حیوانات خانگی ناقل طیف وسیعی از انگل ها از جمله کرم آسکاریس هستند. برخی از انگل های حیوانات قابل انتقال به انسان است. تعداد بیماری های انسانی مرتبط با انگل های حیوانات خانگی مشخص نیست. همچنین میزان شیوع بیماریها در مناطق مختلف، متفاوت است. برخی از بیماریها به میزان زیادی مورد توجه و بررسی قرار گرفته اند، اما برخی دیگر نادیده گرفته شده اند. شمول بیماری های انگلی بسیار گسترده است و لاجرم بیماری های زیادی را، از خفیف تا شدید، در بر می گیرد. در این پست به معرفی کرم آسکاریس در گربه و کرم آسکاریس در سگ می پردازیم وراه های تشخیص مدیریت این بیماری را بررسی می کنیم.
آسکاریس لامبريکوئيدس
آسکاریس لامبریکوئیدس نوعی کرم گرد است. میزبان اختصاصی این کرم معمولاً انسان است. شواهد پرشماری وجود دارد که نشان می دهد انسان ها اغلب از طریق سگ ها به این بیماری مبتلا می شوند.
سبب شناسی
آسکاریس لامبریکوئیدس ، همانند سایر نماتودهای روده ای، دارای بدنی غیر بندبند، باریک، کشیده و استوانهای است. تولید مثل این انگل به صورت جنسی است؛ این انگل همانند سایر آسکاریس ها، کرم های قلاب دار و تریشوریس، قادر به گذراندن یک مرحله از بلوغ خود در خاک است، از این رو گاهی اوقات به عنوان یک کرم زمینی از آن یاد می شود. کرم های ماده از نرها بزرگ تر هستند، طول آنها ۴۰ سانتی متر و قطر آنان ۶ میلی متر است.
چرخه ی زندگی
محل زندگی کرمهای بالغ در مجرای روده ی باریک انسان است و روزانه شمار زیادی تخم دفع می کنند؛ مانند سایر آسکاریس ها، تخم های تازه دفع شده، عفونی زا نیستند؛ این تخم ها در محیط طی چند روز به لاروهای عفونی زای مرحله سوم تکامل می یابند. پس از بلع تخم های جنین دار توسط یک فرد، لاروها از تخم خارج شده و به غشای مخاطی روده نفوذ می کنند و از راه گردش خون و ورید باب به کبد می رسند. پس از مهاجرت از راه کبد لاروها سرانجام به ریه ها می رسند و به مجاری هوایی نفوذ می کنند و از انشعابات نایی – نایژه ای به سمت بالا حرکت می کنند و به همراه سرفه بالا آورده شده و دوباره بلع می شوند. لاروها در مجرای روده ی باریک به کرمهای بالغ تبدیل می شوند و بدین ترتیب چرخه ی زندگی خود را کامل میکنند. تقریباً پس از ۸ هفته، تخم های عفونیزای بلع شده به کرمهای بالغ تبدیل می شوند.
توزیع جغرافیایی / همه گیر شناسی
یکی از رایج ترین نماتودهای انسانی و عمومی ترین نماتود در مناطق گرمسیری و نیمه استوایی، آسکاریس لامبریکوئیدس است. تقریباً ۲۵ درصد از جمعیت دنیا به این انگل آلوده هستند و در برخی از مناطق این آلودگی تا ۸۰ درصد نیز افزایش می یابد، شیوع به عواملی مانند آب و هوا، بهداشت، وضعیت اجتماعی اقتصادی و رفتار انسان ها بستگی دارد. مناطقی با آب و هوای گرم و مرطوب، منجر به تسهیل بلوغ و بقای تخمهای عفونی زا می شود. بهداشت و زهکشی فاضلاب ضعیف، باعث افزایش خطر آلودگی محیط زیست با مدفوع انسان می گردد. دفع مدفوع در محیط نتیجه ی مشابه ای در افزایش آلودگی دارد. فعالیت در مناطق آلوده همراه با عدم شست و شوی دستها، خطر آلودگی مدفوعی- دهانی را افزایش می دهد. تخم های آسکاریس لامبریکوئیدس در خاک مکان های عمومی مانند پارک نیز یافت میشود. این تخم ها در شرایط مناسب محیطی برای سالها زنده می مانند. همچنین آلودگی در کودکان رایج تر است.
