لازم است  از همان ابتدا، مرغ و خروس­های گله به گونه ای با هم آمیزش داده شوند که ما را به سمت اهداف از پیش تعیین شده هدایت کنند.به این منظور همواره افرادی را انتخاب می کنیم که دارای مزیت انفرادی یا اصل و نسب مناسب باشند. پرنده ای با ظاهر خوب و مناسب ولی تاریخچه خانوادگی نامناسب نباید در برنامه تولید مثلی گله شرکت داده شود. ژن های بد به احتمال قریب به یقین به فرزندان منتقل می گردند.در این بخش با مراجعه به ادامه مطلب در خصوص جفتگیری در اصلاح نژاد مرغ لاری و آمیزش مرغ لاری مباحثی را ارائه کرده ایم.

انتخاب استراتژی­های تولید مثلی

پس از انتخاب مرغ و خروس­های مولد اولیه برای جفتگیری در اصلاح نژاد مرغ لاری ، نوبت آن است که به شیوه مناسبی جایگاه های تولید مثلی آنها را شکل داده و با توجه به استراتژی تولید مثلی مناسب آنها را جفت کنیم. جفت کردن پرندگان و بدنبال آن آمیزش آنها را از دو زاویه می­توان نگریست: اول آمیزش از نظر تعداد افرادی که در هر گروه آمیزشی قرار دارند و دوم از نظر استراتژی­های آمیزشی.

 1 – انواع آمیزش از نظر تعداد افراد گروه

«آمیزش­های منفرد» که در آن یک خروس با یک مرغ منفرد جفت شده و یا به صورت ادواری با سه یا چهار مرغ بصورت انفرادی و به ترتیب جفت می شود. مدت زمان هر بار به سر بردن خروس با هر یک از مرغ ها، ۲ یا ۳ روز است. از جمله خصوصیات مهم این روش آمیزشی آن است که پدر و مادر همه تخم­ها و نیز جوجه های حاصل از آنها را از پیش می­دانیم.

«آمیزش های گروهی» جفت شدن یک خروس با گروهی از مرغ­ها که شبیه «آمیزش گله­ای» است با این تفاوت که در یک زمان، تعداد کمتری از مرغ­ها تنها با یک خروس جفت می­شوند. در این روش، تخم های جمع آوری شده داری پدر معلوم ولی مادر نامعلوم هستند و لذا شجره جوجه­ها از طرف مادر مخدوش است ولی شجره آنها از طرف پدر قابل پیگیری است.

در زمان تنظیم آمیزش های بین خروس­ها و مرغ­ها و جفت گیری در اصلاح نژاد مرغ لاری  باید به یک نکته اساسی دیگر نیز توجه همیشه و تا حد امکان یکی از پایه های آمیزش، جوان باشد. به عبارت بهتر در صورت در دست داشتن یک مرغ تأیید شده و مناسب (که طبیعتاً باید حداقل دو سال سن داشته باشد تا بتوان کیفیت آن را تعیین کرد بنابراین مسن است)، آن را با یک خروس جوان جفت می کنیم و برعکس خروس­های مسن را با مرغ های جوان جفت می کنیم.

 2 – استراتژی های آمیزشی

و جفتگیری در اصلاح نژاد مرغ لاری و اصلاح نژاد مرغ خانگی از دو تيپ گوشتی و تخمگذار که امروزه در سطح وسیعی در جهان توسعه یافته و هیبریدهای آنها را به نام جوجه یکروزه گوشتی یا تخمگذار در سراسر جهان بفروش می رسد، به برکت کوشش توانفرسا و پشت کار خستگی ناپذیر اصلاح کنندگان قدیمی و آن هم بر روی خروس های جنگی آغاز شده است که سابقه آن به قرن ۱۹ باز می گردد. هنوز هم بسیاری از سیستم های آمیزشی در اصلاح نژاد مدرن الگوبرداری دقیق از رسم خروس بازان اولیه است که نوعی سیستم «آميزش لاین» می باشد. سیستم آمیزش لاین در واقع سنگ بنای هر گونه فعالیت جفتگیری در اصلاح نژاد مرغ لاری به شیوه انتخابی است. آنها به دنبال افراد «برجسته» بودند و می خواستند نتیجه هریک از آمیزش هایی را که بین مرغ ها و خروس های خود ترتیب می­دادند از پیش و با دقت کافی بدانند. به همین دلیل آنها همیشه از یک سیستم آمیزش استفاده نمی کردند و هرگاه از آمیزش­های غیرخویشاوندی استفاده می کردند، در انتخاب منشأ دو جنس دقت کافی به خرج می دادند برای مثال مرغ­ها و خروس­ها از درون سویه­ای انتخاب می­شد که قصد اصلاح و بهبود ژنتیکی آن را داشتند.

