بیشتر افرادی که از پرندگان زینتی از جمله مرغ عشق نگهداری میکنند این سوال برایشان پیش می آید که هنگام مسافرت با مرغ عشق خودمان چه کنیم؟ در مسافرت ها اگر می خواهید پرنده خود را همراه ببرید بباید نکات بسیاری را مد نظر قرار دهید و همجنین اگر ان را به کسی می سپارید باید مواردی را مد نظر قرار دهید در ادامه به تمامی این مسائل خواهیم پرداخت.

تمایل قلبی مرغ عشق به بودن با شما

بازی کردن، پرآرایی با منقار و استراحت، تنها امور مورد علاقه مرغ عشق نیست. لذت بخش ترین دقایق زندگی مرغ عشق در طول روز، اوقاتی است که روی انگشت یا شانه شما می نشیند و به صدای شما گوش می دهد. توجه کنید که در روزهای اول چقدر شما مشتاق بودید که مرغ عشقتان از شما نترسد و از دست شما غذا بگیرد و چقدر زحمت کشیدید و صبر کردید که آن پرنده ترسو و وحشی تبدیل شود به پرنده ای که آرزو می­کند حالا شما لااقل یک ساعت و اگر وقت ندارید، نیم ساعت از اوقات خودتان را با آن سپری کنید. اما دریغ از این روزگار که آدمی به هر آروزیش که می رسد، به زودی برایش عادی می شود و با این نوع رفتار و تفکر، وقتی که پرنده ای کوچولو را هم اسیر خودش می کند، پس از مدتی در بازی کردن و توجه به آن بی­حوصله می شود.

حال اگر بگوید وقت ندارم، می­گویم چنین نیست، زیرا وقتی هم که اقدام به خرید مرغ عشق یا یک طوطی دیگر کردی، همین شرایط را داشتی و آن روز بیکار نبودی و امروز رئیس جمهور نیستی که می گویی وقت ندارم و بهتر است راستش را بگویی و راستش این است که روزهای اول همه حرکات و زیبایی هایش برایت جذاب بود و به امید اهلی کردنش صبر کردی و زحمت کشیدی و حالا که طوطی دست آموز تو شده و تو را به عنوان جفت عاطفی اش پذیرفته و عاشقت شده است؛ شکل و قیافه اش، حرکاتش، بازی کردنهایش و همه چیزش را تکراری می بینی، پس صادقانه بگو که از آن سیر شده ام و دوستش دارم، اما حوصله بازی کردن با آن را ندارم. خُب! حالا بگو ببینم، تکلیف این زبان بسته چیست؟ آیا او غیر از تو کس دیگری را دارد؟

آیا می تواند مثل خودت از خانه خارج شود و خودش را با کسان دیگری سرگرم کند؟ آیا مثل خودت می تواند شغلی داشته باشد و بخش مهمی از اوقاتش را با رفتن سر کار و بودن در اجتماع بگذراند؟ آیا به همنوعانش دسترسی دارد؟ و آیا مورد غفلت قرار دادن یک پرنده دست آموز، مثل عمل کسی نیست که با هزاران امید و آرزو و وعده و وعید و صبر و تحمل، دختری را به نامزدی خودش در آورده و سرانجام با آن عروسی کرده و حالا که آن دختر از خانه پدری اش خارج شده و به امید زندگی با او ازدواج کرده است، از او احساس خستگی بکند و به جای گذراندن اوقاتش با همسرش، ترجیح بدهد که او را تنها در خانه بگذارد و با دوستانش سرگرم شود؟! به نظر من فرق چندانی نمی کند.

اگر کسی با یک پرنده کوچولو و بی پناه چنین کند و موجب افسردگی اش شود، او ممکن است چنان تنوع طلب و قسی القلب هم باشد که با همسر خودش هم چنین کند؟ به هر حال این طرز عمل در مورد همسر یا حتی یک پرنده، بسیار ناجوانمردانه است و حداقل جوانمردی این است که با به خود بیایی و از شکنجه جفت خودت یا پرنده ای که تو را جفت عاطفی خودش می پندارد، دست برداری و مهربانی پیشه کنی، یا تکلیف آنها را روشن کنی! یعنی اگر واقعاً نمی توانی پاسخ محبت ها و نیازهای مرغ عشق یا طوطی خودت را بدهی، بهتر است که آن را به یک دوست هدیه کنی که قدر آن را بداند و حداقل عاطفه را برای پرنده داری داشته باشد.