در شماری از پژوهش های قدیمی حضور تخم های آسکاریس را، که احتمالاً مربوط به آسکاریس لامبریکوئیدس است، در مدفوع سگ گزارش شده است. اخیراً نیز مدارک معتبری مبنی بر حضور آسکاریس لامبریکوئیدس در سگها ارائه شده است.
در مطالعه ای که در مناطق رویش چای در هندوستان شمالی انجام شده است، فراوانی تخمهای آسکاریس لامبریکوئیدس در سگ ها بین ۱۷ تا ۳۷ درصد گزارش شد. شناسایی تخم انگل به تنهایی در مدفوع، به خصوص در محیطی که سگها ممکن است مدفوع انسان را بخورند، لزوماً نشان دهندهی آلودگی سگها نیست. در واقع، باور بر آن است که سگ به عنوان ناقل مکانیکی عمل می کند و تخم های خورده شده فقط به صورت غیرفعال از مجرای روده ای عبور کرده و در مدفوع پدیدار می شوند. با این وجود، در مطالعه ای که در ناحیه ای از مصر، که در آن دفع مدفوع در محیط بیرون توسط انسانها معمول بود، درباره ی سگ ها انجام شد نشان داده شد که ۸ درصد از سگ ها آلوده به آسکاریس لامبریکوئیدس بالغ هستند. از سوی دیگر، جداسازی تخم های زنده نشان داد که سگها می توانند آلوده شوند و در چرخه ی زندگی این انگل انسانی، نقش داشته باشند. پوشش مویی سگها نیز یکی از منابع آلودگی محسوب می شود، چراکه تخمها قابلیت اتصال دارند و روی بدن حیوان به مرحله آلوده کننده تبدیل می شوند.
نتایج مطالعه ای دیگری که بر روی خردسالان نیجریایی انجام شد نشان داد که دفع آسکاریس لامبریکوئیدس در کودکان صاحب سگ، 5/3 برابر بیشتر خانواده های بدون سگ است. در مقابل مطالعه دیگری در هندوستان شمالی نشان داده اند که تماس با سگ منجر به بیماری در بزرگسالان نمی شود. به هر حال انتقال بیماری توسط سگ ها به خوبی مشخص نیست، اما اطلاعات محدود نشان می دهد که نقش حیوانات خانگی، بویژه سگ ها، در انتقال این انگل در خور توجه است.
حیوانات
نشانه های بالینی کرم آسکاریس در سگ
اطلاعات معدودی درباره کرم آسکاریس در سگ وجود دارد. در گذشته باور بر این بود کرم آسکاریس در سگ هستند و انگل را دفع می کنند، اما اینک ثابت شده است که کرمهای بالغ در مجرای روده ای سگها رشد می کنند. به همین سبب این کرم آسکاریس در سگ همچنان با ابهاماتی روبه رو است.
تشخیص کرم آسکاریس در سگ
تشخیص این بیماری با استفاده از روش هایی نظیر جداسازی تخمها در مدفوع با استفاده از شناور سازی مدفوع، شناسایی با ارزیابی خصوصیات میکرومورفولوژیک و روش های مولکولی مانند PCR-RFLP صورت می گیرد.
مدیریت
گرچه اطلاعات جامعی در دسترس نیست، اما تصور بر این است که عوامل پیشگیری کننده یا درمانی مناسب برای توکسوکارا، احتمالاً بر کرم آسکاریس در سگ نیز مؤثر است. این عوامل شامل درمان با میلبمایسین اکسیم، موکسی دکتین ، فنبندازول و پیرانتل است.
انسان
نشانه های بالینی
آلودگی انسان به این بیماری با نشانه های مختلفی همراه است گرچه اکثر آلودگیها می توانند فاقد نشاه معینی باشد. کرم های بزرگ منجر به سوءتغذیه، نشانه های غیراختصاصی معدی روده ای و در موارد نادر، انسداد روده می شوند. انسداد مجرای صفراوی منجر به آماس مجاری صفراوی، کولیک صفراوی یا آماس لوزالمعده میشود.
