اجداد مرغ عشق های کنونی در استرالیا، رنگ سبز روشن با صورت و پیشانی زرد داشته است. ناحیه زرد صورت و پیشانی تا سینه؛ یعنی جایی که شش لکه کوچک سیاه وجود دارد، ادامه می یابد و در کل به آن «ماسک» گفته می شود. در ادامه هر آنچه که در مورد رنگ پرها در مرغ عشق باید بدانید ذکر می گردد.
رنگ پرها در مرغ عشق
در طرفین صورت مرغ عشق اوليه، تعدادی پر بنفش مایل به آبی وجود دارد که لکه های گونه ای را تشکیل می دهد و این لکه ها هنوز در برخی از سویه های اصلاح شده وجود دارد. پشت سر، فرق سر (قفا)، پشت و پرهای بال با خطوط مواجی پوشیده شده که از پرهایی با لبه هایی سیاه و زرد ایجاد شده است. رنگ منقار بژ (مایل به کِرم) و رنگ توده مومی قاعده منقار بالا در نرها آبی و در ماده ها بژ یا مایل به قهوه ای است.
مرغ عشق های اصلاح شده ای که در حالت اسارت نگهداری می شوند، به ندرت رنگ حالت وحشی اجداد خود را حفظ کرده اند. رنگ هایی چون: سبز زیتونی، سبز تیره، آبی آسمانی، آبی تیره، بنفش، خاکستری، زرد، سفید و ترکیباتی از رنگها؛ مثل بالهای شفاف با بال های خاکستری، رنگ های غالب در مرغ عشقهای امروزی هستند. اصلاح نژادکنندگان مرغ عشقها، برای هریک از این علایم رنگی نام های خاصی را مشخص کرده اند. بنابراین، مرغ عشق هایی که در آنها رنگ ماسک صورت تا پایین سر و بالای پشت ادامه دارد و علامتی شبیه V بين علایم رنگی بالها ایجاد شده است، «اوپالین» نامیده می شوند. آنهایی که زرد خالص و دارای چشم های سیاه یا قرمز هستند، «لوتینوس» نامیده می شوند و آنهایی که سفید یک دست و دارای چشم های قرمز هستند، زال (آلبينو) نامیده می شوند. «ستیغ گرد» نیز یکی از انواع دیگر است.
ارقامی از مرغ عشق که کمترین وجه اشتراک با اجداد اولیه اش را دارند، در مقابل بیماری ها از کمترین مقاومت برخوردارند. شما می توانید از این نکته مهم در انتخاب مرغ عشق مورد علاقه خود استفاده کنید؛ یعنی هرچه رنگ مرغ عشق، صفات مرغ عشق او ليه (سبز روشن با صورتی با پیشانی زرد) را کمتر داشته باشد، زودتر بیمار می شود و تلفات بیشتری دارد. البته حساس بودن مرغ عشق های اصلاح نژاد شده به بیماری ها، تنها خاص این پرندگان نیست، بلکه تمام حیوانات و پرندگان اصلاح نژادشده در مقایسه با حیوانات و پرندگان بومی، نسبت به بیماری های مختلف حساس ترند. علت این حساسیت، این است که حیوانات و پرندگان بومی (اصلاح نژاد نشده)، طی هزاران سال زندگی در شرایط آب و هوایی و محیط خاص زندگی، نسبت به بیماری ها و شرایط موجود تا حد زیادی مقاوم شده اند. حال آنکه در عمل اصلاح نژاد، در حقیقت ما بافت ژنتیکی حیوان یا پرنده را به میل خودمان تغییر می دهیم و ژنهای خاصی را در بدنها ایجاد میکنیم که این بافت ژنتیکی جدید دیگر نسبت به بیماری ها و شرایط محیطی مقاومت حیوان یا پرنده اصلاح نشده (بومی) را ندارد.
نظرات کاربران
2:27:55 AM