ما مسئله بی حوصله شدن مردها از زنهای خود را به وفور در اطراف خودمان می بینیم، اما عکس آن؛ یعنی عدم تمایل زن­ها به شوهر خود را بسیار کم می توانیم سراغ کنیم و اگر چنان موردی یافت شود، مربوط به زنی است که شوهرش یا معتاد است یا نویسنده. من مشابه چنین رفتارها با کاسکوها را به کرات در مردها و زنها شاهد بوده ام. به این معنی که زن­ها همیشه جفت های عاطفی بسیار وفادار تری نسبت به طوطی ها و دیگر پرندگان زینتی خانه بوده اند تا مردها.

بنابراین، من توصیه بسیار اکید می­کنم که وقتی یک طوطی وارد خانه ای می شود، بهتر است که مرد خانه یا پسر خانه، به خصوص در اوایل زیاد به آن نزدیک نشود و شرایطی ایجاد نکند که طوطی با او پیوند عاطفی برقرار کند و باید اجازه داده شود که در چند ماه اول، زن خانه با دختر خانه به طوطی رسیدگی کند تا با او جفت عاطفی شود و بعد مرد هم مجاز شود که گاهی با طوطی سرگرم شود. به این ترتیب، زن یا دختر خانواده، هرگز چنان تنوع طلب نیست که طوطی نازنین خانواده را مورد غفلت قرار دهد و چون طوطی در آن شرایط از مرد خانه انتظار رسیدگی و توجه ندارد، رسیدگی و سرگرم شدن اندک مرد با طوطی مشکلی ایجاد نمی کند.

بیشتر کاسکوداران مراجعه کننده به من، کسانی هستند که پس از انداختن کاسکوی خودشان به پَرکنی، آن را نزد من می آورند و خوب که از آن ها در مورد رفتارشان با کاسکو پرس و جو می­کنم، متوجه می شوم که در همه موارد، علت یکی است و دو تا نیست؛ یعنی غفلت و سهل انگاری در مقابل کاسکویی که اهلی یا سخن­گو شده است.

البته چون مردم پول زیادی را بابت کاسکو می پردازند و می دانند کاسکوی سخن گویشان قیمتی است، مشتاق توقف پَرکنی کاسکو می شوند و من درک کرده ام که قالب مردم به این علت از پَرکَن شدن کاسکوی خودشان ناراحت می شوند و برای مداوای آن به تکاپو می افتند که احساس می کنند اگر کاسکویشان به همین ترتیب پرکنی را ادامه دهد، دیگر نه به عنوان یک پرنده زینتی زیبا میل به نگهداری آن را خواهند داشت و نه بیش از ۵ تا ۲۰ درصد قیمت قبل از پرکن شدنش می توانند آن را بفروشند.

شاید چنان افراد بگویند، چنین نیست. اما من با دو دلیل ثابت می کنم که این موضوع لااقل در مورد بیشتر مردم، دقیقاً چنین است:
۱- اگر کاسکو را چنان که در نگهداری اش وظیفه داشتند، درست به عواطفش رسیدگی می­کردند، هرگز پَرکن نمی شد.
۲- حال که کاسکو پرکن شده است و می دانند کسی دیگر آن را به قیمت مناسب خریداری نمی کند، چنانچه فردی پیشنهاد مبلغی خوب به آنها بدهد، آن را خواهند فروخت.

البته این موضوع عمومیت کامل ندارد، زیرا برخی افراد فقط به علت یک اشتباه؛ مثل سپردن آن به کسی و رفتن به یک مسافرت طولانی، دچار چنین مشکلی می شوند. اما وقتی متوجه اشتباه خود می شوند، با احساس مسئولیت فراوان در صدد جبران خطای خود بر می آیند.

هنگام مسافرت با مرغ عشق خودمان چه کنیم؟

در پاسخ به این سوال که با هنگام مسافرت با مرغ عشق خودمان چه کنیم؟  این است که انواع گونه های طوطی و تقریباً تمام پرندگان و حیوانات خانگی، در مسافرت های خارجی شامل محدودیت ها و مقررات بسیار اکیدی هستند. در کشورهای پیشرفته، این مقررات به منظور جلوگیری از وارد شدن حتی یک پرنده آلوده به یک ویروس یا میکروب خاص وضع شده است. چه بسا که یک کشور پاک از نظر آلودگی به یک ویروس یا میکروب سريع الانتشار، ممکن است صرفاً به خاطر واردشدن یک پرنده یا حیوان آلوده، ظرف مدتی کوتاه، میلیاردها دلار خسارت ببیند.