آلودگی های مزمن، بیماری پنهان و پیشرونده ای را ایجاد می کنند که باعث تأخیر در رشد و نمو و نتایج منفی در عملکرد ادراکی کودکان میشود. در طول مهاجرت لا نشانه های حاد ریوی (سندرم لوفلر) تب و افزایش مشخص ائوزینوفیل در خون، ممکن است رخ دهد.
همچنین احتمال تأثیر آسکاریس بر روی سیستم ایمنی وجود دارد، خصوصاً اگر با آلودگی هایی همچون مالاریا یا آلرژیک همراه شود.جهت تکمیل اطلاعات، تحقیقات بیشتری مورد نیاز است.
تشخیص کرم آسکاریس در سگ
کرم های بالغ شمار زیادی تخم دفع می کنند، بنابراین تخم ها معمولاً در مدفوع به آسانی قابل شناسایی هستند. کرم های بالغ به ندرت در مدفوع یا استفراغ وجود دارند. کرم های بالغ ممکن است به صورت تصادفی در اولتراسونوگرافی در زمان بررسی ناراحتی های گوارشی شناسایی شوند.
مدیریت
یک دوز از آلبندازول ، مبندازول یا پیرانتل پاموات ارزش درمانی بالایی (95- 88 درصد) دارد. همچنین مصرف مبندازول به مدت سه روز یا یک دوز آیورمکتین در افراد بالای ۲ سال توصیه شده است. نیتاز اکسیناید نیز مؤثر است.. ۲ هفته پس از درمان، آزمایش دوبارهی مدفوع توصیه می شود. بسیاری از داروها فقط روی انگلهای بالغ مؤثر هستند، به گونه ای که ممکن است درمان مجدد لازم باشد.
پیشگیری
اقدامات لازم جهت پیشگیری از انتقال کرم آسکاریس در سگ شامل کاهش ارتباط با سگها، کاهش آلودگی محیط توسط مدفوع سگها و جلوگیری از آلودگی مدفوعی دهانی در انسان است. اطلاعات مبتنی بر میزان آلودگی این موارد در دسترس نیست، اما رعایت نکات بهداشتی معقولانه است.
کاهش تماس با مدفوع، احتمال بلع تخمهای عفونی زای کرم آسکاریس در سگ را کم میکند. این تخمها در مدفوع انسان دیده می شوند. از روش های دیگر پیشگیری، جلوگیری از دفع مدفوع در محیط توسط انسان ها، بویژه مناطق در حال توسعه است، این امر با آموزش و بهبود زیرساخت ها قابل اجرا است.
کاهش آلودگی محیط توسط سگها همانند پیشگیری از عوامل بیماری زای مشابه، نظیر توکسوکارا کنیس است (برای مثال استفاده از داروهای ضد انگل رایج جهت کاهش میزان آلودگی به کرم و در نتیجه کاهش مقدار دفع). كم نمودن جمعیت سگهای ولگرد و پاکسازی سریع مدفوع، مخصوصاً در مناطق عمومی مانند پارکها، یکی دیگر از راههای پیشگیری کننده است. توجه به بهداشت عمومی (مانند شستشوی دست ها و مواد غذایی)، باعث کاهش بلع ناخواسته لاروهای عفونیزا توسط انسانها می شود.
استفاده از آلبندازول، مبندازول یا پیرانتل پاموات در مناطق بومی و مخصوصاً در دانش آموزان، سودمند خواهد بود. به علت حضور انگل تنها در برخی از مناطق و شیوع کم آن در سگها، پیشگیری از آسکاریس لامبریکوئیدس به طور مستقیم انجام نمی شود. ضد انگل های رایج عليه سایر کرم های گرد، در مقابل این انگل نیز مؤثر خواهد بود.
بایلس آسکاریس پروسیس
مقدمه
بايلس آسکاریس پروسینس یک نماتود با اندازه بزرگ است. این انگل در بسیاری از مناطق در میان راکونهای سالم دیده می شود. آلودگی به این کرم در انسان ها چندان شایع نیست، اما در صورت ابتلا، پیامدهای آن وخیم خواهد بود. در این بیماری، لاروهای مهاجر عصبی (NLM) رایج ترین فرم بیماری هستند، اما لاروهای مهاجر احشائی (VLM) و لاروهای مهاجر چشمی (OLM) هم منجر به بیماری می شوند.
