انواع مختلف مرغ و خروس خانگی از جمله خروس جنگی از اعقاب مرغ جنگلی قرمز (با رنگ قرمز و سیاه)، مرغ جنگلی خاکستری و نیز مرغ های جنگلی سبز و قرمز – زرد محسوب می شوند. بقایای آنها همچنان در برخی مناطق جنگلی و دورافتاده آسیای جنوبی و جنوب شرقی به صورت وحشی وجود دارند.برای کسب اطلاعات در زمینه زیست شناسی خروس و خار خروس به ادامه مطلب توجه بفرمایید.
زیست شناسی خروس
این پرنده بومی آسیای جنوب شرقی بوده و دهها هزار سال در سکونت گاه های طبیعی این مناطق زندگی کرده است. مرغ های اهلی و نیز مرغ های اهلی رهاشده همچون خویشاوندان وحشی شان از نظر برخ صفات چون سازماندهی اجتماعی مستقل و برخی رفتارها شباهت هایی دارند.
بررسی میدانی زندگی مرغ و زیست شناسی خروس وحشی، «اهلی رهاشده» و اهلی نشان میدهد که همه آنها در حالت طبیعی زندگی اجتماعی پیچیده ای داشته و حتی در صورت بروز درگیری بین آنها، شدت چندانی ندارد. در عوض رفتارهای با وقار و محافظتی خروس از مرغها و جوجه ها دیده می شود. مرغ در زمان گذاشتن تخم، صدای آشیانه سر میدهد و جفتش را دعوت می کند تا به او بپیوندد و در کنار هم آشیانه تخمگذاری را بیابند. آنها ابتدا در محلی مناسب، بانوک و پای خود زمین را اندکی گود می کنند و با یافتن و گرد آوردن شاخ و برگ درخت، پرها، کاه و کلش و دیگر اشیاء پراکنده در محیط آشیانه می سازند. بعد از گذاشتن تخم مرغ قدقد مخصوصی سر میدهد تا خروس را به سمت خود بکشد و در التزام هم به سوی گروه بروند.
نبرد خروس ها در شرایط طبیعی جدی نیست و به ندرت زمان زیادی طول کشیده و خسارت جدی به یکدیگر وارد می کنند. مرغها نیز گاه رویارو می شوند که چند دقیقه طول می انجامد ولی هیچگاه به تماس و درگیری فیزیکی آنها منجر نمی شود. وقتی خروس بامرغ جدیدی وارد گروه می شود، یک سری جدال های جنسیتی بین آنها توسعه می یابد تا زمانی که در مورد نظم اجتماعی نوین آنها موافقت شود. این دوره بندرت از دو روز تجاوز می کند. در جدال های شدید و خونین بین خروس ها اغلب شاهد هستیم که آنها در قفس یا محدوده بسته ای در مجاورت هم به سر می برند. این وضعیت در شرایط طبیعی وجود ندارد. نتیجه خون بار این ملاقاتها بدلیل محدودیت حرکت در درون قفس و یا عدم امکان فرار پرنده شکست خورده از دست پرنده غالب مثلاً پریدن به سمت یک درخت می باشد. با مطالعه زیست شناسی خروس در میابیم که خصوصیات خروسهای جنگی در ذات خود تفاوت چندانی با خروس معمولی ندارد ولی بدلیل انتخاب های ژنتیکی متوالی بر روی آنها، خصوصیات مبارزه جویی، خشونت و استقامت آنها در میدان نبرد به مراتب بیشتر از خروس معمولی است.
