در گذشته نژاد اصیل دارای ظاهر فیزیکی خاص و متفاوت از خصوصیات امروزین خود بوده است. پرورش دهندگان آماتور و حرفه ای خروس اصيل در روزگاران قدیم، امکان خرید با تبادل ادها و ارقام دیگر این نژاد را نداشتند زیرا زادگاه بومی این نژاد، مناطق صعب العبور کوهستانی و صحاري لم یزرع بود و انسان­ها با پای پیاده یا با اسب و الاغ و یا گاری به مسافرت می پرداختند که با گاو نر کشیده می شد و یا با کاروان های شتر همراه می شدند.ما در این بخش شما را با خصوصیات فیزیکی نژاد خروس اصیل بیشتر آشنا میکنیم.

خصوصیات فیزیکی نژاد اصیل

 ورود سیستم های حمل و نقل مدرن از قبيل ترن، اتوموبیل و هواپیما امکان تبادل و خرید آنها را در حوزه وسیع تری فراهم ساخت و لذا این نژاد عملاً در یکی دو قرن اخیر توسعه بمراتب بیشتری یافت و انواع حد واسط خروس اصيل در دسترس مردم قرار گرفت که خصوصیات فیزیکی آنها متفاوت از واریته های اصلی و پایه نژاد اصیل است. بنابراین گاه اوقات نمی توان تیپ خاصی از اصیل را به طور دقیق توصیف کرد. در این موارد می توان از تیپ­های «کلاسیک» و تیپهای «مخلوط» سخن گفت. نژاد خروس جنگی اصیل نژاد پیچیده­ای است و واریته های زیادی دارد. برخی از آنها خصوصیات فیزیکی خاصی دارند. در ادامه راهنمای مناسبی در مورد خصوصیات آنها به همراه تصاویری برای توصیف آنها ارائه شده است.

استاندارد خروس اصيل

تا سال ۲۰۰۷ تنها یک کلوپ رسمی خروس اصیل در هند وجود داشت که محل آن شهر کلکته واقع در ایالت بنگال در شمال شرقی هند است. هر سال بهترین خروس های اصیل از طریق یک رشته عملیات انتخاب و حذف بر اساس قابلیت جنگی، خصوصیات خارها، مشخصات بدنی و امثال آن انجام می شود. پس از این تورنمنت ها، خروس برنده به نمایش گذاشته می شود. یکی از اعضای این کلوپ به نام «انتيا قاسم» اطلاعات موجود در مورد خروس اصیل آماده شده توسط هربرت اتکینسون را صحیح می داند. در ادامه استانداردهای خروس اصيل بر اساس دست نوشته های قرن نوزدهم ذکر شده که همچنان توسط کلوپ کلکته مورد تأیید است.

اصیل یک نژاد مرغ غیر معمول با پرهای کوتاه، سخت و براق است، به قدری کوتاه که استخوان سینه آنها تقریباً از بیرون دیده می شود. سر ایدآل خروس اصیل کمابیش حالتی گرد و پهن دارد. از خصوصیات فیزیکی نژاد خروس اصیل که میتوان به آن اشاره کرد این است که از قسمت پسین سر و رأس کتف های آنها فاقد پر هستند. وجود استخوان های بزرگ و کتف های عریض و حالت ایستاده و سر پای آنها همراه با عضله بندی سنگین بدن و استخوان ساق پای مربعی همراه با گردن قوی و منحنی وار و نوک قوی و کوتاه شان در مجموع باعث میشود خروس اصیل خیلی قدرتمند به نظر برسد و در واقع هم این گونه است. صورت آنها شبیه پرندگان شکاری است. چشم­ها سفید مرواریدی که توسط ابروها و استخوان زیرچشمی محافظت می­شود به همراه تاخ نخودی یا گردویی کوچک (بجز تاج ساده واريته بهاینگام)، وجود لاله گوش کوچک و فقدان ریش از مختصات همه خروس­های اصیل است. دم آنها در پایین حمل می شود و بادبزن افقی (و نه عمودی) می سازد. حد فاصل بین سر و گردن یک تورفتگی خاص وجود دارد که تیپیک این نژاد است. رنگ صورت قرمز است. اصیل­های با صورت تیره رنگ نیز در میان اصیل­های جنوبی هند دیده می شوند. بافت صورت از گوشت لخم است. وجود سر همراه با ساختار بافت گوشتی برای خروس جنگی در نبرد عیب شمرده می شود.