سگ ها می توانند این انگل را از طریق مدفوع دفع کنند، همچنین فرضیه ای مبنی بر انتقال تخمهای عفونی زا از طریق پوشش مویی وجود دارد، به همین سبب می تواند در بین اعضای خانواده منتقل شود و آلودگی ایجاد کند. شواهد کمی در خصوص آلودگی در حیوانات خانگی وجود دارد. به علت شدت بالای اثرات بیماری در انسان، باید اقدامات اساسی جهت کاهش برخورد با این انگل صورت گیرد.
سبب شناسی
بایلس آسکاریس پروسینس همراه با توکسوكارا کنیس و توکسوكارا کتی به راسته آسکاریدیدا تعلق دارند. راکون آمریکای شمالی (پروسیان لاتر) میزبان نهائی این انگل است و اغلب کرم گرد راکون نامیده می شود. یکی از جنبه های غیرمعمول این انگل توانایی ایجاد آلودگی در گستره وسیعی از گونه های حیوانی است و در بیش از ۱۰۰ گونه از پرندگان و پستانداران، لاروهای مهاجر می تواند موجب آلودگی شوند.
چرخه ی زندگی
کرم های بالغ در روده کوچک راکونها یافت می شود. بایلس آسکاریس پروسینس بزرگ، گرد و قهوه ای مایل به زردی است و طولی حدود ۲۲ سانتی متر دارد. کرم های ماده تخم های زیادی می گذارند، همچنین راکونهای آلوده از راه مدفوع خود میلیون ها تخم را در روز می توانند دفع کنند که منجر به آلودگی شدید محیط می شود. تخم های تازه دفع شده عفونی زا نیستند و باید مراحل تکاملی خود را در محیط طی کنند تا به لاروهای عفونی زای مرحله دوم تبدیل شوند. این فرایند معمولاً ۲ تا ۴ هفته زمان نیاز دارد، اما در برخی از شرایط می توانند طی ۱۱ روز ماهیت عفونی را پیدا کند. پس از بلع، لاروهای عفونی را در روده کوچک از تخم خارج می شوند. درون میزبان واسط، لاروها به مخاط روده نفوذ کرده و از راه گردش خون باب به کبد مهاجرت می کنند، سپس به ریه ها رفته و از راه گردش خون عمومی در سراسر بدن پخش می شوند. لاروهایی که به دستگاه عصبی مرکزی رسیده اند، به مهاجرت خود ادامه داده و بالغ می شوند و باعث آسیبهای عصبی می شوند. مهاجرت در سایر بافت های نیز ممکن است اتفاق بیافتد. مهاجرت سوماتیک وسیع معمول است.
راکون های جوان در اوایل زندگی به علت بلعیدن تخم های عفونی زای روی پوشش مویی مادر خود یا در محیط لانه، مستعد به آلودگی هستند. راکون های بزرگسال معمولاً از راه بلعیدن لاروهای مرحله سوم موجود در بافت های میزبان های واسط، آلوده می شوند. میزبان های واسط (شامل انسان) با بلعیدن تخم های عفونیزای موجود در محیط، آلوده می شوند. راکون های جوان در مقایسه با راکون های بزرگسال، شمار انگلهای بیشتری دارند.
توزیع جغرافیایی / همه گیر شناسی
بایلس آسکاریس پروسینس در بسیاری از محل های زندگی راکون ها یافت می شود. راکون ها، بومی آمریکای شمالی هستند؛ این انگل را میتوان در سرتاسر این قاره پهناور یافت. این انگل در مناطق مختلف، شیوع متفاوتی دارد (برای مثال، این انگل در جنوب شرقی ایالات متحده کمتر رایج است). در راکون های آمریکای شمالی ۱۳ تا ۹۲ درصد گزارش شده است. در طی سال های اخیر، گاهی انگل را در مناطق آمریکای شمالی (که قبلاً تصور می شد در آنجا انگل وجود ندارد)، پیدا کرده اند که نشان می دهد پراکنش جغرافیایی آن در حال توسعه است . به طوری اظهار داشت که بایلس آسکاریس پروسینس را می توان در تمامی مناطق حضور راکون ها، یافت. این واقعیت در مورد قاره های نیز به همین سبب صدق می کند؛ با ورود راکون ها در سایر مناطق دنیا، بایلس آسکاریس پروسینس در برخی از مناطق اروپا و آسیا نیز یافت شده است.
