غذای روزانه خروس ها در مناطق مختلف از نظر نوع مواد خوراکی، متغیر است. نیاز غذایی خروس جنگی همچون خروس بالغی است که فعالیت تولید مثلی ندارند و تنها نیاز نگهداری آنها تأمین می شود. در روزهای آماده سازی و رقابت ها نوع غذای آنها به سمت افزایش اندکی انرژی سوق داده می شود. علاوه بر این، سلیقه و سنت خروس بازان از نظر تنظیم نیاز غذایی خروس ها متفاوت است. لذا جیره غذایی آنها تفاوت جدی دارد. در مباحث بعد نمونه جیره های غذایی و تمرینات، داروها و مواد محرک در آماده سازی خروس جنگی بیان شده است.

بارگیری کربوهیدراته بدن

 غذای مصرفی خروس ها ارتباط نزدیکی با وزن آنها دارد. بسته به تغذیه یک یا دو بار در روز و دیگر عوامل باید آن را انتخاب کرد و نتیجه آن را دید و بر اساس نتایج بدست آمده تغییرات مناسبی در آن ایجاد کرد. در فصل زمستان تغذیه خروس­ها، چفت غروب انجام شود تا چینه دان آنها پر باشد و گرمای لازم برای گذران شب را در اختیار داشته باشند. در فصل سرد مصرف ذرت بیشتر شود.

امروزه داروها و مواد محرک در آماده سازی خروس جنگی نقش مهمی دارد و مبتنی بر دست آوردهای علمی آماده سازی ورزشکاران است و موفقیت آن در گرو دنبال کردن دقیق مراحل آن به ویژه از نظر مقدار و نوع غذا و زمان بندی خوراک دهی و مدت و زمان بندی تمرینات است. بکار بردن این روش مستلزم اطلاعاتی در زمینه تغذیه است. گلیکوژن منبع اصلی سوخت عضلات می باشد. هر چه گلیکوژن بیشتری در عضلات ذخیره شود، عضلات بمدت طولانی تری فعال می مانند. در صورتی که ذخایر گلیکوژن در اثر تمرین و مصرف غذای حاوی کربوهیدرات پایین تخلیه شود و پس از آن به فرد استراحت داده و جیره پر کربوهیدارت بدهیم، مقدار گلیکوژن ذخیره شده در بدنش به دو برابر مقدار اولیه می­رسد. نتیجه اینکه خروس سخت تر و طولانی تر می جنگد. چنین برنامه ای درست شبیه برنامه حفظ بدن ورزشکاران است. چنین برنامه ای را اصطلاحاً «بارگیری کربوهیدارت» می نامند که در آن بموازات نزدیک شدن روز نبرد، بویژه سه روز آخر، کربوهیدرات بیشتری در جیره غذایی روزانه خروس در حال آماده سازی لحاظ می شود تا در نبرد برای حفظ حیاتش انرژی بیشتری (انرژی قابل متابولیسم) در بدن داشته و قوی تر مبارزه کند. بنابراین جیره غذایی آنها در این دوره کربوهیدرات بالاتری دارد منوط به اینکه موجب اختلال در سیستم گوارش آنها نشود. برای مثال جیره غذایی ۱۱ روز اول دوره آماده سازی در دوره های آماده سازی ۱۴ روزه، حاوی ۱۶ درصد پروتئین است ولی در ۳ روز آخر مقدار کربوهیدرات جيره بتدریج به ۷۰ تا ۸۰ درصد افزایش می یابد. به این منظور در روز ۱۲، ۱۳ و ۱۴، به 100 گرم جیره پایه، به ترتیب ۱۰، ۲۰ و ۳۰ گرم ذرت افزوده می­شود بطوری که جیره نهایی خروس­ها در روز ۱۴ حدود ۸۰ درصد ذرت با کربوهیدرات بیشتر و پروتئین خام کمتر است. جیره روزانه، ۲ بار در روز به اندازه دو قاشق غذاخوری در صبح و بعد از ظهر به خروس داده می شود. تغذیه ذرت باعث وارد آوردن ضربات ناگهانی به خروس حریف شده و در ضمن بدن او را گوشتالو نشان می دهد. با مراجعه به جداول ارزش غذایی مواد خوراکی متوجه می شویم که ذرت پرانرژی ترین غلبه (با ۳۳۵۰ کیلو کالری در کیلوگرم انرژی قابل متابولیسم، 9/8 درصد پروتئین خام و 5/3 درصد چربی) است. بعد از آن بلغور یولاف قرار دارد ولی این ماده خوراکی دارای چربی بیشتری است و امکان تجمع چربی بطنی را افزایش می دهد. بنابراین بهترین ماده خوراکی برای افزایش انرژی جیره و بارگیری کربوهیدارت در روزهای قبل از مسابقه، ذرت است. دانه های مصرفی جیره روزانه بهتر است خیسانده شوند. همچنین رطوبت بدن تحت تأثیر عوامل مختلف، از جمله خود خروس و محیط است. به همین دلیل در سه روز آخر، مصرف آب آنها از نزدیک مورد مراقبت قرار می گیرد.

