در سال ۱۸۸۳ و به روایتی دیگر در سال ۱۸۷۹ میلادی پرژوالكسی نمونه اول گوزن تورولد را به دست آورد ولی دکتر تورولد دو نمونه از این گوزن را در تبت ثبت کرد و به همین دلیل به احترام دکتر تورولد نام ایشان بر روی این گوزن نهاده شد. در این مقاله به معرفی گوزن تورولد گوزن تیوفتد و گوزن رين ویژگی های ظاهری آن ها آشنا می شویم.

گوزن تورولد یا گوزن لب سفید

طبقه بندی علمی

سلسله: جانوران

شاخه: طنابداران

دسته: پستانداران

راسته: زوج سمان

خانواده: سروایده cervidae

زیر خانواده: سرواین cervainae

جنس: سرووس cervus

گونه: سرووس آلبيروستريس   c.albirostris

درازای بدن این گوزن ۱9۰ تا ۲۰۰ سانتی متر، ارتفاع تا شانه ۱۲۰ تا ۱۳۰ سانتی متر و طول دم ۱۰ تا ۱۲سانتی متر و وزن ۱۳۰ تا ۱4۰ کیلوگرم می­باشد. طول شاخ­ها ۱۳۰ سانتی متر و وزن ۷ کیلوگرم است.

گوزن تورولد را به خاطر علامت سفید مشخص در سر به نام گوزن لب سفید هم می خوانند، تورلد دارای پوزه سفید رنگ، قسمت های زیرین، کپل حلقه چشم، گلو و زیر چانه سفید خامه ای است، پوشش در تابستان قهوه­ای است و در زمستان به موهای قهوه ای مایل به خاکستری بلندتری تغییر می کند که این هم نتیجه تباین علامت­هاست یک ترکیب ویژه از پوششی که موهای برگشته به عقب روی تنه دراز کشیده شده و ظاهری خسته به گوزن می دهد. زیرا در برخی از قسمت ها و طرفین پاها یک رنگ زرد و روشن تر (سفیدتر) وجود دارد. در ماه های زمستان پوشش به رنگ زرد است و تقریباً دو برابر پوشش تابستان است، پاها و شانه ها درازند و سر کوتاه است. گوش­ها دراز و باریک اند و ماده ها یک منگوله کوتاه از موی سفید دارند، سم­ها پهن هستند و مانند گاو شیری دارای پنجه های ژاله­ای توسعه یافته اند که آنها را قادر می سازد به راحتی از میان زمین های خشن و ناهموار بالا روند، شاخ­ها به رنگ سفید خامه ای بوده و گاها به طور نامساوی نمونه های قهوه ای یا سیاه دیده می شود.

تنها نرهای دارای شاخند، شاخ­هایی کلفت و تماشایی با 5 تا 6 شاخک که قدری شاخک­ها پهن هستند هر چند تا ۱۰ شاخک هم گزارش شده است از مهم ترین مشخصه های این گوزن وجود یک قوز (کوهان) روی شانه است. گوزن تورولد را می توان یکی از بزرگ ترین گونه های گوزن به شمار آورد و حتی گونه هایی از این گوزن به ارتفاع ۲ متر و وزن ۲۳۰ کیلوگرم رسیده است.

گوزن لب سفید در سرتاسر تبت و قسمت های که به چین متصل می شود یافت می شود. همچنین در علفزارهای فلات تبت در شرق تبت و در چین در استان کیواینگ ها دیده می شود. این گوزن، بی نهایت خجالتی و ملاحظه کار است.

در حالت وحشی شرایط آن بسیار سخت به نظر می رسد، این گوزن دارای قدرت بینایی بسیار بالا بوده و در فضای باز کم تر شکار می شود. گوزن تورولد با وجود داشتن اندازه بزرگ، بی نهایت چابک است و به صورت شگفت انگیزی به راحتی از صخره ها بالا می رود.

پاهای مطمئن او را قادر می سازد که از دامنه های تند به آسانی عبور کند. به دلیل در زندگیشان در دامنه های کوه های هیمالیا آنها ترجیح می دهند، مسکن شان مخلوطی از جنگل و فضای باز پاکیزه باشد. معمولاً آنها در چراگاه ها بزرگ زندگی می کنند ولی در ارتفاعات ۳۵۰۰ متری از سطح زمین هم دیده شده اند..