راکون های آلوده می توانند شمار زیادی تخم را از راه مدفوع خود دفع کنند و باعث آلودگی محیط به صورت چشم گیری شوند. این مسأله در درون و اطراف آبریزگاه های راکونها (مناطقی که راکون ها تمایل به دفع مدفوع دارند)، بارزتر است. آبریزگاه راکون ها، نقشی اصلی در انتقال این انگل ایفا می کنند، زیرا این آبریزگاهها بسیار آلوده اند. سایر مکان های محیطی شامل پارکهای عمومی و زمین های بازی، نیز می تواند آلوده باشند. تخم های عفونی زا به عوامل محیطی بسیار مقاوم هستند و می توانند سالها، حتی پس از بین رفتن مدفوع راکون، در محیط باقی بمانند. همچنین سطح تخمها نسبتاً چسبناک است و تمایل دارند که به پوست حیوانات، دستها و سطوح دیگر بچسبند که می تواند در آلوده نمودن حیوانات خانگی و انسانها مؤثر باشد.
بیماری اصلی این انگل در انسان ها، به علت لاروهای مهاجر، عصبی و چشمی است. مشاهده ی لاروهای مهاجر عصبی بسیار نادر است و تنها چند گزارش تک گیر در آمریکای شمالی بیان شده است. بیشتر گزارشات در کودکان عقب افتاده است. تماس با راکون های آلوده، مدفوع آنها، یا محیط آلوده و خاک خواری یا گندخواری از فاکتورهای اصلی خطر هستند. کودکان خردسال و افراد عقب مانده در خطر بیشتری قرار دارند زیرا آنها ممکن است مدفوع راکون ها یا خاک آلوده را بخورند. همچنین احتمال بازی کودکان در محل هایی که راکون ها مدفوع می کنند، زیاد است. آلودگی های بدون علامت نیز می توانند اتفاق بیافتند که توسط حضور پادتن های ضد این انگل در افراد سالم مشخص می گردد. گرچه شواهد متناقض اند، اما رایج ترین شکل از بیماری آلودگی های بدون علامت یا تحت بالینی است. آلودگی های بدون علامت شاید ناشی از بلع شمار کمی بایلس آسکاریس پروسینس باشد، همچنین آسیب کمتری متعاقب مهاجرت و آماس ایجاد میکند. از آنجایی که احتمال آلودگی بالینی و شدت لارو مهاجر عصبی به شمار لاروهای خورده شده و اندازه مغز بستگی دارد (آسیب بیشتر به مغزهای کوچک)، آلودگی های تحت بالینی در بزرگسالان بیشتر خواهد بود. نقش سگ ها در اپیدمیولوژی این انگل، کمتر مورد مطالعه قرار گرفته است. سگها نقش کمتری در گسترش این انگل دارند. با این وجود، تماس نزدیک با انسانها نگران کننده است. گزارشاتی از آلودگی هم در سگهای سالم و هم در سگهایی با لارو مهاجر عصبی وجود دارد. اگرچه در حال حاضر اطلاعات زیادی در دسترس نیست. با این وجود، در مقایسه با راکون ها، آلودگی در سگها نادر به نظر می رسد. سگها می توانند از طریق خوردن حیوانات کوچک آلوده شوند. همچنین امکان آلودگی از طریق خوردن تخم ها نیز وجود دارد، مخصوصاً از مکانی که راکون ها مدفوع می کنند؛ به هر حال احتمال آلودگی ناشی از خوردن تخم ها در مقایسه با خوردن لاروها بسیار کمتر است. با توجه به توانایی تخم ها در چسبیدن به سطوح، از نظر تئوری حیوانات خانگی می توانند به عنوان یک منبع آلودگی وناقل مکانیکی، تخمهای عفونی زا را از محیط، وارد محیط خانواده کنند.
همچنین آلودگی در گونه های دیگری مانند خرگوش های وحشی ، پريمات های غیرانسانی صید شده ، یک طوطی کاکل دار سفید و یک خوکچه هندی خانگی نیز گزارش شده است؛ با این حال، گزارشی از آلودگیهای آشکار وجود ندارد و پیامدهای این آلودگی از حیث بهداشت عمومی یا بسیار کم اند و یا اصلاً دیده نمی شوند.
