نژادهای بوقلمون و هر آن چه که باید در مورد آن بدانید

نژادهای بوقلمون از نظر تولید گوشت، به سه دسته ی سنگین، متوسط و سبک تقسیم می شوند.از بهترین نژادهای بوقلمون میتوان به برنز سینه پهن اشاره کرد. در ادامه ی مطلب به بررسی بیشتر آن می پردازیم.

بطورکلی بوقلمون ها را از نظر تولید گوشت به سه دسته تقسیم می کنند:

«سنگین» که وزن نرها و ماده های آن ها در زمان بلوغ به ترتیب به ۲۵ و ۱۲ کیلوگرم می رسد.
«متوسط» که وزن دو جنس به ترتیب در زمان بلوغ برابر ۱۲ و ۷ کیلوگرم است.
«سبک» که وزن بالغ نر و ماده در آنها به ترتیب به ۸ و ۶ کیلوگرم می رسد.

در سال های اولیه توسعه نژادها و نژادهای مختلف بوقلمون، ابتدا به بزرگی لاشه آنها رغبت زیادی نشان داده شد ولی بعدها این تمایل کاهش یافت و لاشه های متوسط بیشتر توسط مصرف کنندگان آمریکایی مورد استقبال قرار گرفتند.
بوقلمون های خیلی سنگین ممکن است برای تأمین مایحتاج خانواده ها در یک وعده غذایی ولو در جشن ها، خیلی بزرگ باشند و بتوان از نژادهای متوسط تر استفاده کرد.
بهترین نژاد بوقلمون موجود در دسته بوقلمون های بزرگ، «برنز سینه پهن»و «سفید بزرگ سینه پهن»است.
نژاد برنز سینه پهن دارای پرهای رنگی ست ولی دیگری رنگ سفید دارد. رنگ سفید از نظر کشتارگاه اهمیت زیاد را داراست.

این اهمیت از دو جهت است:

پرهای رنگی در حوزه صنایع مختلف چندان قابل استفاده نیستند ولی پرهای سفید از این نظر مزیت دارند. پرهای رنگی در برنز سینه پهن به ندرت برای تهیه متکا و مخده مورد استفاده قرار می گیرند در حالی که پرهای سفید از این نظر کاملا مناسب هستند.
در پرندگان رنگی،پوش پرهای رنگی روی لاشه، پس از کشتار به لاشه آماده منظره بدی می دهد و برای افزایش پسند مشتری، مجبور هستند با سختی قابل توجهی این پوش پرها را از لاشه جدا کنند. سوزاندن آنها و یا آغشتن به موم و جدا کردن آن بعد از ماسیدن روی لاشه از جمله روش های از بین بردن پوش پرهای رنگی در لاشه است.

به هر حال عملا در صنعت پرورش بوقلمون، پرورش بمنظور استفاده از گوشت، نژادهای بوقلمون رنگی که بهترین آنها بوقلمون برنز سینه پهن است در درجه دوم اهمیت قرار دارند.
در ادامه به صورت مختصر به بررسی واریته های مختلف بوقلمون، بهترین نژاد بوقلمون و خواستگاه و ریشه آنها پرداخته می شود.

نژادهای بوقلمون:

نژاد «برنز»:

نژاد برنز در قرن ۱۸ میلادی در آمریکای شمالی و توسط مستعمره نشینهای آمریکای آن زمان و از تلاقی بوقلمون اهلی (که اینک از اروپا به آمریکا آورده می شد) با بوقلمون وحشی ایجاد گردید.
نتیجه این تلاقی ایجاد بوقلمون جدیدی بود که از نظر اندازه بزرگتر و از نظر توانایی و استقامت بدن، به مراتب بهتر از بوقلمون اروپایی بود و در مقایسه با بوقلمون وحشی دست آموزتر و رامتر بود.

پرهای رنگی آنها (رنگ های الوان قهوه ای با سایه های سبز، آبی و مسی) شباهت کاملی با بوقلمون وحشی داشت.
واریته سنتز شده تا نیمه های قرن نوزدهم (سال های دهه ۱۸۳۰) نام مشخصی نداشت.
در این سال سويه جدیدی از آن در ایالات متحده سنتز گردید و نام «پوینت جودیت برونز» به خود گرفت.
“پوینت جودیت” نام روستایی در ناحیه ناراگانست در منطقه رود آیلند آمریکاست.