فعالیت جنسی در پاییز بین اکتبر و دسامبر اتفاق می افتد. در این زمان از سال گله های نر و ماده ای که به طور جداگانه زندگی می کردند برای مدتی از سال با هم جمع می شوند، معمولاً تعداد ۵۰ تا ۳۰۰ گوزن در این تجمع قرار دارند. نرها برای دسترسی به ماده ها با یکدیگر رقابت می کنند. با نشان دادن شاخ­ها به همدیگر، جهت مشخص کردن مالکیت استفاده می کنند. به این معنا که نرهای قوی باید با ماده ها پذیرا تولید مثل کنند. در شروع فعالیت جنسی نرها با غرشی (شبیه فریاد زدن) مخصوص به خود اعلام وجود می کنند. معمولاً آبستنی ۲6۰ تا ۲۸۰ روز به طور متوسط ۲۷۰ روز طول می کشد و بره زایی در می و ژوئن می باشد. معمولاً یک بره به دنیا می آید ولی گاهی شاهد به دنیا آمدن دو قلوها هم هستیم که کمتر اتفاق می افتد، بره ها پس از به دنیا آمدن زود به حرکت در می آیند و مقادیری راه می روند و پس از نیم تا یک ساعت پس از دنیا آمدن قادر به دویدن می باشند که در نتیجه موفق به همراهی با گله مادرشان می شوند. این بره ها معمولاً تا ۱۰ ماهگی شیر می خورند تا زمانی که کاملاً مستقل شوند، معمولاً بلوغ جنسی در ۱5 ماهگی صورت می گیرد ولی ماده ها در ۳ سالگی و نرها در 4 سالگی قدرت باروری پیدا می کنند. این گوزن­ها دائم در حرکت تحت نظر گوزن های مسن­تر قرار می گیرند، معمولاً مانند گوزن­های دیگر پس از پایان فعالیت جنسی دو جنس از همدیگر جدا شده و به گله­های مختص به خود می پیوندند. عموماً این گله ها ۳۰ تایی می باشد.

این گوزن­ها روز فعالند و در صبح زود و اواخر بعداز ظهر به دنبال غذا می روند و علف­ها و گیاهان علف دار را در مسکن های کوهی و جایی که زندگی می کنند، می خورند و بیشترین چیزی که آنها را می ترساند دیدن انسان­هاست، در نتیجه پس از دیدن انسان ها فرار می کنند. در اثر شکار بی رویه توسط انسان­ها تعدادشان به سرعت رو به کاهش نهاد، به طوری که امروزه حدود ۱۰۰ گونه گوزن تورولد در باغ وحش ها و ۵۰۰۰۰ تا ۱۰۰۰۰۰ از این گونه در حالت وحشی زندگی می کنند.

حداکثر چرخه زندگی این گوزن ۱۸ تا ۱۹ سال است. اگرچه برخی از گونه ها در حالت وحشی هم به این سن می­رسند.

گوزن تیوفتد (Tufted)

طبقه بندی علمی

سلسله: جانوران شاخه: طنابداران دسته: پستانداران

خانواده: سروایده crevidae

زیر خانواده: مونتیاسین muintiacine

جنس: الافودوس Elaphodus

گونه: الافودوس سفالوفوس   E.cephalophus

وزن تیوفتد یا گوزن منگوله دار از منگوله برجسته روی سرش مشخص می شود، این منگوله تا اندازهای تیره تر از بدن و قهوه ای مایل به سیاه است. پوشش کوتاه و متراکم بوده و موهای تیز به این گوزن ظاهری پشمالو می­دهند.

رنگ پوشش گوزن تیوفتد بدن قهوه ای شکلاتی، قسمت­های زیرین رنگ پریده، سر و گردن خاکستری مایل به سفید می باشد. لکه های سفید روی صورت، نوک گوش­ها و طرفین دم وجود دارد. سفیدی صورت بیشتر دور چشم ها و گاهی به طرف بالا امتداد می یابد. گوزن تیوفتد در درازا از سر تا انتهای بدن ۱۱۰ تا ۱6۰ سانتی متر طول، ارتفاع تا شانه ها ۵۰ تا ۷۰ سانتی متر، درازای دم 7 تا 15 سانتی متر و میانگین وزنی بین ۱۷ تا ۵۰ کیلوگرم دارد.