اما مسئله اصلی این است که وقتی یک ویروس، میکروب یا آفت خطرناک وارد کشوری شود، ریشه کن کردن آن ممکن سال­ها طول بکشد و خسارات این بی احتیاطی سر به فلک بزند. این درحالی است که در مقابل کشورهای پیشرفته که مقررات واردات پرندگان و حیوانات خارجی را به طور اکید رعایت می کنند و تحت هیچ شرایطی به خارجی ها با مردم خودشان اجازه وارد کردن پرندگان، حیوانات و بذور گیاهی با هرگونه گل و گیاه را نمی دهند، در برخی از کشورهای دیگر؛ من جمله ایران، اگرچه چنان مقررات وجود دارد و لازم الاجرا قلمداد شده اند، اما متأسفانه رعایت نمی شود.

به هرحال، چنانچه پرنده­ای دارید و قصد مسافرت به اروپا، آمریکا، اقیانوسیه و برخی از کشورهای پیشرفته آسیایی را دارید، به طور کامل فکر بردن پرنده یا حیوان دست آموز خودتان را به چنان کشورها از سر تان خارج کنید؛ زیرا در فرودگاه آن کشورها، حیوان یا پرندة شما ضبط می شود و شاید به شما گفته شود که پس از ۴۵ روز نگهداشتن آن در قرنطینه، می توانید آن را تحویل بگیرید. این درحالی است که در محیط­های قرنطینه، به سبب وجود پرنده های مختلف و گاه آلوده، ممکن است پرنده شما نیز آلوده شود و اگر هم آلوده نشود، پرنده یا حیوان دست آموز شما، پس از خارج شدن از قرنطینه، رفتارها و عاداتش تغییر کرده و دیگر همان پرندة قبل از وارد شدن به قرنطینه نخواهد بود.

در مسافرت با ماشین، باید مرغ عشق را از قرار گرفتن در معرض باد و هوای گرم یا سرد داخل ماشین یا نور مستقیم خورشید محفوظ نگهدارید.

اگر در بُردن مرغ عشق خودتان به مسافرت مشکل دارید، آن را نزد کسی به امانت بگذارید که علاوه بر تدارک آب و غذا و نظافت، مطمئن باشید که اوقاتی را با آن حرف بزند و آن را سرگرم کند تا دوری از شما موجب افسرده شدنش نشود.

وقتی می خواهید پرنده را نزد کسی بگذارید، تمام وسایل بازی، غذا و احتیاجات آن را تحویل او بدهید و مطمئن شوید که او به خاطر رودربایسی پرنده شما را نپذیرفته و تمایل قلبی به این خدمت دارد. اگر شخصی یافت شود که در مقابل دریافت مبلغی پول به ازای هر روز، پرنده شما را در طول مدت مسافرتتان نگهداری کند، مسلماً قراردادن پرنده نزد او بهتر است از دوست یا خویشاوندی که معمولاً تمایل قلبی به چنین کاری ندارد و شاید پس از دریافت پرنده، رسیدگی های عاطفی لازم را به آن نکند و فقط غذا و آب و نظافتش را تأمین کنند.

در برخی از کشورهای خارجی، پانسیون کردن پرندگان و حیوانات دست آموز در طول مسافرت صاحبان آنها امری کاملاً عادی است. در چنان شرایط، صاحبان پرنده ها یا حیوانات خانگی، تکلیف خودشان را در مواقع مسافرت می دانند و می توانند بدون احساس مزاحمت و شرمندگی از یک دوست یا خویشاوند، با پرداخت مبلغی پول به ازای هرروز پانسیون، پرنده یا حیوان خودشان را با خیال راحت به چنان افراد که منزلشان را برای چنان کاری تجهیز کرده اند، بسپارند. این کار در کشور ما هم باید به عنوان یک شغل رایج شود و افرادی که تمایل به پانسیون کردن پرندگان یا حیوانات خانگی مردم را دارند، ضمن مجهز کردن خانه خودشان و تقبل مسئولیت، با آگهی دادن در نیازمندی های روزنامه ها، مردم را از کار خودشان باخبر کنند.

بدیهی است که اگر قرار باشد چنان افراد بتوانند در مقابل مشتریان خود جوابگو باشند، کار پانسیون داری پرندگان و حیوانات خانگی نیز باید همانند مهدکودک­ها تحت نظارت یک سازمان درآید و چنان باشد که حیوانات و پرندگان پذیرفته شونده حتی الامکان تحت پوشش بیمه نیز قرار گیرند.

این تجربه است که کمک می کند در هر تجارتی موفق شوید، ما بدون هیچ چشم داشتی تجربه خود را در اختیار شما خواهیم گذاشت
گروه تولیدی پژوهشی نیازی