تب ناشی از گاز گرفتگی موش صحرایی، سندرمی وابسته به ۲ باکتری متفاوت می باشد. استرپتوباسیلوس مونیلیفورمیس و اسپیریلوم مینوس عفونت ها در مراحل اولیه وابسته گازگرفتگی و ایجاد خراش از طریق رت­ها و یا سایر جوندگان می باشد. به دلیل شباهت در تظاهرات درمانگاهی معمول با هم بررسی می شوند. هر دو از ارگانیسم های مشکل برای تشخیص می باشند بنابراین تب ناشی از گاز گرفتگی موش صحرایی معمولاً تشخیص داده نمی شود. در این مطلب با بیماری تب ناشی از گاز گرفتگی موش آشنا می شویم.

تب ناشی از گاز گرفتگی رت

اتیولوژی

استرپتوباسیلوس مونیلیفورمیس (سابقاً به نام های نوکاردیا موریس، استرپتوتریکس موریس راتی، اکتینومایسس موریس راتی) تنها عضو از جنس استرپتوباسیلوس می باشد و عامل معمول تب ناشی از گاز گرفتگی رت در آمریکای شمالی و اروپا می باشد. باکتری پلئومورف، میکروآئروفیل، باسیل گرم منفی می باشد که نیازمند روش­های کشت خاص برای کشت می باشد. سخت بودن جداسازی این ارگانیسم می تواند باعث دسته کم گرفته شدن نقش آن در ایجاد بیماری شود. این باکتری عامل تب هاورهیل می گردد که باش از بلع باکتری است. اسپیریلوم مینوس یک باکتری گرم متغیر یا گرم منفی اسپیرال شکل می باشد که عامل تب ناشی از گاز گرفتگی رت در آسیا می شود. این باکتری نیز در محیط­های معمول قابل کشت نیست.

انتشار جغرافیایی و همه گیر شناسی

استریتوباسیلوس مونیلیفورمیس می تواند انتشار جهانی داشته و به عنوان عامل تب ناشی از گاز گرفتگی رت در آمریکای شمالی مطرح می گردد. این باکتری در رت­ها و سایر جوندگان کومنسال می­باشد و در نازوفارنکس یا گوش داخلی ۱۰۰٪ رت­های آزمایشگاهی و وحشی سالم یافت می­شود. به نظر نمی رسد که موش­ها میزبانان طبیعی استرپتوباسیلوس مونیلیفورمیس باشند. اگرچه گزارش هایی در مورد تب ناشی از گاز گرفتگی، به دنبال گاز گرفتگی موش دیده شده و استرپتوباسیلوس مونیلیفورمیس از موش وحشی در مزارع استرالیا جدا شده است. انتقال اولیه از راه گاز گرفتگی و خراش رت­ها و سایر جوندگان رخ می دهد. عفونت به دنبال حمل نمودن رت­ها یا از طريق ضایعات پوستی دیده می شود. عفونت های کشنده به دنبال ایجاد زخم سطحی انگشت از طریق تماس با قفس آلوده می باشد. تب ناشی از گاز گرفتگی رت همچنین می تواند متعاقب گاز گرفتگی سنجاب­ها نیز رخ دهد. DNA استرپتوباسیلوس مونیلیفورمیس در دهان سگ­هایی که در تماس با رت­ها بوده اند، یافت شده است و انتقال وابسته به گاز گرفتگی سگ در برخی موارد دیده می­شود. تماس مستقیم با رت­ها مانند بوسیدن و به اشتراک گذاشتن غذا می تواند دلیل انتقال باشد. همه گیر شناسی بیماری ناشی از استرپتوباسیلوس مونیلیفورمیس با بیشتر عفونت های ناشی از گاز گرفتگی رت مشابه می­باشد.

استرپتوباسیلوس مونیلیفورمیس می تواند از اروفارنکس ۲۵٪ تا ۱۰۰٪ رت های وحشی بر اساس مناطق جغرافیایی جدا شود. در رابطه با سایر منابع حیوانی استرپتوباسیلوس مونیلیفورمیس اطلاعات اندکی می باشد. عفونت از طریق بلع ارگانیسم رخ نمی دهد. به نظر می رسد که بچه ها بیشترین خطر ابتلا به بیماری را دارند. همچنین افرادی که با جوندگان کار می کنند خطر بالایی برای ابتلا دارند.

حیوانات

تظاهرات درمانگاهی

استرپتوباسیلوس مونیلیفورمیس کومنسال غیر بیماری زا در رت هاست. این باکتری موجب آبسه مزمن مفاصل در موش و همچنین آبسه های متعدد، پلی آرتریت و نفریت در موش آزمایشگاهی می گردد. این باکتری عامل بیماری در خوکچه هندی می باشد.

