در مقاله های قبلی بیماری های انگلی قرقاول معرفی شدند درادامه به معرفی بیماری های باکتریایی قرقاول از جمله بیماری مایکوپلاسما قرقاول ، سالمونلوز ، اسپیروکتوز ،بوتولیسم پرداخته و علائم بالینی ، نشانه های کالبدشکافی و راههای تشخیص و درمان هریک ذکر می گردد.
بیماری های باکتریایی
سالمونلوز Salmonellosis
یکی از بیماری های باکتریایی قرقاول سالمونلوز است که بیماری باکتریایی عفونی می باشد که منجر به اسهال، ضعف ولاغری و بی اشتهایی می گردد. عامل مسبب بیماری سویه هایی از باکتری سالمونلا می باشد که تاکنون دو سویه «سالمونلا بینزا» و«سالمونلا دربی» از قرقاول های مبتلا جدا شده است .
علایم بالینی
در جوجه ها بیماری به صورت خواب آلودگی، ضعف، بی اشتهایی، اسهال سفید چسبناک ، کزکردن نزدیک منابع حرارتی و برخی نشانه های تنفسی ظاهر می گردد. در پرندگان بالغ و نیمه بالغ نیز اسهال، ضعف عمومی، بیاشتهایی و تلفات دیده می شود. .
نشانه کالبد گشایی
در کالبد گشایی بزرگی طحال وکلیه ها وكبد، کم رنگی سراسری لاشه و رقیق و آبکی بودن خون، تورم روده در بخش قدامی روده کوچک و گاهی اوقات میوکاردیت و پریکاردیت دیده می شود.
تشخیص
برای تشخیص باید عامل مسبب بیماری جدا شده و از سایر انواع سالمونلاها تفریق گردد.
درمان
با توجه به این که پس از درمان قرقاول های بیمار، این پرندگان تا آخر عمر ناقل بیماری مانده و باکتری را از خود دفع می کنند، از این رو درمان پرندگان آلوده چندان مفید نخواهد بود و باید به هر نحو ممکن پرنده آلوده شناسایی و از گله حذف گردد.
عفونت مایکوپلاسمایی Mycoplasma infection
یکی دیگر از بیماری های باکتریایی قرقاول سینوزیت عفونی است که مایکوپلاسمایی از موارد بالینی رو به ازدیاد در قرقاول است. عامل مسبب بیماری مایکو پلاسما گالی سپتیکوم است و بیماری از طریق هوا،آب و غذای آلوده منتقل می گردد. دوره کمون بیماری دقیقاً مشخص نبوده و در حدود ۶تا ۱۰ روز است. بیماری از طریق تخم از مادر به جوجه ها منتقل می شود.
علایم بالینی
علایم بیماری از مرگ ناگهانی به ظاهر بدون علت تا ابتلای تمام پرنده ها متغیر می باشد. بی اشتهایی، افتادگی بال ها، تنگی نفس همراه با تکان دادن سر، گرفتگی واسپاسم پلک ها، تورم قرنیه، تورم سینوس های زیر چشمی و افت سریع وضعیت طبیعی پرنده از جمله علایم بیماری است.
نشانه های کالبد گشایی
در کالبد گشایی مواردی که مرگ ناگهانی اتفاق افتاده است اگر معاینه سطحی ناحیه فوقانی دستگاه تنفس به عمل آید، یافته ها می تواند خیلی ناامید کننده باشد. اغلب ، سینوس های زیر چشمی حداقل مقداری تورم را نشان می دهند. برش افقی ناحیه زیر هردوچشم ویا برش عرضی منقار در قسمت عقب سوراخ خارجی بینی، بازرسی را ساده می کند.