گوزن منگوله دار یا گوزن تیوفتد  در اندازه بزرگتر از گونه های منتجاک می باشد. این گونه ها بزرگتر از ماده ها بوده و مانند تعدادی از گونه های منتجاک دندان­های نیش بالایی از بالای لب ها بیرون آماده و به طور واضح قابل رویت است. در ازای دندان های مذکور 5/2 سانتی متر بوده، هم چنین این گوزن دارای دندان پیشین (ثنايا) می باشد. گوزن تیوفتد یا منگوله دار دارای ۳ زیر گونه به نام­های گوزن تیوفتد غربی ( E.C.Cephalophus cephalophus) گوزن تیوفتد هیوبی (E.c.ichangensis) و شرقی یا گوزن تیوفتد مایشیس ( E.C.Michianus ) می باشد. که گوزن تیوفتد غربی مربوط به جنوب چین و بزرگترین زیرگونه می باشد. زیر گونه های دیگر بیشتر در شمال و مرکز چین پیدا شده اند.

گوزن تیوفتد بیشتر در جنگل های متراکم و انبوه، در تپه ماهورها یا مکان های کوهستانی، در اطراف رودخانه ها یا مکان هایی که آب فراوان باشد و در ارتفاعات ۳۰۰۰ تا 4۰۰۰ متر بالاتر از سطح دریا هر چند تا ارتفاع بالاتر از 4۵۰۰ متر هم دیده شده زندگی می کند. معمولاً این گوزن از علف­ها و گیاهان علفی پیدا شده روی تپه ماهورها و کوهستان ها تغذیه می کند.

موطن اصلی گوزن تیوفتد چراگاه های شمال شرق میانمار، جنوب و مرکز چین و شمال هند می باشد. با توجه به برآورد جمعیت وحشی این گوزن که ۵۰۰۰۰۰ رأس می باشد، در معرض خطر انقراض وجود ندارد. هر چند شکار جهت استفاده از پوست و گوشتشان و از طرفی کاهش مسکن های طبیعی به دلیل گسترش شهرنشینی انسان­ها سیب کم شدن تعدادی از این گوزن­ها شده است.

زمان جفتگیری در پاییز و اوایل زمستان بوده و نرها با انتشار صداهایی کوتاه اعلام آمادگی جنسی می کنند. نرها برای دستیابی به ماده های پذیرا از عاج های بالایی با دیگر نرها به مبارزه مبادرت می ورزند.

ماده ها پس از جفت گیری و سپری کردن دوره آبستنی ۱۷۵ تا ۱۸۰ روزه یک بره به دنیا می آورند این بره­ها به هنگام تولد لکه های (نقطه ای) سفیدی در پشت و تا قسمتی از پهلوها دارند که به مرور این لکه ها محو می شود. معمولاً بره ها حدود 6 ماهگی از شیر گرفته شده و در ۱۸ ماهگی به سن بلوغ می رسند. نرها قلمروشان را با ردپاهایی طولانی مشخص می کنند و گاها ماده ها در دسته هایی با جفت قابل رؤیت هستند.

گوزن تیوفتد مانند اکثر گوزن­ها هنگام طلوع و غروب خورشید برای خوردن غذا از محل استراحت خود فاصله گرفته و در روز بیشتر به استراحت می پردازند. از نکات جالب توجه این که به هنگام غذا خوردن دم را به سمت بالا نگه داشته و سفیدی طرفین دم را به نمایش می گذارد، و به هنگام خطر با پارس­های کوتاه گروه را از وجود دشمن مطلع می کند. معمولاً پلنگ­ها، گربه وحشی و سگ وحشی آسیایی از شکارچیان معروف گوزن تیوفتد می باشند.

گوزن معمولاً عمر کوتاهی داشته هر چند در اسارت می تواند، مقداری بیشتر از ۱۵ سال عمر کند.

دو گوزن شمالی با تفاوت هایی که در ادامه خواهد آمد، به دلیل تقسیم بندی مشترکشان توسط دانشمندان در یک گونه آورده شده، امید است در آینده تحقیقات بیشتری در این زمینه صورت گیرد تا همان اشتباهی که سالیان دراز در مورد یکی بودن الک و گوزن قرمز صورت می گرفت، اتفاق نیفتد.

