین بردن باقی مانده های مدفوع و کیست ها ضروری است و باید در آغاز و پایان دوره درمان انجام شود تا خطر ابتلا به عفونت مجدد کاهش یابد آزمایش مجدد حيوان بعد از درمان ضروری نیست. هدف از درمان، بهبود بیماری­های بالینی است و لزوماً ریشه کنی ژیاردیا لازم نیست. اگر ژیاردیا بعد از درمان بالینی موفق، در مدفوع مشاهده شود؛ درمان بیشتر توصیه نمی شود چراکه درمان مجدد هیچ مزیتی ندارد.

انسان­ها

نشانه های بالینی

عفونت معمولاً بدون علامت است. به طور تقریبی از هر ۱۰۰ نفر که کیست ژیاردیا بلع کردند، ۲۵ تا ۵۰ درصد اسهال حاد و ۳۰ تا ۷۰درصد بدون علامت هستند. به دنبال اسهال حاد آبکی (گاهی انفجاری) بدون خون و با بوی نامطبوع، نفخ و درد شکمی ایجاد می شود، که معمولاً ۳ تا ۴ روز طول می کشد. عفونت در اکثر افراد خود محدود شونده است، با این حال طول مدت اسهال ممکن است طولانی باشد و عفونت مزمن ایجاد شود. یکی از عوارض معمول، کاهش وزن است، کاهش رشد در کودکان و کم خونی می تواند در اثر بی اشتهایی و سوجذب ایجاد شود. بیماری شدید در کودکان کمتر از ۵ سال، زنان باردار و افرادی با سیستم ایمنی ضعیف، نیاز به بستری دارد.

بیماری مزمن ممکن است با بی قراری، ناراحتی های شکمی که با خوردن تشدید می شود، مدفوع چرب و بودار، اسهال مکرر با حجم کم و کاهش وزن همراه شود. بیماری ممکن است چندماه طول بکشد و خودبه خود بر طرف شود.

تشخیص

برای تشخیص آزمایش مدفوع انجام می گیرد، اما دفع کیست­ها ممکن است متناقض نباشد. کیست ها ممکن است در مشاهده میکروسکوپی مستقیم تشخیص داده شود. بررسی میکروسکوپی با استفاده از روش های رنگ­آمیزی خاص (بعنوان مثال روش­های آنتی بادی های فلورسنت تری کروم مستقیم)، تشخیص آنتی ژن در مدفوع توسط آزمایش ایمنی آنزیم (اليزا، تست آنتی بادی فلورسنت یا PCR) انجام می شود. معاینه مستقیم مدفوع حساسیت بالایی، بطور متوسط ۷۵ تا ۹۵ درصد، دارد؛ در صورت حضور اسهال ،به دلیل دفع بیشتر کیست، حساسیت بیشتر است. تست از چند نمونه (۳ یا بیشتر) می تواند حساسیت تشخیص را بالا ببرد. آزمایشات ایمنی، حساسیت و ویژگی بالایی دارد و بطور معمول بیشتر استفاده می شود. آزمایش بر روی محتوای دوازدهه، از طریق آسپیراسیون مستقیم یا آزمون رشته ای می تواند مؤثر باشد، اما بدلیل تهاجمی بودن تنها در موارد مشکوک به ژیاردیازیس، با نمونه های منفی مدفوع، استفاده می­شود.

مدیریت

بیماری بالینی ژیاردیا خود محدود شونده است؛ به همین سبب درمان حمایتی به تنهایی می تواند آن را کنترل کند. در صورت نیاز به آنتی بیوتیک تراپی، از نیترومیدازول (مترونیدازول، تینیدازول، اورنی دازول) نیتازوکسانید، پارومومايسين و آلبندازول می توان استفاده کرد. پاسخ به درمان به مترونیدازول ۸۰ تا ۹۰ درصد است. همچنین پاسخ به درمان به تینیدازول ۱۰ تا ۸۰ درصد است، بهتر است تک دوز تزریق شود. گزینه های دیگر می توانند اثرات مشابهی داشته باشند و در شرایط خاص استفاده می شود. پارامومیسین برای درمان زنان باردار در ۳ ماهه دوم و سوم، توصیه شده است. بیماری­های راجعه به خصوص در افراد با نقص سیستم ایمنی می تواند مشکل ساز باشد.

درمان حاملین سالم، توصیه نمی شود؛ اما در جمعیت های با ریسک بالا مانند افراد با نقص سیستم ایمنی و به خصوص در افراد با کمبود فاکتورهای خونی، پیشنهاد می گردد.