داروها و مواد محرک

داروها و مواد محرک در آماده سازی خروس جنگی و افزودنی­های مختلفی در بازار است که مصرف آنها عملکرد خروس­ها را افزایش می­دهد بویژه وقتی داروی صحیحی انتخاب شده و دوز مناسب آن در زمان مناسب بکار رود. مواد دارویی در واقع موادی از قبیل الکل، آسپیرین و … است که یکی از هزاران واکنش شیمیایی درون بدن را تحت تأثیر قرار می­دهد. در حوزه خروس بازی تنها دو داروی «تستوتسترون» و «ویتامین B12» شایان توجه است. تستوسترون یک هورمون استروئیدی است و دوزهای مناسب آن موجب فعال سازی فرایند آماده سازی نهایی خروس ها شده و برخی کارکردهای خاص بدن را تحریک می کند که ارتباط نزدیکی با توسعه فیزیکی و روانی کشش جنسی در آنها دارد. تستوسترون در دراز مدت موجب تحریک رشد شده و رشد عضلات و استخوان ها را افزایش می دهد. ویتامین B2 نیز موجب افزایش اشتها و روان کردن سیستم عصبی می شود و برای زمان حمل و نقل خروس­ها مناسب است. قابل توجه که ثبات عملکرد و استقامت در گود مبارزه کلید برد خروس­ها است و ۸۰ درصد موفقیت آنها را رقم می زند. در صورت حفظ عملکرد خروس­ها و به دست آوردن ثبات عملکرد آنها، حتی بدون مصرف دارو می توان به نتایج مثبت رسید. این مسئله به ویژه در خروس بازان تازه کار اهمیت اساسی دارد.

آماده سازی عضلانی در ورزش کاران

بر خلاف حوزه اصلاح نژاد، هنوز در زمینه روش­ها و تکنیک­های آماده سازی خروس­ها برای نبرد، مسیر طولانی در پیش است و جای کشفیات و پیشرفت بیشتری وجود دارد. شاید بتوان وضعیت قهرمان های ورزشی در مسابقات انسانی را مثال زد که دائماً دورنمای وسیعی از دانش و فن آوری های جدید عرضه می شود و پیشرفت های نامحدودی را برای بازیگران محتمل می سازد. خروس­ها نیز همچون انسان، اسب و … ورزشکار تلقی می شوند که عملکرد آنها تابع تغذیه، تمرین و استفاده از مکمل ها است. دو مکمل مهم «کرآتین» و «ریبوز» نمونه مثال مناسبی است. سوخت اولیه عضله در حال انقباض، «آدنوزین تری فسفات» (ATP ) است. این مولکول انرژی دار، یک مولكول فسفات رها می کند و مقداری انرژی برای انقباض عضله یا دیگر فعالیت­های بدن ایجاد می کند و خود تبدیل به ترکیب دیگری به نام «آدنوزین دی فسفات» (ADP ) می­شود. مقدار ATP موجود در بدن به اندازه ای است که تنها برای ۱۰ ثانیه قادر به تأمین انرژی است. به همین دلیل برای اینکه سیستم به درستی کار کند لازم است ATP جدیدی تولید شود. کراتین فسفات وارد ماجرا می شود و مولکول فسفات خود را به ADP داده و تولید ATP می کند که مجدداً به مصرف تولید انرژی برای انقباضات عضلانی می رسد. نکته کلیدی اینکه توانایی بدن برای تولید ATP، تابع مقدار منبع کرآتین است. هر چه کراتین بیشتری در عضلات وجود داشته باشد، مقدار بیشتری از مولکول های ATP ساخته می­شود.

از طرفی بدن ورزشکار به یک مسیر انرژی ساز دیگر نیز تکیه دارد: «گلیکولیز». در این مسیر فراورده های جانبی تولید شده در بدن موجب تحریک عضلات و ایجاد درد می شود و با واکنش های بیوشیمیایی لازم برای فعالیت طبیعی عضلات تداخل می کند و در نتیجه آنها ورزشکار دچار خستگی می شود. بنابراین هر چه بدن برای بدست آوردن انرژی زودتر به مسیر گلیکولیز تکیه کند، زودتر خسته می شود. مسیر بعدی قابل استفاده بدن، چرخه کربس و زنجیره انتقال الكترون است که مسیری بیوشیمیایی هوازی است که در آن به صورت ثابت و دائم از اکسیژن استفاده بعمل می آید. مسیرهای هوازی زمانی بکار می روند که بدن فعالیت ممتد و طولانی و البته غیرفشرده داشته و هیچگاه به حداکثر کوشش ممکنه نرسد. این پدیده به ندرت در خروس­ها دیده می­شود.

مسئله مهم در خروس­های جنگی، شکفتگی انرژی اولیه است. می­دانیم که بدن قادر است حداکثر انرژی را زمانی به دست آورد که عضلات دارای مقدار کافی ATP باشند و می دانیم که کراتین وظیفه سنتز مجدد آن را بعهده دارد. در جریان تقلای شدید عضلانی (مثلاً در اولین درگیری خروس­ها)، کرآتین قادر نیست به سرعت کافی در بدن تولید ATP کند. در اینجا «ریبوز» دخالت می کند و سرعت آن را افزایش می دهد. ریبوز، یک قند ۵ کربنه است که در بدن تبدیل به «پیروات» می شود و پیروات بنوبه خود تولید ATP می کند. تأخیر در بازیابی مقدار ATP عمدتاً به دلیل فقدان یک ترکیب شیمیایی به نام PRPP (فسفو ریبوزیل پیروفسفات) رخ می دهد. تولید این مولکول تابع گلوکز است ولی سرعت تولید آن به مراتب آهسته تر از ریبوز می باشد. مکمل کردن ریبوز این فرایند را تسریع می بخشد. بنابراین استفاده از ترکیب کرآتین و ریبوز باعث می شود که سنتز مجدد ATP بدون دشواری و به اندازه کافی فراهم شود.

این تجربه است که کمک می کند در هر تجارتی موفق شوید، ما بدون هیچ چشم داشتی تجربه خود را در اختیار شما خواهیم گذاشت
گروه تولیدی پژوهشی نیازی