چشم ها و رنگ آن. چشم­های روشن و برجسته با عنبیه سفید رنگ و گلابی شکل و پلک­های بیضوی شکل و تیز و وجود یک لکه زرد یا خون رنگ در عنبیه برخی پرندگان از جمله خصوصیات چشم خروس اصیل است. تمامی خروس های اصیل شمالی (از جمله اصیل رضا) و نیز خروس­های تیپ جنوبی باید رنگ چشم سفید مرواریدی باشند. وجود رنگ قرمز یا نارنجی خطا است. چشم های با رنگ زرد کمرنگ ممکن است در پرندگان جوان دیده شود ولی بعدها تبدیل به سفید مرواریدی می شود. گاه اوقات در کنار رنگ سفید مرواریدی چشم، رگ­های خونی ریزی دیده می­شود که به صورت لکه خون رنگی مشاهده می گردند. برخی پرورش دهندگان خروس جنگی در سرزمین بومی آنها (هند) لکه های خونی چشم خروس­های جنگی را می پسندند و آن را علامت سرزندگی و حیات می دانند. چشم خروس جنگی در ناحیه عمقی کاسه سر آنها قرار گرفته و توسط برجستگی ابرو و استخوان زیر چشم محافظت می شود.

تاج. نخودی یا سه قسمتی، ضخیم و کوتاه (بجز سویه بهاینگام). نژاد اصیل و از جمله واریته های مختلف آن دارای انواع مختلفی از شکل تاج و نوک هستند. بطور کلی می توان گفت که تیپ آسیل شمال هند که در زیر مجموعه آن نژاد اصیل رضا وجود دارد دارای تاج نخودی سه قسمتی هستند. واریته های شمال هند که از جمله می توان به واریته های مالایی و اصيل مدرس اشاره کرد دارای تاج نخودی سه قسمتی یا تاج گردویی هستند. اصیل تیپ شمال هند دارای تاج نخودی سه قسمتی و یک نوک نسبتاً بزرگ با شکل شبیه نوک عقاب است در حالی که اصیل­های جنوبی نوک­های کوتاه ولی محکم و مثلثی شکل دارند. بطور کلی نوک خروس اصیل، کوتاه، ضخیم و عاجی رنگ است که به صورت کامل بسته می شود و آرواره بالایی آنها مستقیم و صاف است.

ريش­ها. فاقد ریش (به جز بهاینگام)، صورت و لاله های گوش قرمز رنگ

سر. بزرگ و تا حدودی کشیده (همچون نمس) با استخوان های آرواره و استخوان زیرچشمی بزرگ، گوشت لخم بدن پوشیده با اندکی گوشت، پوست سفت، سینه غیر برجسته و در صورت امکان اندکی غبغب و پرهای هکل که در زیر آن روییده است.

گردن. با طول متوسط تا کوتاه، استخوان گردن نزدیک جمجمه برجسته بطوری که شكل گردن باز شده مار کبری به آن می دهد. استخوان های گردن کوچک، با لبه های بدون گوشت که به نظر ضخیم می آید و تا ۵ الی 5/7 سانتی متر زیر سر قرار دارد. بطور کلی شبیه یک میله آهنی که با پرهای سیمی پوشیده شده باشد.

بال­ها و کتف ها، کمر. بال­ها عضلانی و کم گوشت با شاه­پرهای سخت و قوی که در مجموع دور از بدن و اندکی بالا نگه داشته می شوند و در نتیجه کتف آنها حالتی نوک تیز بخود می گیرد. نمونه مناسب آن در شاموی ژاپنی دیده می شود.كتف خروس آسيل عریض است و بال­ها را دور از بدن نگه می­دارد. خط کمر آنها نیز متفاوت است. شاموی ژاپنی دارای خط کمر مورب است و در نتیجه در حالت ایستاده ظاهری شق و رق دارد در حالی که زاویه خط کمر اصیل حدود ۴۵ درجه می باشد. به همین دلیل یک شامو و یک اصیل کلنگ با وزن مشابه، ارتفاع متفاوتی دارند. بدن خروس اصیل عضلانی ولی در هم فشرده است. بدن شامو نیز عضلانی است ولی بلندتر نشان می­دهد. کمر خروس اصیل، پهن و مسطح است و وقتی از بالا به کمر و بال ها نگاه شود شکلی شبیه قلب دارد. در این تصویر تیپ بدنی یک شامو و یک خروس لاری مقایسه شده است.

سينه. وسیع، عضلانی، سفت همراه با گوشتی که از میان پرهای سینه، ران ها و مفاصل کتف خروس دیده می­شود. جناغ سینه. وسیع و بزرگ و قوی (با اهمیت اساسی) با پرهای باریک و شمشیرمانند، قابل انحنا و تیز که از قسمت قائده فرو افتاده است و در مقایسه با نژادهای دیگر انحنای کمتری دارد؛ با پرهای رنگین کمانی که در منطقه بالای خط افقی بدن وجود ندارند، پرها نزدیک به هم ولی نه به صورت درهم و خفه، پرهای سدل به سمت عقب کشیده شده و بر خلاف دیگر نژادها حالت سفت و نوک تیز و زیبایی دارد.