پیشگیری

ژیاردیا تنها در صورت بلع کیست ها از یک حیوان با انسان آلوده و تنها در صورتی که گونه ها و سویه های ژیاردیا با میزبان جدید هماهنگ باشد، می تواند منتقل شود. از آنجا که تمایز سویه های بیماری مشترک انسان و دام و غیر مشترک بین انسان و دام مشکل است؛ منطقی به نظر می رسد که هر عفونت حیوانی ژیاردیا را به عنوان یک بیماری مشترک انسان و دام در نظر بگیریم؛ تا زمانیکه خلاف آن ثابت شود. به همین سبب کنترل آلودگی مدفوع انسان و حیوان هردو حائز اهمیت است. بهداشت دست ها پس از تماس با حیوان آلوده یا محیط زندگی، یا با مدفوع آن حیوان ضروری است. مدفوع حیوانات باید بلافاصله برای جلوگیری از ایجاد کیست های مقاوم، جمع آوری و دفع شود؛ به خصوص در محیط های عمومی مثل پارک­ها که کودکان و سایر سگ ها ممکن است آنجا بازی کنند. همچنین حیوانات خانگی نباید از گودال ها، حوضچه ها، دریاچه ها یا دیگر منابع سرباز آب، که ممکن است با مدفوع سایر حیوانات آلوده شده باشند، آب بنوشند.

حیوان مشکوک به عفونت یا با عفونت تایید شده، حتما باید از سایر حیوانات جدا شود.

افراد در معرض خطر کودکان یا افراد با نقص سیستم ایمنی و حیوانات بیمار یا با نقص سیستم ایمنی هستند. محل زندگی حیوانات خانگی به ویژه جایگاه و آشیانه آنها، حتماً باید مرتباً تمیز شود و مدفوع قابل مشاهده تمیز شود و سپس طبق توضیحات سطور زیر ضد عفونی شود. ملافه ها و پتوهایی که به مدفوع آغشته می­گردد؛ باید برداشته و شسته شوند.

واکسن ژیاردیا برای سگ و گربه در دسترس است؛ اما اثرات پیشگیری از عفونت را نشان نداده است و توسط انجمن بیمارستان حیوانات امريكا یا راهنمای انجمن اطبای واکسیناسیون گربه آمریکا توصیه نمی شود.

تشخیص ژیاردیا در حیوان خانگی نشان دهنده ی منبع بودن حیوان خانگی، یا آلوده شدن حیوان خانگی توسط فرد آلوده و یا آلوده شدن هر دوی آنها از یک منبع مشترک نیست. اگر حیوانات خانگی به عنوان منابع بالقوه عفونت های انسانی مورد بررسی قرار بگیرند، بهترین عامل برای بیماری های راجعه یا کرونیک محسوب می شوند. برای دست یابی به اطلاعات مناسب در صورت آزمایش همزمان حیوان خانگی و فرد، با تعیین مجموعه (های) درگیر، ضروری است.

با توجه به دفع ژیاردیا توسط حیوانات سالم، تاکنون هیچ مطالعه ای مبنی بر درمان حیوانات با علائم بالینی طبیعی که ژیاردیا دفع کرده اند؛ وجود ندارد. شواهدی که نشان دهد که دفع ژیاردیا ایجاد بیماری های دیگر را مستعد می کند، وجود ندارد. خطر انتقال ژیاردیا از یک حیوان خانگی سالم به صاحب آن (به خصوص اگر اقدامات بهداشتی پایه و اقدامات کنترل عفونت انجام شود) کم است؛ و شواهدی مبنی بر اثر بخشی درمان در حیوانات سالم برای ریشه کن کردن دفع این انگل، وجود ندارد. گاهی اوقات درمان در حیوانات سالم در شرایط خیلی خاص ممکن است منطقی باشد؛ برای مثال در خانواده هایی که احتمال درگیری در افراد بالا است یا وقتی که دفع مجموعه ای ژنتیکی قابل انتقال به انسان شناسایی شده است.

کیست های ژیاردیا می توانند بیش از ۸ هفته در آب های خنک (۸ درجه سانتی گراد) و ۴ هفته در آب­های گرم (۲۱ درجه سانتی گراد) زنده بمانند؛ اما انجماد، خشک شدن، نور مستقیم خورشید، برخی ضد عفونی کننده ها مانند هیدروژن پراکسید، سفید کننده­ها (سفید کننده های خانگی رقیق شده به نسبت۱:۱۰)، یا ضد عفونی کننده های آمونیوم چهار ظرفیتی، می توانند آنها را نابود کنند. برای اثر بخشی قطعی ضد عفونی کننده ها لازم است، ابتدا باقی مانده های آلی پاک شوند. همچنین کیست­ها ممکن است در دوره های مختلفی در داخل پوشش مویی حیوان زنده بمانند.

حيوانات مبتلا به اسهال، به احتمال زیاد روی پوشش مویی بدنشان، حتی اگر با چشم غیر مسلح قابل رویت نباشد، باقی مانده های مدفوع وجود دارد. بنابراین شستم دست­ها پس از تماس به حیوان آلوده ضروری است، حتی اگر شواهد آلودگی مدفوع روی بدن حیوان قابل مشاهده نباشد.

این تجربه است که کمک می کند در هر تجارتی موفق شوید، ما بدون هیچ چشم داشتی تجربه خود را در اختیار شما خواهیم گذاشت
گروه تولیدی پژوهشی نیازی