برای یکی از رموز موفقیت در تکثیر و تولید خروس جنگی مناسب و با کیفیت، بکار بردن یک روش تخصصی علمی و مبتنی بر علم ژنتیک است که بر اساس آن صرفاً از یک یا دو نژاد محدود در تکثیر و اصلاح نژاد خروس­ها استفاده می شود. به زحمت می توان تعداد زیادی از خانواده ها را بصورت موفقیت آمیز در یک واحد نگهداری کرد و نتیجه مثبتی گرفت زیرا از نظر ژنتیکی مطالب زیادی را باید در مورد هر نژاد در نظر گرفت لذا انشعاب بیش از اندازه آنها کوشش ما را ضعیف می کند. حتی بهترین پرورش دهندگانی که با تعداد بیش از دو نژاد وارد شدند، نتیجه نهایی کار آنها جز شکست و عدم رضایت نبوده است. باری با در دست داشتن دو نژاد می توان کار را آغاز کرده و از تکنیک­های آمیزشی مختلف چون «آمیزش خویشاوندی»، «آمیزش لاین»، «آمیزش غیرخویشاوندی»، «آمیزش نیمه خویشاندی» و «انفوزیون» برای فعالیت اصلاحی استفاده نمود.

«آمیزش خویشاوندی»

در اصطلاح علم ژنتیک، آمیزش خویشاوندی یا آمیزش همخونی به معنی آمیزش دو حیوان با ارتباط خونی بسیار نزدیک است. عكس آن آمیزش «غیر همخونی یا غیر خویشاوندی» است که والدین هر چه بیشتر از هم فاصله داشته و ارتباط خونی کمتری دارند. از آنجا که ریشه همه نژادهای حیوانی و از جمله انسان به تعداد معدودی از «نیاکان پایه» باز می گردد لذا تمامی نژادهای خالص به لحاظ تعریف، نوعی همخونی هستند اگر چه این  اصطلاح برای آمیزش هایی که در آن یک جد مشترک حداقل در یک فاصله ۵ نسلی وجود نداشته باشد بکار نمی رود. متخصصین در جفتگیری در اصلاح نژاد مرغ لاری اغلب از روش آمیزش لاین استفاده می کنند که شکل ملایم تری از آمیزش خویشاوندی است. مرز معینی بین آمیزش لاین و آمیزش خویشاوندی وجود ندارد. در انسان، آمیزش خویشاوندی بمعنی مذهبی آن، زنای با محارم بخصوص «والد- فرزند» و «برادر – خواهر تنی» است. البته آمیزش «عمه – برادرزاده»، «خاله – خواهر زاده»، «خواهر – برادر ناتنی» و «پسر عمو-دخترعمو» توسط برخی به عنوان آمیزش خویشاوندی و توسط برخی به عنوان آمیزش لاین تلقی می شود. قابل توجه که اگر روش­های آمیزش با فامیل درجه دوم بکار گرفته شود، در عرض ۵ نسل «ضریب خویشاوندی» افراد خیلی پایین خواهد آمد. ضریب خویشاوندی به معنی احتمال آن است که دو نسخه آلل­های یک ژن که از طریق والدین به فرزند می­رسد، از یک جد مشترک بدست آمده باشد. ضریب خویشاوندی صفر زمانی است که دو پرنده از دو جمعیت کاملاً بیگانه جفت شوند. ضریب خویشاوندی ۱۰۰ بسیار نادر است و تنها زمانی دیده می شود که به مدت چند نسل آمیزش خواهر – برادر تنی انجام شود. آمیزش خواهر- برادر تنی (با والدین غیر خویشاوند) ضریب همخونی ۵۰ درصد و آمیزش پدر- دختر و مادر – پسر ضریب ۲۵ درصد بوجود می آورد البته به شرط اینکه در نسل های پیشین هیچ ارتباطی بین آنها وجود نداشته باشد. آمیزش دختر عمو- پسر عمو ضریب خویشاوندی بسیار پایین (در حد 25/6 درصد) ایجاد می­کند.