تشخیص

تشخیص استرپتوباسیلوس مونیلیفورمیس در حیوانات بسیار دشوار می باشد زیرا باکتری یک طبیعت سخت رشد داشته و به شرایط کشت خاص نیاز دارد. به دلیل درصد بالائی از کلونیزاسیون در رت ها و پتانسیل کلونیزاسیون در سایر جوندگان و سخت بودن انجام آزمایش­ها، دلایل کمی برای جداسازی ارگانیسم وجود دارد. برای هر دو ارگانیسم روش­های مولکولی موجب تسهیل روند پایش بیماری می باشد اما عملاً موقعیت­های کمی برای پایش جوندگان وجود دارد.

درمان

هیچ شاخصی برای درمان موارد شناخته شده یا مشکوک حامل استرپتوباسیلوس مونیلیفورمیس یا اسپیریلوم مینوس وجود ندارد. هیچ اطلاعاتی برای درمان کلونیزاسيون باکتری وجود ندارد. به نظر می رسد که رفع کلونیزاسیون باکتری غیر مؤثر است.

استرپتوباسیلوس مونیلیفورمیس

انسان

تظاهرات درمانگاهی

تظاهرات درمانگاهی متفاوتی بین دو عامل ایجاد کننده­ی بیماری وجود دارد. برای استرپتوباسیلوس مونیلیفورمیس بیماری معمول ۲ تا ۳ روز پس از ابتلا رخ می دهد. اگرچه در برخی موارد دوره­ی نهفتگی می­تواند بیش از ۳ هفته باشد. شروع ناگهانی با تب، سردرد، لرز، استفراغ و درد عضلانی همراه می باشد. معمولاً چند روز بعد مأکول یا پاپول های بدون خارش، موربیلی فرم، پتشی، راش­های وزیکولی یا پوستولی در اندام های انتهایی رخ می دهد. اسهال شدید ممکن است رخ دهد به ویژه در بچه ها. پلی آرتریت در ۵۰٪ تا ۷۰٪ موارد رخ می دهد. این امر مربوط به زانوها، شانه، مچ، کتف و لگن می باشد. هیچ زخمی در سایت گزش و نیز هیچ لنفادنوپاتی موضعی دیده نمی شود. تب معمولاً به صورت کم و بیش در طی ۳ تا ۵ روز رخ می­دهد و نشانه های باقیمانده ظرف ۲ هفته برطرف می شود. به صورت غیر معمول مواردی از قبیل اندوکاریت، میوکاردیت، پریکاردیت، مننژیت، پنومونی و آنمی و نیز آبسه در برخی جایگاه­ها رخ می دهد. تب هاورهیل پس از بلع باکتری رخ داده و با استفراغ شدید و فارنژیت همراه است. علیرغم اینکه استرپتوباسیلوس مونیلیفورمیس و اسپیریلوم مینوس هردو عامل تب ناشی از گاز گرفتگی رت­ها هستند اما تظاهرات بالینی مختلفی ایجاد می کنند. در مورد اسپیریلوم مینوس زخم ناشی از گاز گرفتگی معمولاً در ابتدا بهبود یافته اما برخلاف آن استرپتوباسیلوس مونیلیفورمیس ۱ تا ۴ هفته بعد، محل درگیری دردناک، متورم و قرمز شده و لنفادنوپاتی موضعی رخ می دهد. بیشتر ضایعات پوستی تبدیل به زخم می شوند. گسترش ضایعات پوستی به همراه تب، لرز، سردرد و گیجی می باشد و به ندرت با آرتریت و درد عضلانی همراه است. در طی هفته ی اول تب، راش های پوستی بر روی صورت، سینه و اندام­های انتهایی بدن دیده می­شود. در رابطه با استرپتوباسیلوس مونیلیفورمیس ممکن است موارد اندوکاریت، میوکاردیت رخ دهد اما به ندرت گزارش شده است.

تشخیص

جمع آوری تاریخچه برای بررسی عفونت مهم می باشد. تشخیص بر پایه ی نشانه های درمانگاهی و تاریخچه­ی گازگرفتگی توسط رت می باشد. در بیماران با تب و تاریخچه­ ی گاز گرفتگی توسط رت، بایستی تشخیص تفریقی بین تب ناشی از گاز گرفتگی رت و لپتوسپیروز انجام پذیرد. تشخیص مستقیم باکتری پلئومورفیک بر روی نمونه خون با جایگاه عفونت استرپتوباسیلوس مونیلیفورمیس رخ می دهد و از روش­های رایج کشت استفاده می­شود. کشت ویژه برای استرپتوباسیلوس مونیلیفورمیس می تواند از طریق محيط غنی شده و شرایط میکروآئروفیل صورت می گیرد، اگرچه ممکن است که در دسترس نباشد. PCR یک تکنیک مقبول می­باشد اما برای آزمون های تشخیصی چندان گسترش نیافته است و در دسترس نیست. آزمون سرم شناسی معمول بوده اما نقش آنها در تشخیص درمانگاهی واضح نیست.