گوزن رين ( سورتمه کش)

طبقه بندی علمی

سلسله: جانوران

شاخه: طنابداران

دسته: پستانداران

راسته: زوج سمان

خانواده: سروایده  cervidae

زیر خانواده: اودو سویلینی    odocoi leinae

جنس: رانژيفر   Rangifer

گونه: رانژیفر تراندیوس   R.tarandus

اسم گوزن رين ( عنان، دهنه کردن) از زبان نروژی قدیم از کلمه hrein به معنی گوزن آمده است. کلمه Deer از زبان آلمانی Tier که این هم به سادگی به معنی حیوان است پس Rein deer مترادف با Deer deer (گوزن گوزن) می باشد.

اسم کاریبو از کلمه بومی آمریکایی Meka lixpowa به معنی خراش دهنده برف (برف روب) آمده است همچنین در فرانسه قدیم کاریبو را به اسم میک مگ کیالیپو به معنی برف روب به جهت عادت این گوزن برای سم زدن به زمین در میان برف ها برای یافتن غذا نامیده اند، دو لهجه لابرادور در اینیو کتیتیوت کاریبو به نام تیوتیوک معروف بود.

گوزن رين (Rein deer) یا کاریبو (caribou) یا همان گوزن­های سورتمه کش کریسمس که در فرهنگ مردمان شمال اروپا و آمریکا دارای جایگاه خاصیست که از جمله می توان به هدیه دادن بابانوئل در شب کریسمس و حمل آن توسط گوزن های شمالی با گردن­های سفید و شاخ دار بودن تمامیه گوزن­ها که تنها در مورد گوزن شمالی (caribou , reindeer) صادق است. در ادامه خواهد آمد تا جایی که گوزن­ها پرواز می کنند (شاید پرواز این گوزن اشاره به خوابیدن کاریبو در ارتفاعات در قسمت­هایی از سال باشد) هرچند بسیاری از مورخان منشأ به وجود آمدن این فرهنگ را اسکاتلند می دانند ولی دلیل محکمی هنوز ارائه نشده است.

در شعرهای نیکولاس در سال ۱۸۲۳ گوزن رين به اسم هایی نظیر خرد کننده، رقاص، جفتک زننده، زن شرور، ستاره دنباله دار، مال اندوز و غیره آمده است.

در نوشته های جولیوس سزار در کومنتاری و بلوگالیکو (فصل 26، 6) در قرن ۱ اشاره به گاو نری مانند گوزن دارد که در بین پیشانی و گوش هایش یک شاخ رشد یافته است بلندتر و راست تر و نوک این شاخ پهن و گشاد بیرون زده مانند کف یک دست با شاخه ای از یک درخت، و ماده ها مانند نرها دارای شاخ و شاخهایشان شکل و اندازه همسان دارد.

کاریبو گوزن متوسطی است ارتفاع تا شانه 44/91 تا 4/152 سانتی متر وزن نرها ۱۲5 تا ۳۰۰ کیلوگرم وزن، ماده­ها بین 6۸ تا ۱۳۷ کیلوگرم، شاخ­ها رشد کرده به بلندی حدود ۱۵۳ سانتی متر بوده و درازا از دو انتهای شاخ نرها حدوداً ۵۱ سانتی متر است تقریبا شاخ های نر و ماده به یک اندازه بوده به طوری که شاخ­ها ابرویی پهن که به جلو ادامه یافته اند تا پوزه می باشد.

نرهای گوزن رين مخمل شاخ هایشان را در آگوست می اندازند و شاخ­هایشان در پایان فصل جفتگیری در اکتبر می افتد. ماده­ها شاخ هایشان را تا اول بهار نگه می دارند تا زمانی که زایمان دارند.

کاریبو زمین های جنگلی دارای پوست زبر قهوه ای با گردن سفید هستند، يال تا قسمت شکمی حیوان و دم کشیده شده است، اما کاریبوهای که در آلاسکا و منجمد شمالی زندگی می کنند، کاملاً سفید هستند.

گوزن رین دارای پوشش متراکم، خونگرم و ضد آب است، در تابستان به رنگ قهوه ای تیره و در زمستان به رنگ خاکستری می گردد، که به سفیدی منجر می شود. هر دو جنس دارای شاخند اما در ماده های گوزن رين نازک تر و شاخک­های کوچکتر از نرها دارند، سم ها خیلی پهن بوده و گوزن را قادر می سازد به راحتی در عمق برف راه برود. درازای سر تا انتهای بدن بالای ۱۸۳ سانتی متر، با دمی بلندتر از ۲۰ سانتی متر و ارتفاع آن تا شانه ۱۵۲ سانتی متر و وزون آن متجاوز از ۳۱۸ کیلوگرم در نرها بوده و ماده ها وزنی بین ۶۰ تا ۷۰ کیلوگرم دارند.