ران ها. بلند و بزرگ، گرد و با عضلات سخت با پرهای پراکنده (گوشت ران از میان آنها به صورت درخشانی دیده می شود) و هم راستا با بدن در حالی که وقتی به سمت شما ایستاده اند، عرض آنها به عرض بال هایشان نمی­رسد. در غیر این صورت قادر به تقلای درست و حسابی در نبردهای خود نمی باشند.

پاها و رنگ آن. ساق پای خروس اصیل، ضخیم و چارگوش است و در پرندگان بالغ گرد نمی شود. وجود سطح مقطع گرد یا Dشکل نشانه ناخالصی آنها است. روی هم افتادن فلس­های پا به گونه ای است که یک خط صاف با فرورفتگی های جزئی می سازند. با وجودی که رنگ اصلی و پذیرفته شده پای خروس اصیل، سفید عاجی است ولی بعضاً رنگ­های زرد، سیاه، خاکستری و آبی نیز در آنها دیده می شود. رنگ زرد و سبز در نتیجه تغذیه با مواد گیاهی توسعه می یابد و الگوی توارث ندارد. به باور برخی پرورش دهندگان نژاد اصیل، رنگ­های سبز و زرد به همراه لکه های سیاه در نژاد شامو ژاپنی ازتباط چندانی با خروس اصيل ندارد. رنگ تیره پا عمدتاً در اصیل های هند جنوبی دیده می شود. برخی از اصيل­ها فلس­های خشنی روی پاهای خود دارند که تا حدودی به سمت بیرون متمایل است. این وضعیت ارتباطی به بیماری «پای فلسی» در مرغ خانگی ندارد. برخی تکثیر کنندگان این نژاد در سرزمین بومی خود پاهای فلسی و خشن را ترجیح میدهند زیرا معتقدند حالت سوهانی آن در نبرد، خسارت بیشتری به رقیب وارد می کند. شکل پای یک خروس آسیل نباید گرد بلکه زاویه دار باشد.

انگشت­ها. صاف، ضخیم و همچنان و مثل بقیه خروسها نوک تیز ولی قوی با ناخن های پهن، قوی، خمیده و سفید رنگ.

ظاهر. مجموع بدن خروس اصیل، سرپا و شق و رق است. آنها به خوبی روی پاها می ایستند که نمای جذاب و بانشاطی به آنها می دهد در حالی که همچون مار کبری حرکات سریعی نشان می دهند. در صورتی که به یک خروس ایستاده از پهلو نگاه کنیم، چشم­ها و ناخن انگشت وسطی آنها در یک خط موازی قرار دارد.

دیگر خصوصیات. از دیگر خصوصیات فیزیکی نژاد خروس اصیل صدای خروس اصيل است که همچون دیگر خروس­ها نیست و در انتها، صدا بریده می شود. پوشش پر فاقد پوش­پرهای زیرینه است یا مقدار آنها کمتر است. مرغ اصیل به استثنای تند و تیزی ویژه جنسیت آنها، در مجموع و از نظر تمامی خصوصیات شبیه خروس است. وقتی آنها را از ناحیه نزدیک شکم قلقلک داده و یا لمس کنیم، بلافاصله شروع به خودآرایی کرده و روغن روی پرهای خود پخش می کنند. این خصوصیات در اصیل­های دورگه که یک پایه آنها اصیل و پایه دیگر غیراصيل است، کمتر دیده میشود. مرغ های خالص اصيل بمدت ۶ ماه تا یک سال همراه جوجه­ها می مانند که متفاوت از مرغ معمولی است. این زمان در مرغ معمولی فقط ۶ هفته است. نژاد اصیل در هر سال دو کلاچ تخم می گذارد و لذا تخمگذارهای خوبی نیستند ولی وقتی تخم گذاشتند روی آن بخوبی می خوابند و تا در آمدن جوجه ها و حتی در مرحله نگهداری پس از آن خصلت مادری مناسبی نشان می دهند. تخمگذاری در واریته های مختلف اصيل متفاوت است. واریته های کوچک در سال تنها ۶ تخم و واریته های بزرگ تر حدود ۴۰ تخم می گذارند. تخم آنها رنگی، سفتی و سختی مرغ ها در ترکیب با توان مادری قابل توجه آنها باعث می­شود که از نژاد خروس اصیل به عنوان یک پرنده با توانایی پرورش در مرتع استفاده شود. مارها و کرمینه های دیگر قادر به وارد آوردن خسارت به جوجه های آنها نیستند زیرا مرغ مادر به خوبی از آنها حفاظت می کند. بر خلاف تصور ظاهری، وقتی به جوجه مادران اصیل نزدیک می شویم، اعتراض چندانی ندارند و براحتی می توان جوجه آنها را در دست گرفت.