حیوانات
نشانه های بالینی
پیامدهای حاصل از آلودگی سگها به این انگل، به طور کامل شناخته شده نیست. عفونت های روده ای معمولاً تحت بالینی هستند. لارو مهاجر عصبی، در صورت ایجاد، منجر به آماس مغز پیشرونده و سریع می شود.
تشخیص
یکی از روش های تشخیص تخم، آزمایش شناورسازی مدفوع است. معاینات دقیق جهت تفکیک بایلس آسکاریس پروسینس از گونه های توکسوکارا یا توکساسکاریس نیاز است. PCR روش دیگری است که امکان شناسایی مستقیم تخم های انگل در مدفوع و تفکیک آن از سایر آسکاریس ها را فراهم می کند.
تشخیص لارو مهاجر عصبی در حیوانات همانند تشخیص در انسانی است و شامل بررسی نشانه های بالینی، افزایش ائوزینوفیل ها در مایع مغزی – نخاعی وخون محیطی، مثبت بودن آزمایش سرمی و حذف سایر علتهای احتمالی ایجاد بیماری است.
مدیریت
داروهای فنبندازول، میلبمایسین اکسیما، موکسی دکتین و پیرانتل احتمالاً در حذف رودهای این انگل مؤثر هستند. میلبمایسین اکسیم، در گروه کوچکی از سگها که به طور تجربی و طبیعی به این کرم آلوده شده بودند، مؤثر بوده است. هیچ گونه اطلاعاتی در خصوص درمان لاروهای مهاجر در دسترس نیست. شاید بتوان همانند درمان انسان، از ضد انگل ها و کورتیکواستروئیدها استفاده کرد، اما پیش آگهی خوبی ندارد.
انسانها
نشانه های بالینی
لارو مهاجر عصبی باعث مننگوانسفالیت ائوزینوفیلی پیشرونده سریع و شدید می شود. این موضوع تقريباً فقط در خردسالان یا افراد عقب مانده، که احتمال خوردن خاک یا مدفوع در آنها بیشتر است، تشخیص داده شده است. علائمی نظیر ضعف، بیحالی، تحریک پذیری، تغییرات رفتاری، دشواری در صحبت کردن، سختی و ناهماهنگی حرکتی، که معمولاً پیشرفت سریعی دارند، ممکن است مشاهده شود.
لارو مهاجر چشمی ممکن است همراه با لارو مهاجر عصبی یا به تنهایی اتفاق بیافتد. مهاجرت لاروها از قشر بینایی یا از داخل چشم می تواند منجر به آسیب به اندام بینایی و کوری شود. آماس مشیمیه، آماس شبکیه، آماس عصب چشمی یا آتروفی عصب چشمی ممکن است در حین معاینات چشم مشخص گردد. برخی اوقات ممکن است لاروهای متحرک در چشم مشاهده شود. لارو مهاجر احشایی در بیشتر اوقات در سر، گردن و قفسه ی سینه مشاهده می شود.
تشخیص
لارو مهاجر عصبی از طریق نشانه های بالینی، ائوزینوفیلی در مایع مغزی – نخاعی و چون محیطی، وجود بیماری ماده سفید منتشر در CT یا MRI و همچنین وجود سابقه ای مبنی بر تماس با راکون یا مدفوع آن، تشخیص داده می شود. اثبات وجود پادتن برضد این انگل در سرم و مایع مغزی نخاعی در تشخیص کمک کننده است. تشخیص قطعی از طریق شناسایی لاروها در نمونه های بیوپسی مغز صورت می گیرد. با این حال، احتمال وجود انگل در بیوپسی خیلی کم است و اگر امکان انجام آزمایشات سرمشناسی وجود داشته باشد، بیوپسی توصیه نمی شود.
تشخیص OLM از طریق مشاهده لاروها و یا آسیب های مشیمیه و شبکیه در ارزیابی با افتالموسکوپ صورت می گیرد. برای تفکیک بایلس آسکاریس پروسینس از سایر انگل های چشمی، می توان لاروها را اندازه گیری کرد، لارو این انگل بزرگ تر از توکسوکارا است.