حال ببینیم آمیزش خویشاوندی از نظر ژنتیکی به چه معنی است. اصولاً این نوع آمیزش موجب افزایش احتمال آن خواهد شد که دو ژن رسیده به افراد نسخه های مشابهی بوده و از جد مشترک و از طریق والدین به آنها رسیده باشد. هر چه خویشاوندی والدین نزدیک تر باشد، احتمال این پدیده بیشتر است. بعبارت فنی، آن ژن هموزیگوت­تر است. آمیزش افراد غیر خویشاوند فرزندان هتروزیگوت بوجود می آورد یعنی ژن­های آنها از آلل های ژنی یکسانی تشکیل نشده و از یک جد مشترک و از طریق والدین خویشاوند به آنها نرسیده است.

به معنی آمیزش برادر – خواهر و از جمله تکنیک­های آمیزشی بسیار فشرده ای است که بین افراد با رابطه نزدیک و همخونی شدید انجام می شود. آمیزش­های خویشاوندی به منظور افزایش هموزیگوسیته در خانواده و ایجاد لاین­های خالص انجام می شود. لاین خالص افرادی را می گویند که تمامی افراد آن از نظر یک صفت خاص، خالص، مشابه و به بعبارت ژنتیکی هموزیگوت بوده و تمامی فرزندان تولید شده بدون استثنا آن صفت را نشان می دهند. تقریباً تمامی افراد موجود در یک خانواده اصلاح شده مرغ و خروس دارای درجاتی بالایی از خویشاوندی هستند. با بکار بردن آمیزش خویشاوندی و در کنار آن استفاده از انتخاب های صحیح می توان ژن­ها يا صفات مناسبی را که در سویه بوجود آمده و توسعه یافته، در آن تثبیت و به عبارتی قفل کرد.

افزایش هموزیگوسیته در یک خانواده از طریق آمیزش های خویشاوندی احتمال تولید «افراد برجسته» را زیاد می­کند. برجستگی، در واقع توانایی فرد برای انتقال ژن­های غالب به فرزندان است به همین دلیل افراد برجسته ارزش زیادی دارند زیرا در سیستم های آمیزش لاین از آنها استفاده کرده ولاین را بهبود بخشیده و آن را حفظ می کنند. خروس­های حاصل از این پدرها از نظر سبک نبرد، شکل بدن و سر پا بودن، رنگ پا و رنگ پرها درست شبیه خود آنها هستند. علاوه بر این برخی خروس بازان در جفتگیری در اصلاح نژاد مرغ لاری  از آمیزش خویشاوندی بعنوان ابزاری برای آزمون لاین­های جدید سود می برند. آنها خروس­های حاصل از آمیزش خواهر و برادر را به نبرد وادار می کنند. این آمیزش­ها بسرعت صفات نامطلوبی از قبیل «عدم طاقت» را رو می آورد.