مرغ خانگی چراگر خوبی است و این غریزه تکاملی را دارد که برای بدست آوردن غذا در طبیعت به جستجو بپردازد. آنها توانایی دید خوب و شنوایی توسعه یافته ای دارند که آنها را قادر می سازد تا موقعیت و هویت دیگر اعضاء گله را در منطقه نسبتاً بزرگی که اتفاقاً پوشیده از پوشش سبز است حفظ کنند. به نظر برخی دانشمندان، نیای مرغ امروزین یعنی مرغ جنگلی قرمز در جنگل های بامبو به نوک زدن به برگهای فروریخته در كف جنگل پرداخته و دانه های پنهان شده در زیر آن را بدست می آوردند. این قابلیت، نسل بعد از نسل ادامه یافته و به نژادهای اهلی امروزین رسیده است که دارای همان غریزه و کشش برای خراشیدن زمین جهت بدست آوردن غذا می باشند.
مرغ تخمگذار قسمت عمده اوقات روزانه را صرف بدست آوردن غذا می کند، به زمین نوک زده و آن را زیر و رو می کند، در خاک حمام می گیرد تا وضعیت پر خود را حفظ کند. آنها در مکانی بلندتر از سطح زمین و معمولاً در محلی سایبان دار و روی نی خواب می خوابند. در طبیعت و نیز در مرغداری های حاشیه و حیات منازل مسکونی بشر، آنها ساختار اجتماعی قدرتمندی ایجاد می کنند و گرچه قادرند در گروه هایی با ۸۰ عضو یا بیشتر زندگی کنند ولی به طور طبیعی در گروههای کوچکتر به سر می برند. هر گروه شامل یک خروس غالب، یک یا چند مرغ و تعدادی پرنده نابالغ است. در دوره تولید مثل و پرورش جوجهها، مرغ ها از هم جدا شده و هر یک قلمرو اختصاصی ایجاد می کند. خروس در این ایام بصورت تنها و یا در کنار مرغ های غیر کرچ باقی می ماند.
خار (مهمیز)
اغلب موجودات زنده برای اهداف دفاعی یا رقابت های درون گونه ای، درون جنسی و یا برخورد با شکارچیان، مجهز به ابزارهای مناسبی هستند که در فرایند تکامل آنها شکل گرفته است. «نوک»، «چنگال» و «خار» از جمله این ابزارها در مرغ خانگی است. خار پای خروس، زایده سفت و نوک تیزی است که از استخوان ساق پای آنها بیرون زده و از نظر ساختمانی متشکل از یک هسته استخوانی است که توسط یک غلاف شاخی (پروتئین از جنس ناخن انسان) پوشیده شده و اندازه، تعداد و تیزی آن در پرندگان مختلف، متفاوت است. پنجه یا ناخن از سر انگشت می روید در حالی که خار در نتیجه رشد اضافی یکی از استخوان های موجود است که به صورت ثانویه و بعنوان استخوان پوستی بیرون می زند و یا از طریق یک مفصل نیمه سخت با اسکلت استخوانی ارتباط می یابد و معمولاً با مفصل بین انگشتر پایا پا و استخوان بلند پا رابطه دارد. خارها هم در پا و هم در بال ظاهر میشوند. در «خروس کول نقابدار»، خار به تعداد یک عدد به ازای هر بال روی لبه جلویی آن رشد میکند و اهداف دفاع دارد. این خارها سالی یک بار در جریان پرریزی پرندگان به همراه پرهای بال میریزند در حالی که خار پا نمی افتد. در کاسواری، قرقاول، مرغ شاخدار و بوقلمون، خارها در قسمت عقب استخوان «تارسومتارتارسال» (متناظر با استخوان کف پا) رشد میکند. در ماکیانها، خارها اغلب در جنس نر توسعه یافته و ماده ها فاقد آن هستند و یا اندازه آن بسیار کم است. در هر یک از پاها تنها یک خار وجود دارد، به جز قرقاول طاووسی که هر پا دارای دو یا چند خار است. تمامی این پرندگان سیستم تولید مثلی «چندهمسری» دارند و زایده خار با هدف رقابت در میان نرها بکار میرود.