بوقلمون های این واریته بعدها نام ساده «برونز» را به خود گرفته و در سال ۱۸۷۴ توسط انجمن طيور آمریکا به ثبت رسیدند.
در ادامه قرن هجده و اوایل قرن نوزدهم برخی از بوقلمون های برونز از نظر اندازه مورد انتخاب قرار گرفتند.
این پرندگان که بزرگتر بودند به نام «برنز سینه پهن» مشهور شدند تا از تیپ اصلی این واریته که اکنون «برنز استاندارد» نامیده می شدند، تفکیک گردند.

علاوه بر تفاوت در اندازه، بوقلمون برنز استاندارد دارای رنگ روشن تر و براق تری بود.

هر دو آنها در واقع قهوه ای بودند با سایه هایی از رنگ مسی و آبی و سبز که چهره عمومی آنها به بوقلمون وحشی میمانست.
بوقلمون برنز سینه پهن به دلیل بزرگی جثه قادر به جفتگیری طبیعی نبوده و نیست و لذا از همان زمان، تلقیح مصنوعی آنها بکار گرفته شد.
در حالی که بوقلمون های برنز استاندارد توانایی جفتگیری داشتند و به عنوان «بوقلمون میراثی» نامیده می شدند.

بوقلمون برنز سینه پهن

بهترین نژاد بوقلمون – بوقلمون برنز سینه پهن

نژاد «سفید بزرگ سینه پهن»:

در سالهای اولیه دهه ۱۹۵۰ و از طریق اصلاح نژاد در دانشگاه کورنل و از تلاقی برنز سینه پهن و سفید هلندی ایجاد گردید.
به دنبال آن پرورش دهندگان خصوصی با استفاده از آنها و از طریق آمیخته گری های مختلف به توسعه دیگر سویه ها پرداختند.
این افراد نامهای جدیدی به سویه های ایجاد شده می دادند.

انتخاب هیئت بدنی سفید بزرگ سینه پهن به شدت مورد استقبال آنها قرار گرفت زیرا از نظر اقتصادی اهمیت زیادی داشت.
اغلب بوقلمون سفید بزرگ سینه پهن در حال حاضر از این نظر معادل برنز سینه پهن هستند.

پوشپرهای نازک روی لاشه پرنده نابالغ در این واریته در مقایسه با پوشپرهای به شدت رنگی واریته های بوقلمون رنگی اهمیت زیادی ندارند و در مقطع کشتارگاه مشکل آنها قابل اغماض است.
این خصوصیات باعث شد که واریته سفید بزرگ سینه پهن در بازار از امتیاز خوبی برخوردار شود. عامل ژنتیکی تولید رنگ سفید در آنها به دلیل حضور یک ژن مغلوب است که دارای هیچ اثر نامطلوبی بر دیگر صفات بوقلمون نیست.

این بوقلمون در مقایسه با بوقلمون های استاندارد دارای استخوان های سینه کوتاه تری هستند و به هیچ وجه بدون کمک انسان قادر به جفتگیری نیستند.
تولید گوشت سینه در آنها بیشتر است و پوشپرهای لاشه به دلیل سفیدی رنگ آنها قابل دیدن نیست. بنابراین از نظر اقتصادی واریته مناسبی است.

نژاد های بوقلمون – نژاد سفید

نژاد «سفید کوچک بلتسويل»:

این واریته در پاسخ به نیاز مردم به بوقلمون کوچک و رنگ سفید (دو خاصیت تجاری مهم) و در سالهای بین ۱۹۴۱ تا ۱۹۶۱ در مرکز تحقیقات کشاورزی بلتسویل در مریلند ایالات متحده توسعه یافت و در سنتز آن از واریته های هلندی سفید، اتریشی سفید، ناراگانست، برنز و بوقلمون وحشی استفاده شده است.
بوقلمون های حاصله به سرعت در تمامی جهان توسعه یافتند زیرا اندازه کوچکتری داشتند و تولید تخم، باروری و قابلیت جوجه درآوری آنها نیز مناسب بود، ولی قابلیت مادری آنها کم بوده و از جوجه ها چندان محافظتی به عمل نمی آورند. این واریته در سن بین ۱۰ تا ۱۱ هفتگی به کشتارگاه ارسال می شوند.

از بوقلمون های اصلاح شده واریته سفید بلتسویل در سرتاسر عالم به ویژه در کشورهای کانادا و اروپا و جاهای دیگر استفاده شد و واریته های خاصی پدید آمد که برای تولید در کشورهای خاص آنها مفید و مناسب باشند.