با این روش ها مشاهده محتویات سینوس ها امکان پذیر می گردد. در مراحل اولیه ، محتویات سینوس ها و يوقی ها مملو از ترشحات مخاطی روشن وصاف است که پس از مدتی غليظ وكدر شود. در نهایت، پلاک های چرکی سفید در سینوس و ناحیه هیپرپلازی در اطراف سوراخ های خارجی بینی ایجاد میگردد. هنگامی که رنگ ترشحات کدر می شوند، در کشت آن ها مخلوطی از پسودوموناس، پروتئوس واشرشیا کولی جدا می شود.
برای جداسازی مایکوپلاسماها (مایکوپلاسما گالی سپتیکوم، مایکوپلاسما سینوویه، مایکوپلاسما ملومبوراله، مایکروپلاسما گالیناسیوم) محیط های کشت انتخابی لازم است. عفونت در هر زمانی در طی مرحله رشد، اتفاق می افتد، اما اگر عفونت در گله های مادر ایجاد شده باشد، بیماری در جوجه های حاصل از آن ها در چند هفته اول زندگی به وقوع می پیوندد.
درمان
پاسخ به درمان معمولاً ساده نیست و احتمالاً بیشتر منعکس کننده کنترل عفونت های ثانویه است تا مایکوپلاسماهایی که باعث پیدایش عفونت شده اند. تایلوزین و اسپیرامایسین داروهای اختصاصی ضد مایکوپلاسما هستند، اما نتایج مطلوب هنگامی به دست می آید که نتایج ترکیبی تری متوپریم سولفانامید، تایلوزین- سولفانامید یا دینامو تیلین در غلظتی که به خوک داده می شوند، در آب تجویز گردند. به هنگام استفاده از دینامو تیلین باید از خطر تشدید مسمومیت کوکسیدیواستات های یونوفوری ( در صورت استفاده همزمان از هردو) آگاهی داشت. پرندگان مبتلا اغلب میلی به آب و غذا نشان نمی دهند، بنابراین ، افزودن آبخوری ها در زمان درمان مفید است. در برخی موارد همانند طیور تجارتی ، بقای بیماری و عفونت منجر به ناتوانی و لاغری در مرغ های مادر جوان میشود و در این صورت حذف کامل این عامل قابل انتقال از تخم فقط در صورت حذف کامل گله فوق امکان پذیر است.
در مقاله ای دیگر به درمان اختصاصی مجموعه که به درمان صددرصدی بیماری مایکوپلاسما انجامید پرداخته شد.با مراجعه به مقاله مربوطه در کمتر از یک هفته به درمان این بیماری دست یابید.
مقاله مربوط به درمان مایکوپلاسما
بیماری اسپیروکتوز Spirochaetosis
اسپیروکتوز یک بیماری سپتی سمیک است که در حالت های حاد با افسردگی، سیانوزه، اسهال و ضعف پاها مشخص می شود که به سمت فلجی و مرگ پیشرفت می کند. این بیماری در نواحی معتدل و گرمسیری انتشار گسترده ای دارد. عامل مسبب بورليا آنسرينا Borrelia anserine یک اسپیروکت دارای ۸-۵ مارپیچ وطول تا ۳۰ میکرومتر است. عامل بیماری از راه مدفوع منتقل می شود ولی معمولا به وسیله بندپایان خون خوار نیز منتقل می شود. آرگاس پرسیکوس ناقل رایج آن است و پشه های جنس کولکس، ممکن است به عنوان ناقل عمل نمایند. مایت ها ممکن است به عنوان حاملین مکانیکی عمل کنند.
علایم بالینی
پرندگان آلوده بی حال، سیانوزه و تشنه بوده و اغلب دارای اسهال با اورات سفید زیاد هستند. این پرندگان ضعیف هستند، روی زمین چمباته می زنند و پس از آن ممکن است فلج شوند. میزان واگیری و تلفات بسیار متغیر است و به تعداد ناقلین در منطقه بستگی دارد. میزان واگیری و تلفات ممکن است در گله های بسیار حساس به ۱۰۰ درصد برسد.