جفتگیری گوزن رين از اواخر سپتامبر یا اکتبر تا اوایل نوامبر روی می دهد. نرها برای دسترسی به ماده ها نبرد می کنند در این نوع نبرد نرها به وسیله شاخ هایشان رقبا را کنار می زنند، اغلب نرهای با نفوذ به اندازه ۱۵ تا ۲۰ ماده برای جفتگیری جمع می کنند. یک نر مقداری از وزن بدنش را در طی این دوران از دست می­دهد؛ زیرا هم انرژی جهت جفتگیری و کنار زدن رقبا مصرف می کند و هم تمایل کمتری به تغذیه نشان می دهند. در گوزن رین گوساله ها در ماه می یا ژوئن به دنیا می آیند و پس از 45 روز گوساله ها قادر به چریدن و مصرف علوفه فیبری و خشک هستند اما همچنان به شیر خواری ادامه می دهند تا این که میزان تولید شیر کاهش یافته و آنها مستقل از مادرشان می شوند. اما در کاریبو زایمان در آوریل و می و پس از یک دوره آبستنی ۸ ماه صورت می گیرد. گوساله­ها چند دقیقه پس از تولد قادرند، با مادرشان باشند.

شاخ­های گوزن شمالی هر سال زیر لایه ای از پوست که مخمل خوانده می شود، رشد می کند و به طور معمول لایه مخمل روی شاخ­هایشان را از دست می دهند. در هر دو جنس شاخ­ها رشد یافته (تنها گوزنی که هر دو جنس دارای شاخ می­باشند) که این هم (در گونه های اسکاندیناوی) برای نرهای مسن در دسامبر، برای نرهای جوان در بهار و برای ماده ها در اوایل تابستان می افتد.

گوزن رين در بو کشیدن به صورت برجسته ای تخصص پیدا کرده به طوری که استخوان های بینی به طور دراماتیکی تا منخرين به درون کشیده شده اند. به همین خاطر ای سرد پس از ورود گرم می شود به این دلیل که هوا پس از ورود به بدن حیوان وارد شش ها شده و هوا در این قسمت حبس شده و قبل از این که نفس گوزن بیرون رود هوای خشک تازه با استفاده از رطوبت به درون خون و از میان غشاء مخاطی جذب می شود در نتیجه هنگام بازدم هوای وارد شده گرم بر می گردد.

سم های گوزن رين با فصل تطبیق داده می شود. در تابستان، زمانی که تندرا معتدل و بارانی است گوشت کف پا برگشته اسفنجی شده و موجب اصطکاک زیاد می شود. در زمستان گوشت کف پا چروکیده شده و سفت می شود. لبه های سم در معرض بریدن قرار گرفته که این هم در یخ و در اثر جرم بستن در برف سبب حفاظت حیوان از لغزيدن می شود همچنین این مزیت سبب می شود که برف­های زیر پایشان (یک فعالیت معروف و شناخته شده مانند آتشفشان و فوران کردن) را برای یافتن غذا بکنند و کنار بزنند که در زمستان برای یافتن غذای معروف و مورد علاقه شان گلسنگ و خزه زیاد دچار مشکل نشوند.

گوزن شمالی دارای دو لایه پوششی روی پوست می باشد. یکی پشم متراکم به عنوان پوشش زیری و دیگری موهای درازتر و بلندتر جهت پوشش رویی که تشکیل شده از موهایی جهت پر کردن هوای اطراف یا گود افتاده است.

گوزن های شمالی نشخوارکننده هستند. معده آنها چهار قسمتی است. آنها در زمستان بیشتر گلسنگ­ها را می­خورند. هم چنین از بید، جگن، کاج­ها، درخت غوشه یاغان، علف ها، چمن­ها و قارچ ها تغذیه می کنند.

کاریبو تنها گونه گوزن است که در ردیفی بالای درخت در برخی نقاط شمال آمریکا در مواقعی از سال که پیدا کردن مسکن سخت می شود، زندگی می کنند.

گوزن رین و یا کاریبو در گله های بزرگ زندگی می کنند و دوباره در سال با تغییر فصول مهاجرت می کنند. تابستان در قسمت های شمالی از چراگاه های دارای گیاهان خوشبو چرا می کنند و در زمستان به سمت جنوب از گلسنگ­ها و خزها تغذیه می کنند.