در سال های پس از جنگ جهانی دوم، به دلیل تقاضای بیش از اندازه مردم نواحی روستایی آمریکا، این واریته دارای اندازه ای نبود که نیازهای رستوران ها را برآورده سازد و لذا در سالهای دهه ۱۹۷۰ تقريبا ناپدید شد و سفید بزرگ سینه پهن جای آن را گرفت. این گونه بوقلمون در حال حاضر هم واريته رایجی نیست.

نژاد «ناراگانست»:

در قرن ۱۷ در مستعمره نشین های آمریکا از تلاقی بین بوقلمون وحشی شرقی و بوقلمون اهلی اروپایی بوجود آمد.
آن ها شباهت به بوقلمون برنز دارند ولی رنگ آمیزی مسی رنگ برنز در این واریته توسط رنگ های خاکستری و سیاه کمرنگ جایگزین شده است و علاوه بر این بر روی بال های خود پرهای سفیدی دارند که در نتیجه یک موتاسيون بوجود آمده و در هیچیک از واریته های بوقلمون خارج از ایالات متحده وجود ندارد.
این واریته دارای خلق و خوی مناسب و آرامیست، قابلیت مادری بالایی دارد، زود بالغ می شود، تخم مناسبی تولید می کند و کیفیت گوشت مناسبی دارد.
این واریته با توسعه بوقلمون های بزرگ سینه بهن، تقریبا کنار گذاشته شد ولی در اوایل قرن ۲۱ دوباره از آن استقبال شد.

نژاد «هلندی سفید»:

واریته ای از بوقلمون که در سال های اولیه قرن ۱۹ برای تولیدات تجاری مصرف می شده. بزرگترین مزیت آن ها در سال های مزبور، سفیدی رنگ پر آن ها بوده است. در سال های دهه ۱۹۵۰ با تلاقی آن با برنز سینه پهن، واریته معروف سفید سینه بهن ایجاد شد. امروزه نسل آن ها در معرض خطر است.

«بوقلمون سیاه»:

که گاه به نام بوقلمون اسپانیایی سیاه یا سیاه نورفولک نیز شناخته می شود.
این نژادهای بوقلمون برای اولین بار توسط اروپایی ها و از بوقلمون هایی که توسط کاشفین از آمریکا آورده شد، سنتز گردید.
بعدها بوقلمون سیاه با واریته های وحشی تلاقی داده شد و واریته هایی از قبیل برنز، تارا کانست و اسلیت بوجود آمد.

این نژادهای بوقلمون تا سال های نخست قرن نوزدهم در تولید تجاری گوشت بوقلمون مورد استفاده قرار می گرفت ولی بعد از ظاهر شدن برنز و سفید سینه پهن اهمیت خود را از دست داد.

نژاد «اسلیت»:

از ویژگی های این نژاد بوقلمون اینست که پوشش پر آن ها دارای رنگ خاکستری سنگ مانندیست.

واریته های سبک تر آنها را لاوندر نیز می نامند. آن ها دارای سایه های رنگی بین سیاه و سفید هستند ولی در نمایشگاه ها تنها پرندگان خاکستری به نمایش در می آیند.

نژاد «بوربون قرمز»:

که در اواخر قرن ۱۹ در بخش بوریون ایالت کنتاکی و از تلاقی برنز استاندارد، برنز حنایی و هلندی سفید بوجود آمده و رنگ آن فندقی تیره است با پرهای دم و پرهای پرواز سفیدرنگ که در سال های دهه ۱۹۳۰ و ۱۹۴۰ یکی از مهم ترین واریته های بوقلمون در صنعت تولید بوقلمون بود.
در این زمان با ورود سفید سینه پهن از اهمیت آن کاسته شد.

بوربون قرمز

نژاد «نخل سلطنتی»:

واریته ای که از تلاقی واریته های سیاه، برنز، ناراگانست و بوقلمون های بومی بوجود آمده و اساسا این اصلاح نژاد برای تولید گوشت نبوده است و در نتیجه از نژادهای بوقلمون زینتی است.
رنگ اصلی آنها سفید با نوارهایی از سیاه متالیک می باشد. اندازه آنها به درد تیپ گوشتی نمیخورد و بیشتر در نمایشگاه ها مورد استفاده قرار می گیرد.

پس از شهرت، بوقلمون سفید سینه پهن بطور جدی در معرض خطر قرار گرفت.

بهترین نژاد بوقلمون برنز سینه پهن می باشد.
نرهای این واریته رفتار تهاجمی ندارند و ماده ها قابلیت مادری خوبی دارند.