نشانه های کالبد گشایی
در کالبد گشایی طحال به طور مشخصی بزرگ شده و در اثر خونریزی های وسیع لکه دار است. کبد غالباً بزرگ شده و ممکن است حاوی نقاط خونریزی، انفارکتوس یا کانون های نکروزه باشد. ممکن است کلیه ها و قلب بزرگ ورنگ پریده باشند. معمولاً تورم روده با مواد موکوئیدی رنگ شده با صفرا وجود دارد.
تشخیص
در صورت مشاهده علایم بالینی و پیدا شدن کنه آرگاس پرسیکوس روی پرندگان باید به بیماری مشکوک شد. اسپیروکت ها را می توان در گسترش خونی رنگ آمیزی شده با گیمسا یا به وسیله میکروسکوپ با صفحه تاریک یا میکروسکوپ با زمینه روشن در خون ودیگر مایعات بدن مشخص کرد. اسپیروکت ها را می توان با سانتریفوژ کردن خون در بخش بافی کوت متمرکز کرد. البته باید یاد آور شد که اسپیروکت ها در مراحل نهایی بیماری ممکن است دیده نشوند. اسپروکت ها را می توان در بافت های به طور اختصاصی رنگ آمیزی شده شناسایی کرد. همچنین می توان از آزمایش آنتی بادی فلورسنت دار برای شناسایی آن در بافت ها یا خون استفادکرد. از آزمایش رسوب در ژل برای تشخیص آنتی بادی ها و آنتی ژن ها اسپروکت استفاده شده است.
کنترل و پیشگیری
برای کنترل بیماری اسپیروکتوز باید در مرحله نخست کلیه ناقلین را که شامل کنه های خون خوار می باشد کنترل کرد. ریشه کنی کنه طیور بدون از بین بردن ساختمان های چوبی و درمان پرنده های آلوده دشوار است. واکسن های بر علیه بیماری تولید شده است که تا حدود زیادی مؤثر بوده است ولی ایمنی حاصله از واکسیناسیون کوتاه و ضعیف می باشد و نیاز دارد که پس از مدتی واکسیناسیون مجدداً صورت گیرد.
درمان
در کشورهایی که بیماری اسپیروکتوز بومی است، آنتی بیوتیک ها و داروهای زیادی از جمله پنی سیلین با موفقیت استفاده شده است.
بیماری کریزای عفونی
یک بیماری حاد یا تحت حاد ماکیان، قرقاول ها و مرغ شاخدار است که با تورم ملتحمه، ترشحات چشم و بینی، تورم سینوس های زیر کاسه چشمی، ادم صورت، عطسه وگاهی عفونت بخش های پایینی دستگاه تنفس مشخص می شود. عامل مسبب بیماری هموفیلوس پاراگالیناروم H . paragallinarum است. که یک باکتری گرم منفی دو قطبی غیر متحرک ومیله ای است و پرندگان حامل به ظاهر سالم و یا مریض مزمن، بزرگ ترین مخزن آلودگی بوده و به آسانی عامل را به ماکیان حساس منتقل می کنند و انتقال بیماری از طریق آب و غذای آلوده و ذرات آلوده معلق در هوا صورت می گیرد.
علایم بالینی
ترشحات چشم و بینی، تورم ملتحمه همراه با چسبندگی پلک ها، ادم صورت، صداهای تنفسی و احتمالاً اسهال وجود دارد. نشانه های تنفسی فقط برای چند هفته دوام دارند. زمان پایداری، نشانه ها به طور کلی به سویه های هموفیلوس پاراگالیناروم با حدت کم نسبت داده می شود.
نشانه های کالبد گشایی
تورم نزله ای مجاری بینی و سینوس ها همراه با ترشحات بینی واکسودا در سینوس های زیر چشمی، تورم ملتحمه همراه با چسبندگی پلک ها وتجمع اکسودای پنیری در فضای ملتحمه و گاهی اوقات ادم صورت مشاهده شده و در موارد پیچیده ممکن است تورم نای، ذات الریه یا تورم کیسه های هوایی وجود داشته باشند.