گوزن رين به صورت متعدد و گسترده در شمال منطقه هولارستیک وجود دارد. منشأ اصلی آن کشورهای اسکاندیناوی اروپای شرقی، روسیه، مغولستان شمال چین و نواحی شمالی در عرض جغرافیایی ۵۰ درجه بوده در شمال آمریکا منشأ آن در آلاسکا، کانادا و شمال ایالات واشینگتن بوده که در قرن ۱۹ ظاهرا هنوز در جنوب آیداهو وجود داشت همچنین در زمانی از تاریخ در ساخالین، گریلند، اسکاتلند و ایرلند وجود داشتند.

گوزن رين در دوران پلی استوسن در نواداو تننسی در شمال آمریکا و اسپانیا در اروپا می زیستند امروزه گله های بزرگ از بین رفته اند، با این حال جمعیت های بزرگی به صورت وحشی هنوز در سیبری، گریلند، آلاسکا و کانادا وجود دارد.

منشأ اهلی گوزن رين بیشتر در شمال اسکاندیناوی، روسیه و ایسلند (جایی که آنها را توسط انسان ها در قرن ۱۸ برده بودند) می باشد. این گوزن­ها به حالت وحشی در اروپا در قسمت های از جنوب نروژ وجود داشتند، در مرز جنوبی جایی که به طور طبیعی در مراتعی در عرض جغرافیایی 6۲ درجه شمالی وجود داشتند. در ابتدای قرن بیستم تعدادی از این گوزن­ها از نروژ به جنوب آتلانتیک، ایسلند و از آنجا به جنوب گرجستان برده شدند.

امروزه تعداد گوزن رین در این مناطق اخیر بیشتر از هزار نمی باشد ولی تعداد کاریبو را در مهمترین منطقه زندگیشان یعنی آلاسکا به حدود ۹۵۰۰۰۰ راس تخمین می زنند. نرها ۷ تا ۸ سال عمر می کنند ولی ماده ها تا ۱۰ سال و بیشتر هم زندگی کرده اند. این گوزن­ها تا قرن­ها به طور جداگانه در منجمد شمالی با مردمان موجود در آن به انضمام سامی و ننت ها زندگی می کردند. آنها جهت تولید گوشت، پوست، شاخ، شیر و برای بارکشی پرورش داده می شدند. گوزن رین پس از اهلی شدن کاملاً مورد توجه قرار نمی گرفت و آنها به صورت آزاد در مراتع و چراگاه­ها گردش می کردند. در روش های پرورشی قدیمی سنتی گوزن رين توسط گله داران به مکان­هایی بین ساحل و نقاط دور از دریا مهاجرت یکساله می کردند. جالب آنکه تا آن زمان گوزن رین در اسارت آبستن نمی شد. در گزارشات شلدون جکسون در ۱۸۰۰ سال پیش وجود گوزن­های نیمه اهلی در آلاسکا موضوعی عادی بود.

هیچ گاه نمی توان نقش اقتصادی گوزن رین و یا کاریبو را برای مردمان قطب، سامی­ها، ننتاها، اونکها، یوکاقيرها، چئوخی و کوریکاها در اوراسیا نادیده گرفت. گمان می رود، آغاز اهلی شدن این گوزن­ها بین عصر برنز و عصر آهن روی داده باشد. گوزن رین واقع در سیبری بزرگتر از همتا و خویشاوندانشان در مناطق اسکاندیناوی هستند.

صاحبان این گله ها ممکن است صدها تا هزاران گوزن در اختیار داشته باشند. امروزه تعدادی از گله داران روسی پس از جدا شدن از اتحاد جماهیر شوروی به طور قابل توجهی گله های خود را کاهش داده اند.

گوزن های شمالی ( reindeer – caribou) که در اواخر قرن ۱۹ به آلاسکا معرفی شدند با گونه های بومی (caribou) جفت گیری کرده و زیر گونه هایی را به وجود آوردند. (در قسمت زیر گونه ها آمده است)

از دشمنان اصلی گوزن رين گرگ ها هستند که گله داران شبه جزیره سوارد از این بابت در رنج زیادی می باشند. هرچند که امروزه بزرگترین شکارچی گوزن های شمالی انسان ها هستند، تا جایی که گوشت این گوزن در کشورهای اسکاندیناوی علاقه مندان زیادی دارد و از گذشته به صورت کنسرو تهیه می شد. نوعی غذای تهیه شده از گوشت گوزن به نام سائوتید در لاپلند معروف است. در آلاسکا سوسیس و کالباس حاصل از گوشت شمالی در سوپر مارکت ها و خواربار فروشی ها فروخته می شود.