بطور کلی باید از آمیزش خویشاوندی اجتناب کرد زیرا بسیاری از ضعف های پنهان شده موجود در نسل های پیشین را رو می آورد. برای مثال پرندگانی که دارای اندازه کوچکتر یا قد و قامت کوتاه تری هستند و یا انواع رنگ­ها را نشان می دهند. خصوصیات روانی و فیزیکی و نیز سلامت آنها نیز در معرض همین تغییرات قرار دارد و ممکن است افراد ضعیف و کیفیت های نامناسب جنگی در برخی از آنها دیده شود. این گونه افراد همیشه مریض هستند یا دارای خوی نامساعد می باشند و فاقد اغلب سرمایه هایی می باشند که خروس­بازان بر آنها تکیه می­کنند. آمیزش خویشاوندی تنها در شرایطی مفید است که رکوردهای کامل گله موجود باشد، در کنار این آمیزش ها از انتخاب شديد استفاده شود و توسط فرد آگاه و حرفه ای انجام شود.

در اینجا باید به یکی از ویژگی­های منحصر بفرد آمیزش خویشاوندی اشاره کرد که آن را «تنزل همخونی» می­نامند. آمیزش خویشاوندی به خودی خود این تنزل را ایجاد نمی کند بلکه دلیل آن متمرکز شدن ژن­ها و تأکید و تمایل به سمت چنین ژن هایی است.

برای کاهش اثر تنزل خویشاوندی باید از آمیزش­های خویشاوندی بین خواهر و برادر اجتناب کرد. در عوض می­توان آنها را با والدین، اجداد، خاله ها و عمه ها و حتی پسرعموها و دخترعموها جفت کرد. با این همه امیزش خویشاوندی در میان مجموعه روش­های آمیزشی گله های در حال اصلاح به ویژه در زمان توسعه سویه منحصر بفرد خودمان، جایگاه خود را دارد.

«آمیزش لاین»

همان گونه که در شروع این مبحث اشاره شد، اصلاح­گران اولیه با استفاده از آمیزش­های لاین به توسعه خروس­های برتر می پرداختند. به نظر آنها برای تولید یک سویه خالص می توان از «سیستم سه بار آمیزش درونی و یک بار آمیزش بیرونی» استفاده کرد. در ادامه، چارت آن توصیف می شود:

نسل اول: مرغ و خروس اولیه؛ 2/1 خروس و 2/1 مرغ

نسل دوم: آميزش مرغ ها با پسران و خروس­ها با دختران؛ 4/3 مرغ و 4/3 خروس

نسل سوم: مرغ ها با نوه­های مذکر و خروس­ها با نوه­های مؤنث؛ 8/7 مرغ و 8/7 خروس

نسل چهارم: مرغ ها با نوه­های مذکر و خروس­ها با نوه­های مؤنث، 16/15 مرغ و 16/15 خروس

نسل پنجم: آمیزش مرغ های 16/15 با خروس­های 16/15 و سپس انتخاب بهترین مرغ­ها و خروس­هایی که می­توان دوباره کار را با آنها شروع کرد. در صورتی که آمیزش­های لاین ادامه یابد، گله های تولیدشده را اصطلاحاً «گله مولد پایه» می نامند. گله های تخمی که به نوعی لاین­های خالص می باشند با هم تلاقی می یابند و نتیجه آن تولید خروس جنگی هیبرید است که برای نبرد مناسب هستند. در صورتی که سیستم فوق مورد استفاده قرار می گرفت، هیچگاه خروس­های هیبرید فوق برای اهداف آمیزشی بکار نمی رفتند. در این نقطه می توان ۳ تا ۵ تا از بهترین مرغ ها را انتخاب کرده و «سیستم آمیزش خانوادگی» را آغاز نمود. یکی از این اصلاح کنندگان گله مولد خود را به مدت ۳۵ سال از طریق آمیزش لاین ادامه داد بدون اینکه توش ژنتیکی یا قدرت نبرد آنها را از دست بدهد. رمز موفقیت این اصلاحگران در موارد زیر است:

• الف – انتخاب ویگورترین افراد
• ب- اعمال حذف شدید
• ج- در هر شکلی از آمیزش لاین، جوانی گله چندان مطرح نبود.
• د- استفاده از یک آمیزش معین (یک خروس با یک مرغ) بمدت نسبتاً طولانی (۴ یا ۵ سال) بطوری که در ۲۰ سال امکان آن وجود داشت که تنها ۴ یا ۵ نسل جداگانه و مجزا پرورش یابد. وقتی خروس و مرغی، تولید خروسی می­کردند که در گود برنده می­شد، مرغ و خروس والد را سال­های سال با هم جفت می کردند.
• ح- رکوردبرداری مناسب از همه و هر یک از آمیزش­ها و استفاده از آمیزش­های انفرادی (یک مرغ و یک خروس در جایگاه جفت گیری جداگانه)
• و – استفاده از آمیزش­های خویشاوندی در شرایط مرتع که امکان سلامت و قابلیت حیات سرشتی پرندگان بالاتر است.

این ۶ شرط به خروس بازان کمک می­کرد که قبل از شروع علم ژنتیک و پیشرفت­های آن شیوه موفقیت آمیزی به تکثیر پرندگان بپردازند. بسیاری از آنها از سیستم های «آمیزش چرخشی» و «آمیزش خانوادگی» استفاده می­کردند. در روش اول، از آمیزش های جانبی در آمیزش لاین بهره داری می شود و در صورت استفاده از سیستم آمیزش خانوادگی، پرورش دهندگان بزرگ ۵ تا ۶ خانواده مرغ و خروس را نگه می داشتند و چون آنها را در حیات خانه و به صورت مجزا نگهداری می کردند، آنها را پرندگان «حیات» می نامیدند. در صورت تولد یک خروس خوب و جنگجو از یک مرغ مشخص، خانواده (یارد) جدیدی را با استفاده از مرغ و دخترانش ایجاد می کردند. مرغ مزبور در واقع «مرغ برجسته» يارد جدید می­شد که در کنار دخترانش یک خانواده را تشکیل می دادند. مشاهده می­شود که آمیزش­های خانوادگی نوعی سیستم «مادرسالار» نیز هست.

در نسل دوم فرزندان مذکر با مادر و فرزندان مؤنث با پدر جفت می شوند. در نسل سوم نوه­های مذکر با مادر بزرگ و نوه­های مؤنث با پدر بزرگ و خود آنها با هم جفت می شوند. اعداد مندرج در وسط هر دایره، شماره افراد و نسبت های نوشته شده در کنار هر دایره، نسبت خونی لاین مادری و پدری در اعقاب آنها است. این نسبت­ها در قسمت چب تصویر به صورت قطاع دایره نشان داده شده است. این نمودار تفاوت های جزئی با نمودار سمت راست دارد. از جمله در نسل سوم فرزندان با والدین جفت نمی شوند بلکه نوه­ها با اجداد (مادر بزرگ و پدر بزرگ) خود جفت می­شوند و …

با توجه به مطالب بالا، آمیزش لاین رایج ترین روش حفظ و نگهداری سویه است که در آن خروس با مادر، مادربزرگ و یا حتی مادر مادر بزرگ و مرغ با پدر، پدربزرگ و پدر پدر بزرگ خود مزاوجت می کند. در این روش، آمیزش با عمه، خاله و یا آمیزش پسرعمو دخترعمو نیز رایج است. با توسعه آمیزش­ها در درون لاين و تمرکز روی ژن­ها، کیفیت جوجه های بدست آمده قابل پیش بینی است. بعد از 3 سال می توان موفقیت یا عدم موفقیت خود را دید زیرا هم صفات خوب و مطلوب و هم صفات نامطلوب در گله متمرکز شده و خود را نشان می­دهند. در این موارد، صبوری پرورش دهنده نقش مهمی بازی می کند و کنترل کار را به عهده می گیرد زیرا درست در این زمان است که پرورش دهندگان بی تجربه به احتمال زیاد دلسرد شده و دست از ادامه فعالیت می کشند. بهتر است آميزش های لاین با یک خروس و ۴ تا از بهترین مرغ­ها شروع شود. آنگاه هر مرغ به عنوان یک لاین در نظر گرفته شود. هر چه در یک خانواده، لاین­ها را از هم جدا کنیم، کمتر دچار دلسردی می شویم. این کار همچنین موجب افزایش شانس ما برای به ثمر رساندن حداقل یک لاین می­شود در این صورت اگر خانواده شماره ۱ با شکست مواجه شد، می توان به خانواده ۲، ۳ و ۴ مراجعه کرد. اغلب تازه کارها با شکست مواجه می شوند زیرا با یک لاین کارشان را آغاز می کنند.

