مپریدین، یک داروی ضددرد افیونی کوتاه اثر می باشد که برای رفع درد متوسط تا شدید یا به عنوان یک داروی پیش بیهوشی، بکار می رود و داروی متیل پردنیزولون، یک گلوکوکورتیکوئید متوسّط الاثر بوده که در پستانداران برای خواصّ ضدالتهابیش در درمان بیماری های پوستی خود ایمن، به عنوان درمان کمکی در ضربه وارد به نخاع و در درمان شوک بکار می رود. درادامه به معرفی داروی مپریدین و متوکلوپراماید در طیور موارد مصرف و تداخل های دارویی آن ها می پردازیم.

مپریدین                                                                                                     MEPERIDINE

نام تجاری

دِمِرول، آلودان، سنتر الجين، دولتين، دولوسال و ایزونیپکائین

گروه دارویی

داروی ضددرد افیونی

موارد مصرف

مپریدین، یک داروی ضددرد افیونی کوتاه اثر می باشد که برای رفع درد متوسط تا شدید یا به عنوان یک داروی پیش بیهوشی، بکار می رود. این دارو دارای اثرات تسکینی حداقل، می باشد. در پرندگان، مپریدین از طریق تزریقی بکار می رود. به نظر می رسد که یک دز منفرد دارو ممکن است دارای اثرات بادوام طولانی تری نسبت به پستانداران بر اساس نیمه عمر دفعی قابل انتظار آنها باشد.

تداخل های دارویی

سایر داروهای مضعف CNS (مانند داروهای بیهوش کننده، آنتی هیستامین ها، فنوتیازین ها، باربیتورات­ها، آرام بخش ها و الكل) زمانی که با مپریدین مصرف شود، ممکن است سبب افزایش تضعیف CNS یا تنفسی گردد. مپریدین نبایستی با داروهای وقفه دهنده آنزیم منو آمین اکسید از (MAO) مانند سلژیلین تجویز شود. مپریدین و متابولیت هایش ممکن است باز جذب سروتونین را مهار نماید، به ویژه اگر با سایر داروهایی که اثر مشابه ایجاد می کنند مانند وقفه دهنده های انتخابی باز جذب سروتونین (مانند فلوکسیتین)، ضدافسردگی های سه حلقه ای (مانند کلومیپرامین) و یا سایر داروهای ضددرد مانند ترامادول، سبب بروز اثر سوتونین به مقدار زیاد گردد.

متیل پردنیزولون                                                                 METHYLPREDNISOLONE

نام تجاری

مِدرول، دپو – مِدرول، سولو – مِدرول، دپ مدالون، دِپو-پرد و دورالون

گروه دارویی

داروی کورتیکوستروئیدی

موارد مصرف

متیل پردنیزولون، یک گلوکوکورتیکوئید متوسّط الاثر بوده که در پستانداران برای خواصّ ضدالتهابیش در درمان بیماری های پوستی خود ایمن، به عنوان درمان کمکی در ضربه وارد به نخاع و در درمان شوک بکار می رود. در پرندگان، متیل پردنیزولون همچنین برای جلوگیری از برگشت فصلی سندرم «نکروز پای آمازون» در طوطی های آمازون، مصرف شده است.

تداخل های دارویی

مشابه سایر کورتیکوستروئیدها، اگر متیل پردنیزولون با داروهای ضدالتهابی غیر استروئیدی (NSAID_s) تجویز شود، خطر زخم لوله گوارش افزایش می یابد. زمانی که آمفوتریسین B یا مدرهای دفع کننده پتاسیم (فوروسماید و تیازیدها) توأم با گلوکوکورتيکوئيدها تجویز شود، ممکن است سبب کاهش پتاسیم خون گردد. همچنین این داروها اگر همزمان با گلیکوزیدهای دیژیتالی تجویز گردد، به دلیل پیشرفت کاهش پتاسیم خون، افزایشی در احتمال سمیّت دیژیتالی وجود دارد. کنترل جدی مقادیر پتاسیم و گلیکوزید دیژیتالی، توصیه می شود. گلوکوکورتيکوئيدها ممکن است مقادیر خونی سالیسیلات را کاهش دهد. فنی توئین، فنوباربیتال و ریفامپین ممکن است متابولیسم گلوکوکورتيکوئيدها را افزایش دهند. متابولیسم کبدی متیل پردنیزولون ممکن است به وسیله اریترومایسین مهار شود. بیمارانی که کورتیکوستروئیدها را در مقادیر تضعیف کنندگی ایمنی دریافت می کنند، معمولاً نبایستی واکسن های ویروس زنده تخفیف حدت یافته، دریافت کنند، زیرا همانندسازی ویروس ممکن است افزایش یابد. کاهش پاسخ ایمنی ممکن است بعد از تجویز واکسن، توکسوئید یا باکترین در بیمارانی که گلوکوکورتيکوئيدها را دریافت کردند، رخ دهد. تجویز داروهای زخم زا (مانند داروهای ضدالتهابی غیر استروئیدی) با گلوکوکورتيکوئيدها ممکن است خطر زخم لوله گوارش را افزایش دهد.

متوکلوپراماید                                                                                METOCLOPRAMIDE

نام تجاری

رِگلان، مکسولون، كلوپرا، اُكتاماید و رکلوماید

گروه دارویی

داروی ضدقی

موارد مصرف

متوکلوپراماید، در کنترل استفراغ، برگشت معدی – سرخنایی و اختلالات حرکتی معدی مفید می باشد. در پرندگان، متوکلوپراماید برای تحریک نمودن حرکات چینه دان، سنگدان و معده و روده ها به ویژه در جوجه ها و پرندگانی که کندی حرکات معدی- روده­ای ناشی از بیماری اتساع سنگدان دارند، بکار رفته است.

تداخل های دارویی

زمانی که متوکلوپراماید با داروهای پاراسمپاتولیتیک (شبه آتروپینی) تجویز شود، اثرش کاهش می یابد. داروی ضددرد افیونی ممکن است اثرات حرکتی لوله گوارش متوکلوپراماید را کاهش دهد. اثرات تحریکی لوله گوارش متوکلوپراماید ممکن است جذب بسیاری از داروها را تحت تأثیر قرار دهد. داروهایی که در معده حلّ، تجزیه و یا جذب می شوند (مانند دیگوکسین) ممکن است کمتر جذب شوند. متوکلوپراماید ممکن است جذب داروهایی که اصولاً در روده کوچک جذب می شوند (مانند سایمتیدین، تتراسایکلین، آسپیرین، استامینوفن و دیازپام)، تشدید نماید. فنوتیازین ها (مانند آسپرومازین و لرپرومازین و غیره) و بوتيروفنون­ها (مانند دروپریدول، آزاپرون) ممکن است اثرات خارج هرمی متوکلوپراماید را تقویت کنند. اثرات CNS متوکلوپراماید ممکن است توسط سایر مسكّن­ها، آرام بخش ها و افيون­ها، تشدید شود.

این تجربه است که کمک می کند در هر تجارتی موفق شوید، ما بدون هیچ چشم داشتی تجربه خود را در اختیار شما خواهیم گذاشت
گروه تولیدی پژوهشی نیازی