آنها در شرایط بسته نیز خوب عمل می کنند به شرطی که با دیگر افراد نژاد خود در یک محل محصور نگهداری نشوند مگر اینکه از جنس مخالف باشد. در نگهداری خروس­های جنگی باید تمامی خروس ها از هم جدا نگهداری شوند بطوری که حتی نتوانند از طریق حفر زمین و یا پریدن از روی پرچین ها و نرده ها به یکدیگر دسترسی یابند. خروس­های جنگی اصیل باهوش و در ضمن کاملاً آرام هستند و براحتی می­توان با آنها کار کرد. وقتی در دستان ما قرار دارند، بندرت حالت وحشی پیدا می کنند. در چنین احوالی، خروس اصيل بال­هایش را به سمت پایین می اندازد و به اطراف می چرخد گو اینکه خروسی دور مرغش می گردد. خروس­ها علاقه زیادی به گرفته شدن دارند و وقتی خروسی در حالت آزاد نگهداری می شود می توان آنها را به راحتی در دست گرفت و با آنها بازی کرد. خروس هایی که تمایل به درگیری با انسان دارند، خروس جنگی واقعی نیستند. البته نباید این خروس­ها را با خروس­های آرام و موقر ولی عصبانی شده در یک لحظه خاص اشتباه گرفت. خروس های موقری که تحت فشار قرار گرفته و با آنها بدرفتاری شود از کوره در می روند. همچنین در دوره آماده سازی و نگهداری خروس ها به موازات اینکه تند و تیز می­شوند، عصبانیت آنها نیز بیشتر می شود. خروس­هایی که در عملیات آموزشی و جلسات تمرینی شرکت می کنند همچون بوکسورها در صورت وجود اهدافی در اطرافشان ضربه ای به آنها وارد می کنند. به هر حال در صورتی که خروس­ها آرامش و وقار خود را باز نیافتند و در صورت برداشتن آنها به نوک زدنشان ادامه دادند و این عمل را بعد از یک هفته کار کردن با آنها ادامه دادند، لازم است آنها را کنار نهاده و به قابلمه فرستاد و یا در صورت مناسب بودن، در گله مولد از آنها استفاده کرد. نباید آنها را در به عنوان خروس جنگی به مرحله آماده سازی فرستاد. دورگه های نژاد اصیل پرندگان گوشتی خوبی تولید می کنند اگر چه گله­های اولیه آنها به کندی بالغ می شود.

رنگ بدن. بسیاری از واریته های رنگی درنژاد اصیل وجود دارد. واریته های رنگی مختلف هر یک داستان مربوط به خود را دارد. برای مثال خروس جنگی «سوناتول» (سوناتاوال) با رنگ قرمز روشن (گندم گون) که به آن «طلایی با ارزش» نیز گفته شده زیرا یک راجه هندی به اندازه وزن او طلا به صاحبش داده است. خروس جنگی «غان» با رنگ قرمز تیره (بخصوص سینه) در افواه عمومی به نام چکش سرپهن نام دارد زیرا گفته می شود با یک ضربه مچ مردی را شکسته است. خروس «رامپور» با رنگ سیاه یکدست با نام «کشنده مار کبری» که یک مرغ آن مار کبرایی را از سر راه جوجه هایش دور کرد. خروس «کاپتان» با رنگ قرمز تیره و مقداری سفید که نام آن به معنی «دارنده خار سیاه» است. بر اساس استانداردهای نژادی خروس جنگی اصیل، خروس­ها و مرغ های این نژاد دارای رنگ­های قرمز تیره (قرمز سینه سیاه)، قرمز روشن (گندم گون)، تیره، قرمز خالدار و رنگ­های قابل توجه دیگر همچون خاکستری (بال اردکی)، قرمز سینه آبی و سیاه می باشند. تا کنون رنگ خروس اصيل بعنوان استاندارد نژادی مطرح نشده است در حالی که در نژادهای انگلیسی و امریکایی برخی استاندارهای رنگی توسعه یافته است و توسط هواداران آنها عملاً بکار می­رود.

این تجربه است که کمک می کند در هر تجارتی موفق شوید، ما بدون هیچ چشم داشتی تجربه خود را در اختیار شما خواهیم گذاشت
گروه تولیدی پژوهشی نیازی