شاخ گوزن شمالی (reindeer) به عنوان یک داروی مبهی یا مقوى باه به صورت تغذیه ای یا داروی مکمل در بازار آسیا عرضه می گردد. زیر گونه های گوزن شمالی را می توان این گونه عنوان کرد:

گوزن شمالی (caribou) جنگل های خشک (R.trandus) یا گوزن شمالی (caribou) جنگلی منشأ آن در تایگا (جنگل بوريل) از آلاسکا به نیوفونلند و لابرادور دورتر از جنوب مانند نیوانگلند و واشنگتن بوده است.

اغلب کاریبو جنگل­های خشک در مراتع اصلی جنوب ناپدید شدند و در بررسی ها مقدار باقیمانده از آنها در معرض خطر و نابودی می باشد، به استثنا کاریبو جنگل­های خشک از شمال کیوبس ولابرادور که به کانادا کوچ کرده اند، نوعی از کاریبو در بخش مرکزی بریتیش کلمبیا که گزارشی از وجود تعدادی از آنها آمده بود ولی امروزه تقریباً از بین رفته اند. زیر گونه های گوزن شمالی به صورت زیر می باشد که گوزن شمالی (rein deer) منجمد شمالی (R.tarandus eogrlandicus) یک زیرگونه حدوداً در سال ۱۹۰۰ میلادی در شرق گریلند از بین رفته اند. گوزن شمالی (rein deer) جنگل فنلاند (R.tarandus fennicus) منشأ وحشی آن تنها در دو قسمت از شبه جزیره فنوسکاند یا شمال اروپا، در بین مردم کارلیا اهل روسیه و فنلاند و دیگری یک جمعیت کوچک از مرکز جنوب فنلاند. جمعیت کارلیا بیشتر به داخل روسیه رفته اند.

گوزن شمالی (caribou) یا پورکیوپاین (R.tarandus granti) که منشا آن آلاسکا، يوكون و شمال تریتوریس کانادا است. گوزن شمالی (caribou) زمین های نابارور (R.tarandlus groenlandicus) منشا آنها در نیوناریوت و شمال غرب تریتوریس کانادا و غرب گریلند می باشد.

گوزن شمالی (caribou) پیری (R.tarandus peargi)، منشا آن در شمال ایسلند از نیوناریوت و شمال غرب تریتوریس کانادا است.

گوزن شمالی (reindeer) اسوالبارد (R.tarandus platyrhynchus) منشا آن در اسوالبارد ایسلند از نروژ است این گوزن کوچکترین زیرگونه از گوزن شمالی (rein deer) است.

گوزن شمال (reindeer) کوهی وحشی (R.tarandus tarandus) منشا آن در تندرا منجمد شمالی اوراسیا، به انضمام شبه جزیره فنوسکانديا از شمال اروپاست. گوزن شمالی (caribou) ملکه شارلوت ایسلند ( R.tarandus dawsoni) این زیر گونه از بین رفته است زیرگونه ای که در گراهمن ایسلند، بریتیش کلمبیا و کانادا زندگی می کرد. امروزه مکان­های نگهداری کاریبو اغلب پارک های ملی ذیل می باشد.

پارک ملی دنالی، حفاظتگاه گاش از پارک ملی منجمد شمالی حفاظتگاه برینگ لندبرینگ، حفاظتگاه ملی نواتاک، حفاظتگاه ملی رودخانه یوکون – چارلی – پارک ملی گالسر، پارک ملی کاسکادس شمالی، پارک ملی المپیک، پارک ملی راینیرمونت، پارک ملی افجوردس کنای، پارک ملی و حفاظتگاه بای گالسير، حفاظتگاه و پارک ملی کاتمای، حفاظتگاه و پارک ملی دریاچه کلارک، حفاظت گاه و بنای تاریخی ملی آنیاک چک.

این تجربه است که کمک می کند در هر تجارتی موفق شوید، ما بدون هیچ چشم داشتی تجربه خود را در اختیار شما خواهیم گذاشت
گروه تولیدی پژوهشی نیازی