پرندگان با محدودیت تغذیه در ساعات اولیه خروج از تخم هرگز وزن جوجه هایی که از ابتدا به خوبی تغذیه شده اند پیدا نمی کنند و احتمال دارد که این محدودیت بر رشد عضلات تأثیر منفی گذارد. نظر بر این است که رشد عضلات پس از خروج از تخم ناشی از هیپرتروفی تعداد ثابتی فيبر عضلانی است. جوجه هایی که به شکل تجربی با تأخیر تغذیه شدند، مقدار مصرف غذای آنها در مراحل بعدی کاهش یافت. این ممکن است بخشی از کاهش اضافه وزن بعدی جوجه ها را توضیح دهد، اما بخشی هم ممکن است به علت کاهش توانایی بافت ها در ذخیره پروتئین باشد و جوجه ها ممکن است هرگز نتوانند بر این کمبود غلبه نمایند. در ادامه تأثیر مثبت تغذیه اولیه بر رشد عضلات در طیور به طور کامل بررسی می شود.
تأثیر مثبت تغذیه اولیه بر رشد عضلات در طیور
گمان می رفت که به دنبال اجرای یک برنامه تغذیه ای محدود، ممکن است تعداد واحدهای DNA که به فیبرهای عضلانی اضافه می شوند، کاهش پیدا کند. اما اکنون تصور بر این است که تغذیه نامناسب، بدون آنکه بر روی واحدهای DNA و موقعیت های اتصالشان نسبت به یک رشد مناسب اثری داشته باشد، فقط اندازه این واحدها را کاهش می دهد.
میوبلاست ها در محیط آزمایشگاه قادر به تقسیم نمی باشند. با این حال مطالعات انجام شده روی مرغ ها نشان داد که با رشد مرغ ها، تعداد هسته های سلول های عضلانی افزایش می یابد.
منشاء این هسته های افزایش یافته از سلول های اقماری که بین سلول های غشای پایه و غشای سلولهای عضلانی هر یک از فیبرها قرار گرفته اند، می باشد. هر یک از این هسته ها از یک هستک که اطراف آنها را سیتوپلاسم باریکی احاطه کرده است تشکیل شده است.
در طول رشد اولیه عضله به منظور افزایش هسته های عضلانی سازنده فیبرها مورد نیاز می باشند.با بلوغ عضله، از فعالیت می ایستند. تغییر در میزان فعالیت میتوزی سلول های اقماری در طول رشد و نمو اولیه ممکن است اساس تفاوت های موجود در تعداد هسته های میوفیبری در طی رشد بعدی باشد.
با استفاده از اتورادیوگرافی و میکروسکوب الکترونی میزان نسبی و واقعی هسته های سلول های عضلانی و هسته های سلولهای اقماری نشاندار شده را در یک زمان ۷۲ ساعته در مرغ ها محاسبه کردند و نتیجه گرفتند، با این فرض که همه سلول های اقماری به صورت فيبر عضلانی طبیعی رشد کنند، فعالیت تقسیم سلول و میزان الحاق و یکی شدن سلول ها همیشه مقدار ثابتی است.
گمان می رود که هر DNA در فیبرهای عضلانی چند هسته ای حجمی از سیتوپلاسم اطرافش را کنترل میکند. زیرا mRNA که توسط یک هسته عضلانی ساخته می شود، فقط در اطراف همان هسته یافت میشود. در نتیجه سلول های اقماری به فیبرهای عضلانی در حال رشد جوش می خورند تا اندازه واحدهای DNA عضلات، در طول رشد بعد از تفریخ در حد ثابتی باقی بمانند. پس از آن، میزان رشد عضلات به میزان افزوده شدن ماده زمینهای سلول عضلانی بستگی دارد. از طرف دیگر اندازه فیبرهای عضلانی توسط تعداد واحدهای DNA که در فعالیت میتوزی سلولی، سلول های اقماری تزاید می یابد، کنترل می شود.
چنین پیشنهاد شده است که اندازه عضلات را می توان با مهار انباشت هسته ها در مراحل اولیه رشد، به طور دایم کاهش داد. زیرا عضلات سینه جوجه ها پس از پرتودهی افزایش وزن پیدا نکرده، هرگز به رشد عضلات پرتو ندیده نرسید. هیچ اختلافی در اندازه واحدهای DNA بین عضلات مشاهده نشد، اما با افزایش سن رابطهای در این خصوص مورد توجه قرار گرفت.
مهار فعالیت میتوزی سلول های اقماری از راه پرتودهی باعث کاهش رشد عضلات سینه جوجههاشد، زیرا اشعه با کاهش تعداد هسته های سلول های اقماری که در زمان بحران به فیبرهای عضلانی جوش می خورند، از بروز رشد دایم در عضله سینه جلوگیری می کند. در حقیقت بین وزن عضله سینه جوجه ها و تعداد سلولهای اقماری در هر گرم از عضله سینه همبستگی یافت شده است.
محققان دریافته اند که گرسنگی بعد از هیچ فعالیت میتوزی سلول های ماهواره ای را در عضله سینه و ماهیچههای اسکلتی محدود می کند، بطوريکه جوجه های گرسنه، نگه داشته شده دارای ۷ تا ۹ درصد عضله سینه کمتر نسبت به آنهایی بودند که بلافاصله بعد از هچ دان دریافت کرده بودند.
در یک مطالعه جوجه ها به دو گروه تقسیم شدند که گروه اول بلافاصله پس از هچ دسترسی به آب و غذا داشتند ولی گروه دوم ۴۸ ساعت پس از هچ گرسنگی و تشنگی را تحمل نمودند. گروه اول در ۴۸ ساعت تغذیه توانستند ۵ گرم افزایش وزن بیابند. اما وزن بدن گروه دوم در همین مدت زمان، 8/7 درصد کاهش یافت.
در تحقیقی یونسال و گاتلو بیان کردند که افرودن نشاسته به عنوان مکمل در جیره آغازین جوجه های گوشتی موجب بهبود وزن لاشه می گردد.
يونسال و کاتلو در یک آزمایشی بیان کردند جوجه هایی که بتوانند از تغذیه اولیه استفاده نمایند در انتهای دوره پرورش نسبت به جوجه هایی که تغذیه اولیه نشدند افزایش عضله سینه بیشتری خواهند داشت.
در تحقیقی موسوی و همکاران نشان دادند دسترسی زود هنگام به خوراک موجب افزایش درصد گوشت سینه
می گردد.
آشوری و همکاران (۱۳۹۳) نشان دادند تغذیه اولیه با پروبیوتیک (پروتوکسین) و عسل می تواند باعث بهبود در میزان مصرف خوراک، افزایش وزن و کاهش ضریب تبدیل پرندگان گردد.
نظرات کاربران
2:27:55 AM