«آمیزش غیرخویشاوندی»

آمیزش غیر خویشاوندی یا غيرهمخون به معنی وارد کردن خون تازه به گله است. موارد زیادی برای استفاده از این نوع آمیزش وجود دارد. برای مثال بهبود سلامت کلی گله و فقدان پیشرفت در برنامه اصلاحی گله که خود شاخصی از عدم وجود ژن های مناسب در گله می باشد و طبیعتاً ما سعی می کنیم برای افزایش این گونه ژن­ها خون بیگانه و جدیدی وارد گله کنیم. در حقیقت افراد حاصله را «هیبرید»، «آمیخته» یا «دورگ» می نامند. آنها دارای ژن­های غالب هتروزیگوت زیادی هستند و ژن­های غالب، اثر ژن­های مطلوب یا نامطلوب ولی مغلوب را مخفی نگه می­دارند و نتیجه بدست آمده بهتر از هر دو والدین می­باشد. این اثر را «توش ژنتیکی» (هیبرید ویگور یا هتروزیس) می نامند. توش ژنتیکی در واقع به معنی ایجاد فرزندانی است که بهتر، سریعتر، قوی تر، باهوش تر و بازیگرتر از والدین خود می باشند. به همین دلیل هدف استفاده از این نوع آمیزش که اغلب بین افراد دو لاین همخون ولی غیرخویشاوند انجام می شود، تولید خروس های جنگی نهایی برای شرکت در مسابقه می باشد. نتیجه این آمیزش را به فروش رسانده و یا به میدان مسابقه ارسال می کنند. آمیزش غیرخویشاوندی در حیوانات و گیاهان کاربرد وسیعی دارد و نتاج حاصله رشد سریع تر و تولید بیشتری داشته و در برابر بیماری­ها و استرس مقاوم ترند. بیشترین درجه هتروزیس زمانی مشاهده می­شود که جفت انتخاب شده همخون (در لاین خود) و از جمله افراد برجسته باشند.

اگر تصمیم گرفته ایم که از طریق آمیزش های خویشاوندی به افزایش هموزیگوسیته و یا از طریق آمیزش غیر خویشاوندی به افزایش هتروزیگوستیه بپردازیم، دو نکته را نیز باید در نظر بگیریم. این انتخاب ها چه اثر و اهمیتی برای قابلیت پیش بینی برنامه اصلاحی ما دارد؟ آیا می خواهیم ضعف های ژنتیکی پرندگان را مخفی کنیم و امیدوار باشیم که هرگز آنها را نشان ندهند یا اینکه در صددیم اینگونه ضعف­ها را مجبور کنیم که به سطح آمده و بعد از شناسایی آنها را حذف کنیم؟

لازم به ذکر که این نوع آمیزش در کنار مزایای فوق، معایبی نیز دارد و با وجود افزایش کارایی، سلامت، شکل ظاهری بدن و امثال آن، ضعف­های جدیدی را در گله ظاهر می کند. ضعف هایی که تا کنون در خانواده های موجود در گله وجود نداشته و ما آن را نمی شناخته ایم. وقتی خون جدید وارد گله می شود، این گونه ضعف ها را نمی بینیم مگر اینکه در نسل دوم و سوم آثار آن قابل مشاهده می شود. به این ترتیب تا آن زمان که بتوانیم عیب­ها و ضعف های ایجادشده را عملا و با چشم خود ببینیم و به حذف آن اقدام کنیم، این ضعف ها در گله توسعه می یابد و خطر بزرگی به صورت ضعف های جدید در خانواده های خوب ایجاد می شود.