خار عمدتاً در خروسها رشد کرده و در رقابتهای جفت یابی بکار می رود. با مطالعه زیست شناسی خروس متوجه میشویم که جنگ خروسها نوعی رقابت جفتیابی و حفظ قلمرو است و لذا خار در آن اهمیت اساسی دارد. خروسبازان مغرب زمین به جای استفاده از خار طبیعی و تکیه بر توانایی های طبیعی خروسها در نبردشان با یکدیگر، به نصب مهمیز مصنوعی (دشنه یا سیخ) میپردازند. این گونه مسابقات هیجان بیشتری داشته و سریع تر به پایان می رسد. با وجود ساختار توپر خارها، در جریان نبرد خسارت به آنها وارد شده، زخمی و مجروح می شوند و در برخی موارد می شکند و کار کرد مناسب آنها مستلزم مراقبت کافی است. در این گونه موارد برای جلوگیری از عفونی شدن آن از آنتی بیوتیک مناسب استفاده می شود. مهمیز مصنوعی این مشکل را ندارد.
خار بر خلاف پنجه پا حالتی صاف دارد و یا انحنای اندکی در آن دیده می شود و برای ضربه زدن و سوراخ کردن مناسب است. خروسهای جنگی در زمان مواجهه با یکدیگر، به ناگاه و اغلب همزمان از زمین به هوا پریده و در حالی که پایشان را به سمت رقیب می برند از كف پا یا خار برای ضربه زدن استفاده می کنند که به ترتیب «خارزن» و «لگدزن» نامیده میشوند. استفاده از این تاکتیکها بستگی به شکل خار، تجربه و توانایی بدن آنها و
هم به شکل خار، تجربه و توانایی بدنی آنها دارد. خار به گردن، سینه یا دیگر نقاط کرده و آن را می درد و او را از پا می اندازد. قدرت ضربه خار تابع زاویه ای است که خار با محور اصلی پا می سازد. زاویه عمودی خار با ساق پا بهترین شاخص قدرت ضربات آنها است. اغلب اوقات، خار خروس به صورت طبیعی انحراف هایی از این محور نشان میدهد و به همان تناسب در نبرد ضعیف عمل می کند. در خروس بازی های خشن مغرب زمین بویژه آمریکای جنوبی از مهمیز مصنوعی استفاده بعمل می آید و با زاویه مناسب و دلخواه، توسط صاحب خروس روی یک یا هر دو پا نصب می شود. به این ترتیب شرایط دو خروس رقیب در نبرد یکسان می شود.
خار خروس، نوک و چنگال در زندگی طبیعی خروسها دائماً در حال رشد است و در نتیجه فعالیت مداوم چون چنگ زدن، نوک زدن و امثال آن، کوتاه نگه داشته می شوند. بلندی بیش از حد خارها مزاحم راه رفتن آنها گردیده و در زمان جفتگیری به مرغ خسارت وارد می کند. این اندام ها در خروس خانگی به صورت دستی و توسط ناخنگیر، چاقو و کوتر برقی کوتاه می شوند در حالی که یک نفر خروس را محکم گرفته و دیگری با ابزارهای مناسب آنها را کوتاه می کند. پس از کوتاه کردن و در صورت خونریزی آنها را داغ می کنند. در زمان کوتاه کردن نوک لازم است ابتدا شکل طبیعی نوک را در ذهن داشته باشیم و به موقعیت قرار گرفتن زبان توجه داشته و آن را نبریم. هر بار قطعه کوچکی از نوک را جدا کرده و آن را شکل می دهند تا طبیعی به نظر برسد. در صورت کندن یکباره قسمتی از نوک و جاری شدن خون از چاقوی داغ استفاده می شود. چند ثانیه نگه داشتن چاقوی داغ روی منطقه بریده شده کافی است. تنها باید خون آن بند آيد. بیشتر از آن لازم نیست. داغ شدگی بافت ها باید در هر حال حداقل باشد.
سلام من ی خروس لاری دارم که روی ی پاش سه‌تا خار داره آیا این ی بیمار هست یا مربوط به ژنیتیک حیوانه