تشخیص
تاریخچه بیماری، علایم بالینی ونشانه های کالبدگشایی می تواند ما را به بیماری کریزای عفونی مشکوک سازد، برای تأیید آزمایشگاهی باید از ترشحات پرنده بیمار گسترش تهیه نموده و به روش گرام رنگ آمیزی کرده و باکتری های میله ای گرام منفی دو قطبی را مشاهده کرد و یا نمونه های مذکور را در سوآپ آگار خون دار کشت داد. برای تشخیص پادتن های هموفیلوس پاراگالیناروم در سرم می توان از آزمایش های ممانعت از هماگلوتیناسیون وایمونودیفیوژن استفاده کرد.
درمان
برای درمان می توان از سولفانامیدها و آنتی بیوتیک های مختلف نظیر : استرپتومایسین، اریترومایسین، سولفا دیمتوکسین، تارتارات تایلوزین و اسکتینومایسین در آب یا غذا استفاده کرد. معمولاً پرندگان به درمان پاسخ میدهند ولی بازگشت بیماری در هنگام قطع درمان روی دهد.
بیماری بوتولیسم Botulism
یکی دیگر از بیماری های باکتریایی قرقاول بوتولیسم است. بوتولیسم مسمومیتی است که به وسیله سم باکتری کلستریدیوم بوتولینوم Clostridium botulinum ایجاد می شود. این عارضه به وفور در ماکیان، قرقاول های صید شده واردک های وحشی رخ می دهد. بیماری در قرقاولهای پرورشی دیده نمی شود. معمولاً سم همراه با غذا، آب آلوده، طیور مرده یا لاروهای مگس حاوی سم وارد بدن پرنده می گردد. کلستریدیوم بوتولینوم خودش بیماریزا نیست و به طور رایج در محیط و مجرای روده یافت می شود. سم ممکن است به همراه گیاهان در حال فساد برکه های قلیایی کم عمق خورده شود. این حالت در برکه های در حال خشک شدن یا آب های ناشی از آبیاری در تابستان ، رخ می دهد.
علایم بالینی
نشانه ها بسته به میزان سم در عرض چند ساعت تا چند روز پدیدار می شوند وشامل خواب آلودگی، سستی و از دست دادن کنترل پیش رونده پاها، بال ها و گردن است. فلجی ناقص به زودی به سمت فلجی کامل پیش میرود. در برخی از پرندگان لرزش ملایمی در عضلات و پرها روی می دهد. مرگ ممکن است در مدت کوتاهی رخ دهد یا برای چند ساعت به تأخیر بیفتد.
نشانه های کالبد گشایی
بیشتر پرندگان مبتلا به بوتولیسم بدون جراحات کالبدگشایی هستند. به ندرت در پرندگانی که برای مدتی زنده مانده اند ممکن است تورم روده خفیف وجود داشته باشد. بخش بالایی دستگاه گوارش به ویژه چینه دان ممکن است در برگیرنده مواد فاسد بلعیده شده یا لاروهای مگس باشد ولی معمولاً خالی است.
تشخیص
تشخیص به طور عمده بر اساس تاریخچه، نشانه ها، حضور مواد فاسد بلعیده شده یا لارو مگس در دستگاه گوارش پرنده و عدم مشاهده جراحات است. مایع شستشوی روده یا سنگدان یا سرم خون پرنده مبتلا را می توان برای سم شناسی آزمایش کرد.
درمان
می توان به پرندگان مبتلای با ارزش، پادزهر داد. اغلب نتایج خوب است اگر چه این امر بستگی به اختصاصی بودن آنتی سرم دارد. معمولا پادزهر تیپ C داده می شود. آنتی سرم های چندگانه حاوی تیپ های A و C مناسب تر هستند، ولی اغلب تهیه آن ها دشوار است. دسترسی پرندگان درمان شده به آب تازه ، تمیز و غير قلیایی مهم است.
نظرات کاربران
2:27:55 AM