مدیریت
درمان به دلیل عدم وجود اطلاعات کافی در خصوص میزان پیشرفت بیماری و زمان شروع بیماری دشوار است. در حال حاضر، درمان با داروهای ضد انگل، کورتیکواستروئیدها و مراقبتهای حمایتی صورت می گیرد. مرحله بالغ کرم در مقایسه با مرحله لاروی حساسیت متفاوتی به داروها دارد. آلبندازول همراه با دوزهای بالای کورتیکوستروئیدها در درمان این انگل توصیه شده است.
علی رغم درمان، پیش آگهی خوب نیست. معمولاً زمانی که بیمار به شدت آسیب دیده است، عامل قابل شناسایی است، از همین روی شانس درمان کارآمد کم است. بیماران معمولاً می میرند یا دچار آسیب های عصبی شدید می شوند. تنها یک گزارش از بهبودی کودکی ۴ ساله با بیماری نسبتاً خفیف و عدم حضور آسیبهای عصبی وجود دارد. ناتوانی در رشد، حمله ناگهانی، فلجی و کوری از عوارض رایج این بیماری هستند.
پیشگیری
جهت پیشگیری از آلودگی انسان به این انگل، باید از خوردن عمدی یا غیرعمدی مدفوع راکون ها و خاک اطراف آبریزگاه آنها اجتناب شود. راکون ها نباید به عنوان حیوان خانگی نگهداری شوند و حتی نباید در محیط زندگی پیرامون انسان ها زندگی کنند. از تماس با آبریزگاه راکون ها یا پیرامون آن جلوگیری شود، مخصوصاً در خردسالان یا سایر کسانی که خطر خاک خوری یا گندخوری در آنها بالا است. آبریزگاه راکون باید تمیز شود و مناطق آلوده گندزدایی و ضدعفونی گردند.
خطر آلوده شدن انسان از طریق سگها بسیار کم است، اما باید تدابیری لازم جهت کاهش برخورد و آلودگی بالقوه سگها و آلوده شدن پوشش موی آنها به کار گرفته شود. سگها نباید تماسی با آبریزگاه راکون ها داشته باشند. اگر سگی در آبریزگاه راگون بوده و یا از راه دیگری با لارو این انگل آلوده شده باشد، شستشوی آن با آب و صابون برای پاکسازی از تخم های عفونی زا باید صورت بگیرد. هنگام شستشو باید دستکش و روپوش محاظتی (لباس آزمایشگاهی) پوشیده شود و دست ها باید بعد از تماس با حیوان مشکوک به آلودگی، کاملاً با آب و صابون شسته شوند. بهتر است شستشو در محیط خارج انجام شود. اگر در طی آزمایشات رایج مدفوع، آلودگی به این انگل تشخیص داده شود، درمان همانند آن چه توضیح داده شد توجیه پذیر است.
اگر به لارو مهاجر در سگ یا سایر حیوانات خانگی مشکوک شدید، با این فرض که ممکن است حیوان تخمها را از راه مدفوع خود دفع کند، مهار حیوان باید صورت گیرد. از آن جایی که تخمها بلافاصله عفونی زا نیستند، تماس با حیوان خطر نسبتاً پایینی دارد؛ به هرحال، آلودگی پوشش مویی حیوان امکان پذیر است. باید از مدفوع حیوانات مشکوک به آلودگی، مراقبت شود. به منظور جلوگیری از تشکیل تخمهای عفونی زا باید مدفوع را فوراً جمع آوری و دور ریخت.
درمان پیشگیرانه با آلبندازول در کودکانی که خاک یا مدفوع آلوده به این انگل را خورده اند، پیشنهاد شده است. همچنین درمان پیشگیرانه را در سگهایی که مدفوع راکون را خورده اند نیز انجام داد، اما میزان اثر آن مشخص نیست. به دلیل آلودگی محدود سگها، ضد انگل تراپ منحصراً برضد این انگل، انجام نمی شود. با این حال، بسیاری از داروهای ضد انگل معمول که به صورت ماهیانه در برابر کرم های دیگر مورد استفاده قرار می گیرند، علیه این انگل نیز مؤثر است.
نظرات کاربران
2:27:55 AM