تشخیص استرپتوباسیلوس مونیلیفورمیس سخت بوده که علت این امر به دلیل سخت بودن جداسازی ارگانیسم می باشد. تشخیص شامل جداسازی اسپیروکت ها در خون یا نمونه ها شامل محل­های عفونت می باشد. به صورت تیپیک از رنگ آمیزی گیمسا استفاده می شود. PCR می تواند ابزار مناسبی باشد اما به طور گسترده در دسترس نیست.

پنی سلین داروی انتخابی برای هر دو باکتری می باشد. تتراسایکلین خوراکی برای بیمارانی که دارای آلرژی به پنی سیلین هستند استفاده می شود. اگرچه سایر داروها مانند اریترومایسین، کلرامفنیکل و سفتریاکسون مؤثر می باشد. کل پاسخ به درمان خوب می باشد. اندوکاردیت از مواردیست که سبب ایجاد نگرانی نموده و در صورت عدم آنتی بیوتیک تراپی سبب بروز موارد کشنده می­شود. پیش آگهی به شرایط درمانی بستگی دارد. اگرچه درمان مناسب برای اندوكاریت به دلیل ندرت وقوع بیماری و نیز نبود اطلاعات لازم در این مورد وجود ندارد. عفونت های درمان نشده اسپریلیوم مینوس معمولاً ظرف ۱ تا ۲ ماه حل می شود اما تب­ها ممکن است برای سال ها ادامه یابد. بطور کلی مرگ و میر در بیماری وابسته به گاز گرفتگی رت در ۷٪ تا ۱۰٪ مواردی که درمان نشده رخ می دهد.

پیشگیری

گازگرفتگی از طریق جوندگان خانگی یا وحشی عامل عفونت های متعددی می باشد و مهم ترین روش پیشگیری، جلوگیری از گاز گرفتگی است. برای کنترل جوندگان وحشی باید مانع از زندگی جوندگان درون و یا اطراف خانه ها شد. روش های کنترلی شامل حمل با دقت جوندگان و جلوگیری از تماس و گازگرفتگی آنها می باشد. توجهات ویژه باید در مورد بچه ها انجام پذیرد چون کودکان بیشتر در برخورد ابتلا هستند. هرگونه گازگرفتگی جونده باید کامل تمیز شود. درمان پروفیلاکتیک از طریق پنی سیلین خوراکی ممکن است مؤثر باشد. اگرچه ضرورت و نیاز به آن شناخته نشده است. هم چنین گفته شده که بیماری در زمان تمیز کردن قفس جوندگان در صورت وجود زخم های باز در دست ممکن است اتفاق بیوفتد. لذا باید از دستکش استفاده کرد و زخم ها را به خوبی شستشو داد. تماس نزدیک با میکروفلور دهان رت­ها مانند بوسیدن و یا به اشتراک گذاشتن غذا نباید انجام پذیرد. شستشوی دست­ها باید پس از حمل رت­ها و یا تماس با محیط آنها به خوبی انجام پذیرد. بررسی رت­های سالم بدون اندیکاسیون است. ممکن است یکی از این باکتری­ها در رت های سالم نیز دیده شود. به دلیل بالا بودن احتمال کلونیزاسیون و پایین بودن احتمال وقوع بیماری، حذف رت­های مثبت در مراکز نگهداری توصیه نمی شود. حتی در مواردی که تب ناشی از گزش رت­ها تشخیص داده شده است، ورای انجام تست­ها جهت تشخیص عامل عفونت، تحت نظر گرفتن رت خانگی اندیکاسیونی ندارد بدلیل اینکه ممکن است چندین عامل همزمان اتفاق افتاده باشد. شواهدی دال بر اینکه درمان به جهت رفع کلونیزاسیون مورد نیاز بوده و یا مؤثر می باشد، وجود ندارد. درمان در موارد رت­های کلونیزه شده توصیه نمی­شود.

این تجربه است که کمک می کند در هر تجارتی موفق شوید، ما بدون هیچ چشم داشتی تجربه خود را در اختیار شما خواهیم گذاشت
گروه تولیدی پژوهشی نیازی