مثال: خروس «الف» با دو مرغ به صورت تریو جفت شدند. هر یک از مرغ ها تعدادی جوجه خروس آورد. این خروس­ها بالغ شده و در نبردها شرکت کردند و بهترین برندگان برای اهداف اصلاحی انتخاب شدند. مرغ های اولیه با فرزندان خود جفت شدند و خروس الف دوباره و در سال سوم در هر خانواده مورد استفاده قرار گرفت. برای مدت ۷ سال دو لاین به صورت جداگانه نگهداری شدند و مرغ های اولیه و پسران استثنایی آنها چندین بار در نسل های متوالی جفت شدند تا سهم ژنتیکی آنها در خانواده ها افزایش یابد. بعد از ۱۰ سال، مرغ و خروس­های دو لاین مجزا به روش آمیزش خویشاوندی جفت شدند. جوجه های حاصله آزمایش شده و بهترین آنها با لاین­های جداگانه آمیزش می شدند. چنین روش تولید مثلی همراه با انتخاب دقیق و آزمون نتاج برای حفظ خانواده های خالص بکار می رود بدون اینکه لازم باشد خون جدیدی وارد گردد. با استفاده از آمیزش لاین، افراد برجسته بویژه در آمیزش­های غیرخویشاوندی خیلی مطلوب هستند.

«آمیزش نیمه غیر خویشاندی»

برای کاهش اثرات نامناسب آمیزش غیرخویشاوندی و جفتگیری در اصلاح نژاد مرغ لاری و استفاده مؤثر از آن می توان سویه مورد نظر را با افراد خویشاوند ولی خویشاوند نسبتاً دور آمیزش داد که آن را «آمیزش نیمه خویشاوندی » می نامند. این روش آمیزش ویژه زمانی مناسب است که بخواهیم تیپ بدنی را اصلاح کنیم. از آنجا که هیئت یا تیپ بدنی را نمی توان از طریق آمیزش غیر خویشاوندی اصلاح کرده و بهبود بخشد، لذا لازم است بیش از یک لاین در خانواده نگهداری کرد. «آمیزش القایی». گفته شد که برای برخی خصوصیات (مثل صفات بدنی) نمی توان از آمیزش غیر خویشاوندی استفاده کرد و به همین دلیل از آمیزش نیمه خویشاوندی و ایجاد چند لاین در خانواده سود می بریم. هدف از آمیزش القایی جایگزین کردن نقاط ضعف لاین مورد نظار ما از طریق وارد کردن خون نژادی است که از نظر آن نقطه ضعف، قوی است. برای مثال اگر بخواهیم یک هشتم خون جدید به لاین مان اضافه کنیم، لازم است ابتدا یک تلاقی غیر خویشاوندی با یک سویه دیگر انجام دهیم و سپس آمیزش ها را در درون سویه های خودمان ادامه دهیم تا زمانی که سویه ای با هفت هشتم خصوصیات نژادی سویه اولیه خود بدست آوریم.

اگر چند سال یک بار خون لاین دیگری را وارد کنیم و این برنامه را متوالياً با لاین­های مختلف ادامه دهیم، می­توانیم یک خانواده را به مدت ۳۰ سال یا بیشتر نگهداری کنیم. برای کاهش هر چه بیشتر خطر آمیزش­های غیر خویشاوندی، لازم است خون جدید از سویه­ای انتخاب شود که از نظر تمامی خصوصیاتی که تا کنون روی آن کار کرده ایم کمبودی نداشته باشند و مطمئن شویم که این صفات در مرحله تثبیت ژن و ارتباط های ژنی از طریق آمیزش خویشاوندی بخوبی ثبیت شده و تفرقی در آنها صورت نگیرد.

این تجربه است که کمک می کند در هر تجارتی موفق شوید، ما بدون هیچ چشم داشتی تجربه خود را در اختیار شما خواهیم گذاشت
گروه تولیدی پژوهشی نیازی